Bisons gespot in Elk Island

Zacht weer vandaag, de zon schijnt, dus gaan we naar Jakob's schaakkamp toch maar even snel naar Elk Island, want het hoofdkwartier van de Roving chess nuts is dichtbij de Yellowhead trail die direct naar Elk Island gaat. Kort na de park gate zien we al de eerste bison, een eenzame jongere bosbison stier (bison bison bison). Wij stoppen direct, en staan er mooi allein auf weiter Flur in de great white north. Wroom, een truck bromt aan ons voorbij in een wolk van sneeuwstof, er zijn toch nog anderen op bisonjagd.


Ik stap onder protest der kinderen ("Ik ben bang!") uit om de camera te halen. De bison gaat rustig door met gras zoeken. Hij is best ver weg en wij wagen ons nog niet dichter bij.


De niet-dominante jongens kunnen geen kudde bij elkaar krijgen en dwalen verslagen en eenzaam door de kou op zoek naar een eetbaar sprietje gras onder de sneeuw. Wij daarentegen zitten nog lekker in de warme Jeep en vragen ons af waarheen we nu moeten om een hele kudde te vinden. Rechts gaat een besneeuwde weg in nauwe bochten naar de Tawayik lake, gaan we daar eens kijken. De Jeep gaat makkelijk door de gladde bochtjes en over de steile heuveltjes. Beetje slippery, maar geen probleem.

Eerst worden onder het rustige ronken van de lopende motor nog wat donuts opgevreten, met gesmolten chocola glazuur, zodat de spikkeltjes aan alle vingers en neuzen plakken, maar dan moeten wij er toch maar uit, en Elma heeft niet eens long johns aan. Het is slechts -23 °C, toch ook een beetje koud. Op het moment dat ik de motor uitzet, vraag ik me altijd meteen af of hij straks ook weer aan zal gaan. Wij zitten hier helemaal alleen in de sneeuw, Edmonton is 30km weg, en het is te koud om langer dan 30 min op hulp te kunnen wachten. Er zit wel een soort hut naast de parkeerplaats, en er is vuurhout. Wij hebben natuurlijk lucifers (verplicht) dus wij zouden een vuur kunnen maken, in het geval dat ..., onze bijl zijn we weer vergeten, en het vuurhout is best grof, grote blokken ...

Op het uitzichtplatform blijf ik meteen steken, bewapend met verrekijker en Peterson's Field Guide to Birds of North America identificeer ik de Black-Capped Chickadee (poecile atricapillus). Ik kan maar niet los komen van de 10 exemplaren die aan de bosrand door de struiken turnen, tot ik door Elma tot de orde word geroepen. Lopen marsch, het wordt koud, en wat moeten de kindjes. Wij lopen het bos in richting meer, op een vers-gespoorde loipe, Elma gelooft het niet, en wij stampen er dus lekker overheen. In Oostenrijk hadden ze ons hiervoor vermoord, maar hier is toch niemand. Op een klein paadje gaan we af van de loipe dwars door het bos. Ik en Jakob vooruit, Elma geleidt Becky, die met haar korte beentjes in de sneeuw behoorlijk moet ploeteren. Ehh, waar zijn ze eigenlijk?

Oh ja, daar komen ze!

Wij lopen verder op een smalle pad in de sneeuw. Jakob oppert dat het misschien een bison pad zou kunnen zijn, maar wij lachen hem uit. Plotseling zegt Elma: hey kijk daar! En inderdaad, daar staat de hele kudde, ca 25 beesten ca 400m voor ons.


Wij gaan dan toch even terug naar het bos. Jakob wijst ons nog op het gevaar van de volledig rode Rebecca. Wij wilden er sowieso met de kids niet direct langs lopen, niet langs de eerste kudde bisons die wij in ons hele leven gezien hebben. Wij lezen later dat ze best gevaarlijk zijn, veel gevaarlijker dan de beren, bijvoorbeeld. Wij lopen via het bos om de kudde heen en sluipen dan van de andere kant, de Jeep in de rug, nog een keer naar ze toe. Prachtig zien we ze dan staan te dampen in diepe rust, en wij vliegen er als muggen onrustig omheen, onzeker, onder de indruk, beetje bang, beetje trots, mensachtig.

Elma's benen en voeten zijn koud. Op de weg naar de auto zien we nog een groot hairy woodpecker (picoides villosus) mannetje. Ik druk op het remote starter knopje van de autosleutel, en - miraculum admirabilis - hij start zonder problemen direct op, kan Elma zich al opwarmen, en kunnen ik en Jakob in plaats van hout hakken en vuur maken in alle rust de prachtige specht gadeslaan die ons van de top van een half-afgebroken berk terug-gadeslaat.

Wij willen nog niet weg en brommen nog dieper de park in, naar het Astotin lake. Daar is ook niemand. De zon zakt boven het bevroren meer weg achter sneeuwwolken die aanduiden dat de voor vandaag voorspelde sneeuw misschien zo straks toch nog komt.

Het wordt tijd terug te gaan, naar het Indiaas kookboek toe, chapatis moeten worden gebakken, enzovoorts, enzovoorts, wat kan een mens toch allemaal opstapelen in zo een dag, die een beetje lijkt op onze box in de opslag, waar een half leven opgestapeld ligt op 15m². Voor de uitgang ontdekt Elma in het bos nog een hele kudde edelherten (cervus elphus). Ze blijven liggen en kijken naar onze bromvlieg met hun grote oren, het hele bos lijkt wel vol van hun grote oren, de grootste edelherten kudde die wij ooit gezien hebben, in Banff en Jasper waren het altijd niet meer dan 12-15 dieren.

 Op de weg terug zien we 1000 schizofrene zonsondergangen.

Kerstvakantie in Edmonton

De afgelopen dagen regen zich loom aaneen: beetje uitslapen, pannetje havermout koken, kopje koffie, beetje tobogganing, huisjes bouwen in de kelder, beetje eten koken, beetje muziek maken, verhaaltje lezen, haardje aan, potje thee koken, filmpje kijken, beetje slapen. Maar schijn bedriegt want ondertussen wordt keihard gewerkt. De kinders zitten iedere dag trouw een 1-2 uurtjes aan hun Nederlandse schrijf-, spel- en leesoefeningen, ook Rebecca die keihard al de boeken doorwerkt die ik uit Nederland meegenomen heb. Aan het goddelijke uitslapen, des te beter met uitzicht op bergen sneeuw, is deze ochtend helaas drastisch een einde gekomen omdat we Jakob om 9 uur bij zijn chesscamp moesten krijgen (en morgen ook, en overmorgen). Ik oefen mezelf ondertussen in de Indiase keuken en probeer de verborgen krachten van het zo intrigerende maar ook zo vreselijk stinkende asafoetida ("Duivelsdrek") te doorgronden. Een nieuwe wereld met mosterdzaad, fenegriek en kardamompeulen, en zoveel interessanter dan de verkeersregels hier in Alberta ...

Bij het sleeen verleggen we langzaam onze grenzen. De heuveltjes aan de overkant van de straat werden een beetje saai en dus zijn we eergisteren afgezakt naar Whitemud Ravine. Keihard zeilden babies, peuters, kleuters, kinderen, adolescenten, jong-volwassenen, ouder-volwassenen en bejaarden naar beneden, op bijna Hollandse wijze het waarschuwingsbord negerend. Zelfs honden renden mee.

Jakob nam een aanloop en vloog manmoedig met de meute mee, rolde over de kop en bezwoor ons onder flinke uithalen "noooooooit meer te gaan sleeen". De afdaling aan de overkant was meer ons formaat. Op dat heuveltje hebben we alle vier een paar middagen flink geoefend. Jacky is nu helemaal klaar voor de grote heuvel. Becky is al een keer met bak en al in de strobalen beland, hard lachend. Gisteren de dag stijlvol afgesloten in ons privezwembad Scona, waarna we compleet doorgewarmd door de sauna, tevreden door de sneeuw terug naar huis stapten.

Vanochtend op de terugweg van de Roving Chessnuts vroeg Jakob ineens of we nog foto's van ons huis in Utrecht hadden. Een minuut later hoorde ik zacht gesnik. De afgelopen maanden was hij zo in beslag genomen door al het nieuwe dat hij het nauwelijks besefte, maar nu miste hij toch opeens zijn vriendjes in Nederland, misschien gevoed door de mooie stapel brieven en tekeningen van zijn klasgenootjes die ik uit Nederland meegenomen heb of misschien ook door de pokemonnenoorlog die hij zaterdag via Skype nog gevoerd heeft met zijn beste vriendje aan de andere kant van de Atlantic. Dat is wel leuk maar toch net niet helemaal echt.

Mij verbaast het dat alles waar ik me een tijdje geleden nog zo over verbaasde nu gewoon lijkt. De praktisch-ingedeelde, uit de grond gestampte ruitjes- en blokjesstad waar niets verankerd wordt in de grond. De hangende bossen electriciteitskabels in achterstraatjes en de huizen die altijd een trapje hebben. Decorwinkelgevels, verijste wegen met grote trucks, jongemannen die bij windchill -28 in korte broek en op adidas slippers buiten rondwandelen. Of huizen ingepakt in homewrap, auto's waar stekkers uithangen en mensen ongeacht sociale rang of stand op sneakers of snowboots, het liefst met grote bekers koffie wandelend op straat. Het heeft wel wat.

Eindejaarsbezinning

Toen we vanavond terugwandelden van een Boxing Day' theebezoekje, stuitten we twee avenues ten zuiden van ons huisje op dit ontroerende tafereeltje. "Wat mooi ...", verzuchtte Rebecca. Op straat stopte menig auto om de inzittenden een blik te gunnen op dit 21ste eeuwse tableaux vivant, deze temple of light. Vermoedend dat het geen spaarlampen zijn, kon ik toch aan weinig anders denken dan aan de tweede 'toxic serie' die we gisteravond bekeken hebben over Garbage Island , een gebied in de Pacific waar een enorme hoeveelheid onafbreekbaar plastic ronddobbert. Na afloop zaten we wat stilletjes op de bank, in de wetenschap dat ook wij hier ons steentje aan bijdragen. Met grootse daden voor ogen, afgeroomd door de nodige zelfkennis, zijn we begonnen aan een bijzonder nederig en ietwat lachwekkend lijstje bestaande uit afval- en energiebesparende acties als 'tassen bij de Save on Foods aanschaffen', 'streng lamp- en kachelbeleid' (met een long John aan, kan de kachel twee graad lager), 'minder brood roosteren', 'minder eten met veel verpakking', etcetera etcetera. Een druppel op een gloeiende plaat, zeker gezien het leven in deze grote Noordamerikaanse stad met haar noordelijke landklimaat waar 8-cilinder motoren flink ronken, in ieder huis de kachel op volle toeren draait en alles op olie gebouwd is. Het is hier op de spits gedreven. Maar niet alleen hier, want leven op de zeebodem heeft eenzelfde mate van absurditeit. Ter afsluiting van de dag een passend (beetje slap) alternatief kerstverhaal verteld in Children of Men. Terwijl de kindjes vredig lagen te slapen, hier de kogels door de kamer vlogen, werd 2x aangeklopt. Geen vluchtelingen op zoek naar onderdak, maar feestgangers op zoek naar hun feestje. Mensch, o mensch.

Holderdebolder

Iedere speeltuin, ieder grasveld om elke school heeft hier een heuveltje. Zodra de eerste sneeuwvlokken beginnen te vallen en de kinderen met ouders beginnen te onderhandelen over het moment wanneer ze voor het eerst in hun sneeuwpak gehesen mogen worden, wordt duidelijk waar dit interessante stukje stadslandschap haar oorsprong heeft. 

Ook wij hebben nu een collectie van 4 verschillende sleeen. De simpelste zijn het best. De bak is prima om peuters en kleuters (maar ook moeders) mee van de heuvel te slingeren.Een stuk plastic met twee gaten bovenaan is perfect om na een korte aanloop met beide knieeen op de landen en daarna flink door te zeilen. Of om ernaast de berg af te rollen.

En de verschillende sleeen kunnen ook gecombineerd worden.


Na dit sneeuwavontuur en een pan vol boeuf provencale (met een Australische Shiraz), leek het ons een goed moment voor een traditioneel kerstverhaal, geflankeerd door een snorrend haardvuurtje en ettelijke kaarsvlammetjes. Maar, dat bleek makkelijker gedacht dan uitgevoerd. Jozef en Maria 'kennen we al', en bovendien heeft het iets hypocriets om ze uit hun stal te halen in ons niet zo godsvruchtige huishouden. A Christmas Carrol bleek na een half uurtje Dickensiaans Engels online vertalen niet zo boeiend meer en Google leverde vooral een puntloos ('is dit het einde?') verhaaltje op over kapotte kerstballen. Uiteindelijk strandden we bij good ol' Grimm.

Toch een nieuwe schaakquiz

Toen Jakob het laatste bericht over schaak las vond hij het zielig voor jullie dat er geen schaakquiz meer zou komen . Hij heeft meteen een nieuwe puzzel verzonnen. Aub, dit keer iets overzichtelijker, zwart aan zet, mat in 3:

Oplossing Schaakquiz

Omdat niemand een oplossing opgestuurd heeft voor onze schaakquiz geven wij hem hier nu maar zelf, pro forma. Of wij er ooit nog een opzetten weten wij niet, want zo een response (=0) moedigt ons niet zeer aan. Er is hier duidelijk geen schaakpubliek.

De goede zet is Nf2+ (let op, dit is de Engelse notatie, n=knight=paard, knight wordt aangeduid met N omdat K al voor king staat). Wit heeft nu 3 mogelijke zetten, namelijk Kf1, Rxf2 (R=rook=toren), of Qxf2 (Q=queen). Alle zijn even slecht. Op Kf1 volgt Ne4+, waardoor wit zijn dame verliest. Op Rxf2 volgt Bxf2 (B=bishop=loper). Men zou denken dat wit nu met Qxf2 een punt wint (loper+paard voor een toren), maar zwart antwoord met Qxb2 en dan is zwart nog een toren kwijt. Ook Be5 helpt wit niet meer. Qxf2 is als antwoord op Nf2+ nog erger dan Rxf2, want dan is de Dame weg, en de rest loopt ongeveer zo als bij Rxf2. Wit kan de loper op f2 eigenlijk niet slaan en ligt dus als gevolg van Nf2+ in het beste geval een toren achter, en dat is op een redelijk niveau van schaken het einde.

Vandaag kon ik weer twee keer winnen tegen Jakob (ik was trots!), maar laatste week werd ik verslagen, onder ander in het volgende spel, met een paar mooie zetten van Jakob (zwart!) en een slome clueless Alexander:

20081221_jVa2.pgn

Vet cool

Onze eerste kerst in Canada, maar ook dit jaar geen versierde boom in huis. Wel hangt er een grote krans van dennentakken in de gang, een geschenk van onze toekomstige buren om de bouwoverlast een beetje te vergoeden. Ook ligt er in de kamer een stapel electrische nepkaarsjes, gevonden in de kelder. Buiten ligt een pak sneeuw, zitten de 20 dikke European sparrows (hier geland in 1840) aan hun kerstmaal, binnen brandt de haard en paps heeft een bakblik vol Heidesand bij elkaar gebakken. Cadeautjes waren er talloze uit het verre Nederland, genoeg voor een dosis mierzoet sentiment. Bij elkaar de meest aangeklede en ingesmeerde kerst die we ooit zelf voor elkaar gekregen hebben. Op de foto: Onze collectie vet om niet volledig weg te schilferen (3 lagen per dag).

De afvalboer op klompen

Eindelijk kunnen we de afval weer naar buiten brengen, want de klompen zijn er. Werkt prima, je krijgt er geen koude voeten in, maar op de wreef knijpt het behoorlijk. Even wennen voor de integreerde Hollander in Canada.



Het echte werk wordt natuurlijk niet in onze achtertuin gedaan, maar in de Alberta Oil Sands, een bijzonder geslaagde poging om het Armageddon zelf in gang te brengen zonder op de wrekende god te wachten. VBS heeft er een mooie series over gemaakt. Daar zie je hoe het in Alberta echt uitziet. In Edmonton merk je daar natuurlijk niets van, want Fort McMurry is ver, ver, ver in het noorden, daar kom je niet zo maar. Toch is elke tegel in Edmonton uiteindelijk betaald met oil sands money, en zijn wij medeplichtig, hoe onschuldig wij er ook uitzien in de XXX klompen. Op youtube staan er een paar van de VBS fimpljes, wij hebben ze in een playlist vezamelt. Kijk maar!



De waanzin van de groei-ideologie en het ongeremde kapitalisme,waar zich ons klein Nederland met bijzonder enthousiasme helemaal aan overgegeven heeft, ja, waarvan het eigenlijk zelf de wieg is, het heeft ze in zijn VOC hoogtijden immers uitgevonden, - en die nu de religie is geworden van de zogenoemde Westerse wereld word trouwens mooi van de boze professor in de volgende film reeks uitgelegd. Hij heeft gelijk en ik geniet altijd van zijn scherpe, verongelijkte toon.



Het is jammer om de ach zo mooie aarde, ons klein huisje in het dode universum, maar als je dit gezien hebt weet je zeker, wij krijgen hem kapot, en snel ook! Wordt ik soms een beetje week van.

Op pad in Edmonton

Vanochtend vroeg 6 AM moest ik naar de bonescan. Het thermometer had het over -26 °C, ik was van plan eens een subzero fietstocht te ondernemen. Uitrusting: long johns, obligatorisch gewatteerd herdersjasje, daar over donzen jas, daarover Peak Performance ® Packlite Goretex ® jas, gezichtsmasker met ademgaten, fietshelm, over de handen liner + dikke 3-finger-fietshandschoenen, aan de voeten bergschoenen, rode knipperlichten voor en achter. Voor de stap naar buiten moet ik denken aan een 20 jaar oude Greenpeace spot, waarin zich een jongetje in een goudkleurige totaal-beschermpak verkleed, om te voetballen, en als hij dan de deur opent om naar buiten te stappen hoor je plotseling het scherpe geluid van storm of gierende, harde wind, verblindend wit zonlicht, wat allemaal een totaal vernietigde, onbewoonbare, UV verpeste woestijn moet aanduiden. In één stap uit de knusse veiligheid in de hel. Het viel me mee, de werkelijkheid was minder bleek dan de inbeelding, de kou lekker verfrissend. Toch bleek er een probleem: het nieuwe Canadeze fietsslot deed het niet. Ik prutste met blote handen 5 minuten lang met het sleuteltje, eerst merk je niets, lijkt geen probleem, toch ineens zeggen de vingers weer daag. Snel weer liners, dikke handschoenen aan, weer naar binnen, Elma's fietsleuteltje pakken, en jouwer, het Nederlandse slot doet het prima.


De fietstocht viel dan mee, ik had het heet in mijn ruimtepak. Fiets en straat waren ver weg, niet voelbaar door al de lagen heen. De diepe vereiste sporen waren voor mijn extradikke banden geen probleem. Bij het oversteken van 109 remt een auto en glijdt 10 meter lang op mij af, maar blijft in goede afstand staan. De lucht is zwart, onderbroken door knipperende lampjes van autos en stoplichten die in de wolken van uitlaatgassen zachtjes weerspiegelen. Op de weg terug schitterde de zon en kon je mooi de bruine straten van Edmonton zien. Nu eerst de vogeltjes voeren!


Middags werd het warmer en maken wij samen onze traditionele tocht naar de boekhandel Chapters op Whyte.


We kopen een boekje ter bestemming van de vogeltjes die ik elke ochtend met voer verzorg. Het blijken old world sparrows te zijn, importen zo als wij, en een koppeltje slate colored juncos. Door Peterson's ingenieus systeem kunnen wij snel de vrouwtjes van de mannetjes en ook de jonkies van de oldies onderscheiden. Nu maar op zoek naar andere vogeltjes Er zijn ook een heleboel spechten in de buurt, eens kijken of wij er achter kunnen komen wat voor specerijen dat zijn.

Stap3: Van krom naar recht, warm naar koud, klein naar groot, van thuis naar thuis

Na een reeks van films (waaronder Death Defying Acts, Dangerous Liaisons en Surfwise), veilig en wel aangekomen. Douane ging soepel, bagage aangekomen (inclusief pepernoten, klompen, ingemaakte servische kweeperen van Utrechtse makelij, de BAROLO, chocoladezwartepieten, en nog veel veel meer), en daar stond mijn kleine familie te wachten. Waar is nu thuis? Dat vroeg ik me af toen ik in Nederland landde, toen ik in Utrecht onze oude straat inliep, toen ik in mijn ouderlijk huis in Zutphen de deur opendeed, en diezelfde vraag stelde ik me, hier weer aangekomen. Ik kom er niet uit. Toen ik kind was, was thuis onveranderbaar thuis, maar hoe ouder ik word hoe veranderlijker en ongrijpbaarder thuis wordt.

Stap 2: Van rechts naar links

Vanaf de seating area op London Heathrow. Ik smacht naar een lekker ontbijtje. Nu ben ik hier van alle kanten omgeven door eten maar het is buiten mijn bereik wegens gebrek aan lokale valuta. De rommelende maag streng toespreken, honger uitstellen en maar met de uiterste concentratie geest over vlees laten heersen. Creatief word ik er niet van, wel wazig. Hoe houden de mieren zich bezig? Kinderen rammen op hun groen, rood, geel gekleurde nintendo-de-essen, een oudere heer eet een klein zakje chips, anderen staren voor zich uit, ze zijn in de weer met blackberries, stoppen geld in de emailmachine, vreten letters, nemen een hap van hun sandwich, praten, pakken tassen uit, nemen een slok koffie, pakken tassen in, lopen zoekend rond, controleren hun tickets, sussen hun kinderen, wrijven in de ogen, verfrommelen een papiertje tussen hun vingers. Waarom hebben ze hier eigenlijk nog geen euro's? Schrok net danig toen het busje van Terminal 1 naar Terminal 3 de bocht uitvloog toen ik me realiseerde dat ze hier links rijden en permanent de bocht uitvliegen. Nog een uurtje, dan kan ik, ijs en weder dienende, beginnen aan de grote oversteek. Sneeuwstormen in Amerika, maar hoe is het bij de noordelijke buur?

Stap 1: Van hoog naar laag

In verregend Amsterdam, stap ik zo op een "very full flight". Tot nu toe loopt het goed, de wekker ging, de taxi kwam, de koffer is niet alle trappen in het typische Nederlandse trappenhuis afgerold (maar manmoedig door Sandra naar beneden gedragen), mijn koffer was niet te dik noch te zwaar, het paspoort was geldig en mijn handbagage bevatte geen bom.

Rebecca's verhaal

Santa Claus heeft een boek voor me gemaked, en Sinta Claus is hier eigenlijk heel erg lief en hij geeft altijd cadeautjes. Wij hebben liedjes gezongen over Tschingle bells en hoho, go Santa go. Bij de daycare heb ik een tas gemaakt. En bij de Duitse DKK had ik een mooi armbandje gemaakt. En ik heb nog een heel erg mooi cadeautje gekregen van tante Marian, dat zijn de kaartjes. En Jakob heeft een mooi cadeautje gekregen van tante Marian, en dat was daar kan je me slaan. Wij hebben nog een cadeautje gekregen. Ik had een boek gekregen over de heks, en Jakob heeft een boek gekregen van opa Duitsland, Monica en Opa Gunter.

Poffertjes in Madurodam

Het was grijs. Op dinsdagavond at ik erwtensoep met worst en spek, onder de rook van de Magere Brug. Woensdagavond stond Surinaamse doks op het menu, aan de voet van het Dommetje. Donderdagavond, aan de oevers van de IJssel, schafte de pot boerenkool met worst. Maar nooit was Nederland Hollandser dan toen ik vanmiddag Zutphen door de ogen van Anton Pieck zag, later op de dag Kasteel Vorden ongenaakbaar in het verre zonnig-kilvochtige winterlicht waakte, en miniautootjes met een noodvaart op minirotondetjes inreden.

Ondertussen vechten verkoudheid, slaap en jetlag om voorrang. Vooralsnog wint Jet, een dolksteek in de rug. Dacht ik net bewezen te hebben hoe verregaand flexibel de mens, wij, zijn, dan blijkt abracadabra homunculus stokdoof en stekeblind voor omgevingsfactoren of ratio, en beveelt, als ik op mijn tweede kerstkransje bij mijn tweede kopje thee kauw, Klier Pijnappel de melatoninemolen genadeloos aan te gooien.

Leven in de kou

Beetje gaar vanavond. Heb J. per pedes van school gehaald. Zolang ik in mijn eentje liep ging het best goed. Gekraak onder mijn bergschoenen als of ik over wit legomeel liep. Helderheid zonder diepte, het hoofd voelt klaar, duidelijk, beslist, rustig, maar is eigenlijk nevelig van de kou, de helderheid is oppervlakkig, leeg, een illusie, opgewekt door het licht dat weerkaatst van de sneeuw die als verpulverde spiegels in de lucht hangt. De buitenwereld Breughelse wintertaferelen waar trucks doorheen schuren. De straten bruin van de strooizand, breed, de sporen onduidelijk. Mensen zitten met gezichtsmaskers op te wachten op de bus. Hoofden helemaal ingewikkeld in schaals. Men loopt hard over de voetgangersovergangen, voelt zich kwetsbaar, is bang dat de knorrende besten niet op tijd kunnen stoppen, dat men niet gezien wordt. De lucht is aktief, ze werkt aan de huid, trekt, prikt, raspt. Eerst heel lekker, maar het wordt steeds een beetje onaangenamer, de huid warmt niet op, ook loop je hard. Snot bevriest binnen in je neusgaten. Je kan elk neushaar voelen, ze zijn broos.

Jakob had zijn sleetje mee naar school, een dun plastic lapje, bijzonder gladt, je rent, springt, laat je op je knieën vallen en gaat het heuveltje af. Ook andere kinderen hebben zo'n ding, ze sleën allemaal, vallen om, storten af, liggen giegelend in de sneeuw. Ik sta ernaast, voel de vingertoppen wegzakken. Kom Jakob, gaan. Wij lopen terug, maar Jakob is te langzaam, met die sneeuwbroek kan hij niet doorstappen, zo'n ding zit in de weg. Ik ben blij als ik binnenkom, van de wandeling terug herinner ik niet veel. Een zwerver op Whyte, met peuk in de blote handen, stond er al toen ik naar school liep, tuurt scherp schuin naar de overkant, al een driekwaart uur, Jakob glijdt uit bij het oversteken, een auto remt, houdt afstand, de straat spiegelglad, losse sneeuwstof ligt op ijs, geen wrijving, stappen zonder de voet naar voren te duwen, als engelen. Ik krijg die vingers niet meer warm zo, rennen zou helpen, maar dat kan niet wegen Jakob. Naar 20 min zijn we thuis. De vingers branden. Ik weet van tevoren dat ze lang nog niet blauw zijn, maar lekker rood, toch zit er een naar gevoel aan. Het is verbazingwekkend hoe veel ervan afhangt hoe je je zelfs opstellt: zolang je kan zeggen: 'nix aan de hand' hou je gevoelloze vingers best lang vol, maar op een gegeven moment is de weerstand gebroken, en plotseling voel je je er misselijk van. Snel thermometer kijken, Maar - 18 C°, de kou is een beetje agressief vandaag, de weerstand snel gebroken.

Vanochtend was het al wild op straat, sneeuw, dikke nevel, opwaaiende roetige uitlaatgassen, nauwelijks zicht in de auto, de ruitenwissers nog vastgevroren. Soms stappen mensen midden op de 4 rijstroken brede weg uit de auto met een bezem, om sneeuw weg te vegen. In de Jeep is het gezellig. De kinderen zitten als verpopt in hun skipakken in de nu voor hun te kleine autostoeltjes gepropt. Van de elementen hebben wij weinig last, voelen ons veilig. Het is lekker warm. CJSR speelt kerstrock. Dan komt de bicycle commuting expert aan het woord. Tot nu toe heeft ze 4 fietsers gezien op deze ochtend. De moderator maakt een grap. Als hij 's winters fietst kraakt zijn speedo altijd zo. De expert snapt het niet, denkt dat het wat is met de schakeling. Nee, hij bedoelde zijn zwembroek, zijn winterfietstenue. Iemand belt en vertelt dat hij er genoeg heeft van het gemieter, dat hij zo straks in shorts en shirt naar de campus gaat, met een coole zonnebril op. In de nieuws horen wij dat de Grieken door hun traangas heen zijn en de nieuwe Atheense centraalkerstboom die belagerd wordt door anarchisten nu niet meer kunnen verdedigen. Ze vragen hun europaïsche collegas om hulp bij de bevoorrading.

Dat is ergens anders, ik tjoekkel rustig door de siberian city terug naar huis, koffie maken, beetje werken aan mijn projectje.

Wachten

f20080813 102

Zo, ook vanavond is hier weer alles in bester Ordnung. In de gang staat nu een halve schoorsteen, hij is er dus, en wordt vermoedelijk geïnstalleerd op zondag ochtend. Als moedern op Maandag weer thuus komp kun wiele stoken, en dat zal ook hard nodig zijn, want het wordt dan weer -30 C°, en dat zal even wennen zijn voor moedern.

Vandaag was een gore dag, onaangenaam koud, de straten spiegelglad. Heb nu zo ca 10 ongelukken gezien, de meesten ervan in de laatste 2 weken, en ben tot nu toe zeer tevreden met vriend Jeep die ook volledig vereiste bochten met weinig geslinger overmeesterd.

Vanmiddag op de crèche een kookboek gekocht, een fundraiser. Er zitten fotos van alle kinderen in, en dat moeten wij dan natuurlijk kopen voor 12$. De dames hadden blijkbaar tijd en stonden met z'n 4ren om me heen vrolijk de schertsen en schateren. Het is curieus hoe makkelijk dat gaat met de Canadezen, die op het algemeen weinig bevooroordeeld zijn een best van een grap houden. Wij zijn uitgenodigd oom op vrijdag deel te nemen aan Beckys Santa Claus feest, waar Becky ook zal zingen. Dat wordt wat, ben heel erg benieuwd.

Gisteren avond nog bedacht dat het zo echt niet verder kan met deze wereld. Nog geen actie ondernomen. Es klappert die Mühle am rauschenden Bach, klipp klapp.

Armageddon-sandwich

Gisteren avond mochten de kids even buiten spelen, ze zaten nu al 2 dagen lang opgesloten koude halver. Gingen wij eens de nieuwe sleën uitproberen. Bij -20 C° windchill hielden wij het 30 min uit buiten, en waren toen helemaal gezuiverd en klaar voor het gezellig muffe binnenbestaan tussen dennenkransen, keukengeuren en koffiewazem.

Vanochtend lang met Duistland geskyped, en een aantal recepten aangevraagd: Russische, omdat ik me hier soms Russischer voel dan in Duitsland - niet Russisch, want daarvoor moet je in Rusland zijn, dat is een ander niveau van bestaan daar, vanuit hier niet te benaderen in voorstelling en gevoel. Spengler wist het al, de grote spirituele vernieuwing van Europa zou uit de Russische steppen komen, en zie, ook hierin zat hij natuurlijk goed fout de oude mesterparapsychognosticus en conglomeratist. In Canada is het oerzaaiveilig, in Rusland heerst een veiligheidsvacuüm, waardoor iedereens angsten onder een enorme onderdruk komen te staan, en de hoofden continu ontploffen als te hoog gerezen helium ballonnen. En zonder zo 'n heliumhoofd kan je je nooit Russisch voelen.

Men zit natuurlijk nooit veilig, dat is waar. Ik lees met Jakob nu avonds een boek over geologie, een cadeau van de Zuthpense academie, en daar lezen wij dan dat de aardkorst maar een heel dun schilletje is dat op een 1000den kilometer diepe maëlstroom van kokend magma ronddraait. Als brokjes van het schilletje botsen, als bijvoorbeeld het eiland India tegen Eurasie inramt (gebuert eō et nunc, maar met nagelgroeisnelheid), dan kronkelt de wondkorst tot Himalayas ineen. Dus beneden kolkende magma, daarop een beetje papier, een klein, ondertussen verroet en afgetakeld atomsfeertje, en dan de ruimte met 0 K°, de volmaakte woestijn. En tussen die twee zware walsen van vuur een vorst zit de mens nu op zijn aangezwemd poldertje, en voelt zich zeker. Geologie is echt niet voor watjes!

In geval (toch handig dit), recepten voor piraschki, boef stroganoff en kulitsch staan binnen kort paraat als notenkrakerregimenten en de resultaten zullen meedogenloos opgepeuzeld worden door onze rupseltjes. Ook de heerlijke Heidesand staat op de lijst, mijn favoriet koekje.

Middags bleek de gasgeur ook bij -12 C° niet verdwenen. De man van EPCOR werd er dus snel weer bijgehaald, en anders dan de man voor de open haard, die een omgekeerd spook lijkt te zijn (een spook komt, maar het is onzichtbaar), kwam deze man snel (man, man, wat zouden we doen zonder die 'mannen', met hun trucks, geïsloeerde koffiebekers, zwaar gereedschap en behulpzaamheid) en ging dan toch maar van alles vervangen, en nu is de geur weg, en wij zijn allemaal weer veilig, en de dag daalt in, de geesten worden moe, lopen lekker op de oud begane paden nog een paar rondjes, denken even zalig wat bekende gedachten, dat zoemt zo zachtjes en behaaglijk, even een paar oude meningen, misschien zelf de een of andere verkreukelde en graag geziene geloof te voorschijn halen, beetje voor je uit staren, als een zachte halloweenpoempoen, vergeten het Armageddon-sandwich, het economische Ragnarök, mild en dom en zacht word de mens van de vermoeidheid, en sijpelt weg, en is vermoedelijk nooit een beter mens dan op dat moment.

Kouduivels

Vandaag op weg naar school begon Rebecca in de Jeep te huilen. Ik dacht natuurlijk van de kou, wij waren immers om 8 uur bij -25 C° (-35 C° windchill) op pad gegaan. Danks blokheater was de Jeep trouw weer aangegaan. Ik moest wel eerst even 10 min krabben, terwijl de kinderen in de auto zaten, dat hun en zichzelf met ronkende motor probeerde op te warmen. Het voelde allemaal eigenlijk best OK, de wonderbaarlijke donsjas was voldoende warm, maar toch bleken naar even krabben de vingeren helemaal stijf te worden. Zonder veel gedoe eigenlijk, geen pijn of brand, gewoon weg, naar 1 minuut, ondanks toch behoorlijk dikke handschoenen. Wij bromden dus loos, de verwarming op volle kracht, een stinkend, rokend, grommend gedrocht. En toen begon Rebecca te huilen, met volle overgave. Zij, die nog bij -18 C° zonder handschoenen rondloopt. Maar goed vandaag was het -25, andere koek. Snel Jakob afgeleverd (beetje te laat natuurlijk, met al dat gedoe), Becky bleef 1 minuut alleen huilen in de doorbrommende Jeep. En snel terug. Ochtends op de weg roken al die koude motoren zulke dikke wolken bij elkaar dat je bij een stoplicht plotseling helemaal verblind wordt, en pas als je in het niets doorrijdt wuiven de sluiers weer weg, en je ziet weer de bruine halfvereiste, halfbesneeuwde weg. Toen we weer thuis waren bleek dat Rebecca het helemaal niet koud had, haar handschoenen had ze al lang uitgetrokken, het was allemaal een probleem met een rits, die 5 millimeter open moest en niet wilde ... oh, oh Rebecca! In haar eigenwijsheid zit ze vooral zichzelf ontzettend dwars deze dagen.



Wij kunnen de kou niet met de camera vastleggen, die is namelijk met de kern van de familie naar Nederland meegegaan, moeten we haar dus maar optekenen. Volgens Rebecca zien de kouduivels er zo uit als boven te zien. Ik hou het wat minder allegorisch en zeker ook wat minder mooi. Toch zet ik het hier maar op, voor the record.


Wij doen niet veel goeds voor de wereld op dit moment, behalve het voeden van de musjes, die het steeds nog volhouden, en het dus beter doen als Air Canada, waarmee Elma, wegens de kou 7 uur vertraging had, of de afdichtingen van onze gasmeter, die bij de kou niet meer dicht zijn, zo dat er nu een gassig geurtje om het huis waait. Niets aan te doen maar ook niet erg, zij de man van EPCOR - in een ademwolk zo groot als een gymnastiekbal stond hij voor de duur, opgedoken uit het niets, volledig uitgelicht door onze anti-inbreker stralers - en bel maar weer als het bij -15 C° niet beter wordt. De musjes, in geval (Rebecca,Jakob), houden het vol, maar wij weten natuurlijk niet precies of ze op de volgende dag allemaal terugkomen. Ze zitten hier 's ochtends soms met z'n dertig op de veranda voer te pikken. Vandaag heb ik tot nu toe maar 5 gezien. De anderen komen vast nog wel. Ik moet altijd aan ze denken als ik onder de dekens lig, 's nachts, in de volledige rust van deze koude nachten, waar je slechts het huis hoort kraken, kermen en krachen in zijn gevecht met de kouduivels. Ah, nu zijn het er al twaalven, en het worden om de minuut meer. Vreet maar, jonges!

Op vaste bodem

Over the cliff - in de igluu

Bij dit bericht hoort eigenlijk een foto van ons thermometer, op -27 C°, maar die foto is verdwenen. Elm, kan jij hem uploaden van daarginds, uit het 2 dimensionale postzegellandje?

Zaterdag viel het weer, zo zei het radio, van een steile rots. Op vrijdag was het middags nog 0 C°, avonds -18 C°, zaterdag ochtend dan -27 C°. De dieptepunt kwam vandaag, -30 C° (-35 C° windchill). Nouw, jooo. Op zaterdag hadden wij naar het afleveren van onze lieve mams nog even gebunkerd bij de Save on Foods, want we waren niet van plan het huis op zondag te verlaten. Ik had de verwarming zaterdag nacht niet eens uitgezet, maar op 10 C° staan, ik was bang dat anders in de kelder de hoofdwaterleiding zou kunnen bevriezen. Wij hadden 4 liter water noodreserve, te weinig om te douchen!

Het werd een heel huiselijke dag. Wij namen ons gebakken eitje vandaag in het Winterpalais: de ramen van onze eetkamer waren bezaaid met ijsbloemetjes zoals ze in Nederland al lang uitgestorven zijn. Er werd getekend, geschaakt, Nederlands schrijft geoefend, geruzied, heerlijk warm gebaddert, en film gekeken: De Brief aan de Koning. Dat was een groot evenement, Jakob was er namelijk een beetje bang voor, hij zat aan het begin werkelijk diep rillend naast me onder zijn deekentje (ze kwamen net uit bad). En het werd toch te spannend, al in het bos, nog voor de grijze ridders toeslaan. Er werd geroepen om stop, en dat men het niet meer uit kon houden, maar Paps wist een oplossing. Wij keken verder zonder geluid. Alles werd nu rustiger, het rillen hield op. Jakob was er plotseling heel enthousiast bij. Van stoppen kon geen sprake meer zijn. Ik verklikte alle spannende stellen in het vooruit, en dan was het net dragelijk. Wij hingen aan de lippen van het mooie dochtertje van de eerst zo strenge maar later vriendelijke burchtheer Roufox (Wat zegt hij, Papa? Was zegt zij nu, Papa?), en gelukkig had ik zowel het boek en zijn opvolger Geheimen van het Wilde Woud als ook de film kort geleden gelezen en bekeken, en kon ik de stem zijn van alle ridders, rovers, prinsesjes en paardjes. Nee Ardanwen kan helemaal niet praten, maar hij heeft wel plannen, het slimme goede beest, en die moet ik natuurlijk doorgeven aan de gulzige kijkers, die aan de stomme beelden zuigden als de held van Stefan Trofimowitchs gevaarlijke gedicht aan zijn mos.

Wij hadden het de rest van de dag steeds weer over Tiuri, en die 'jonge uit de bergen' (Jakob kon zijn naam partout niet onthouden, weet jij hem nog, hooggeachte lezer?), zijn moed en dapperheid en wat voor een grote beproeving het allemaal voor hem geweest was, en dat hij nu natuurlijk nog een beter ridder zal zijn, dan zijn eerdere peers, die niet meegeholpen hadden, als er nog eens een Brief gebracht moest worden aan Koning Unauwen. Maar hoe kwamen de zwarte ridder met het witte schild, Edwinem van Foresterra, of zijn schildknaap, eigenlijk aan die brief, Paps? Hm, dat was een beetje onduidelijk, zeker in de Film, maar ook in het boek is dat vaag. Maar de schildknapen vond ik ook best knap, die konden best goed vechten. Maar Tiuri was volgens mij wel de beste! Becky kon niet loskomen van da moord aan de schrijver. Op de volgende dag vroeg ze bij het ontbijt direct weer waarum die schrijver vermoord werd en door wie. Door Slupor! Ja, ze herinnert zich, Sluuper, maar waarom ... Jakob neemt het even van mij over en legt het allemaal precies uit. Elk woord dat ik hem ingefluisterd heb heeft hij onthouden. Pfffffff. Wat een avontuur hier. De ene grijze ridder in huize vroeg zich of het niet te veel was voor de tedere kinderzielen, maar ze sliepen als seekoeien en waren maandag ochtend niet uit hun bedden te krijgen.

Rennen!

En dan moet je rennen! Het is ze gelukt, de verenigde crews alle landen. Ik sta in London, en heb weer kennis gemaakt met de Europese serviceverlening. Ook zag ik weer de befaamde rondslingerende koffers op Heathrow. Een verlaten kar, bomvol koffers van mensen. Iedere keer neem ik het me voor om koel te blijven, als ik op een luchthaven naar de derde desk moet. Maar iedere keer sla ik knalrood met de vuist op de desk. Toch is er ook de goede engel die me door de gates sluist en mijn bagage traceert. De emoties lopen hier hoog op, in dit land van understatement en ironie. En nu rennen naar gate 18!

Tijd

Soms ineens, geheel onverwacht, is er tijd. En dan is er naast tijd ook een mogelijkheid. Nu is het helaas niet zo dat de overmaat aan tijd die ik op dit moment heb zich laat uitbetalen in mogelijkheden, anders had ik uuuuuuren gratis kunnen bloggen. Welgeteld heb ik nog 20 minuten en dan word ik van Gobingo of Goboing of iets dergelijks afgeknikkerd. Zonder netwerk, en dan zijn er steeds nog een paar uur over voordat het vliegtuig vertrekt.

Vanmiddag was ik er eindelijk aan toe om de reis naar Europa te maken, na het bezoek van de familie Griepbacil en Jakob's Xmas concert. Na de nodige afscheidstraantjes, er stevig de pas ingezet, alle formaliteiten afgehandeld tot ik lekker rustig lezend in het vliegtuig zat. zat. zat. zat. Na 2 uur zitzatten en opkomende paniek onderdrukken - ik ben geen liefhebber van vliegen, Daedalus en Icarus ingedachten - was de kogel door de kerk: Allemaal eruit, en in een ander vliegtuig. Alleen komt dat vliegtuig een beetje later. Londen zal me missen om 12 uur morgen, en ik Londen. Mogelijk zal ik zelfs mijn eigen lezing op maandagmorgen in Amsterdam missen.

Maar in plaats daarvan is er tijd, een zee van tijd. Ik hoor bij de generatie of de soort die dan direct de machine grijpt. Helaas is niemand online of onskype. Nog 10 minuten. Tegenover me zit een mijnheer in jogahouding. Er wordt veel gewandeld en gewiegd met kleine kinderen. Sissend gaan blikjes open. Die van mij, lauwwarm (en dat bij -30 buiten), wacht op de verlossing, een zakje cashewnoten is al leeg, de tweede wacht. Dat wordt lezen. Had ik toch maar Updike meegenomen. Of mijn Alberta rijtheorie.

5 Golden Rings

Ik was op die dag door een flu eigenlijk onaanspreekbaar. De laatste twee dagen had ik als een plant toegebracht, een mos dat onder een deken in een bed groeit. Elma had alles gerunt, aan mij liep het langs als een trein die niet stopt, omdat de station waar je op hem staat te wachten te klein is. Je haar waait met hem mee als hij langs je gezicht veegt met zijn mantel van koude lucht. Soms dronk ik een slok water. Verder niets. Maar toch werd ik ochtends door onze nieuwe iets ruwkelige radiowekker, onze oude Utrechtse wekker (die wij meegenomen hadden) en twee alarms op mijn Suntoo sport horloge (sport, hahaha) in precies uitgewerkte volgorde wakker geknokt. Het mos moest immers de kinderen wegrijden, want mevrouw heeft geen rijbewijs.

Sowieso mo-e-ch-s-t ik ochtends nog naar de sport (sport, huh, hughughu, huuugghhhsst) doctor voor mijn slechte oude linke voet, ooit gesneuveld bij de zogenoemde Bremgunhut. Toen ik er zat voelde ik mij tussen all de flu stops here stickers en immunize who you love posters als een illegale indringer, ik zat in de overhitte wachtruimte als een oude stookketel, knorrend, rochelend, en het destillaat was snot. Toch werd ik binnengeroepen ('Alexander?'). De eerste doctor boog voetje heen een weer, maar ik had er geen last van, had ook net een ibuprophentje in het gleufje gedaan. In mijn hoofd werd vanochtend een Russische gobnik punk lasershow afgestoken en nu was het er tenminste leefbar. Ook de voet voelde niet veel, misschien niet zo slim van mij, maar What can you do (T. Soprano), 'k had 1 maand moeten wachten op deze termijn. De bazin trok weer anders aan de voet, en zij vond wel wat, misschien, iets met de talar. 4 X-rays. Ik lag te wachten op zo 'n doctors ligbedje, en probeerde de patronen op de vierhoekjes van het verlaagde plafond te duiden. Ook naar lang zoeken bleek toch elke plaat weer anders te zijn, ook roteerde of spiegelde ik ze. De resultaten zagen er in elke geval goed uit! Van de X-rays. Geen botschade, lijkt het, maar de boss wilde het toch zeker weten, en nu krijg ik een bone scan. Er wordt contrastmiddel gespoten, en dan wordt het hele skelet gescanned. Tja, goed, ze zijn er in elke geval gelukkig niet zo zuinig als de Nederlandse docteurs (zie bijvoorbeeld hier over babysterfte in NL). Als ik gezond ben en alles in orde is, dan zetten wij de scan, als het technisch kan, op de blog. Hopelijk binnen kort hier dan maar. It's a ramshackle skeletal world we live in. Klikkerdieklak.

Maar hoe dan ook, op deze al vroeg zeer bewogen, om niet te zeggen gonzende dag stond avonds nog het kerstconcert van Jakobs school op het programma: Five Golden Rings. Ik was naar de X-rays weer mos geworden, maar de familie wilde toch alles samen doen, en zo werd ik onder de matras voort getrokken, opgedroogt, gemasserd, gemaskeerd, armen benen aangeschroefd, en wij wandelden los over de besneeuwde stoepen (zacht weertje toen, niet lager dan -5 C° volgens mijn toen kapotte epistemologie). De school had echt haar opperste best gedaan. De koor zang 4 stemmige liedjes met ingewikkelde dynamiek, ook de kindergarden zong, glockenhelle kinderstimmen, en dan begon het echte programma, een heel toneelstuk met sang, dans, begleid door een orkest met orffsche rythme- en tooninstrumenten, professioneel uitgelicht door de U of A. Elke klas deed mee, Jakob was bij zijn klas in het koor. Een paar van zijn vriendjes, B., S., en E. waren stoere rappers, maar de beste van de hele school was N., Jakobs bijzondere vriend, een baasje in de klas die altijd dictatoriaal de voetbalteams indeelt - Jakob heeft voor zich een vaste plaats in N.s team afgedwongen, en was er beren trots op, nu ook een van de mannen daar - , N. is een sierlijke grote Indiaase jongen, en hij was verkleed als Sabrina de zwaan! Hij draaide zich in zulke perfect meisjesachtige balletsprongen, helemaal in roze, met tuffje, tussen de hip hop bikkels door dat het nauwelijks te geloven was. Tja, wij begrepen het verhaal van de 5 ringen, waarmee alles op de een of andere manier an elkaar gebreid was, niet helemaal, maar waren zwaar onder de indruk. Het kerstfeestje van de Rijnsweerdschool, met 'kerstmisdiner' = hapjes op de klas, en later een beetje lawaaierig rondzingen op het plein, onder aandreiving van de beruchte band was toch een beetje een lompe zaak vergeleken met wat hier gedaan werd. 'Tuurlijk, iedereen doet zijn best, maar toch, soms kan het beter. Applaus!

De namen van Jakobs klasgenoten zijn hier allemaal ingekort om hun privacy te beschermen. Geen grap, wij moesten een papiertje ondertekenen, dat de school foto's en kunstwerken van Jakob op hun website mag zetten, maar niet alle ouders in zijn klas hebben die ondertekend. Het foto hier boven aan is ook al in violation, wij hopen dat er geen gezicht op te herkennen is!

Flying Dutchmen in a Luminarium

De 36 is gepasseerd, de sint zit op het stoomschip naar Canada en verruilt zijn pieten, paard en mijter in voor een kudde rendieren, een slee en een muts met belletjes, Jakob heeft zijn tweede gouden plak op zak en Rebecca maakt kennis met een sneeuwzandbal die bijna net zo groot is als zijzelf.

Vandaag waren we in de Botanische Tuinen, afdeling Japan, om een zogenaamd Luminarium te bezoeken. Eerst naar het plaatsje Devon, ten zuidwesten van Emonton, zoals ze dat hier uitspreken, en daar konden we met z'n allen in een schoolbus die als free shuttle fungeerde. Temidden van de kou, de verijsde weg en de duisternis legden we ons lot in handen van de chauffeur. Dichte flessen boozzz mag je hier niet in de auto hebben, slechts in de achterbak, maar de schoolbus met 50 kindertjes heeft geeneens gordeltjes. 

Maar we kwamen veilig aan, en liepen het pad door de tuinen, gemarkeerd door duizenden kaarsjes in zakjes verzwaard met zand. Een bijna volle maan scheen boven ons hoofd, en om de 200 meter stond er een tafel met warm gekruid appelsap en een vuurkorf.

Vierstemming zong Chance ons door "Christmas marshmallowland", "Silent night", "Jingle Bells" en op verzoek van Alexander "Take a chance" van Abba. Hartverwarmend om 4 dames op leeftijd verlicht door duizende kaarsjes met 4 plastic batterijkaarsjes in de hand "Take a chance on me" te horen zingen, a capella.

Dit was ook de week van de Nederlandse immigranten in soorten en maten. Net op het moment dat ik op 4 december bij de Harveys mijn tanden in een burger wilde zetten, stond een grote blonde mevrouw aan onze tafel. Of we uit Nederland kwamen? Bleek dat haar ouders uit Nederland kwamen, elkaar ontmoet op de TU Delft, en toen naar Canada gegaan. Ze heette Mechteld, maar was hier omgenaamd tot Jolanda, omdat niemand Mechteld uit kan spreken. Thuis hadden haar ouders altijd Nederlands gepraat, en ook haar Nederlands was nog erg goed en werd al pratende steeds beter. Jakob vond het erg raar om hier in Canada, bij de Harveys, ineens met een ander dan met ons Nederlands te praten. Vanavond, bij een Japanse bel naast een vuurkorf vroeg een meisje of wij uit Nederland kwamen. Ook haar ouders waren Nederlands, en waren van Griekenland naar Canada gekomen, om precies te zijn woonachtig in "onze wijk" in Emonton. Zij was 5 toen ze hier kwam, nu 12, en kon zich nog goed herinneren hoe vreselijk ze het begin vond, toen ze alleen nog maar Grieks en Nederlands kon. Thuis praten ook zij Nederlands, en in haar Nederlands kon ik ook precies het Groningse accent van haar ouders terughoren. Aangekomen bij de laatste vuurkorf, hoorde ik een paar medehandenwarmers over onze afkomst speculeren (het gebruikelijke "lijkt op Duits maar is het toch niet". De korfbewaakster wist het wel, want haar ouders, afkomstig uit Heemskerk en Hoog-Karspel, kwamen, u raadt het al, uit Nederland.

36, en weer Familie 4

De hele familie is met Elma's verjaardag nu individueel deelbaar door 4 geworden. De vier zit in onze familie wegens Alexander - Elma = Jakob - Rebecca = 4 dus als we alles in Elma's en Rebecca's ausdrukken: Alexander = Elma + 4, Jakob = Alexander - Elma + Rebecca = Elma + 4 - Elma + Rebecca = Rebecca + 4, Rebecca = Jakob - (Alexander - Elma ) = Jakob - Alexander + Elma = Rebecca + 4 - (Elma + 4) + Elma = Rebecca + 4 - Elma -4 + Elma = Rebecca, ehh, dat hadden wij ook eerder kunnen weten niet waar! Alles bij elkaar krijgen wij dan Rebecca + Jacob + Elma + Alexander = Rebecca + Rebecca + 4 + Elma + Elma + 4 = 2Rebecca + 2Elma + 8. Nou was Rebecca toen ze geboren werd null, en Elma (natuurlijk) 4(!) * 8 =32, en allebei worden ze elk jaar precies een jaar ouder, dus geldt altijd: Rebecca = Elma - 32, en nu krijgen wij dus 2Rebecca + 2Elma + 8 = 2(Elma - 32) + 2Elma + 4 = 2Elma - 64 + 2Elma + 8 = 4Elma - 56 = 4(Elma - 14). Op dit moment staan wij dus bij 88, en het is duidelijk dat wij gezamenlijk altijd door 4 deelbaar zullen zijn, en individueel alle 4 jaar.



Als beloning voor deze berekening gingen wij uitgebreid bij Harveys 4 burgers verslinden. Buiten was het weer wild. De sneeuw stapelde op, de verkeer stapelde op, en door ijs, modder, sneeuw en schlijk vochten wij ons in 80 minuten naar de burgerbar waarvanuit je de hele Edmontoniansche verkeerswaanzin mooi kon overzien.



Eindelijk aangekomen liepen we er met 8 benen binnen. Iedereen kreeg en drank, een burger, frites of oninon rings en een servet (4x4, zoals onze Jeep, hij hoort er dus ook echt bij!). Hup, hup, hup! Naar het zingen van een aantal Sint-, Kerst- en verjaardagsliedjes werd ingeslaan. Voldaan wankelden wij op 40 tenen weer naar buiten in de drijvende sneeuw. Is toch 'n raar idee, dat wij samen 80 vingers en tenen hebben, wat en verzameling wriemelige worstjes, toch lijkt het heel normaal.

Ter bekroning van het feest zochten wij het prachtige Home Depot op waar wij voor het feestvarken karren vol planten en bakken kochten, om het huis wat meer leven in te boezemen. En op 16 Dec wordt dan ook eindelijk de houtkachel gemaakt, en dat is hard nodig ook, zoals men op deze foto ziet, want buiten is het nu niet zo gezellig meer op de parkeerplaats, vanochtend 4am stond het wagentje hier immers bij -33 C° (windchill).

FICS

Om Jakob wat meer spelpraktijk te geven, hebben wij ons vandaag eens aangemeld op de FICS, de free internet chess server. Ik kreeg mijn blog naam (logologics) als handle, en Jakob werd degrootedraak, met 2os, omdat Papa niet meer kan spellen op zijn hoge leeftijd, en de handle eenmaal gekozen niet meer gewijzigd kan worden.

Dus op Apple en PC de nodige clients geïnstalleerd (Jin/BabasChess). Naar studium van de uitgebreide commando lijst hebben we 3 testspelletjes gedaan, naast elkaar zittend, maar wel via het Internet.

Misschien dat ik echt oud wordt, de Blitz voor mij te snel gaat, of het allemaal te ingewikkeld was, maar na 3 spelletjes was het 3-0 voor Jakob, en is zijn FICS ELO nu 1950, en de mijne, zucht, 1500.

Dus wie het eens wil opnemen tegen Jakob kan als gast of als echte user naar afspraak een rondje met hem spelen. match degrootedraak 10.

Family doctor

We zijn Dr. Rosenstock ontkomen en zijn regelrecht in de armen van Dr. C. gerend. Vandaag hadden we ons kennismakingsgesprek met de family doctor die ons de komende jaren door tegenspoed moet leiden. Spannend! Toen we in de wachtkamer van het Dominion Center amper de Doctor&Car hadden opgeslagen werd ene Rebecca opgeroepen, door een assistente van, ik vermoed, Oosteuropese afkomst, in fris kobaltblauw kostuum. Moest onze jongste spruit zonder ons naar een collega van Dr. Rosenstock??? Een klein misverstand, we gingen allemaal tegelijk, en werden vervolgens door de assistente met z'n 4-en in een klein kamertje gestopt met 1 stoel, 1 voetenbankje, 1 tafel, 1 pc, 1 bed en allerlei apparatuur. Jakob vroeg of de deur nog open kon. Wij vroegen ons af welke positie we moesten innemen bij de kennismaking: met z'n 4-en op bed zittend tegenover Dr. C, die dan de stoel innam, of de kinderen staand, en dan Alexander op het voetenbankje, ik op de stoel en Dr. C staand. Voor er nog wildere scenario's gevormd werden, kwam Dr. C. de kamer in en nam losjes plaats achter de tafel met pc, staand. Ik zat op de stoel, Alexander stond ook, Jakob en Bekka zaten afwisselend op de voetenbankje. Het bed bleef leeg, de apparaten ongebruikt.

We waren wel in onze nopjes met Dr. C. Hij nam op efficiente manier onze medische geschiedenis door - bij de een werd dit een wat langer verhaal dan bij de ander -, en we kwam weer naar buiten met niet alleen een kennismaking rijker maar ook een neusspray tegen acute hooikoorts en een recept voor een zalfje. Ik geloof niet dat er op dit moment nog een polletje rondzweeft, maar het was duidelijk dat Dr. C. voor ieder probleem een oplossing probeerde te zoeken. Natuurlijk ook de gebruikelijke gefronste wenkbrauwen bij een paar saillante details over de Nederlandse benadering. Ik heb Dr. C maar niet verteld over de zogenaamde "statistische diagnostiek". Toen ik ooit voor de een of andere ontsteking naar onze huisarts ging, kon deze niet bepalen of het kwaad was aangericht door een bacteriebeestje of een virusvisje. Vervolgens werd ik weggestuurd met in mijn hand een wapen tegen het bacteriebeestje, want die kwam het meeste voor! Het leek soms of niet alleen de diagnostiek maar ook de behandeling op statistiek gebaseerd was: "1 op de 1000 gaat aan deze verschijnselen dood, nuja, wacht nog maar een paar daagjes en als het niet minder is, kunt u wel even langskomen. Het zal wel meevallen, en omdat het wel zal meevallen, zullen we maar niet uit gaan zoeken of het ook tegen zou kunnen vallen." Misschien was ik niet mondig genoeg, of onvoldoende theatraal.

Na de kennismaking meteen naar de apotheek, een deur verder. Die zien er hier uit als de Jamin. Nog even bracht ik de apothekaresse in verlegenheid nadat ze doodserieus inging op onze vraag naar de diverse smaken hoestdrank: Well, if you're interested, we have a flavour program... Ongelovig herhaalde ik haar woorden. De volgende keer gaan we voor de bananen! Of de chocolate chips, met dikke stukken pure chocolade. Nu nog even wat buizen bloed laten aftappen, want Dr. C. doet het voor niet minder dan 1 totale check van head to toe per jaar, en dan zijn we all set en ready to go voor het project tandarts.

De speld in de hooiberg

Een cruciaal aspect van taalverwerving is dat het zo dynamisch is, zeker wanneer het plastische jonge breintjes betreft. Niet makkelijk voor de arme onderzoeker die gedwongen is om stappen en stadia te missen. Natuurlijk, de wetenschap staat voor niets en met wat fantasie en statistische opblaastrucs kunnen er hele mooie curves in de vorm van een U of een S te voorschijn getoverd worden. Maar sappelen blijft het.

Afgelopen vrijdag besefte ik echter dat wij, vergeleken met de onderzoeker van een uitstervende taal, in grote luxe verkeren. Kinderen worden aan de lopende band gemaakt. Missen we een stap van kind1 dan kunnen we altijd nog kind2 op het juiste moment bij de lurven grijpen. En kinderen mogen misschien niet de makkelijkste proefpersonen zijn - ik herinner me een testsessie waarbij ik een mooi testhoekje gecreeerd had voor 1-op-1 sessies toen 20 peuters over de barricades begonnen te klimmen - maar ze zien toch ook wel weer de lol in van vanalles. De vrijdagmiddaglezing ging over resonant sounds such as English 'y', but pronounced with a "catch in the throat", en dat dan in uitstervende talen in het Noordwesten van Canada. Er is hier veel van dit soort onderzoek, omdat er een hele hoop geisoleerde nederzettingen ziijn waar de morfologische rijkdom onaangetast is. Luister hier naar mijn favoriete verhaal over de goede kanten van de sneeuwschoen, in een Noordwest variant van het Cree. Je hoort precies wanneer er door de sneeuw rondgesloft wordt. Een specialist kan waarschijnlijk ook nog het soort sneeuw identificeren, aan de hand van het ritme.

Stel je begint vol goede moed aan je promotieonderzoek over resonant sounds such as English 'y', but pronounced with a "catch in the throat" in het St'át'imcets. En dan blijken er nog maar drie sprekers te zijn, waarvan 2 broer en zus en allen boven de 70. Na het trekken van je aselecte steekproef, met het telefoonboek in de hand, blijft er 1 spreker over, waarvan je mag hopen dat die zijn tanden nog heeft. Woehaaa, ze zien je al aankomen bij de high-profile journals. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Helaas zijn er niet alleen maar bijzonder weinig sprekers maar ook nog bijzonder weinig woorden met de onuitsprekelijke klank in de onuitsprekelijke taal. Kleine kinderen laat je in zo'n geval een plaatje van de WUG zien, en zegt Dit is een WUG. Prima! Hartstikke leuk, een WUG. Maar deze aselect getrokken spreker op leeftijd neemt zijn taal serieus, en elk niet-bestaand woord is fout. Exit experiment. Uiteindelijk zit er niets anders op dan te accepteren dat de studie van uitstervende talen een soort van paleontologie is, zoals een van mijn collega's hier suggereerde.

Ondertussen maken de taalverwervers zich er zeker niet met een Jantje van Leien vanaf. Ik hoorde dat een collega taalonderzoeker in Australie met een bus rondtoert op zoek naar 1 en 2-eiige tweelingen, waarvan binnen elke groep ook nog de helft een taalstoornis moet hebben en de helft niet. Effe denken: Op een bevolking van 20.600.856 is 1 op de 250 1-eiig = 82403. Ze zeggen wel dat 10% van de 2 jaar oude kinderen zo'n taalstoornis heeft, maar met 7 is 80% weer uit de problemen, en dan komt men wel op 1% van de algemene populatie, schijnt het. Bij onze 1-eiige populatie zouden dat er 824 zijn, maar wel verspreid over allerlei leeftijden. Gezien de laatste resultaten uit Oxford wordt waarschijnlijk ook nog een vergelijking met autistische 1-eiigen en 2-eiigen getrokken, en niet te vergeten het eventuele cummulatieve effect van taalstoornis en autisme. Nu zouden er in Australie zo'n 280 autistische 1-eiige tweelingen moeten zijn (maar: wederom geen correctie voor leeftijd), waarvan er dan 2,8 taalgestoord zijn. Ha! Nu komen we in de buurt van onze 70-jarige spreker van de onuitspreekbare klank in uitstervende taal X. Een laatste punt ter overweging: De taal die onderzocht wordt bij deze Australische 1-eiige autistische taalgestoorde tweelingen is Engels. De taalstoornis in kwestie uit zich met name in inflectionele morfologie, waar, zoals we allen weten, het Engels uitzonderlijk rijk aan is, bijna niveau Zuidafrikaans (ik loop, jij loop, hij loop, wij loop, jullie loop, zij loop). Ik kan niet anders zeggen dan Petje Af!

Toekomstdromen

Jakob: "Ik wil later graag heel beroemd worden."
Rebecca: "En ik, ik wil een konijn worden."

4

En dan, vier jaar geleden, wederom in de ochtend, diende Rebecca na wachten wachten en wachten zich aan. Op het moment dat Rebecca haar allerleerste daglicht zag, wreef Jakob zijn ogen uit. Al snel kon hij zich niet meer herinneren hoe het leven voor Rebecca was. Baby Kaiser, zoals ze de eerste 3 dagen nog heette, had in de laatste 10 extra dagen nog een half kilootje bijgemest. De verloskundige kon niet wachten met Becky aan de haak hangen om te wegen. Meer dan 4 kilo, plezier en tevredenheid. Nu ik Rebecca een klein beetje heb leren kennen, denk ik dat die laatste 10 dagen een duidelijk geval waren van blijven zitten omwille van het doel der doelen, namelijk dwarszitten. Ze lachte ons, onverstoorbaar als altijd, uit daarbinnen. Of was het toch de veiligheid, een soort ... eh ... auto?

Haar eerste zomervakantie was in Wales, waar ze op de leeftijd van 0, gedeeltelijk slapend meedeinend de Cadair Idris beklommen heeft. Met 1 in de Ardeche in de wildernis kamperen. Becky zat 'sochtends een kwartiertje therapeutisch in de de auto, met de deuren dicht. Met 2 de vakantiereis naar Canada, landeren met het vliegtuig terwijl de wind windert. Inmiddels was Becky haar angst voor wuivende bomen, ongelijk terrein en viezigheid (zie foto) kwijtgeraakt. De angst voor dieren en de liefde voor auto's was onverminderd.

Vandaag hebben we daarom een aantal controleerbare dieren in ons huishouden verwelkomd, de Calico Critters of Cloverdale Corners, de hamsterfamilie Hawthorne. Ze hebben zelfs een echt lampje, en schoonmaakmiddel voor de wc (inclusief wc bril met bloemetjesbekleding)! Daarnaast een bijzondermooie Betty Crocker Supermoist Carrotcake, zelf gebakken maar far from scratch. Eroverheen een frosting volgeplakt met jellybeans en mm's. Maar het hoogtepunt was een pizza met 4 (smeltende) kaarsjes.

Op zoek naar de bizon in Elk Island

Zo, daar zijn we, bibberend van angst voor de gevaarlijke bizon. Sommige medereizigers wilden liever in de veiligheid van de Jeep blijven.

De blik is (zo als altijd) wijds, alles lijkt hier vastgevroren in het blauw.

Even naar het strand.

Beetje badderen.

In de oranje-blauwe golven.

Steeds nog geen bizon te zien?

Het is duidelijk dat ze hier ergens moeten zijn. Hm, is dat nu een prairiebizonflaai, of een bosbizonflats?

Zwerven en dwalen.

Een barre tocht in the grand white north. Maar nix. Bizon pleite.

Wij scharrelen tussen bevroren moeras, heuveltjes, berkenbossen en genieten van de zuivere kou. Langzaam wordt het donker. Waar was de Jeep nou eigenlijk? De kompas werkt hier blijkbaar niet meer, door kou, deviatie, electorgyrische krachtvelden. Waar lopen wij?