Canada Day (fireworks)

Na de overheerlijke lasagne ging Becky, uitgeput en rondgevreten om 16.00 voorslapen. Om acht kwam ze weer aangekropen, dampend van de diepe namiddagslaap. Wij dronken chocolademelk, tekenden en knipten nog wat beestjes voor onze zelfgemaakte dierentuin, en dan werd het langzaam donkerder, en gingen wij met fietshelmen, lampjes, camera en al op pad naar de Kinsman Hill, volgens google maps een van de beste kijkplekken voor het vuurwerk. Je kon er zelf de High Level Bridge waterval zien, die voor Canada Day natuurlijk ook aan moest (zoek op het plaatje beneden).


Becky was onder de indruk van de hoeveelheid mensen met hetzelfde plan, er zaten er wel 5000 op diezelfde heuvel. En dan, 23.10 begon een vuurwerk, zoal ik nooit eerder heb gezien. Ik moest Becky goed vasthouden, a, zodat ze niet van de naar heuvel beneden zou rollen, en b, omdat ze van het zware mortierbegulder bang werd. Maar ze bleef wel kijken. Het vuurwerk leek of ons af te komen, het was soms als of je in de lucht hing, midden tussen de vuurballen. Dure onzin, natuurlijk, maar ook heel erg mooi, vuur, kleur, glans en glitter, een onbeholpen maar schitterend engram direct in de hemel, ecce homo. Wie willen wij het laten zien anders dan onszelf, de eenzame sterrenbewoners?


Op de weg terug trokken wij met 10000 lachende, roepende, en soms vuurpijlen afvurende mensen over de afgesloten Waterdake Hill Road weer terug naar huis, boven met de fiets tussen een meer van knipperende, verlichte, wachtende autos heen. Het was, denk ik, voor Rebecca, best een avontuur.