Zon en hagel

De natuur het de -40 van de winter verbazingwekkend goed overleefd. Hoewel de omliggende counties wegens de droogde tot agrarische rampgebieden verklaard zijn merk je daarvan niet veel als je op de Queen Elixabteh Higway (=A2) richting zuiden rijdt. Het is weelderig groen, het lijkt of je het kan horen groeien, de wortels, bladeren, sprieten zich uitrekken en -strekken in lucht en aarde, de biomassa gulzig janken naar uitbreiding, vermenigvuldiging, de lust in het chlorofyl spetteren. Dikke, wollige hommels ploppen tegen ons voorruit, 4 keer zo groot als in NL. Wij rijden door een zacht deinende algenlaag, ingelijst van een kromme horizon.


Aangekomen bij Pigeon Lake blijken wij wel ketchup, mosterd, augurken, en broodjes mee te hebben maar de worstjes, het vettige druipende hart van de geplande grillactiviteit vergeten te zijn. Toch liggen we er 5 uur in het zand, zorgeloos, vertrouwend op de kracht van de 'zonnebrand' waarmee wij ons ruim ingesmeerd hebben, of wij rennen en spetteren, en spetteren wat meer, dutten even, en spetteren, enz.


Op de weg terug sukkelt Rrr in slaap, gelukkig. Wij rijden af op een zwartblauwe lucht, alsof het meer nu boven ons hangt. Rechts en links flitsen, en dan in een klap reuzenhagelkorrels, die op het auto inslaan als kiezelstenen. Dat hout niet maar zo op, auto's remmen, blijven staan op de shoulder, en het hamert maar door, radio of motor zijn niet meer te horen, het snelheidsmeter zegt 50 km/h maar het gevoel voor snelheid is weg, alsof de tijd vastloopt. Je zou willen uitstappen, zo als in The lost room, om het theater even te ontvluchten. De ramen kunnen dit natuurlijk makkelijk aan, dat weet je, maar je gelooft het niet. Dus puur op ratio en wil rollen wij gestaag door. Naar 10 eeuwige minuten gaat het over in een stortbui, er staan 10 to 15cm water op de straat, wij zwemmen verder, langs all die stoppers, de regen dringt binnen via de ventilatie, het water stroomt van de motorkap in een dik grijs band. En dan is het over, blauwe hemel. Een regenboog met 9 verschillende kleurbanen kruipt als een kat met ingetrokken rug onder de met stuiptrekkingen wegrollende diepzeeblauwe wolken langs, of anders: als een 50/6 nietje is hij in de grond gedrukt, werkelijk haast vierhoekig.

Thuis meteen de barbecue aan. Alles is al bijna weer droog. Wij eten worstjes en vragen ons hoe het daarginds nu gaat, in NL, waarvandaan geen echo's terugkaatsen. Bestaat het wel, dat Nederland of is het Neverland?