De terugtocht verliep in stappen. Eerst met de trein van Z. van A. en dan naar A. station B. Daar de bus naar het busstation van A., een stadje onder de rook van Schiphol, waar D. ons opwachtte en ons weer met lijn 170 2 haltes verderop stuurde, waar we D., die op de fiets was, weer zouden onmoeten (op de foto's boven staan we te wachten) om vervolgens naar hun huis, ons vaste afreistussenstation, te wandelen. Na woonkamers, studeerkamers en kinderkamers, brachten we nu de nacht door in een atelier, en na een korte maar diepe slaap, reed U. ons in de ochtend naar Schiphol. Het weer was goed: grijze wolken en een fikse plensbui. Inchecken, onze ene koffer was opgelopen in gewicht tot 21.3 kilo, nog net onder de toegestane 22 kilo., en de rest torsten we in onze handbagage mee. Het traditionele "stort niet neer" sms-je van M. kwam binnen, niet in die bewoordingen, maar als dat smsje niet komt, is de kans altijd groter dat er een vleugel afbreekt.
Iedere keer als we de douane of iets dergelijks door moeten, kan J. het bijna niet meer aan van de spanning. Hij begint steevast tegen me te fluisteren, vertelt iedere dienstdoende persoon dat zijn beker leeg is, laat 'm ook even zien, en trekt 10 minuten voor we aan de beurt zijn riem los en schoenen uit; kortom hij doet alles om ons maar verdacht te doen lijken. Op de foto hierboven kijkt hij voor de zekerheid mee hoe ze de handbagage doorlichten. Op Heathrow, net na de landing, vroeg hij nog even aan de steward of hij de cockpit mocht zien. Stond vervolgens losjes met de piloot en co-piloot in de cockpit in het Engels te babbelen. Daarna 5 uur luchthavenwachten. Voetjes op de tassen, DS aan, Ipod op de oren en wegdommelen, en de lange ruk moest nog steeds komen. In het vliegtuig concentreerde J. zich op Monsters versus Aliens, science channel (beren, een vis die nog niet zo bekend is, black devils die aan het uitsterven waren), Ice Age: The Meltdown en ik keek achtereenvolgens een Avant Garde Drama (The Edge of Love - gaaaap) een Classics Drama (Isadora met Vanessa Redgrave; best leuk) en een World Drama (Mei Lanfang; ik begrijp niet de schoonheid van de Chinese opera, noch van de traditionele noch van de door Mei Lanfang vernieuwde, maar de film was onderhoudend). We naderden het luchtruim boven Edmonton, we zagen de uitgestrekte velden, de rechte wegen, en kwamen klaboem op de grond terecht. Door de douane, de tas was snel gevonden dit keer, de klapdeuren door en daar stonden ze! Thuisgekomen verheugde R. zich over de hoeveelheid pakjes die vanuit alle hoeken en gaten in Nederland meegegeven waren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten