Op weg naar de Many Glacier lodge steekt een zwarte beer de weg over, 4 meter van de auto. De lodge is samen met de McDonald lodge, aan de andere kant van het park, een van de eerste die met sponsoring van de nationale spoorwegmaatschappij gebouwd is in de zogenaamde Chalet Style. Eerst slepen we de kinderen weg uit de giftshop.
Dan stappen we op boot 1 en steken eerst het ondiepe Swiftcurrent Lake over, lopen dan een halve mijl door het bos en stappen op boot 2 om Josephine Lake over te steken, stappen uit en vervolgen onze tocht lopend door het bos, over hangbrug, naar Grinnel Lake waar we uitzicht hebben op de Grinnel Falls. Het meer ligt mooi maar het is moeilijk rustig te zitten vanwege de muggen. Repellent helpt als we ieder kwartier een nieuwe dosis smeren. Hard weglopen helpt ook.
Met een kleine omweg via de Hidden Falls komen we bij de boot, die zowel Jakob als Rebecca tot hun grote trots en vreugde mogen besturen.
Voor we op de volgende boot stappen, zwemmen we nog even in Josephine Lake.
Thuisgekomen steekt chef de cuisine Alexander het vuur aan, grilt worstjes en marshmellows. Zijn assistente, die dit traditionele noordamerikaanse maal minder kan waarderen dan de rest van het gezelschap, maakt een salade van sardientjes met lenteui en smoort portobello's in olijfolie met knoflook.
's Avonds barst er weer onweer los, aan alle kanten flitst het wild. De kinderen slapen en wij zitten verlamd te kijken en te tellen. Wat te doen? (1) Naar de tent gaan en ons bij de kinderen voegen. (2) De kinderen oppakken en met z'n allen in de auto gaan zitten zoals een jaar geleden in Jasper (het is altijd feest op de Great Divide). (3) Evacuatie naar de toiletruimte (zoals ik ook met een vriendin in een camping in Wales deed - lullig, maar veilig). (4) Freeze. We komen er niet uit en het wordt (4). Ben ik dan werkelijk de enige die bang is (en Alexander meegesleept zoals ook met de gasfobie in Utrecht)? Uit de andere tenten hoor ik vrolijk gelach komen. Hoe kan dat in een levensbedreigende situatie???? Nog altijd staat de foto in de KIJK 30 jaar geleden op mijn netvlies gebeiteld, van het vertakkende-wortelstelsel-patroontje dat een lichaam vertoont dat getroffen is door de bliksem. De irrationele angst, en de wijze van bedwingen, lijkt op die voor de tandarts, ook zo'n natuurgeweld waarbij er ergens bliksem inslaat. Dan komen we uit de impasse en beseffen dat het hoe dan ook niet goed is dat de kinderen alleen in de tent liggen - als we gaan, dan allemaal samen - en doen net als alle anderen alsof het de normaalste zaak van de wereld is - van buiten kunnen ze niet zien dat wij op de hurken zitten, met de hielen tegen elkaar aan - , duiken de tent in en hopen dat het snel overgaat. En maar hard bedenken dat de kans 1 op 16.000.000.000.000.000.000.000.000 is, volgens National Geographic.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten