Een onderdeel van het minimale en tegelijk semivolledig pakbeleid was dat we een klein tentje hadden aangeschaft dat in 15 minuten of minder opgezet kon worden. Deze tweede ochtend, toen we alweer voor de tweede keer oppakten, vonden we dit een bijzonder slimme zet van onszelf. In het Visitor Centre wilden de kinderen nog wat dierenfilmpjes bekijken en wij scoorden een boek over plantjes en bloemetjes in de Rocky Mountains. Ik nam me stilletjes voor om (net als vroeger toen ik in klas 5 of 6 mijn herbarium maakte) me op het determineren van bloemetjes te storten. Alexander z'n vogels, ik m'n plantjes. In het Lower Lake dompelde Alexander mee onder en daarna reden we naar de hoogste pas van Canada, de Highwood Pass.
Zeven jaar geleden reden we over de hoogste pas van Europa, de Col de Bonnette, in de hitte met de verwarming aan. Deze truc hielp de "pooierbak", een zwarte Opel Ascona die een jaar later niet meer door de APK kwam, over de Col. Nu, in Canada, parkeren we, trekken de wandelschoenen aan, en beginnen aan de tocht die in ons boek "Ptarmigan Cirque" heet. Het is de route die de bergwandelende ouder die zich belemmerd voelt door klein grut, loopt, want het grut kan mee. Ik had nog nooit zoveel van zulke ouders bij elkaar gezien of zoveel klein spul in allerlei zakken, dozen en stalen kooien op ruggen, buiken, hoofden & schouders rondgedragen werden. Maar er was ruimte genoeg en het was, zeker toen we de boomgrens bereikten, een mooie wandeling, in een alpien landschap, met bergstromen, morainehellingen, bergbloemetjes, en uitzicht op de voor de Rockies kenmerkende sedimentlagen.
Aan het einde van de afdaling struikelen we over grote leider Emma, die met berenschedel in de hand een interpretative talk over beren gaf. Om 15.15 vertrokken we in de auto weer van de Highwood Pass en om 18.30 kwamen we aan in Waterton National Park. Rebecca sukkelde weg en Jakob luisterde naar de Kleine Kapitein in het Land van Schrik en Vreze. De weg tussen Peter Lougheed en Waterton was een verhaal op zich, wijds met heuvels tegen bergen aan, en af en toe een boerderij en plukjes wandelend Alberta Beef. We reden op de 6 south recht het park in op de bergen af, langs het majestueuze Prince of Wales hotel richting Waterton Townsite Campground, alwaar we onze reservering cancelden omdat dit teveel stad was en te weinig beer en ja net voordat we onze nieuwe Campsite, Crandell, indraaiden, in het parkse binnenland, stak een bruine zwarte beer de weg over. Niet dat ik 'm zag, maar in de beschrijving van Alexander was-ie heel erg groot. Het grappige was dat de beren, nu ze minder spook en meer beer werden, minder angstaanjagend werden. Resoluut reden we het water over, de campground op naar plek 8 in de E-loop, hakten met de enorme bijl die de buurman ons aanbod - was de onze in zijn ogen te iel? - gooiden het vuur aan en aten hotdogs met zuurkool.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten