Even zeuren

Waarschijnlijk lijkt het daar, in het verre Nederland, alsof alles hier van een leien dakje gaat. Nou, er zijn drie dingen die ons danig parten spelen.

(1) Auto. Onlangs hebben we bericht gehad dat Alexander op mag voor de road test! Yipiieeehhh. Op dinsdag 7 oktober rijd ik hem, met mijn volledige maar Nederlandse rijbewijs in de van een collega geleende handgeschakelde Fort Focus, naar de plek des oordeels, waar hij een uur lang zijn kunstjes moet vertonen. Laten we hopen dat 20 jaar ervaring, inclusief Duitse autobaan en de besneeuwde toppen van de Schwaebische Alb voldoende zijn. Maar ook al is het voldoende, dan nog zijn we er niet, want het beest moet ook nog gekocht worden, en als we ergens geen enkel verstand van hebben dan is het van auto's. Ik kan het oliepeil meten en weet dat ik vierkant leuker vind dan rond. Alexander kan een wiel verwisselen, en houdt van heel groot. Die kennis voorkomt echter geen kat in de zak. En ook al doen we geen miskoop, dan nog zijn we er niet, want ook ik moet nog door theorie en praktijk.

(2) Huisarts. Er bestaat hier zoiets als de family doctor. Die waakt dan over de gezondheid van je gezin, en heeft daarnaast nog een specialisme zoals bijvoorbeeld geriatrie of plastische chirurgie. We zijn sinds we hier zijn wanhopig op zoek naar zo'n family doctor, met het idee dat die eigenlijk op loopafstand zou moeten zitten, rustig en begripvol luistert als we vertellen over pijntje hier en bultje daar, niet meteen een zak vol pillen voorschrijft maar zeker ook niet te terughoudend is met een antibioticakuurtje, en blindelings aanvoelt wanneer er daadkrachtig opgetreden moet worden. In Nederland hadden we al onze problemen hiermee, maar nu val ik onze voormalige huisartsen daar huilend om de hals. Het is ons gelukt om een keertje in een Medicenter naar een walk-in spreekuur te gaan. Dan moet je vroeg zijn, anders wacht je uren, en je weet niet wie je tegenover je krijgt. Een andere optie is eerste hulp, maar daar moet je ook niet te vaak aankomen met ingegroeide teennagels. En waarom dan geen family doctor??? Omdat die er niet is in deze veel te snel groeiende stad! We hebben een lijst doorgewerkt van Alberta Health, maar van de 10 die eigenlijk nog nieuwe patienten zouden nemen, nemen er 5 geen nieuwe patienten en kloppen van 2 de gegevens niet. De overige 3 zitten op 8, 14 of 20 km rijden (en zie hiervoor het bovenstaande punt 1 "Auto"). Na een ochtend surfen en bellen, hadden we een shortlist bestaande uit Poon en Rosenstock. Ik was voor de tweede, vanwege de Duitsklinkende naam. Tot ik op het lumineuze idee kwam om op zoek te gaan naar ratings. En klik hier, om zelf een beeld te vormen van Dr. Carl. Een korte indruk: de positieve evaluaties komen van een patient met een mental illness, of hebben het over collega Ronsenstock ...

(3) Zwemmen. Niets aan te merken op de 40 public swims in Scona, om de hoek. Wij behoren tot de bijzonder kleine groep (enigen?) die hiervan gebruik maakt, en kunnen bovendien gratis en voor niets opwarmen in de sauna. Naast de familie-zwempartijen in Scona had ik graag baantjes willen trekken in de West en/of Eastpool op de campus, waarvoor ik onlangs tegen betaling van het speciale postdoctarief een pas heb bemachtigd. Nu zou je denken dat ik vanaf toen ieder dag in het bad lag. Mijn eerste poging liep echter mis op het niet bij me hebben van zwemattributen. Ik had het gered tot de balie. Mijn tweede liep stuk op de kluisjes. Ik had geen slot en kon mijn spullen niet opbergen. In ieder geval wist ik dat mijn pas werkte. Vandaag stond ik klaar in badpak, bril in de hand, handdoekje losjes om de arm. Toen de deur eindelijk openging, vertelde een mevrouw dat het chloorpeil te laag was. Bacterieen hadden vrij spel. Zij wel en ik niet! De schrale troost was dat ik nu in ieder geval wist hoe het werkte. Maar morgen houdt niets me meer tegen, met of zonder kleren, sloten of bacterieen.

... dat lucht op. Verder is het hier stralend weer, 25 graden lekker zonnetje, zijn we de ochtend begonnen met een koffie op het terras van de Starbucks, heeft Jakob vandaag zijn eerste oral presentation in het Engels heel goed doorstaan en begroef Becky 2 wespen in de tuin.

Wintertje spelen

Vandaag hebben we ons voorbereid op de winter. Zo af en toe zou er wel eens een nacht geweest kunnen zijn met vorst. Ook is het niet ondenkbaar dat het de komende nacht zo'n nacht wordt. En dan ineens is het zo'n overdag, en daar sta je met je zomerjasje. Wij niet dus. Vandaag zijn we, als bevreesde zeeklimaters/ warmegolfstromers, op pad gegaan voor zwaar geschut. De jongen aan de kassa van de Mountain Equipment Co-op dikte het allemaal nog smakelijk aan. Hij had een gevoelloze teen omdat hij als kind te lang buiten gespeeld had. En ja, waar je wel zeker van kunt zijn is -40 in januari en februari, met een gevoelstemperatuur van -60, door het pittige briesje. Ehhh, ik had altijd begrepen dat het hier door die immer blauwe luchten en de overdosis zonnenschijn met -40 een gevoelstemperatuur was van +20. Dachten jullie dat Nederlanders veel over het weer praatten??? Zelfs, of all places, in de vioolshop van mijnheer Tan, ontkom je er hier niet aan. Daar vernamen we, slechts een paar uurtjes voor de -60, dat het kwik tijdens het May long weekend, als er weer een of andere nationale feestdag gevierd wordt, oploopt +35. Dat is een spanne van bijna 100 graden!

Hoe het ook zij: Al in de winkel verheugden de kindertjes zich op het nieuwe spelletje "Wintertje spelen", "Expeditietje doen", of in een wat meer dramatische variant "Mallory and Irvine op de Mount Everest". Ondertussen herinnerde papa zich dat hij eigenlijk niet zo goed tegen kou kon, en heeft mama zich heldhaftig en apetrots in een paar snowboots gehesen.

De zomer van 1979

"En zijn jullie gesetteld?" Dit is de vraag die mij de laatste weken meerdere keren door het thuisfront gesteld werd. Lastige vraag, hoor. Het is verbazingwekkend hoe snel het leven, na een kleine wending, weer zijn normale gang hervindt. Opstaan, ontbijt, iedereen in de helmen hijsen (en nu ook al voorzichtig af en toe een paar handschoenen), fietsen, boodschappenlijstjes, de ups en downs van het driekoppige monster Winehouse, Lohan en Spears. Het allerbasaalste is niet meer ons dagelijks brood, en we kijken alweer melancholiek terug op die eerste weken van hektiek en verbazing. Gisteren foto's van Utrecht bekeken, ter voorbereiding op Jakob's "oral presentation" komende maandag. Vandaag wat grazige weiden en wijdse zeegezichten ingelijst en de Dom op de desktop geplakt. Als ik aan Nederland denk, is het alsof we iedere vrijdag om 12 uur in de middag een Duvel met bitterballen bij de Winkel van Sinkel gingen eten. We hebben het 1x gedaan. Er wonen andere mensen in "ons" huis, zo heb ik vernomen. Zou Mama is raar nog naast de deur geschreven staan? Het stond er al toen wij er kwamen wonen, en we hebben het gekoesterd. Op de een of andere manier denk ik dat de nieuwe bewoners het weggepoetst hebben met schuurmiddel, en zo hoort het ook. Jaloers heb ik gekeken naar vriendinnen die wisten waar ze wilden wonen, een huis kochten, kind 1, 2, en alle volgende baarden en zich zonder schroom settelden. De enige plek die bij mij in aanmerking komt is het huis van toen ik 7 was, tijdens de zomer van 1979. Misschien komt het door de kalender van het jaar 1979 die 10 jaar boven mijn bed hing en zich in mijn hersenen ingevreten heeft, of doordat ik kind was. Terugkomend op de vraag waarmee deze korte overpeinzing begon, denk ik dat we ons naar beste kunne gesetteld hebben. Heel snel en heel ondiep.

Gutes Deutsches

In plaats van Duitse vlaggetjes in huis te plaatsen teneinde de naamvallen in stand te houden, geef ik Alexander voor zijn 40ste verjaardag dit jaar een paar manchetknopen cadeau van het hiernaast afgebeelde type. Goed voor de discipline en kindproof. Over vlaggetjes (andere variant: magneten op de koelkast) heb ik al langer een en ander gehoord, maar noch hier noch in Utrecht ben ik er ooit een tegengekomen. Ondertussen verluhdert het Duits waar ik naast sta.

Be a healthy Germbuster!

is de opdracht die Rebecca van de Kleine Kinderschule kreeg. Ze gaat daar nog één keer naartoe, want wij hebben haar inschrijving maar liever stopgezet. Het Duits dat ze daar proaten is erger dan alles wat ik ooit in Nederland heb gehoord.

Het zijn 2de generatie Duitsers wier Duits door de Canadese taalgletsjers bijna compleet afgeslepen is. Ze praten sowieso met een Canadees accent, maar ook met een Canadees idioom, en vooral met een Canadese syntaxis. Gutt gemaaagt! Gutes job! Du best aberr gluklig. Was ein schouenes bicycle helm [l guttural].

Nee, so geht's natürlich nicht. Stattdessen muss Paps die Deutschkunde übernehmen. Der Plan: wir basteln mit Zahnstocher, Papier, Schere, Kleber, Stift eine kleine Deutschlandfahne, und die stecken wir in den klomp, den wir von Hagar gekriegt haben. Wir stellen ihn auf den Esstisch, und so wird Paps immer erinnert an seine Deutche Plicht Deutsch zu sprechen und natürlich auch zu sein. Hallelujjah! Zakradi.

In plaats van Germbusters liever taal-busters, dus. Dat is de keuze van de puristen uit Edmonton, die zelf ook nauwelijks een correcte zin kunnen typen, geschweige denn de duivel van het codeswitsching uitdrijven.

University Ave

1. Schuin tegenover ons huis is de voormalige Queen Alexandra school. Te weinig kinderen in de buurt, en dus gesloten. Wij hebben nu een speelveld ter grootte van 2 voetbalvelden.






2. We kunnen met de blokjesstructuur van de stad op ongeveer 5*5 manieren naar de campus. De mooiste weg is gewoon de University Avenue aflopen. Wij zitten aan de oostkant van 109 street.

3. 109 street oversteken. Meestal door op de voetgangersknop te drukken.

4.University Ave ten westen van 109 street. Deze eindigt aan de zuidkant van de campus.

Een rustig weekend

Wij hebben het wilde georganiseer en meerdere verhuisingen of verkassingen achter elkaar makkelijk overleefd. Maar wat doen wij nu, na zoveel dagen hektiek, met een rustig weekeinde, met de laatste zonnige dagen van dit jaar, voor de ijsheks intrek houdt?

Paps wordt uitgestuurd om wat groente, fruit, ukraïnse koekjes en mennonietische Thuringer worstjes te kopen, maar verder? Allerlei werklieden zouden wat probleempjes in huis komen op lossen, maar ze verschijnen niet. Rust, tijd. De gele blaadjes dwarrelen op het stekelige herfstgrazon. De rockingchairs kraken. Wij gaan dus zoals gewoonlijk schaken, voetballen, ruziën met de kinderen, nadenken over Leibniz' conceptie van tijd vs die van Heidegger, en het internet lezen.

Om even afstand te nemen van de innemende ideenwereld van Philip Roth, van die wij nu in het laatste jaar zo'n 9 boeken hebben gelezen: The Ghost Writer, Zuckerman Unbound, The Prague Orgy, An Anatomy Lesson, The Counterlife, American Pastoral, The Human Stain, Everyman, The facts, wil ik me vandaag, hoewel Exit Ghost, Portnoys Complaint, My life as a man, enz., enz. nog op de stapel liggen, bezig houden met de historie van de streek waarnaartoe ons de levenswind gewaaid heeft. (Toch ben ik in de speeltuin, naar het voetballen, stikem met Exit Ghost begonnen.)

Wat mij verbaasde was, dat de bekende Canadese vlag pas in 1965 (na WW II dus) geïntroduceerd werd, en dat de Canadese grondwet tot voor kort door de Canadezen zelf niet zonder toestemming van het Engelse parlement gewijzigd mocht worden. Pas Trudeau bracht de constitutie in 1982 'naar huis'. Toch begint het allemaal natuurlijk veel vroeger, met de Vrede van Utrecht (waarmee de oorlog oom de opvolger van de Spaanse kroon 'eindigde'), en de vrede van Parijs, het staartje van de 7jarige oorlog, volgens Wikipedia volgens Churchill WW null. Ondanks de beperkte communicatiemiddelen van toen (1756–1763) was de hele wereld erin betrokken, werd er gevochten in India, Amerika, de Caraïbische eilanden, ..., en aan het einde waren de Fransen de klos, en verdeelden de eenhersende bandieten en hun sykofanten, die het oorlogsbeest gevoerd hadden, de wereld opnieuw, waarbij stukken land aan een kant van de wereld geruild werden met eilanden aan de ander, zonder dat de inwonende fauna geconsulteerd werd. Kijk eens hier: wat en prachtig document van feudale hybris! De Britten kregen Acadia, Nova Scotia, en vooral Canada, de voornaamste Franse provincie toen, die later tot Quebec hernoemd werd. Ze kregen dus eigenlijk heel Canada, want de rest was nog steeds bevolkt met beren en indianen, en die tellen nooit mee, hoewel de laatsten er al 26.000 jaren leefden, en de beren nog veel langer. Het perfide Albion klammte zich er voor 200 jaar aan vast. Onder de grote zeeën zagen ze de Britten niet zo zitten, verklaarden snel hun onafhankelijkheid (1776) en vochten er 5 jaaren lang voor. In Canada deed men het iets rustiger aan.

Waar wij nu zitten had man er van dien weinig last. Hier was alles sinds ca 1670 in bezit van de Hudson Bay Company (HBC). Hier woonden indianen die op bont joegen, en een paar handelaren, zoals Anthony Henday, die de dode pelten voor een paar glasparels en goedkoop jachtgear 'kochten'. Edmonton begon dus ook als een uitpost van de HBC. Er was wat ophef over de rechten van métis, afkommelingen van indianen en mederwerkers van de HBC, in Edmonton was man teleurgesteld dat de transcontinentale treinspoor door Calgary verliep, en Edmonton in de kou links liet liggen. Pas later werd Edmonton toch aangesloten, en toen in 1905(!) uiteindelijk de provincie Alberta opgericht werd, benoemd, natuurlijk, naar een dochter van Queen Victoria, werd het hoofdstad, maar ik weet niet waarom.

Pas met het olie werd het weer echt interessant. There will be blood, hopelijk! Hierover, en misschien ook over 'onze' indianen zullen wij eens een ander keer vertellen. Einde verhalenurtje! De oermashitze moeten opgepeuzeld worden!

The lost tribe of science

De UofA is de beste plek voor postdocs: lees dit. Over een jaar of wat is de UofA de tweede universiteit van Canada als het gaat om het aantal postdocs. Nu lopen er 460 rond en doel is om dat te verdubbelen. Twee jaar geleden heeft dit groeiende aantal postdocs besloten zich te verenigen in de pdfa, de postdoctoralfellowassociation. Nu ik een jaartje of wat terug besloten heb dat ik ergens bijhoor, en me de dag erop aangemeld heb bij de vakbondvoorwetenschappers (vawo), weet ik ook hier wat te doen en heb gisteren act de presence gegeven bij de eerste pdfa-bijeenkomst van dit jaar. Een prettige bijkomstigheid was de gratis pizza. Hier weten ze hoe je een armlastige postdoc vanachter zijn of haar computer moet sleuren, want ook wetenschap gedijt bij een goed gevulde maag. Naast me zat Svetlana Kirilenko uit de Soprano's ("I am comink vvrom Poland, and workink vvery hard"). In totaal waren er 35 stuks (7,609%), waarvan meer dan de helft nieuwe aanwas en 90% afkomstig uit het buitenland. Ik was de enige postdoc uit Nederland. Samen met een Engelse en eentje die, naar eigen zeggen, overal vandaan kwam (dus ook Europa), was Europa op de bijeenkomst vertegenwoordigd met 3 deelnemers (8,571%). Met de sekse-factor erbij komen we snel uit onder het zeeniveau. Dan weten we ook getalsmatig weer waar we staan. Maar daar gaat het niet om: Gisteren bleek dat de postdoc, die normaal in limbo is (quote van een stamgenoot), uit limbo wil. In limbo, het voorgeborchte, aan de rand van hemel of hel, kun je "volledige en opperste natuurlijke gelukzaligheid genieten, maar zonder de directe aanschouwing van God zoals de hemelingen" (bron: Wikipedia). De UofA mag dan dan no.1 zijn, desondanks bestaan hier slechts stafleden en studenten, maar de postdoc, de slaaf van de professor, is vleesch noch visch, zit tussen tafellaken en servet, en betaalt uit het gescheurde, gevlekte en bovenal bijna lege postdocbeursje overal het volle pond. Er moet gevochten, gestreden, gelobied worden. Wij bestaan! Roodverhitte koppen. Pizza's vlogen in het rond. Ik hield mijn hart vast, want ga je links van limbo dan stort je de hel in en sla je rechtsaf dan stijg je op naar hemel. Geef mij maar limbo, met mijn beide voetjes stevig op de grond. Voorzichtig peilend keek ik rond, afvragend of ik bij de vijandige buurstam beland was en zo levend geroosterd zou worden. Hadden we niet altijd gedroomd van een leven voor de zuivere wetenschap, zonder meta, sub of perifysica? Zo ondervoed zagen ze er trouwens niet uit (hoewel ik er eentje betrapte die twee stukken pizza in zijn zak stopte). Stilletjes kneep ik er tussenuit, verschool me weer achter de computer, codeerde tevreden nog een paar bestandjes en vergat wat er die middag gebeurd was. Tot ik hedenochtend tegen een speciaal postdoctarief een volledige vrijkaart voor totaalgebruik van alle zwembaden, klimmuren, en gyms op campus bemachtigde. Wat blijkt: Het meest recente succes van de pdfa. LANG LEVE DE PDFA!

Perspectief

Op Wallstreet hangen pikzwarte wolken, en op nu.nl moet je om daar iets over te lezen doorklikken naar de beurspagina. 't Kan vriezen en 't kan dooien, en de pyromaan van 't Zand moeten we ook niet onderschatten. Onlangs kreeg ik een interessant doorkijkje in het Nederlandse perspectief toen ik hier probeerde een liability verzekering af te sluiten. Omdat we niet meer in Nederland woonachtig zijn, mogen we ook niet meer daar verzekerd zijn. Omdat onze kinderen hoewel keurig opgevoed toch wel eens een pop door de ruit van de buren zouden kunnen gooien, of een oud omaatje met rollator om zouden kunnen sleeen, en ook wijzelf tijdens het inparkeren de pickup truck van de buren zouden kunnen rammen, is een aansprakelijkheidsverzekering geen luxe, zo dachten wij, en het liefst een maximale. De normaalste zaak van de wereld, toch? Ook dacht ik dat wij in Nederland zo'n verzekering moesten hebben, want het heette toch wettelijk, dus stond het in de wet, en wat in de wet staat, dat moet. Ik probeerde de term liability verzekering bij wat collega's uit. Die keken me vol verbazing aan, onzeker lachend (was het een grap? denken ze daar in dat land onder zee echt dat je buurman je suit?). Nee hoor, geen grap, zo legde ik uit. Iedereen in Nederland heeft dat, zo'n verzekering, en die gebruik je om de buren een extraatje toe te stoppen als ze bijv. een nieuw parket nodig hebben. Hier in het grote land met indianen en beren heeft iedereen een verzekering voor auto, huis en ziekte. Beetje rondgeklikt op internet, en ja, bij de verzekeringsmaatschappijen hier heb je auto, huis en ziekte. Ik dacht altijd dat de VS het land van de law suits was, maar eigenlijk, deep down, is het diep verweven met de Nederlandse buurtcultuur (denk ook aan het spreekwoord Beter een goede buurman dan een verre vriend). Overigens kwam ik er al klikkend ook achter dat in Nederland een aansprakelijkheidsverzekering slechts wettelijk verplicht voor "de houder van een motorrijtuig, voor jagers, en voor exploitanten van kerncentrales" (bron: Wikipedia).

Huis

1. Een kast met veel vakjes oogt chaotisch maar zorgt voor overzicht: Van Alexanders programmeercollectie, relikwieen uit het oude land, fietsonderdelen, oplaadapparaten tot schoolschriftjes. Ieder vakje heeft een thema, maar vakjes en thema's wisselen dagelijks (Ik denk dat de familie een speciaal programma heeft opgezet om moeder's geest flexibel te houden, of misschien zelfs, maken). De kinderen hebben een speelhoek gebouwd van postpakketten, en ja, we hebben ook een B&D broodrooster waar bagels in passen, en de Becel zit hier in ronde kuipjes. Overigens is dit het kleinste formaat kuip dat er is, er zijn ook 5 kilo dozen.


2. Als een IKEA folder, alleen het wollige kleed en de zachtwuivende gordijnen missen nog. Ha, voor niente! De dracena was ten dode opgeschreven en probeer ik te reviven, de stoelen komen van een collega bij wie ze het parket ruineerden, en de tafel is een overtollig stuk van een andere collega. Het kacheltje is fraai maar is niet geheel veilig. Tzt komt er een nieuwe in; we zetten de landlady onder druk zodat dit voor gebeurd is voor de winter invalt. Zij maakt zich drukker over de vloer, wil er een nieuwe in laten leggen, maar wij denken "Prima zo, zo kunnen we in ieder geval lekker rocken."

3. Kon je uit de bovenstaande ramen springen, dan zou je landen op het "deck" beneden. Nu staat hier ons tuinsetje. Interessant detail is de wilde regenpijp; deze is zeker niet uniek. Dat is hier een fenomeen, ze kronkelen zich in de raarste bochten langs huis en door tuin, zijn ook vaak krom door struikelen (pas op als je met een bijl door de tuin loopt). Sinds de een of andere grote overstroming moet het water afgevoerd worden zodat het via de tuin wegloopt en niet de kelder in.


4. Vanaf onze eettafel kijken we uit op het bovendeck dat met een trapje in de tuin landt. Op het deck hebben we veel zon en wordt de was gedroogd. Doel is om dat de hele winter te doen, want de lucht is hier kurkdroog en ik heb altijd geleerd dat je in droge vrieskou perfect was kunt drogen (zie: het Handboek voor de Huisvrouw, dl 3 over Waschen en Droogen). Tja, in den vreemde houdt je vast aan oude tradities. In de verte de BBQ, zie ook Cela, de pop van Becky die de nacht, ontkleed, in de tuin heeft doorgebracht. De fietsen zijn verankerd aan het trapje, want iedereen waarschuwt ons voor fietsendiefstal. Eerlijk gezegd denk ik dat het niets is vergeleken bij Utrecht, maar dat zeg ik hier maar niet, het is al erg genoeg met de zedenloosheid in NL. Ik weet nog toen ik met openhangende mond op klaarlichte dag op een zaterdagmiddag midden op het Neude twee fietsendieven vrolijk zag wegfietsen op hun buit. Ik stond paf, zozeer dat ik 5 minuten niets anders deed dan met mond ophangen, wat me achteraf een heel slecht gevoel gaf. Daadkracht ontbrak ten enen male. Heb dat wel weer goed gemaakt door vele jaren later een dief van mijn eigen fiets, die net bezig was een hoekje verder het object te verpatsen voor 15 euro, toe te brullen dat dat mijn fiets was, en de fiets uit handen te grijpen.

5. Van de keuken door een gangetje zien we aan de linkerzijde de badkamer. Inclusief bad op pootjes (niet van porcelein, helaas, en een zilveren kraan in de vorm van een zwaan).









6. Aan de rechterzijde is de kinderkamer. Op de een of andere manier wil iedereen hier van zijn IKEA spullen af. Wij bouwen Bjorn, Lars, Hjavalt, Smorrebrot en Dnuk wel weer op. Het uitzicht is hier niet bijzonder fraai:
de muur van de buren (die wij overigens niet ontmoet hebben, maar waarmee Jakob en Rebecca al enige informatie uitgewisseld hebben).


7. Dan door naar de masterbedroom (hier weten ze nog waar ouders staan ten opzichte van hun kinderen) met een oude kachel die ws koolmonoxide uitademt, maar desondanks fraai oogt.



8. Aansluitend aan de kamer is een voorkamer, een eventuele werkruimte voor mij, als ik het te warm heb (haha!). Zie het uitzicht op de bouwplaats naast ons. Bij de eerste bezichtiging stond er nog een oud huis. Nu is het een kuil onder constructie. Dan is er nog een extra woon, slaap en badkamer in de kelder, en nog een stukje tuin aan de voorzijde.


9. Daaaaaaaaaaag! (vanuit de keuken)

Flatlanders go cycle

Onze eerste familiefietstocht via de Sasketchewan Valley en Cloverdale Park naar Mill Creek Ravine Park. Lijkt me een thema voor Alexander die ons geworstel met versnellingen bergop bergaf met belangstelling gadesloeg.

Zo gaat het niet langer

De bezoekersaantallen van ons blog zijn dramatisch gedaald. Zo gaat het niet langer. Maar goed nieuws want zo hoeft het ook niet langer. Sinds een minuutje of 5 kan ik vanuit mijn rocking chair op de University Avenue de lezer weer bedienen van onze eerste stapjes in het nieuwe grote land, met een overdrachtsnelheid van 10Mb/sec.

Wat is er allemaal gebeurd? Jakob gaat nu al weer twee weken naar school, en is vandaag de trotse bezitter geworden van een zippered binder of was het een bindered zipper? Zijn wekelijkse programma bestaat uit Language Arts (met deze maand de focus op "voice"), Math ("number concepts" is het thema), Social Studies ("Stories and Histories of people in Alberta" af te sluiten met een zelfgeknutselde familietree), Health ("multiple intelligences"), Art ("facial features"), Science ("hearing and sounds"), Physical education, Music, French, Technology, en daarnaast hangen in het klaslokaal voor onze Jacky overal briefjes met daarop een Engels woord. Op het raam hangt bijv "window" en op het bord "whiteboard", hij wordt tevens ettelijke malen uit de klas geplukt voor een individuele benadering van zijn type 2 probleem. Elk "speciaal" kind hier krijgt een code; die van Jakob is dus 2. Nu ja, om een lang verhaal kort te maken: Jakob is lekker bezig. Ook alweer een viool + bijbehorende juf. Wij begeleiden hem hier op de piano, en op vrijdag springen de paardjes vrolijk rond op zwarte of witte veldjes. Becky brengt tijd door bij de Popsicles in het Early Learning Center van de UofA, lijkt na de eerste topdag toch wat moeite met de inburgering te hebben, en vertelt na een dag daycare smakelijk welke kinderen allemaal in welke hoek gezet zijn (punishment corner). Ze is doorgaans erg tevreden over de lokale kokkin, waarvan we de kunsten 'sochtends bij het wegbrengen al mogen opsnuiven, maar vindt vooral veel dingen raar. Maar we zetten door, hebben we afgesproken, en ze krijgt er binnenkort nog een extra dag bij, tbv de brainwash en het rare zo snel mogelijk gewoon te laten worden. Ook Becky heeft een indrukwekkend programma en beweegt zich van gym, naar craftscorner, naar sciencecorner, naar writingcorner, naar housecorner, naar builingblockscorner, naar buiten en weer naar binnen, en vooral lekker lined-up naar de bathroom. Alexander heeft na 5 dagen dagelijks bezoek aan de United Bicycles een fiets die zijn stoutste dromen, nee ieders stoutste droom, doet verbleken. Een verend gevaarte met rupsbanden. Zijn streven is om een van die bezienswaardigheden te worden die fietsend de winter doorgaan met mondkap voor en goggles op. Als het zover is, zal ik de wereld de foto hiervan zeker niet onthouden. Et moi? Ik sleep mijn fiets, zoals dat hier gaat, mijn kantoor in, heb ook zo'n grote UofA beker voor koffie waar je mee over de campus loopt, 8 sleutels en 2 kaarten en 3 codes om op elk gewenst moment achter mijn computer te kunnen kruipen, lunch met sushi of teriyaki, zamel mokken, vorken, kaasraspen, stoelen en tafels in uit de garage van elke willekeurige universiteitsmedewerker, heb mijzelf gedatablitzt, aangemeld voor een conferentie in Banff (die mn belangrijk lijkt te zijn mbt het uitzicht en wandelmogelijkheden), me opgewonden over de ICT policy, wel een privetelefoon bemachtigd, en spreek de enige werknemer in deze one-man-business vermanend toe wanneer er niet gewerkt wordt. Als familie zijn we lid geworden van de Community League, dat ons het recht geeft op 40 public swims om de hoek en vrij schaatsen. In theorie zou ik degene in dit gezin moeten zijn die het beste kan schaatsen, ik vrees voor de praktijk. Overigens ligt er nog steeds geen ijs, en ben ik nu op de kop af 1,5 maand geheelonthouder.

(N.B. Morgen volgen foto's mogelijk film van onze omgeving)

Druk druk druk

Om maar even een Nederlandse dwarsstraat te gebruiken. We hebben ons al vaak afgevraagd wat het eigenlijk betekent. Wij denken: Lekker heen en weer rennen, hier effe bellen, daar effe beppen, overal net aangekomen dan de hieltjes weer gelicht, maar o zo tevreden daarmee. En wat te denken van de bekende Nederlandse meevaller. Wisten jullie dat die in Duitsland gewoon niet bestaat. Daar valt niets mee.

Genoeg gebabbeld. De komende dagen, weken, zijn we mogelijk uit de lucht. Onze high speed extreme internet aansluiting heeft danige vertraging. Ik denk dat ze de kabels nog moeten leggen. We hebben dus thuis even geen internet, en zijn afhankelijk van Sally's basement, internetcafe's en der Uni (nee die Uni, vertelt mijn Duitse informant me net).

Even een snelle update, waar staan we in het leven? Vanochtend hebben we een fiets voor Jakob aangeschaft in Edmonton Oost, via Kijiji (de Marktplaats van Noord Amerika), daarna de code van ons zwaar beveiligde - als je aanbelt dan zien we je lekker binnen via de camera - nieuwe huis ontvangen en even alles gechecked met de huisbazin, haar zoon en dochtertje. Toen gemeten hoe groot onze eettafel zou kunnen zijn, en naar de IKEA. Daar de obligate zalm naar binnen gewerkt, kar in de handen en rennen, beslissen, inladen. We kunnen nu eten en slapen en de kleren ophangen. Uitladen in nieuwe huisje, dan naar de basement (zijn we nu), spullen hier halen, en misschien vanavond nog het achterzitje voor Becky in Edmonton Zuid ophalen.

Voor foto's vandaag geen tijd. Morgen gaat Jakob alweer naar school, en ik aan het werk. Tussendoor nog even bij de immigratiedienst doorgeven dat ik geen antropologie doe, anders zetten ze me nog het land uit wegens valsheid in geschrifte.

NB. De foto is er later opgeplaatst en bewijst dat fietstoeltje gelukt is.