Geloofsbelijdenis van de soldaat

Vanochtend op weg naar Gold Bar Park, voor weer een zaterdag bunny-en-jack-rabbitten ("huh" dacht ze "wat een toeval, weer een rabbit", en "hee" herinnerde ze zich "zag ik niet vrijdag zo'n wit sneeuwkonijn bij Becky's creche wegrennen, naaa zeg?"), zat ik in de Jeep. Niet achter het stuur (want dat mag ze nog steeds niet) maar wel met een beker koffie in de hand, te luisteren naar CJSR. Innerlijk gillend, uiterlijk de adem alle vier ingehouden, zagen we een eekhoorntje onder de auto voor ons, een witte Silverado. Het stoplicht stond op rood. Eekhoorn zat rustig voor de rechterachterband iets op te peuzelen. Net voor het licht op groen sprong, besloot het beestje naar de kant van de weg te rennen. Leek zich te bedenken, maar iets aan de kant van de weg trok de aandacht. Of was het toch ons inmiddels uitwendig gillen? Nipt aan een wisse dood ontsnapt.

Heel vaak, als we zo in de auto zitten, horen we het ons zo bekende licht-nasale stemgeluid van Phoenix, die een auntie op bezoek heeft. Phoenix is een aboriginal en een auntie is een oude wijze aboriginal mevrouw. Als Phoenix een auntie op bezoek heeft in de studio dan kunnen luisteraars bellen om auntie van alles te vragen. Maar vanochtend was AR, alternative radio, het CJSR programma dat ons begeleidde. Bij AR wees oorlogscorrespondent Robert Fisk ons op de wijzigingen in de U.S. soldier's creed . Dit is het, inderdaad behoorlijk eloquente, origineel:

I am an American soldier. I am a man (soldier) of the United States Army – a protector of the greatest nation on earth. Because I am proud of the uniform I wear. I will always act in ways creditable to the military service and the nation it is sworn to guard.

I am proud of my own organization. I will do all I can to make it the finest unit of the Army. I will be loyal to those under whom I serve. I will do my full part to carry out orders and instructions given me or my unit.

As a soldier, I realize that I am a member of a time-honored profession - that I am doing my share to keep alive the principles of freedom for which my country stands. No matter what situation I am in, I will never do anything, for pleasure, profit, or personal safety, which will disgrace my uniform, my unit, or my country. I will use every means I have, even beyond the line of duty, to restrain my Army comrades from actions disgraceful to themselves and the uniform.

I am proud of my country and its flag. I will try to make the people of this nation proud of the service I represent, for I am an American soldier.

En dit is hetgeen het geworden is in mei 2003:

I am an American Soldier.
I am a Warrior and a member of a team. I serve the people of the United States, and live the Army Values.
I will always place the mission first.
I will never accept defeat.
I will never quit.
I will never leave a fallen comrade.
I am disciplined, physically and mentally tough, trained and proficient in my warrior tasks and drills.
I always maintain my arms, my equipment and myself.
I am an expert and I am a professional.
I stand ready to deploy, engage, and destroy, the enemies of the United States of America in close combat.
I am a guardian of freedom and the American way of life.
I am an American Soldier.

De soldaat is een warrior geworden, en welbespraaktheid heeft plaats gemaakt voor een rechtdoorzeese openlijke legitimatie voor oorlogsmisdaden. Ik was werkelijk onthutst.

Toeval

Nu ben ik net bezig in Rabbit Redux, na Rabbit, Run afgesloten te hebben, en dan krijgen we hier het bericht dat John Updike overleden is. "Naaah", denk je dan,"wat toevallig!". Wat een onzin, waarom flitst de volkomen ongegronde gedachte door het hoofd dat er een verband zou bestaan tussen deze twee onafhankelijke gebeurtenissen. Is het zo moeilijk te leven met een beetje toeval? Philip Roth heeft immers ook niet het loodje gelegd toen tussen 4 december 2008 en 17 december 2009 ik de ins en outs van het leven van Zuckerman tot mij nam. En Melville heeft niet eens de kans meer ertussenuit te knijpen, terwijl ik toch al 6 jaar bezig ben met Moby Dick. Nu was de kans dat John Updike zou overlijden tijdens mijn lezen niet zo klein: Ik lees tergend langzaam en hij was niet meer heel jong. Maar dan deze. Hoe groot is de kans dat twee personen rond dezelfde tijd de (mij onbekende en ook vrij idiosyncratisch aandoende) uitdrukking "slapen als een zeekoe" gebruiken, de een op weblog en de ander in een priveSMS. Degene met de priveSMS was eerst, dus de blogger kan niets afgekeken hebben en de priveSMS was niet aan de blogger gericht. De blogger kent de persoon aan wie de priveSMS gestuurd was niet, en de SMSer viavia. De blogger en de SMSer staan niet in direct contact. De blogger is op moment van uitdrukken in Canada en de SMSer in Nederland. In het rijmwoordenboek wordt wel "zeekoe" gegeven als rijmend op de phrase "Toen werden ze moe" (ook gonorroe en gordijnroe staan in de lijst). Maar anders dan deze tweetraps-associatie (semantisch associeren we van slaap naar moe en fonologische van moe naar zeekoe) vind ik ook via wat googelen geen verband. Wat is hier aan de hand?

Was Rebecca treibt

Unser lieber Onkel Berni guckte neulich auf Tseiqami und konnte nicht schlau daraus werden. Alles auf Niederländisch. Es stimmt. Sprachlich ist unser Blog etwas einseitig, und so konnte Berni nicht herausfinden was Rebecca treibt. Wir geben zu, wir wissen auch nicht welche Kräfte sie antreiben, aber es sind starke Kräfte mit vielleicht kosmischen Dimensionen. Denn was Rebeccas Treiben vor allem auszeichnet ist ihr unerschütterliches Selbstvertrauen, ihre emotionale Unabhängigkeit. Die Sonne kreist bei ihr nicht um die Erde, und auch nicht die Erde um die Sonne, sondern die Erde rollt unter Rebecca. Und so summt sie auch, während ich dies schreibe und sie sich auf meinem Schoß herumlümmelt, leise vor sich hin: Rebecca, Rebecca, Rebecca ...

Manchmal setzt sich dieses Rebeccasummen fort in Ausbrüchen van musikalischer Kreativität:

... vielleicht auch angeregt durch ihren Balletunterricht. Auf rosa Ballettschuhen und in ein weisses Kostüm gesteckt übergebe ich sie seit neustem Montags an die Tschechische Meisterin von Tanzstudio Etudes. Eltern dürfen nicht zugucken, wir warten also gespannt auf die Abschlussvorstellung.



Auf Stern Rebecca ist die Evolution nun im Mittelpaläolithikum (Warumphase) angelangt. Ungebremster Wissensdurst gepaart mit Elefantengedächtnis verblüfft uns täglich. Neulich liefen wir abends bei -25 ° C zurück vom Schwimmbad (Bexy schwimmt gern, und lang, noch mit Schwimmflügeln und Schwimmweste natürlich). Ich besprach mit Jakob die Frage ob die Atome nach all den Jahren, all den Collision, Fusionen, Explosionen seit dem Urknall (wenn es ihn dann je gab, wirft Jakob ein, er ist sich der theoretischen Natur des Urknalls vollbewusst) nicht ein bisschen verschlissen sein könnten, und ob dadurch die Schwerkraft abgeschwächt werden könnte. Wir laufen im Dunkeln hand in hand, rechts Rebecca, links Jakob, allebeide im Schneeanzug. Wir haben alle drei blinkende LEDs an unseren Jacken, deren rotes und weisses Licht auf den Schnee tropft. Becky hört genau zu und fragt nach einer Weile. "En wanneer gaan we eigenlijk dood?", mit ernster leiser Stimme. "Wer alt is stirbt. Erst sterbt ihr. Wir sind noch klein. Wir sterben noch nicht so schnell. Doch?"



Sie kann jetzt gut in vollständigen Sätzen English sprechen und 3-5-Buchstabenworte lesen (Niederländisch). Das Englisch hat sie ganz allein gelernt, in der Krippe (Mittwoch - Donnerstag, 9.00 - 17.00), zuhause sprechen wir nur Niederländisch. Im Gegensatz zu Jakob, der lieber schachspielt oder rechnet, liest Rebecca alle Buchstaben die sich ihr in den Weg stellen. Mit Ausdauer. Wir lesen jetzt das Büchlein Vos en Haas. Darin wechselt normal gedrukter Text mit fetten grossen Buchstaben. Wir lesen die kleinen Buchstaben, Rebecca die grossen, jeden Tag, mit Hingabe. Unsere Adresse konnte sie sich nach einmaligem Vorsprechen (English) merken, sie spricht Edmonton schön aus mit einem aspirierten h. Und - sie spielt doch auch "Schach" mit Jakob und beherrscht alle Züge korrekt, nur das Schachmatt interessiert sie nicht so, mehr das verschieben der schönen Figuren.

Was den Geschmack betrifft neigt Rebecca zu Papas Vorlieben: süß und fett, leider nicht leicht zu kriegen in unserer Haushaltung. Weitere Beschäfigungen sind Puppenhaus (little critter family), Vögel beobachten mit Fernglas, Unsinn fotografieren, Wäsche aufhägen, singen, knippen (Papier schneiden), malen und zeichnen, Tico doen (i.e Büchlein mit allerei Lees-, Rechnen-, Mal- und Bastelaufgaben bearbeiten), ..., und jeden Tag kommt es noch etwas neues dazu. 

Lieber Berni, hilft das?

Valreep reclame

Toen Hagar Peeters in 1997 als performing poet de aandacht trok van het grote publiek, zei Gerrit Komrij: ‘Zo ga ik het voortaan ook doen!’ Daarna werd hij Dichter des Vaderlands. Nu is Hagar Peeters op haar beurt van plan het net te gaan doen zoals Gerrit Komrij: Dichter des Vaderlands worden!

Lezers, lezeressen, gegroet, en stemt allen op Hagar Peeters. Dit kan tot en met dinsdag 27 januari op de website:

http://dichterdesvaderlands.stemmodule.nl/stemmen/113/.

Geef een motivatie bij uw stem, dan telt hij dubbel. Let op: u krijgt nog een e-mail om uw stem te bevestigen (pas na bevestiging telt hij mee).

Een schavuit in de tuin

Fundraising

Waar we als kinderen van Vadertje Drees en Konrad Adenauer niet aan kunnen wennen, is de schaamteloze, publiekelijke fundraising hier. Eerder dit jaar werden we geconfronteerd met een eindejaarsbedelbrief voor een donatie aan het zeskoppige team van Beckies daycare. Wat doe je dan? We zouden de onschuldige onwetende buitenlander kunnen spelen en de brief negeren. Maar, eens komt het moment dat je deze rol met minder overtuiging speelt. Bovendien doen ze hard hun best. Iedere week krijgen we een vrolijk gekleurd briefje met informatie over het weekthema zoals 'herfstfruit', 'Chinees nieuwjaar', 'eskimo-winter'. Om deze thema's vorm te geven wordt er een ware dehydreermachine aangesleept zodat de Popsicles bakken vol appeltjes dehydreren, dansen kinderen en leidsters in de gum in Chinese drakenkostuums rond en bouwen de ijverige kindervingertjes iglootjes van satehprikkers en minimarshmellows.





Dan wil je toch ook niet te lullig doen. Dus kozen we voor meedoen. Maar dan de volgende overweging: Hoeveel, 5 of 100 p.p.? Een nieuwe valkuil. Dus, om een beslissing van wat fundament te voorzien, pakten we de rekenmachine en gebruikten de volgende formule = (het totaalbedrag van vorig jaar genoemd in de brief - 5% overdrijving)/gedeeld door het aantal kindplaatsen. We waren niet klaar. Afgelopen week lag er bovenop Beckies bakje bij de daycare, het bakje met daarop haar symbol (ballon) waar normaal de extra onderbroek/sokjes/wantjes in zitten, een doos. De bedoeling was, zo vertelde ons de begeleidende brief die we te laat lazen dat we deze doos met 25 pakjes amandelchocolade van 3 dollar each van de daycare zouden kopen om ze vervolgens weer aan vrienden en familie te slijten. De doos kon ook ongeopend terug na een bedrag van 50 dollar gestort te hebben, voor parttimers zoals Becky 30 dollar. Dit laatste lazen we toen we de eerste lading amandelchocolaatjes van middelmatige kwaliteit aan het wegkauwen waren. Alexander had namelijk de onfortuinlijke pech om regelrecht in de armen van miss Fundraising te lopen, die de indruk wekte dat we die 75 dollar moesten dokken. Nu hebben we niet zoveel vrienden en familie hier, maar, zo dacht Alexander waarschijnlijk, dat lukt ons ook wel zelf. Het gaat goed.

Het is geen rare gewoonte van Rebecca's, overigens bijzonder hoog aangeschreven, daycare. Ik herinner me hoe we toen we onze bankrekening hier openden bijna een reep chocolade in onze zak hadden gepropt (lekker!). Net op tijd het fatsoen gehad om even te vragen. Bleek dat die uitnodigende reepjes wel een paar dollars waren (nieuw meubilair? een avondje bowlen voor het personeel van de branche?). Die ervaring heeft me ervan weerhouden om gretig te graaien uit de bakken met chocolaatjes en koekje die al wekenlang op het secretariaat staan. Ik vermoed, weet het eigenlijk wel zeker, dat ook daar een prijskaartje aan hangt.

De volgende stap in fundraisingland is het Casino. Hou je vast. Een heel normale procedure is dat een school hier 1x per 2 jaar een avond het Casino mag bemensen. Ouders zijn de vrijwillige krachten die avond, de opbrengst gaat naar de school. Een collega hier vertelde dat zij op die avonden opteert voor de kassa, relatief ongevaarlijk telwerk. De laatste keer hadden zij 40.000 dollar binnengehaald, goed voor een nieuwe schoolbibliotheek. Bij zulke bedragen ben je misschien wel gek om niet mee te doen, maar een ietwat immorele bijsmaak heeft het wel.

De toren van Babel

Na een lezing over zero signs (onuitgesproken woorden met betekenis) en empty signs (uitgesproken woorden zonder betekenis) en empty zero signs (onuitgesproken woorden zonder betekenis, we're pushing the limits here!) kon ik vanavond deze totaal verwarrende conversatie optekenen:

Rebecca (leest de letters op een doosje): "R ... E ... T ... RET! Hoe schrijf je ret?"
Jakob (zit ernaast met hoofd onder de deken): "R ... A .. D, rood"
Elma: "Nee, R ... E ... D"
Rebecca: "Red dat is als iemand niet dood gaat, als je over hem zorgt".

Ethics

Gisteren heb ik toestemming gekregen van de UofA om Jakob en Rebecca als onderzoekssubjecten te gebruiken. Dat ging soepeler dan destijds in Los Angeles, waar mijn aanvraag om peuters van de university daycare te testen aanvankelijk werd afgekeurd omdat ik een paar zinnetjes onder het verkeerde kopje had geplaatst. Maar misschien ben ik ook door de wol geverfder, want inmiddels zijn research ethics ook een issue in Europa. Hier moest er een aanvraag naar de Arts, Science, and Law Research Ethics Board, waarin en detail beschreven was hoe ik de gegevens wel niet anoniem wilde houden, in welk kastje met wat voor slot ik de data wilde bewaren, wat ik zou doen opdat een onderzoeksassistent niet gemolesteerd wordt tijdens het testen, dat ik geen enkele dwang zou uitoefenen op deelnemende proefpersoontjes, op welke wijze de ouders geinformeerd zouden worden, welke testbatterijen de subjectjes in Nederlands en Engels moeten doorlopen, dat mijn testen geen schade toebrengen, etcetera etcetera. Ook nog een paar annexen met daarin de brief die ik aan mij en Alexander als deelnemende ouders ga overhandigen en door ons laat ondertekenen, een zogenaamd informed consent + de parental questionnaire die ik ons ga voorschotelen. Nu nog wachten op wat materiaal uit Nederland en dan kunnen we aan de slag. Het doel is om elke zes maanden een "snapshot" te nemen van de taalontwikkeling van J en B in Nederlands en Engels. Gaat hun Nederlands onder hun Engels lijden? Maakt het nog een verschil of je met de tweede taal begint op 7- of 3-jarige leeftijd? Spannende vragen waarop we over een paar jaar het antwoord zullen weten.

Wintervogels

Als het buiten hard waait en de sneeuw zich zelfs op de takken stapelt krijgen de vogeltjes honger.


De chickadees hangen dan op allerlei manieren aan onze feeder vol zonnebloemenzaadjes, ze zijn kleine acrobaten. Ze kunnen zelfs met kopje onder en staartje boven zaadjes uit de feeder pikken. De nuthatch die soms op de wilg zit, loopt zelfs altijd meet het kopje vooraan de boom naar beneden, maar van hem hebben we helaas nog geen foto. Als een chickadee een zaadje heeft vliegt hij naar een tak, en hamert het daar open. Hoe hij zich tegelijk aan die tak kan klampen en het zaadje vasthouden met maar 2 voetjes, heen weer zwaaiend in de ijzige wind, is mij en raadsel.


Later op de dag komt er soms ook meneer specht bij, hij woont vermoedelijk op een boom in de tuin van de buren.


De sparrows kunnen geen kunstjes. Ze moeten horizontaal zitten op een tak of op de balustrade. Ze hebben des te meer honger lijkt het. Ze zijn de trouwste gasten.


Het zijn er veel, soms dertig, dan kan het best druk worden.



De sparrows lusten geen zonnebloempitjes, maar die worden wat later in de ochtend opgeruimd door het blue jay koppel. Aan de feeder durven ze ook niet te zitten.

Tussen de sparrows zitten ook juncos. Ze zijn heel karakteristiek hoewel ook een beetje zaai gekleurd, boven grijs (vrouwtjes bruin), beneden wit, de kleurdeling gaat dwars over hun borst, en witte staartveren aan de buitenkant van de staart. Er zit een rare bij, die komt altijd alleen, een vrouwtje, en anders als alle andere sparrows en juncos kan die wel bij de feeder. Als de balustrade leeggevreten is en de sparrows tussen de dorre takken schuilen voor wind en poes, vreet zij rustig de feeder leeg. Soms komen er dan wat sparrows bij die de zaadjes van de grond opraken die door de rare junco verspild zijn. Hier is ie:

In de verte hebben we ook wat waxwings gezien, gekenmerkt door hun mooie kuifjes, rode vlekken op de zij en het gele staarteinde. Wie op het foto klikt kan het op het grotere plaatje herkennen. Ze zijn in de winter vagebonden op zoek naar overgebleven bessen. Ze eten geen zaadjes en komen daarom niet in de tuin.

Wij zijn benieuwd wie er bijkomen als het wat warmer word. Op dit moment heeft de winter de teugels weer aangetrokken, dus dat kan nog even duren.

Angst

Wikipedia vertelt me dat Angst het Duitse woord is voor fear. Angst is een niet-gerichte emotie. Waarom hebben de oosterburen een patent op niet-gerichte emoties? Misschien stopte Hansje zijn vinger in de dijk zonder angst voor het wassende water. Mogelijk is Frau Antje niet bang om op haar klompen uit te glijden, of lacht ze het gevaar van teveel snoepen van volvette Goudse en het dientengevolge aanslibbende buikspek vrolijk weg, maar ik, als authentieke bangerd die graag de voeten op de vloer houd, wijk niet significant af van de gemiddelde Nederlander.

Maar nu! Terwijl Jan-Peter in regenachtig Den Haag in zijn kamertje, kauwend op een mariakaakje, zon op een excuus om te verklaren waarom hij, als heerser van wereldmacht Holland geen afscheidsbrief van George gekregen had, vloog ik tegen een strakblauwe hemel tussen de damp van Waterplant en Olieraffinaderij in vliegende vaart over 3 bumps en deed daarna volkomen roekeloos een jump. Downhill. Niet dat ik niet bang was. Bovenaan, naar beneden kijkend, snelheid, diepte en schuinte inschattend, was er duidelijk sprake van talmen. Het leuke aan downhill op cross-country ski's is dat je, als je eenmaal een beetje glijdt, je sneller en sneller gaat, op geen enkele andere manier kunt stoppen dan door te vallen, en harder en harder valt. Whiplash, slagaderlijke bloedingen (de stokken kunnen in rare posities gebracht voor de meest gruwelijke dingen zorgen), schedelbasisfractuur. Of alleen al een gebroken pols of losse tand. Angst heerst, het talmen gaat door. Argumenten en tegenargumenten rollen door elkaar (Als je bang bent, gaat het juist fout. Maar stel dat het goed gaat, dan heb ik mezelf overwonnen). Maar, net als bij het betreden van de slurf richting vliegtuig, was ook hier het moment van overgave aan het lot, verteerbaar (verkoopbaar) gemaakt met wat slappe kansargumentatie. Wat mot dat mot.

STEMT! HOORT ZEGT HET VOORT!

Binnenkort wordt voor de volgende 4 jaar weer een nieuwe Dichter des Vaderlands gekozen.

Stem HIER op Hagar.

Stillevens met EOS

Eskimo's mogen een tienvoud aan woorden ervoor hebben, voor ons is het sneeuw of brown sugar (het spul dat op straat ligt). "Altijd maar die sneeuwfoto's", moet Alexander gedacht hebben, "dat wordt veel te saai", kocht een nieuwe camera en nam de wereld op een geheel nieuwe wijze waar. De foto links laat niet helemaal de dimensies van de elephant-knoflookteen zien, maar de compositie trof me wel om andere redenen, zoals de knoflookteen-als-neus (overigens is de dunschiller van de HEMA, de best geteste). Rechts een stilleven met sojasaus en plastic bloemen in het Mandarin restaurant.

Rijtjes

We zitten al twee weken weer diep in het schoolgaande leven, en worden overal geconfronteerd met rijtjes. Als we naar school wandelen, in de boots door de sneeuw, dan gaan we tot aan Whyte (van 77 Ave tot 82 Ave) door de tafel van 6, van voor naar achter en weer terug. Na Whyte (van 82 Ave tot 86 Ave) de tafel van 4. Getalletjes in het hoofd, getalletjes in het landschap, wij zijn een met de omgeving, en stampen in marstempo door.

Rijtjes tafels, kaartjes, tekeningen en hele mooie rijtjes tennisballen aan het einde van de schooldag in het klaslokaal. 

De trap af naar beneden, vinden we de in- en outdoorshoes in keurige rijtjes, een enkele dissident daargelaten. En wie is daar op 1 laars weggegaan?

Op weg van school naar huis, auto's in file geparkeerd, antennes parallel

Bijna thuis gekomen, worden de rijtjes allengs krommer. Van marstempo is geen sprake meer.

Bunny Rabbit

Vandaag stonden we voor het eerst met z'n allen op de lange latten, terwijl half Nederland in ambulances afgevoerd werd om de gebroken polsjes te spalken. Wij zijn nog helemaal heel. De weergoden waren ons gunstig gezind, en zo konden Rebecca bij de Bunnyrabbits onder leiding van Bob en Jakob in klasje 1 van de Jackrabbits onder leiding van Olaf in slechts een paar graadjes onder nul aan de oevers van de Sasketchewan in het Gold Bar Park hun val, spring en glijoefeningen doen. Ik heb vrolijk meegedaan, in de trein achter locomotief Bob aan, want ook ik ben een bunnyrabbit als het om cross-country ski gaat. Hartstikke leuk, morgen weer en later mooie toeren met acht latjes achter elkaar door de loipes van Jasper, Banff en Elk Island.

Ander nieuws is dat Becky een mooie brief van Santa heeft gehad (zie foto), dat ze uitgenodigd is voor haar eerste verjaardagsfeestje hier, bij grote vriend Noah, en dat ze geslaagd is voor de theory of mind test, niet de Sally-and-Anne test (die gaan we nog uitvoeren in de variant met playmobilpoppetjes en een verstopt pistooltje) maar de zogenaamde Smarties of appearance-reality test (uitgevoerd met appels in een Nabob koffieblik): Kijk Rebecca, wat denk je dat in dit blik zit? KOFFIE. [deksel eraf] NEE, APPELS!!!! Denk eens goed na: Wat zou Noah denken dat in het blik zit? APPELS? Wat denk jij? APPELS. Wat denkt Noah? KOFFIE!!! Waarom? HET IS EEN KOFFIEBLIK. Het duurde even, maar eindelijk is daar dan het besef gegroeid dat de wereld meer omvat dan Bunnyrabbit Becky Bex.

Filmtip van de week: 28 days later.

Belastingdienst

Dachten jullie nu echt dat het louter koffiedrinken, sleeen en houtstapelen was hier? We voeren een keiharde oorlog met het onzichtbare driekoppige monster Belastingdienst. 1 keer in de 2 maanden krijgen we een brief, soms ligt deze in mijn postvakje op de universiteit omdat het via via bij een collega van mij terechtgekomen is. Deze brieven (type 1) hebben een heel interessant adres. Het mag een wonder heten dat ze ergens aankomen, een sterk staaltje postorderbezorging. Andere brieven (type 2) gaan naar ons correspondentie-adres in NL, waar ze professioneel ingescanned worden en direct doorgemaild. Brieven van type 1 vertellen ons soms dat we een maand eerder onze uiterste betaaltermijn hadden voor een bedrag met 3 nullen. Maar waar moet de deurwaarder, afkomstig uit Utrecht of Enschede, naartoe? Hij past niet in mijn postvakje en de collega heeft een hond die op een beer lijkt. Om ongelukken te voorkomen belt of Alexander, of ik, dan heel snel naar het nummer bovenaan de brief van type 1. Shit! Het is een nummer dat volgens Skype niet bestaat, een zogenaamd 0800 nummer. Dan via het zijdeurtje in Heerlen: Belastingtelefoon Buitenland. Uit Heerlen komen ook de brieven van type 2. In ieder geval hebben die hun adresgegevens beter onder controle, daar in het Zuiden. Het aantal bevredigende telefoongesprekken met Buitenland balanceert op kansniveau. Soms treffen we een goeie, soms een slechte. De goeien hebben een scherm voor hun neus waar ze iets op kunnen zien, nadat ze ons burgerservicenummer hebben ingetikt. De slechten zien niets maar kunnen wel een terugbelopdracht geven, of ons doorverbinden met de afdeling Ondernemingen (Heerhugowaard?). Bij ons correspondentie-adres in NL zou afgelopen jaar de telefoon roodgloeiend moeten zijn geweest, alleen al door belletjes van de Belastingdienst Toeslagen. GEEN ENE KEER ZIJN WE TERUGGEBELD. Heel lastig want onze bezwaarschriften lezen ze niet. Helaas weten we dat pas na 10 weken, omdat ze die tijd nemen om onze stukjes proza - ik geef toe, mooie werkjes zijn het - te analyseren, nee, te ontvangen. Inmiddels is dreigbrief 2 met 4 nullen onderweg naar het adres met de beer & worden we 10 keer teruggebeld zonder teruggebeld te worden. Parallel vliegt een brief rond de wereld waarin, zonder opgaaf van redenen, staat dat al onze lopende betaalregelingen worden stopgezet. Ik sta klaar om twee stukken poplar (het mindere brandhout) te gooien, eentje richting kantoor Utrecht, eentje naar Toeslagen in Enschede. Een stukje birch (betere kwaliteit) ligt klaar voor Heerlen, voor als ik nog een keer verkeerd doorverbonden word.

Boreaal fietsen

Laatste week vrijdag moest ik ochtends naar de fysiotherapeut. Ik stond buiten in klompen voor de blokheatertimer, want men had onder de -20 °C voorspeld. Maar de zon scheen zo mooi, de kou voelde lekker vris en helder, dus ik dacht, toch maar met de fiets, de vallei in, naar het Kinsman center, de natuur de Jeep besparen.

Het was inderdaad mooi, maar ook een beetje koud. Toen ik binnenkwam kon ik mijn fietshelm zelf niet meer afkrijgen, geen gevoel in de vingers. De dame achter de balie verloste mij, en zo kon ik ook de rest van de rusting uittrekken. De pijn in de vingers was weer verdwenen als Simon kwam om met de oefeningen te beginnen. Toen hij hoorde dat ik gefietst was with an outside bike zij hij You can tell that you're not local. En in der daad, mijn fiets stond zowel bij aankomst als vertrek allen in de standaard. Mooi opgewarmd de berg omhoog had ik het helemaal niet koud meer, en werd het toch nog een mooie fietstocht. En ik zag toch nog 1 andere fietser.

Bij controle thuis bleek dat de windchill de hele ochtend de mensen -39 °C oplegde. In het vallei is het meestal nog 2 of 3 gradjes kouder, misschien wat minder wind, maar die wordt vervangen door de vaartwind, die wij er ook nog bij op moeten tellen.

Ook naar 4 dagen voelden mijn vingers nog raar. Moraal: voor vertrek lichaam en handschoenen opwarmen, dan is boreaal fietsen geen probleem. Anders heel snel wel.

Evolutie der kinderlijke geesten

Jakob heeft het Jaar goed afgesloten met het winnen van een bokaal bij het laatste toernooi van 2008 op 31/12. In zijn klasse was hij nu voor het derde keer de baas, de trofeeën stapelen langzaam op. Hij heeft zich behoorlijk ontwikkeld in het laatste halve jaar (van 0 tot 821 ELO) , het is nu zo ver dat ik werkelijk blij ben als ik toch nog tegen hem win. Zijn vooruitgang is hier te volgen, waar de officiële ELO rating + gespeelde toernooien geregistreerd worden.

Toch is het met het laatste schaakquiz misgegaan, dat was natuurlijk ook mijn schuld. Femke heeft het voor ons opgelost in 2 zetten in plaats van onze 3: ... Ra8, als wit dan Nb4 doet om Qa2 te blokkeren is Qb2 mat , en anders Qa2. Wij hebben het nu wat dramatischer opgezet en geloven dat het volgende nu wel juist is (i.e. matt in 3, zwart aan zet), wij hopen het!:


Ook met de viool gaat het goed, hoewel de dagelijkse oefenuurtjes soms een beetje een gevecht zijn. 3 moeilijke takten een paar keer herhalen om ze goed onder de vingers te krijgen lust Jakob nog steeds niet, hij speelt liever het hele stukje, en als het niet lukt nog een keer, en sneller, - natuurlijk gaat het weer mis en de lieve jonge muteert zo snel als een druppel water op onze huitkachel verdampt tot Rumpelstilzchen. Maar, de toonladders gaan nu 5 keer zo snel als in Juli zonder dat het slordig wordt, en allemaal helemaal in tune, want Jakob hoort nu zelf precies waar de goede toon zit, en dat is behoorlijk knap en een grote ontwikkeling. Op 18 januari treed hij op bij het pupillenconcert, wat hij vol zelfvertrouwen tegemoet gaat. Wij zullen berichten.

Zus en zo Bekkie heft het ook goed gedaan. Ze heeft 3 beren vergaart en is op goede weg konijn te worden, of legostuk.


Maar, serieus, ze wil nu tandarts, doctor, prinses en schaker worden. Ze kan al korte woordjes lezen, prima schrijven, vooral haar naam, een zeer mooi tekenen. Ook heeft ze op de ene of andere manier het zingen geleerd (eerder deed ze slechts in spreekgezang). Nu is het de vraag of zij naar dansles wil. Direct naar de proefles zei ze dat ze er nooit meer naar toe wilde, maar op de volgende ochtend has ze het alleen maar nog over de dansles, en wij vragen ons, wat is goed, wat wil het kind?

Mainzelmännchen

Avonds belde onverwachts de houtman. Hij had middags de splitter kunnen aanzetten, want het was zacht vandaag, maar -8 °C, en alles op zijn truck geladen. Zijn we thuis in ca. een uur? Wij zijn.

Het hout wordt in de carport gedumpt. Een voor een worden de houtblokken ontladen door de heren. Kinderen en the wife komen ook even uit hun bakovenheet huisje om te kijken.

Zo, dat is dus een cord, een hoop hout. De kindjes kunnen het morgen wel even opstapelen als ze niet aardig zijn, meent Mr Wood. Bij het schrijven van het bonnetje verteld hij ons nog dat hij hier vaak in de buurt geweest is, in de cancer clinic. Een stukje colon en blaas zijn er uit gegaan, they fixed me up with a plastic bag, en hey, now I have to look out when I bent over so that .... Jakob lijkt heel klein en zacht naast de meneer die van 3 parkas beschermd dik en groot als een oude wilg naast hem staat, en hij staart vol ontzag op de geweldige hand van de man, eine riesen Pranke, en zegt tot mij, keer op keer, dat de meneer echt, echt grote handen heeft



Toch na het eten kunnen wij niet rusten, vermoeden ook, dat andere, verkleumde landlopers, of een of 100 van Jakob's alltegenwoordige dieven zou komen en ons onze mooie houtblokken zou kunnen afpakken, willen het gedaan hebben, en beginnen om 20.00 aan het sleep- en stapelwerk. De blokken lijken euwig uit de grond na te groeien, maar wij bevestigen elkander: als je maar doorwerkt ... De isoleerkoffiebeker staat in de sneeuw en waakt over ons. Om middernacht is de klus geklaard. Morgen zullen we pas zien wat we gedaan hebben.

Daar kjjk. Mooi toch. Hout. Berkenhout. En onder de Veranda ligt nog een hoop populier.



In de kachel brant het prachtig, gezellig, geluidsloos, lang. Het wordt warm, de draak in de kelder kan slapen.

Ultraeasyoriginalextreme

Ter voorbereiding op het uitvoeren van al onze goede voornemens in 2009 hebben we gisteravond alvast Der Baader Meinhof Komplex gekeken. Toen in Duitsland de hel losbrak, was ik tussen de 0 en 5. Eerlijk gezegd herinner ik me alleen maar zonnige zomers uit die tijd, afgewisseld met sneeuwpoppen bouwen, schaatsen achter een stoel op de sloot in de buurt (dezelfde waar we in de zomer op rond roeiden en waar, zo ging het gerucht, de plaatselijke psychiatrische inrichting haar toiletpotten in loosde), de glijbaan achterin een lokale schoenenwinkel en een incidentele potloodventerwaarschuwing (gerelateerd aan diezelfde inrichting). Aan mijn leeftijd kun je deze ignorantie niet helemaal wijten, want ook van de koude oorlog herinner ik me vooral die gezellige posters vol met poppetjes en kruisraketten. Het was, volgens mijn gekleurde herinnering, een grijzige periode, toen in de jaren 80, maar ik sluit niet uit dat dat de mist in het puberende hoofd was en niet de zure regen aangewaaid vanuit Tsjernobyl. Zelfs de LPF en Volkert van der G. bevonden zich in een ander universum dan ik, hoewel ik ten tijde van moord op Pim maar 15 km verderop zat en al 30 was. Geen excuus dus. Ondertussen sluipt hier de poezie van het kapitalisme het huishouden in, via de steel van de stofzuiger, de Bissel Cleanview ("Bagless powertrack, easy empty dirt container, Hepa Media Filter, uses style 7 filters & belts, dual edge cleaning (2x), wide power track, ultra soft (2x), maximum power 12 amps"), en wasmiddelfles ("100% all natural! Kind to your clothes, earth friendly products, ultra original formula, magnolia & lily 100% natural essential oils, deep cleans, guards colors, ideal for high efficiency front&top loading washers"). Daarnaast heb ik wat fieldwork gedaan in de Dollarama, na een kleine wandeling om te testen hoe windchill -39 voelt (in long johns, plastic fusion pants en sjaal om neus en mond - laatst is overigens mijn haar bevroren -). De Dollarama is een rare mix van communistische gelijkheid en kapitalistische uitbuiterij. De beelden van Chinese kinderlongetjes geplaveid met cadmium werden stap voor stap, rek na rek, verdrongen door de dollartekens in mijn ogen: Schaamteloos lyrisch kwam ik thuis met fotopapier, sokken, bekers & Chinese mie. Wederom geen excuus, het vlees is week en niets menselijks is me vreemd, zoals dat geldt voor het merendeel van de mensen. De baaderbaas zelve scheurde bij voorkeur rond in Mercedessen en Porsches. Bijzonder schrale troost.