Little Italy

Nu zijn we bijna een jaar hier en vandaag zijn we pas voor het eerst in Little Italy geweest, het kleine gebiedje rond 95 avenue & 109 street, iets ten noorden van het obscure Chinatown.

View Larger Map
Hoe vaak kregen we dit jaar, als Europese import, de tip de groceries in Little Italy te halen? Daar was de goede kaas, de beste olijfolie, het zuiverste brood. Kortom, de hoorn des overvloeds moest huizen in Little Italy. Vandaag hebben we ons bij de lurven en kladden gegrepen en zijn we naar rood-wit-groen land afgereisd om in het kader van het begin van de zomervakantie een gelato te eten.  Zoals zo vaak hier gingen er achter een shabby facade schappen vol lekkers schuil.

We kochten olijvenbrood, zongedroogde tomaten, geroosterde paprika, dikke knoflookolijven, milde caciocavallo, heerlijke volvette provolone galbani, salami danube, genova hot, de groenste lasagne, de dikste rigatoni, pesto, vijgen, een 3-liter-blik olijfolie en ... nutella. Ook waren er bokkepootjes, speculaas en stroopwafels, maar die zagen er een beetje oud uit. En alles was groen-rood-wit.

Daarna werden we door de jongen achter het vlees die dacht dat we Frans waren (Que???? zei ze schaapachtig) naar een liquor store een paar blokjes noord een paar blokjes west gestuurd voor een Ripasso Valpolicella. We aten nog een gelato, dronken nog een espresso en daarna deed ik de deur naar een andere planeet open bevolkt met tandenloze vloekende wodkasnuivers waar ik met het toch zo Britse "Love" werd aangesproken, de flessen wijn van mijn briefje vond en snel weer in de Jeep kroop.

Happy Leaving

Vandaag was het Rebecca's Happy Leaving Celebration van de daycare. De drie musketiers en hun muze zeggen allemaal BYE BYE, en verspreiden zich over de diverse Kindergartens in Edmonton. Een paar weekjes geleden was het afscheid van Noah, donderdag het afscheid van Sam en vandaag het afscheid van Rebecca. In September vertrekt Ellis. Rebecca genoot van alle aandacht, en het leek nog niet echt tot haar door te dringen wat het betekent, maar misschien ook wel, dat weet je bij Rebecca nooit. Het was ook onze eerste Happy Leaving Celebration, we hebben ons eerste maal van daycarechefkok Souri gehad, en geluisterd hoe Louise het hele Happy Leaving Book voorlas met daarin een overzicht van de hoogtepunten van het jaar (over my mom: "She is 6000 years old" Over my dad: "He likes to relax by washing his hands"), en toen ik samen met Rebecca aan het einde van de dag, na de barbeque in het Emily Murphy Park, terug fietste, dacht ik terug aan al de hele hoop afscheiden die we het afgelopen jaar meegemaakt hebben en kwam tot de voorlopige conclusie dat het een mix is van leegte, warmte en ruimte.

Klimmen en blessures

Naar een jaar pauze wegen mijn enkelband (zie hier) ben ik nu eindelijk weer aan het klimmen begonnen, samen met Jeffrey in de butterdome.


Jeffrey ken ik via Elma, die hem weer kent via de Dutch Conversation Meetup. Hij klimt heel veel, 3 keer per week! Ik ben natuurlijk vastgeroest, in vergelijking met hem oud ijzer, opgedroogd kreupelhout. Maar het is toch weer leuk! Waarom weet ik niet, hangen aan ingekleurde grepen in een esthetisch weinig boeiende atmosfeer. Het zijn de mooie bewegingen, misschien ook een resonans met de spelende oerapen, ik weet het niet. Jeffrey is bioloog. Hij werkt over kriebelbeestjes in de grond. Laatst was hij heel blij, want hij had een mier correct geïdentificeerd. Hij gaat beestjesbewegingen ook onderzoeken met een camera, die dan automatisch hun bewegingen volgt, en bij de identificatie helpt. Zijn klimmaatje had een ringbandje gescheeurd. Dus kon ik inspringen.


Maar net vandaag dat Jeffrey zich aan gemeld heeft voor het echte klimmen in de Rockies, wat ik nog niet echt aandurf (ik heb er ook niet de hele winter voor getraind), gebeurt hem hetzelfde, hij glijd weg met een voet, de vinger haakt even vast, een zachte 'plop', en nog een ringbandje, nog een peesje gekapt. Volgens andere klimmers aldaar was er wel hoop, en zou het binnen 2 weken weer kunnen herstellen. Wij contraheren de duimpesen dat het lukt! (Het blijkt helaas vandaag (een weekje later) dat hij twee maanden moet pauseren. Sterkte Jeffrey!)

Zing, bed, huis en de honden in Neverland

Morgen zullen twintig Canadese kinderen naar zing-vecht-huil-bid-lach-werk-en-bewonder gaan luisteren (ook wel "zing-bed-huis-en-de-honden"), een van Jakob's Nederlandstalige lievelingsliedjes, op de laatste schooldag van dit eerste Canadese schooljaar. En terwijl Ramses in een verzorgingstehuis vegeteert, is vandaag Michael Jackson overleden. Ongelovig staarde ik naar het bericht op het nuchtere nu.nl. Meer drama, en leedvermaak, vonden we op YouTube, in de commentaren onder onsterfelijke liedjes als Thriller ("Is die rode meneer overleden?"), Beat it ("Gaan ze allemaal dansen?") of Billy Jean ("Zo wil ik ook dansen"). We hebben ze allemaal bekeken, maar de favoriet van de kinderen was natuurlijk Ben.

Theobromine hemel (Chocolate Exquisite Edmonton)

Miss D., de juf van Jakob, was zo goed voor hem dit jaar dat wij haar graag een bijzonder cadeau wilden geven, dus reden we naar downtown naar de Chocolate Exquisite Edmonton, waar eigenaar Dennis de fijnste chocolade zelf maakt. Geen mengsels, geen bulk, maar slechts bonen van de zelfde soort bij elkaar. Mijn tong trilt nog na van de symfonische Grand Noir 85% en Noir Infini 99%. Bekkie kreeg een gelato chocola en terwijl zij het aan een van de kleine tafeltjes oppeuzelde, met blik op koelkasten en mengmachines, proefde ik mij door de pure bean collection. Ik kan slechts zeggen: vergeet Lindt 99%. Lindt 99% is vies. Niet eten. De verhaltjes over smaak, de grafiekjes en speciale verpakking: bedrog. Noir Infini 99% is heel iets anders, een ander zonnestelsel, de zevenentwintigste chocolade dimensie, de zezde trap van de mettā meditatie.


E. was helaas niet mee, maar ik voorspel dat wij daar nog vaak komen, alleen maar om Dennis, die zijn wit chocolatiersjasje draagt als een smoking, horen vertellen over chocoladeboter- vs -olie-verhoudingen, tamarinde aroma's, aardsmaak, Tanzania, Belgie, Zwitserland, bij een lekkere dubbele Espresso. Even een klein dansje doen ...

De vertwijfelde tuinier II

Vandaag bekeken Rebecca en ik hoe een kleine bruine mier zijn tanden in een zeker 10x zo grote rups had gezet. De mier probeerde de rups, die hulpeloos heen en weer kronkelde, mee naar z'n huisje te slepen en het leek nog te lukken ook. Tot Rebecca met een stokje de mier verpletterde (ik riep nog: "Niet doen!" (want zo is de natuur nu eenmaal en je weet nooit hoe de natuur precies is want misschien was het wel het volledig verdwaalde rupsje van een gentiaanblauwtje), maar was even hulpeloos als de rups tegen deze kordate daad). Vervolgens probeerden we de rups nog een beetje op te peppen door 'm op een goudsbloemblaadje te zetten, maar ik vermoed dat ze daar een langzame dood gestorven is aan een overdosis mierenzuur.

De vertwijfelde tuinier

(Terwijl in Iran de spanning oploopt, we vrijdag in het laatste deel van "Er was eens ... de mens" gezien hebben hoe de wereld aan zichzelf ten onder gaat", ik langzaam de hoop opgeef dat er een wonder gebeurt in The Road maar er ondertussen wel een wonder gebeurd is bij de Belastingdienst en A&J de dag doorbrengen bij een Vaderdags schaaktoernooi.)

Ik denk niet dat ik een carriere ben misgelopen door geen boerin te worden. Teveel morele dilemma's waar je als onderzoekende taalkundige verre van kunt blijven. Onkruid wieden bleek laatst al een strijd met het geweten, maar bij het selecteren van de basilicumkweekjes betoonde ik me vandaag een genadeloze darwinist die bij het omzetten naar ruimere grond de grootsten en de sterksten de beste grond geeft. Wel soms afgewisseld met een paar miezertjes. Ook gingen er wat flinke jongens de slechte grond in. Maar, dat alles praat niet goed dat de allerzwaksten geen enkel kansje kregen. Ondertussen keek ik vertwijfeld toe hoe een rupsje Nooitgenoeg een stagnerend tomatenplantje omhoog kroop. Gaat-ie mijn tomatenplantje opvreten? Weghalen? Na het sorteren van de basilicumkweekjes had ik me, voor een dag, voldoende god gevoeld.

Het openbare leven werd de afgelopen dagen gekleurd door een paar typisch Canadese evenementen. Gisteren, zaterdag, een potluck in het Kin Park, georganiseerd door landlady L met gegrilde worsten en marshmellows. Onze bijdrage waren een paar houtblokken. De vrolijk gekleurde plastic kinderbekers zijn niet voor kinderen maar voor de volwassenen: wijn in vermomming. Op de achtergrond fietsen een paar fietsers over het voetbalveld. Vrijdag was er de Father's day celebration op de daycare met de jell-o eating contest. Elke vader vormt een team met zijn peuter of kleuterkind. De vaders, een stuk of 30, zitten op de bank met de handen op de rug. De peuters en kleuters krijgen vervolgens een bakje blauwe jell-o - in 1992 bekroond met de Ignobel prijs voor de scheikunde - met slagroom en een lepel in de hand gedrukt en spatelen, na het startschot, zo snel mogelijk het bakje leeg in de mond van hun vader. Het team dat het snelst het bakje leeg heeft, heeft gewonnen. Op de achtergrond grilt men worstjes.

Kan iemand mij vertellen wat de Nederlander ook al weer eet bij zulke evenementen?

49th Annual Daines Ranch Professional Rodeo

Alberta is Wild Rose Country, Sand Oil Country en Cowboy Country. Al weken, vooral sinds ons telefoontje met Jack Daines (the unsinkable Jack Daines "We all wanna go to heaven, but not tomorrow" die wereldwijd het schaaprijden geintroduceerd heeft "but I don't want to have it on my tumbstone that I started sheepriding" dat nu in Australie en New Zealand groots is), verheugden we ons op de dag van vandaag. Jack klonk als een echte, een meer dan driedubbele cowboy met ledervet in het haar, een gruff voice en touw als het verlengde van zijn arm. Het seizoen voor de professionele rodeo, de Pro Rodeo, begint in het voorjaar. In November zijn de Canadian finals in Edmonton, en tussendoor reizen de cowboys en -girls heel Canada door in een permanente competitie in Wild Cow Milking, Bareback Riding, Ladies Barrel Race, Team Roping, Tie Down Roping, Saddle Bronc, Steer Wrestling en Bull Riding. Sommigen gaan via Strathmore voor een alternatief programma, waaronder een geit een onderbroek aandoen. Ze kunnen er heel veel geld mee verdienen. Heel bekend is de stampede van Calgary, maar als semi-locals halen we onze neus daarvoor op. Sowieso kunnen we als Edmontonians ("blue collar") niet zomaar naar Calgary ("white collar") afreizen, want die steden verhouden zich klaarblijkelijk tot elkaar als Amsterdam en Rotterdam, Glasgow en Edinburgh, Aalten en Lichtenvoorde. En dus reden we highway #2 af naar het zuiden, tot net na Red Deer en net voor downtown Innisfail, toen een bord ons abrupt de weg af wees om via een kurkdroge dirtroad met de Jeep in de 4WD bij Daines Ranch uit te komen. We waren niet de enigen, maar wel de enigen zonder hoed (en zonder rollator):

De aanvang met Oh Canada en Miss Rodeo 2009:

En daarna ging het vlot van onderdeel naar onderdeel. De dames deden technische stunts bij het Barrel Racing, soms viel er een tonnetje om of vloog er een hoedje weg.

Deze cowboy gaat op weg voor Tie Down Roping:

Het doel is om een kalf met drie pootjes zo snel mogelijk vast te binden waarna het 6 seconden moet blijven liggen. Waarschijnlijk gaat er een teller lopen zodra de handen vrij zijn:

Dit is Team Roping, waarbij met twee tegelijk vertrokken wordt en er onderweg een cowboy van het paard moet springen om het kalf vast te binden:

Na ieder onderdeel trad het Heartland Performance Drill Team op:

Saddle Bronc, een klassieker waarbij een cowboy zo lang mogelijk op een paard moet zitten dat woedend is omdat zijn genitalieen vastgeknoopt zijn.

En, waar Rebecca de hele tijd vol spanning op wachtte, Bull Riding. Deze stier was heel boos en maakte, toen hij zijn berijder afgeworpen had, nog even briesend een rondje langs het hek waarbij hij het publiek dreigend aankeek. De clown, in blauw, moet de stier in noodgevallen afleiden:

Het publiek keek vol spanning toe (of verheugde zich op een hamburger van Alberta beef):

Dat was weer eens wat anders dan de trekkertrek in Leesten, Gelderland.

Degelijkheid

Zitten die lui daar in een permanente identiteitscrisis???? Het lijkt erop, en dat terwijl er in retrospectief maar weinig zaken in het leven zo constant zijn als de parafernalia die onze identiteit definiëren, zoals daar zijn tijdelijke banen, oude huurhuizen en tiendehands vierkante auto's. Wat is de remedie? Ga naar de video & DVD shop rechttegenover Jakob's school en huur voor een weekje Eraserhead. Lijken onze kinderen op reptielen? Nee. Zit er een vrouw in onze verwarming? Nee. Staan onze haren rechtovereind? Nee, integendeel. Liepen bij ons eerste schoonouderbezoek armetierige kippenboutjes leeg op ons bord? Nee. Maar wat knaagt er dan? Auto is onlangs gerepareerd. Baan is voor een tijdje geregeld. Huis? Muizen zijn sinds mijn studententijd mijn huisdieren, en ook hier hebben ze me in grote getale gevonden. Op bepaalde dagen knabbelen ze aan de peilers van A's bestaan. En dan zijn zowel onze huisbazin als een paar muren ietwat uit het lood geslagen (zeker sinds de meteorietinslag hiernaast). Huis dus. Nu hebben we de afgelopen dagen zo'n 4 huizen van binnen en buiten bekeken, zo'n 10 van buiten 3D en 30 van binnen en buiten 2D. Het eerste huis was te groot, had lelijk behang, een rumoerige tuin en was toch best ver van Whyte Avenue en Save on Foods. Het tweede huis was te groot, had donker tapijt, een barst in het plafond en Lynchiaans pleisterwerk op de schouw (wel een mooie heel rustige tuin met de river Valley op 1 minuut). Het derde huis had licht tapijt, teveel hokjes en geen gastenverblijf, een tuin waar net de sprinkhanenplaag geheerst had en was toch ook net een paar blokjes te ver naar het zuiden. Het vierde huis was wel een soort van "character home" met een oude rookvleug bij binnentreden en een spaghettiwalm bij het openen van de keukenkastjes, de straat was mooi en groen maar in huis miste de wat grotere ruimte en het geriefelijke gastenverblijf (undeveloped basement?). Ieder keer waren we blij als we ons oude krakkemikkige tuinhekje opendeden, het leistenen paadje door de tuin namen, trapje opgingen naar het deck, de open-concept multifunctional space betraden, onze vingertoppen over de muren zonder behang lieten glijden, dansten over de oude hardwood floors, een wasje draaiden in de cosy basement, een riedel speelden op de piano of het vuurtje opporden in de houtkachel. Misschien moeten we de bouwinspecteur om een psychiatrisch rapport vragen en leren accepteren dat we een beetje uit het lood geslagen zijn met afgeknabbeld fundament.

YEAH!

YEAH YEAH YEAH! DUNNIT! GOTTIT!

Terwijl Logologics rondtolt in σφαῖρα, groei ik met mijn voeten vast in de klei, ziet mijn analytisch oog slecht nog het waarneembare en omvatten mijn handen, naast spade en muis en soeplepel, sinds vandaag ook het stuur van de auto. Voelde ik laatst de noodzaak om te beschrijven wat Logologic's alterago Supervolunteer zoal doet, zo denk ik dat het nu eens tijd wordt om de gretige lezers wat meer over mijn bezigheden te vertellen. Ik probeer J&R uit te leggen wat onkruid is zonder mezelf als een monster af te schilderen (vertelt u mij eens: Waarom trekken we het ene plantje zonder pardon uit de grond, ontdoen het van zijn voetjes en handjes, en vertroetelen we de ander met het allerzachtste bedje van mest?), en krijg van mijn kleine kleine plantjes lessen in eindeloos ellenlang geduld, wat ondragelijk was geweest als mijn enige houvast de plantjes waren, maar geen probleem vormt als ik tussendoor een beetje kan erren. Onlangs waren we BBQ-en bij de "Duitsers", waarvan de ene helft ook aan de zogenaamde R-addiction leed en de andere helft op het punt stond een selfhelpgroep op te richten voor partners van. "Erren", "R-addiction"? Ik zie de wenkbrauwen fronsen, en laat ze even in die stand staan want ik ga weer even, moet weer even ... aan de slag met ... R.

Meditation IV

Here we go again (for a while).

If relations are things only in our minds, but not real at all, maybe then there is no problem of 'reaching down to the relata' at all? My (only?) reader gans suggested something like this when she asked me to not think of relations as things, or objects, but to think of them as properties of their relata. Relations maybe are only ways in which our minds represent what are only properties in real but really unrelated things. Instead of being real, or even holding between real things, relations would hold between symbols that represent collections of phenomena. For example we have had many perceptions of a certain kind which we magically bundle up with an unknown number of unknown and somehow similar future perceptions in the symbol 'our broiler king' and in the same way we came to have or use a symbol for the book Leibniz' final System, that is 'the book about Leibniz', and now at a moment when the book is lying on the broiler king, where it certainly shouldn't ever be, if not for the sake of making another weird picture for this blog, we relate these two symbols with another symbol 'on', and the conjunction of the 3 symbols 'the book about Leibniz', 'on', 'the broiler king', in our mind, then is the relation between 'the book about Leibniz' and 'the broiler king', and this is the only relation that there is. Let's call such a relation an ideal relation. No real relation holds between the broiler king and the book, just an ideal relation.

The medievals or so called scholastic philosophers had, just as I, many problems in getting an grasp on the world, and of course they had an extra problem: what they wrote had to be in acoord with the bible and Aristotle, no prisoners taken. And specifically with respect to the notion of relation this was tricky. According to Aristotle (or the subselection of his writings the earlier  medievals knew, mainly the Categories and some of his Physics) reality consists of just two types of objects: the primary, real objects: substances and secondary objects, accidents. Substances are unalterable individuals (not ideas, but real individuals, a certain man, a certain horse), the accidents their varying properties. Substances account for the stability of the universe, accidents for its dynamicity. It's not easy to think of a substance, since when we take the accidents away, what remains for us to think of? The accidents are, in the end, what we perceive, since our senses are registers of dynamicity. Aristotle tried to answer this in his Metaphysics, which was not available to the earlier medievals, and the answers do not concern us here at the moment. We assume for the time being, that even if it's hard to think about substances we all roughly understand what they are, individuals, the things that have properties but are not properties themselves, somehow identifiable and distinguishable from other individuals, and we'll ignore the problem of aggregates for a moment.

Where do relations dwell in such a world? Some of the worries from a previuos mediation, with its imaginative metahpysics of branches and washing lines, are echoes of the medieval arguments against the reality of relations. In the anti-realist school (e.g. Auriol) which claimed that all relations were only in the intellect, the main arguments were: a) relations cannot be real things because we can't perceive them, or as they express it, nature doesn't produce them and b) a relation is something between two substances rather than in them, i.e. it's not an accident or a floating property on either one or the other substance related by it, and hence, in an Aristotelian world, it cannot be real. Therefore, the anti-realists conclude, relations exist only in the mind, where the strictures aren't so tight, where, in our dizzy heads, the unreal and the fantastic mingle, where the relations grow and glow. While in reality, relations would have to reach down, somehow, which is absurd and impossible, in our heads anything goes and the problems disappear. A major stumble-stone for the anti-realists was the trinity, which in their system could only exist in the mind of the believer, but we, as non-believers, try to tackle the problem differently.

We would want to assume that our ideal relation is not just due to fantasy or a dream, but somehow founded in reality. Otherwise its hard for us to explain why our ideal relation does not hold between and 'the book about Leibniz' and a unicorn galloping through our back alley instead, or for that matter, anything else, or why it can't be reversed, i.e. to 'the broiler king is on the book'. So we would have to explain how certain perceptions somehow arise from certain properties of really totally isolated real objects. And that is not only difficult, but arguably impossible. 

The problem with the relations is, of course that they depend on both their relata. If our ideal relation is founded by the independent properties of some two substances, then if the accidents of one substance change, those of the other would mysteriously have to change simultaneously, randomly, though there is no connection between them at all (amazingly the occasionalists, disciples of Descartes, defendend this idea!). Simply said, if we put the book under the grill, the grill changes too, because it is now above the book. Of course the grill doesn't move, so how is it possible that its 'positional accident' changes? Note that on is not a purley positional accident but a complex more relation that also implies contact between the related objects. Now try to translate contact into an accident, a property of a substance. The only possible property we can come up with is is in contact with the book or is in contact with the broiler. Obviously these 'properties' are just badly disguised relations. The unconvinced anit-relationist might now try to say that on and contact are only seondary, parasitical, relations, ultimately derived by our mind from the perception of a single property, namely the position of an object, or its coordinates, maybe, for simplification taken as the coordinates of its center of gravity. But this immediately fails, because position is a relational property itself, just as the 'contact' property construed above. A position is always relative to some point of reference, absolute, or dependent on the perceiver. Anti-realism is only tenable for the solipsist, and as neither we nor the medivals are such we both dismiss it as gogle mogle.

Meditation III

Lately I worried about relations, and of course I still do. Even though things like our little car accident, the stolen car radio, the mice under our roof, or the search for the ideal roof rack for the summer vacation should concern me more, I am still caught up by relations. Should the worries continue, or can I ignore them and move on with my Alltag, the continuous ritual of self affirmation? Are relations worth worries? Are worries worth worries, or are recursive skeptics mad?

I think the opposite is true, the knowers, the zealots, the preachers, the philosophers with a system, are mad, and most humans are in between, mildly recursively skeptic, and mildly mad. Just at the point where the complexity of all the questions that continuously bubble up (Swift) in 'me' when I am confronted with reality, their implications, presuppositions, contradictions, overwhelm me, and I decide that the worries must stop, that I have to believe in something, must, just now, feel right about something, and without further inquiry or inner argument I take that, for the time being, for granted, and embark on a fantasy, a journey with a flying rug, a little everyday madness.

Given that we are like most humans, then, I soldier on (Children of men/ Gordon Brown) . Relations, in any case seem a worthy subject of inquiry, because every thought, every perception, every emotion that moves our poor unfortunate souls (The little Mermaid), has them relations as its subject, never isolated objects. Of persons we can't even form a concept without considering their relations to us and to others. And persons and others are what makes our life bearable, human and beautiful. If we think about something abstract like the number one, maybe by repeating it a number of times, or by trying to understand what its meaning is, or by trying to understand what Frege thought what its meaning is, we'll also have to think about the number zero and its relation to the number one. And of course universals, abstract terms, they all draw their meaning from their relations to certain particulars.

Yese, its all an infinitely interconnected tissue that world of ours, into which we are grown like a deeply rooted organ. Let's then continue our relational donquichottery:

mad I am, and mad I must be until thou returnest with the answer to a letter that I mean to send by thee to my lady Dulcinea; and if it be such as my constancy deserves, my insanity and penance will come to an end; and if it be to the opposite effect, I shall become mad in earnest, and, being so, I shall suffer no more;

Een lintje voor de supervolunteer

Mensen vragen zich wel eens af wat A nu eigenlijk doet, behalve in de tuin nadenken. A is reuzedruk, en multitaskt zich het apelazarus. De laatste weken staan sterk in het teken van volunteering op school. Na het zitvlees gesterkt te hebben bij de volunteer tea op de Garneau school, waar de kinderen dansten en standaardteksten scandeerden (Volunteers are Unselfish, Social, Giving ... they are our Heroes!), begeleidde hij de kinderen op hun fieldtrip naar het Winspear Centre waar honderden Edmontoonse kinderen de zaal met een oorverdovend gegons vulden en het Edmonton Symphony Orchestra hen weer overstemde met muziek van Mozart en Amadeus zelf het spinet bespeelde en vertelde hoe hij de trompet haatte. En deze week was er alweer een fieldtrip naar het Kinsmen Centre, waar education student(e)s sporten, dansen, kledendracht vanover de hele wereld presenteerden aan onze oogappeltjes.

Ze verkleedden zich als mummies:

Een paar Griekse halfgoden waren de Olympus afgedaald om de kinderen te trainen in diverse takken van sport, waaronder het estafettelopen (ik vermoed dat het linkerkostuum tot stand is gekomen na bestudering van de spiegel in plaats van een geschiedenisboek):

In Mexico werden hoeden gemaakt:

En dan mijn favoriet, met een mooi rechtgetrokken kustlijntje:

Nee, deze lieftallige studentes gingen niet met de kinderen klompendansen, maar vouwden molentjes van papier.