Wiedewiedewiedewiedewiet

Afgelopen vrijdag had Jakob een zogenaamde PD day, een dag voor professionele development. Op zo'n PD dag werken de juffen en meesters hard aan hun eigen ontwikkeling, en hebben de kinderen vrij. Op zo'n dag is er geen schaak, ski of vioolles, maar kan er geklungeld worden. Eerst werd er buiten aan een sneeuwman geklungeld, en later, binnen klungelend aan de iPod ontdekte Jakob Doe Maar. Toen ik zijn leeftijd had, had ik van mijn gespaarde zakgeld een LP van Doe Maar gekocht, Skunk, en bij de Miro had ik twee buttons aangeschaft. Zweetbanden gingen me een stap te ver. Bij ons op school was een splitsing: Doe Maar of Normaal. Het was een klein schooltje op het Achterhoekse platteland met ieder jaar op het weiland schuin aan de overkant een trekkertrek. De Doe Maar fans waren een trotse minderheid; ik geloof dat ik samen met 1 ander meisje, twee klassen hoger, als enige Henny Vrienten, of eigenlijk Ernst Jansz, boven Bennie Jolink verkoos. En nu hoorde ik ze, op een vrijdagmorgen in Edmonton allemaal weer langskomen, die oude liedjes, meegezongen door mijn zoon van 10.

Ice on Whyte

Afgelopen zomer is het Heritage Festival ons eindelijk gelukt. Deze winter hebben we nu dan ook Ice on Whyte gedaan. Twee paar handschoenen, oorwarmers + muts, boots, donzen jas, wollen sjaal om neus, mond en oren, en dan nog, na een half uur waren we in feite wel klaar. Maar wat kwamen we tegen? Een Nederlandse inzending van, als ik het me goed herinner, Wilbert & Edith of Edith & Wilfred. Hoe doen ze dat in +10? Oefenen in de vrieskist?

Hoogtepunt was de gigantische ijsglijbaan. Op dunne plastic matjes werd keihard naar beneden geroetst. J & R ook. Wij niet. R ging natuurlijk nog een tweede keer. J niet.

Het is helemaal niet klaar

Het is helemaal niet klaar met sneeuwen. Het sneeuwt hier ononderbroken. Vanochtend, toen ik Rebecca naar de schoolbus bracht, liepen we op de stoep tussen twee muren van sneeuw door. We moesten van onze normale route afwijken door een sneeuwbarriere op de stoep. De sneeuw komt inmiddels bijna tot het de onderkant van het woonkamerraam. Er moet geschept worden, maar er is geen plek meer om de sneeuw naartoe te scheppen. Al twee keer hebben we het logeerpartijtje van de arme Rebecca afgeblazen vanwege de 'poor road conditions'. Groen? Ik weet niet meer wat dat is. Asfalt? Hoe zag dat er ook alweer uit? Maar soms is er ineens zo'n nacht waarop het door de weerkaatsing van het licht op de witte sneeuw wonderlijk licht is. Op zo'n nacht lijkt het gezellig warm en donzig zacht in plaats van een prikkelende -26 (en met windchill -30).

Onderstaan?

Het eeuwige "zoeken voor" merken zelfs wij nog amper op, maar langzaam maar zeker ontwikkelt zich hier wel een soort koeterwaals. "Deze persoon kun je nauwelijks onderstaan", zei Jakob vandaag.

Het begon vrijdag en was deze ochtend klaar

Iedere winter is weer anders. De eerste winter begon best laat, en was best koud. De tweede winter begon wat vroeger, stopte vroeger, en was mild. Eigenlijk hadden we amper het idee dat er een winter was geweest. Deze winter begon vroeg, is koud en er valt meer sneeuw dan ooit. Dit weekend was het weer feest, want het zou vrijdag beginnen met sneeuwen en zondag in de loop van de ochtend ophouden. Bij de Duitse bakker op vrijdagochtend moesten brood en pretzels uit de vriezer aangerukt worden, omdat - hoewel ze het graag anders doen voorkomen - toch ook de meeste Canadians het liefst vanuit hun woonkamer naar de sneeuw kijken. Het sneeuwde en het sneeuwde. We bekeken zaterdag het AMA road report en besloten dat Rebecca's logeerpartijtje in het belendende dorpje Spruce Grove beter maar niet door kon gaan. Op de AMA webcams zagen we dat de highway die kan op in een witte waas gehuld was. Wel besloten we naar de eerste skilessen van het jaar te gaan, in Edmonton zelf. Skilessen gaan altijd door, tenzij het kouder is dan -30 of de sneeuw gesmolten is. Glibberend in de Jeep, 4WD aan, met de camera in de hand, konden we de volgende reeks typerende Edmontoonse landschappen vastleggen:

Niets aan de hand. Alles veilig. Geen gevaar. Wij zagen het ware verhaal.

Onze computer vertelt het ware verhaal achter de Moerdijkbrand. Tijdens het oversturen van de bits over de Atlantische oceaan hebben benzeen, tolueen, ethylbenzeen, koolwaterstoffen en de 46 andere giftige en bijtende stoffen de kans om zich diep in te vreten. Wat zagen wij woensdag?

"De eerste resultaten Moerdijk niet verontrustend", "Rookwolken Moerdijk geen reden tot paniek", "Brand Moerdijk niet gevaarlijk voor Werkendam", "Brand Moerdijk geen gevaar voor Noord-Holland", "Geen gevaarlijke stoffen Moerdijk", "Volksgezondheid: geen gevaar", "Gifwolk Moerdijk geen gevaar voor Zeeland", "Nog geen roetdeeltjes aangetroffen in Alblasserwaard", "Toxicoloog Willem Seinen maakt zich geen zorgen". "Geen groot gezondheidsonderzoek Moerdijk". Wij weten beter. Ik wil informatie, geen sussende, smorende geluiden! Waarom is er geen reden tot paniek als de metingen niets zeggen? Waarom is Burgemeester Denie boos op het waterschap als het waterschap ons informeert over xyleen, naftaleen en tolueen? Waarom wordt de lijst met de 50 stoffen niet gewoon gelekt, zoals dat tegenwoordig gaat? Waar zijn de mannen in mannen in witte pakken?

New Year Ski - Owl Loop

Zum neuen und letzen Blog-Jahr kapitulieren wir unser Blog in eine neue Dimension mit: Soundclips. Wir sind noch nicht sehr geschickt, notwendige und neuartige Tricks, Taktiken, Software usw. müssen noch ganz von vorne gelernt werden. Hoffentlich nicht der letzte Versuch:

Listen to New Year Ski from logologics
Wir sind hierin unterwegs in Strathcona Wilderness Centre, ca 30 min östlich von Edmonton. Bei der Anfahrt frügten wir uns ob man geöffnet habe, und wahrlich man hatte, und auch einen event organisiert, nämlich, wer hätte es erträumen können, wer hätte es denken wagen wollen, ein Feuerchen zum Marschmellos verbrennen - der Kanadier isst seinen Marschmello am liebsten karbonschwarz - mit Musik. Im soundscape könnt ihr hören wie wir 1) skiën, 2) am Scheideweg stehen 3) am knasternden Feuer Marschmellows karamellisieren 4) Gu-i-tarrenspiel und Gesang belauschen 4) Schnee ins Feuer werfen (Alexander) und 5) ein bisschen herummosern (mit Geräuschmanipulation!).