Een klein avontuurtje op een zondagse namiddag

Het blijkt dat de belastingdienst toch ontvangstbevestigingen kan schrijven als ze een bezwaarschrift ontvangt. Nadat een tijdje geleden bepaalde aspecten van 2008 afgehandeld leken te zijn, is men in het archief gedoken en diepte het belastingjaar 2007 op om vervolgens met een onnavolgbaar bedrag te komen dat wij in het zakje van de dienst zouden moeten stoppen. Omdat we over 2008 ons gelijk hadden behaald, werden we niet warm of koud van dit bericht, herdateerden een ouder bezwaarschrift, vervingen en paar bedragen en zonden dat per expresse op naar Heerlen. We zijn gewend aan ba noch boe. Maar nu! Eindelijk dachten we de werkwijze van dit moloch te begrijpen en dan handelt ze weer anders dan verwacht. Wordt vervolgd.


Dit weekend is de herfst in Edmonton aangekomen en het quick daalde zeker 10 graden. Wind dondert over de prairie, takken en bladeren vliegen in het rond. Op zaterdag was er de Great Potato Giveaway, waar we eerst naartoe hadden gewild om 50 pond aardappels uit te graven, maar we waren werkelijk te sloom. Achteraf bleek dat half Edmonton in de file had gestaan, en reeds om 12.30 bezoekers zonder buit terug moest keren. Op zondag was er de Free Admission Day en wij dachten hier dan wel een slaatje uit te slaan door weer eens een bezoekje aan het Royal Alberta Museum te brengen, met nu een expositie over de Hummingbird en de altijd zo leuke Bug Room met levende tarantula's, takken en een hele mooie miljoenpoot. Helaas, aangekomen bleek dit museum nou net niet mee te doen.

Het zat niet helemaal mee, maar het was mooie zondagmiddag en toen we om 5PM het museum uitgeknikkerd werden, besloten we tot een kleine zondagnamiddagwandeling langs de vredige Sasketchewan. Eerst daalden we af naar de rivier.

Toen keken we een beetje uit en de kinderen speelden aan de rand van het water.



Daarna namen we weer een trap omhoog met het plan om via de bovenkant weer terug te lopen. Boven aangekomen, kwamen we eerst door de landelijke en sjieke woonwijk, Glenora, het Wilhelminapark van Edmonton.


Toen bleken we niet zomaar bovenlangs terug te kunnen, want er was een ravijn op ons pad. Niet geheel erop gekleed, maar altijd in voor een avontuur, gleden we deels op de billen weer naar beneden, ons vastgrijpend aan uitstekende wortels.

We kwamen beneden aan bij een fietspad, poetsten de handen af, klopten de kleren uit, liepen tussen de bomen door en kwamen weer op het pad waarnaartoe we helemaal aan het begin afgedaald waren.


En zo zie je maar weer: het avontuur is altijd waar je het het minst verwacht. Ik moest denken aan die andere zondagmiddag, toen we in Utrecht wandelend langs de Kromme Rijn, een waterslang tegenkwamen.

Trads en trots

Welke vader brengt in Nederland zijn zoontje naar school in een kilt? En gaat daarna door naar zijn kantoor op de universiteit en geeft een college in een rood-geruite tartan met kousen met kwastjes en toebehoren? De vader van een vriendje van Jakob, trots op zijn afstamming, deed dat vandaag en hij is niet de enige. Laatst zag ik ook vader in een kort bruin rokje.

Even later op de dag gingen we op pad voor tweedehands schaatsen. In de winkel stonden werkelijk rekken, rekken en rekken vol, zeker 1000 paar, hockeyschaatsen. Ongeveer twee stellages waren volgepakt met witte kunstschaatsschaatsen. Maar waar waren de noren? Gingen wij niet vroeger na de houtjes niet allemaal door op of kunstschaatsen of noren, afhankelijk van afdragertjes van broers of zussen en zelfbeeld? Twee paar vond ik, onder in, in de hoek. De jongen van de winkel wist niet eens dat ze er waren.

Ondertussen zijn hier in huis de laatste tijd verontrustend veel Duitse invloeden waarneembaar. Op het gebied van de schone letteren heb ik me inmiddels gewaagd aan de zuiptrilogie van Frank Schulz, en wordt inmiddels, aangekomen in deel II, verdraaid handig in het ontcijferen van Hamburgs. (Ik hoef het niet meer hardop te lezen.) Op de Ipod speelt Heino Jaeger, eveneens in Hamburgs. Gisteren dan eindelijk Das Leben der Anderen angekoekt en Jakob oefent deze week hard op het Alle Menschen werden Brueder thema uit Ludwigs negende en een Ecossaise in G uit dezelfde koker. Na de eerste goddelijke Maultaschen zullen nog vele volgen.

Hoe houd ik hier mijn culturele waarden en tradities in ere? Klompen zijn niet comfortabel. Noren in mijn maat kan ik niet krijgen. Knolselderij is onvindbaar. De Nederlandse componisten zijn niet doorgedrongen tot de kindercanon. Maar gelukkig ... zijn er altijd nog kamerdebatten met Geert Wilders die we kunnen bekijken.

Je bent unbalanced, pap

Uche uche ... we verslikken ons allebei. Horen we dat goed? Jakob zit op de grond te bouwen aan een bouwwerk van touwtjes en Knex. "Ehh wat is balanced dan, Jakob?" vraag ik. Volgens Jakob ben je balanced als je "van alles een beetje doet." Vanavond heb ik met backalleyachterbuurman Fin, die zo'n beetje de buurt in de gaten houdt en iedere dag de duiven voert, afgesproken dat we onze carport wat gaan opfrissen zodat volgend jaar de afvalemmers in een fleurig perkje zonnebloemen staan. Fin heeft altijd een muts op, of oorwarmers, ongeacht seizoen. Hij heeft, denk ik, ook een kunstgebit dat niet helemaal past en heeft afgelopen jaar heel veel bloemen opgekweekt. Hij heeft twee hele kleine hondjes, een is goedzak en de ander is gek, en een echtgenote die we nog nooit gezien hebben. Hij fluit mee als Alexander fluit en volgt het Nederlandse voetbal op de voet. Fin lijkt best balanced. Alexander ook trouwens.

Het tweede jaar

Rebecca heeft toch iets overgehouden aan Linda & Lisa want ze blijkt nog wat rabarbertaal (= gebarentaal) te kunnen. Rabarbertaal is heel handig als je met opa en oma wilt skypen en het geluid doet het niet. Dat je "Ik zie een olifant" kunt rabarberen, bijvoorbeeld. Maar laten we het hoofdstuk Linda & Lisa afsluiten, en even kort de hoogtepunten samenvatten van deze eerste echte bijna volledige school- en werkweek van ons tweede jaar hier.

• Bij Jakob rolt het lekker door, nu in grade 4. Hij was blij zijn vriendjes weer te herkennen, een paar dominante grote jongens bleken naar een andere klas geplaatst, en bij het zien van zijn juf, de onovertroffen Miss D, was hij haar bijna om de hals gevlogen. Trouw heeft hij iedere dag 20 minuten of in Nederlands of in Engels gelezen, met de boeken van Geronimo Stilton als favoriet, en flink aan de apergio's gesleuteld. Op vrijdagavond weer Chessnuts, en vandaag weer een toernooi. Na de reeks van overwinningen, grotendeels omdat hij onder zijn kunnen moest beginnen, moet Jakob nu doorbijten. Vandaag was hij de perfecte, goedgemutste verliezer. Wij zijn trots!
• Rebecca heeft deze week leren bidden (Ehhm ... Father .... ehmmm Son and the Holding Spirit - en nu die tekst nog zien te synchroniseren met het slaan van een kruisje) en we hebben een hele mooie kruip-door-sluip-door route gevonden naar haar school. Eerst hier links de backalley uit, dan snel de backalley aan de overkant induiken. Dat is een mooie, met zand en stenen en veel oude matrassen, scheefhangende kasten en drogende uien aan wasrekken. En dan kruipen we door het gat in het hek van het grasveld rondom de school. Zij gaat binnenkort weer verder met het dansen, een groepje hoger, en hoewel ze 2 cm te kort is, mag ze beginnen met zwemlessen.
• Alexander heeft deze week het hoofdstuk "gescheurde enkelband" afgesloten, 40 minuten gejogd, en, tot het grote plezier van ons allemaal, zijn fluittechniek verbeterd. Daarnaast op heldhaftige wijze de problemen met de accu verholpen.
• Ik heb me ingericht in mijn nieuwe werkkamer op de 4de verdieping. Het departement floreert, en ten gevolge van de aanwas van nieuwe PhD's ben ik van de PhD verdieping naar de staff verdieping verplaatst. Dat is het handige van een postdoc; die past overal.
• Landlady L. heeft, na zich eerst te hebben afgemeld vanwege een hangover, het trapje voor het huis geverfd (ze is net terug van een vakantie op Vancouver Island waar ze een surfbord tegen het hoofd kreeg).
• Het was de week van de onverwachte donaties. Bij de supermarkt kregen we een doos met 100 (!!!!) stuks kinderijsjes. En bij het schaken een tas met groenten-uit-eigen-tuin die maar niet op gingen.
• Vandaag hebben we ons, voor het tweede jaar, aangemeld als lid van de Queen Alexandra community league. Dat gaf ons de kans om eindelijk weer in de heropende Scona Pool te duiken en eindelijk toch die hotdog van Fat Franks, vorige week misgelopen, naar binnen te slaan. Verder hebben we ons met wat extra uitrusting, snowboots enzovoorts, voorbereid, ondanks de temperatuur van 30 graden. Ook alweer een slee schoongemaakt. Soms voelen we het in de onderbuik kriebelen, een soort opkomende spanning, want overmijdelijk komt ze weer .... en staat ze op een dag voor de deur.

Supreme Happiness

Een maandenlange vakantie achter de kiezen, Becky net een half dagje naar school en dan alweer een lang weekend vanwege labour day, altijd op de eerste maandag van september (omdat iedereen dan alweer moe is van het werken?). Er is genoeg te doen: musiceren (Alexander krijgt deze week zijn eerste fluitles van Canada's beste fluitiste, in ieder geval dat zegt haar website), Nederlandse taaloefeningetjes, tuinieren, rondcrossen in de back-alley. Aanvankelijk was het plan om mee te feesten in het kader van 2009 het Internationale Jaar van de Astronomie, in Elk Island. Een tentje opzetten, enzovoorts. De laatste dagen zien we echter steeds in en om Edmonton "Severe Thunderstorm Warnings". En dat betekent dat wij doorgaans als vier angstige haasjes - in feite slapen de kindjes breeduit snurkend -, twee angstige haasjes met de oren gespitst gehurkt in de tent zitten. En zie je dan een ster? Noop, want onweer gaat doorgaans gepaard met dikke wolken. Per saldo, de kosten en de baten met elkaar verrekend, leek het ons niet optimaal. En zo kwamen we uit bij het Hawrelak Park, alwaar, zo dachten we, we met de kinderen naar het Edmonton Symphony Orchestra (ESO) zouden kunnen in het zo interessant uitziende Heritage Amphitheatre. Aangekomen, sloten we aan in de rij voor de gate. Het duurde lang voor de poort zich opende omdat er nog wat gestemd moest worden. Dat klonk veelbelovend! Ach wat hou ik van de toetertjes, piepjes en strijkjes voordat alles begint: Een glimp van vakmanschap, de opmaat voor perfectie. Eenmaal door de poort nestelden we ons in de stoelen, keken uit op een podium met een vleugel en lege stoelen met microfoons voor het hele orkest. Om ons heen een en al gezin. Helpers in "staff" shirts liepen druk rond. En toen, om 2PM sharp, sprongen Linda & Lisa het podium op, met vanaf het eerste ogenblik een overstoorbare in de kop gebeitelde lach, waarvan je zeker weet dat die blijft zitten ook al gaat het schip waar Linda & Lisa op varen, ten onder. Het eerste kwartier gooiden we onze armen in de lucht op commando, zongen we mee - wat je al niet over hebt voor de kinderen -. Becky kon het ook best waarderen, Jakob werd argwanend. Was het ESO, waar we voor gekomen waren, geslonken tot een piccolo/dwarsfluit, een viool, een cello en een tuba (met clownshoedjes op)? Later bleek dat we in de aankondiging niet alleen Linda & Lisa over het hoofd hadden gezien maar ook de regel "This hour-long event does not include musicians of the ESO". Wel gooiden Linda & Lisa de pluche olifant Hansa in de strijd, want het thema was circus. HANSAAAAAAA! Wapperend met de handen om "supreme happiness" in Thai (helaas zonder de bijbehorende uitspraak "HUHNsuh"), uit te drukken in gebarentaal. Voor een indruk: zie hier het ASL gebaar voor happy en stel dit dan verviervoudigd voor, in tweevoud met glitterpak en beitelkop. Alexander ontwikkelde een aanzwellende druk achter de oogbollen. Na een uur waren we murw maar begon het ook stevig te regenen, tot ons grote, duivelse plezier. "Fun for the whole family continues with the Teddy bear picnic!" Verzopen stond Fat Franks achter zijn grill. Van face painters of de "instrument petting zoo" was geen spoor te bekennen. En wij zakten af naar huis. Wat ik wel bereikt heb vandaag is het bestellen van kaarten voor het kerstconcert van het ESO, zonder Linda & Lisa, maar hopelijk met een berg supreme happiness.

Tomaat

Woorden schieten tekort. Mijn eerste ...

Zomervakantie II - Jetzt im Deutschen

Na de lange zomervakantie kwam er nog een, met mijn ouders, U2, Urlaub no 2. Veel van de gebeurtenissen en belevenissen zijn te privé voor dit blog, maar een korte bericht, en foto's, willen wij toch geven, en die verschijnt hieronder ergens, binnen kort of lang, op de juiste dagen, tussen 15 en 29 augusto, herkenbaar door prefix U2, in het Duits, net zo als vroeger de televisie. Want mijn ouders willen het graag kunnen lezen, en natuurlijk ook ome Berni.