Kitty Rock

Het hele dansjaar hebben ze erop geoefend, de meisjes van creative dance. Dit jaar is onze tweede voorstelling van de Etudes dansschool, met dit jaar als sluitstuk De Kleine Zeemeermin. Becky, zonder enige podium-vrees, danste mee in de Kitty Rock.

Guerilla gardening

Back-alley-achterbuurman Finn scharrelt de laatste tijd, met muts of oorwarmers op het hoofd, veel rond met potjes en schepjes in de hand.

Finn is een zelfverklaarde guerilla gardener.

Hij haalt stukjes van planten van plek A en kweekt ze vervolgens op op plek B.

Finn's project, sinds een paar jaar, is het oppoetsen van onze back-alley.

Om zijn doel te bereiken, wiedt hij ieder vrij stukje.

Hij maakt er een perkje van.

En dan poot hij er gekaapte plantjes in.

We zullen de guerilla gardener missen.

Verhuizen!

Wordt het ooit rustig? IJdele hoop, vermoed ik, met zo'n stel onrustige karakters bij elkaar. Het rommelt en het dondert in Edmonton. We hadden deze week onweer, en gisteren regende het de hele dag met flinke windstoten. Nu is het groener dan groen, en lijkt het op Nederland, maar we weten dat na drie dagen de scheuren in de bodem trekken, droogte ongenadig toeslaat en er een fireban uitgeroepen wordt. De afgelopen maand liep er ook een leger aan realtors in en uit ons oude witte, scheve, karakterhuis. Landlady L. wil accupunctuur (!) gaan studeren en heeft liquide middelen nodig.

Vaak duurde het niet langer dan 5 minuten. Soms keken de potentieel geinteresseerde nieuwe eigenaars ons aan met een blik van "hoe kunnen jullie hier wonen?" Anderen wilden vooral weten wat de size van de lot was ("platgooien, nieuwe mansion, grote garage"). De meeste mensen zien nu eenmaal niet de voordelen van een dagelijks leven in een vakantiehuisje. We dachten dat het lang zou duren, maar ineens ging het snel. Er was nog een akkefietje over de houtkachel. De chimneysweeper die een maand geleden tegen een bedrag van 140 dollars de chimney gesweept had, werd ingehuurd om de wettelijkheid van de constructie te beoordelen en tegen een nieuwe 140 dollars oordeelde hij de net door hem gesweepte chimney onwettig was. Te kort, en ook de kachel stond te dicht bij de muur, en zo was er nog een en ander. Maar dat alles stond de verkoop niet in de weg:

Ook wij handelden snel. Deze week stond onze handtekening alweer onder een ander wit, houten karakterhuisje. Wel ietsjes minder scheef.

Konijntjes op campus

Van Utrecht via Amsterdam en Zutphen, leidde de weg naar Tilburg. Het was een tijdje geleden dat ik daar op de campus was, en nu moest ik er zijn ter ere van een workshop/promotie. Het regent pijpestelen zodat ik weer volop de dikke natte geur van Nederland op kan snuiven. In de avond zit ik aan een bord vol asperges, met ham, boter en ei. Ook een smaak van vroeger. Op de ochtend van de promotie ben ik vroeg. De hal ligt er nog verlaten bij.


Na de eerste promotie in de ochtend en de tweede promotie in de middag, zie ik drie konijntjes op de campus rondhuppelen. Dat is toch iets dat deze campus deelt met die in Edmonton. Dan stap ik weer met rugzak en al in de trein naar Amsterdam om het rondje rond te maken. Nu zal ik eindelijk baby A te A weer zien die na 2 jaar geen baby meer is. 2 jaar!

Giro d'Italia

Wat is er allemaal gebeurd? Bij deze een post-hoc update. Vanuit de sauna annex luchthaven in Trondheim vloog ik op zondagochtend door een stralend blauwe lucht, langzaam de fjorden onder en achter me latend. Wegvliegend concludeerde ik dat dit wel een land was om naartoe terug te keren (als de EURO weer een beetje op NOK niveau is). In Nederland was het niet zo stralend, maar wel winderig. Goed voor de molentjes tijdens dit nationale molenweekend.


Via Breukelen kwam ik bij Station Zuilen uit, en daar was het groot feest, want de Giro zou zo langs komen. Het was een multiculturele, verbroederde aanblik daar in Zuilen. De hond vond het niet zo interessant, maar genoot er wel zichtbaar van dat hij nu eens lekker op de weg kon zitten.


met zelfs een echte helikopter in de lucht.


Maar van de wielrenners zag ik niet veel.

Alle bommen en granaten!

Op zaterdagochtend liep ik samen met mijn Jamaicaanse collega licht rillerig - bier na wijn ... ik had het kunnen weten - richting de oude Vesting.

Boven aangekomen, zagen we soldaten, mannen met blauwe pakken, mijnheren met witte broeken en sabels

en een aantal rood-blauwe heren op leeftijd:


Na enig gespeculeer, vroeg ik de soldaten of ze echt waren of toeristen-soldaten. Echt, en ze gingen zo direct een kanon afvuren. Vandaag, de 8ste, bleek de Noorse bevrijdingsdag te zijn, onze 5 mei. De Vesting was de plek waar WOII de noorse verzetstrijders ge-executeerd werden en voor iedere gevallen strijder werd een kogel afgevuurd. Het waren fikse schoten, de grond en ik schudden ervan. Daarna werden een aantal bejaarde soldaten op krukken gehuldigd, lazen een paar lokale kinderen gedichten voor en werd, in een miezerende regen, de ceremonie afgesloten met een voorzichtig, hartbrekend, volkslied, hoed in de hand.

Beneden bij de oude brug gekomen, scheidden de wegen van mijn collega en mij en besloot ik, na een koffie, verse wafels met room en marmelade, verder door de stad te zwerven. In de middag brak de zon door, en aan het einde van de middag, begin van de avond kwam ik uit bij de Tyholt toren:

Dit is de CNN tower van Trondheim, de radio en televisietoren met ronddraaiend restaurant zodat je in 60 minuten vanaf dezelfde plek 360 graden in de rondte kunt kijken.

De oude Vesting van een andere kant, het Trondheim fjord en de noorse vlag.

Melatonine

Iedere keer als ik naar Europa reis word ik vijf nachten om 3 uur 's nachts wakker om om 7 uur in de ochtend in een diepe slaap te vallen, waarna om 8 de wekker gaat. Gesloopt reis ik terug naar Canada. Maar nu! Sinds mijn aankomst ben ik geen enkele nacht wakker geworden. Werkt het dan werkelijk????

Kamelenexport

Op vrijdag, na de workshop, kregen we een stadwandeling aangeboden en zo kwam het dat we eerst naar de meest noordelijke grootste kathedraalkerk wandelden, de Nidarosdomen (zie hier hoe deze kolos stap voor stap is gebouwd). Daarna wandelden we verder. De avond ervoor waren we hier ook al in de buurt geweest, om te eten in het koetshuis van het aartsbisschoppelijk paleis. Men bestelde massaal rendier.

Over de Gamle Bybro (gammele brug??) naar Bakklandet, met oude houten huisjes met werven waar vroeger de schepen gemaakt werden. Overal liep jeugd in grote rode broeken.


Sommige groepjes hadden het erg gezellig gemaakt, met een vuurtje, de nodige alcoholica en een dekentje over de knieen. Deze jeugd blijkt drie weken lang te vieren dat ze hun middelbare school hebben afgerond. Het gekke is echter dat ze dit viert voor de examens. Er gaat een weg steil omhoog naar de vesting. Aan de voet van de berg worden we gewezen op 'swerelds eerste (en enige?) fietslift.

Trondheim (spreek de /d/ niet uit) blijkt de op-2-na grootste stad van Noorwegen te zijn. Ik kan het me amper voorstellen: het oogt als een klein provinciestadje. Ook staan de Trondheimers bekend om hun traagheid. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.

We wandelen over de Kjopmannsgata (met een streepje door de /o/). De Nederlanders zijn hier rijk geworden door de verkoop van gedroogde kabeljauw aan de katholieke landen om de vastendagen goed door te komen. Via de Var Frue kirke (met een bolletje op de /a/), naar de Stiftsgarden (bolletje), het koninklijk paleis: een bescheiden geel houten bouwsel. De vogels blijken weinig respect te hebben voor een van de meest geliefde koningen van Noorwegen, Olav V.

En zo stappen we verder tot we bij ons eigen oude straatje aankomen, een van de oudste van Trondheim. Tijdens het eten, bij de lokale Italiaan, vernemen we nog dat Noorwegen de grootste exporteur van kamelen is; ze worden in de dierentuinen gekweekt. Na het eten besluit ik dat het tijd wordt om het lokale bier eens te proeven.

Trondheim

Na Heathrow in de middag

en Amsterdam in een avondzonnetje, ruikt de luchthaven van Trondheim, als ik rond 11 uur in de avond aankom, als een sauna. Direct vanuit het vliegtuig grijpt iedereen een mandje en begint als een waanzinnige tax free drank te shoppen. Niemand lijkt naar een uitgang te willen, behalve ik. Gelukkig is er wel iets van het Noors te maken: Utgang? In de shuttlebus raak ik compleet in de war. Iedereen spreekt Nederlands, maar ik kan niemand verstaan. We rijden over een fjord, langs het water en ik zie de omtrek van bergen. Het ziet er veelbelovend uit, maar die taal maakt me onrustig. De eerste zin van Nooit meer slapen schiet me door het hoofd. Toch lukt het me om bij de goede halte uit te stappen, bots direct tegen een paar andere - verdwaasde - workshopgangers aan. In het hotel, de oude bakkerij, blijkt er een mijnheer in mijn bed te liggen. Terwijl ik mijn, speciaal gereserveerde, koude maaltijd opeet, reconstrueert de jongen achter te balie wat er is gebeurd. Gelukkig ben ik niet de enige die in de war is. De volgende ochtend vertrekken we, groepsgewijs, in een taxi naar de universiteit. Ook de universiteit ruikt als een sauna en uitkijkend over bergen en water, hoor ik vanalles over det en der in Noorse dialecten.

Gekke Gerrit

Al verhalen vertellend en verzinnend zijn we Johnson Canyon doorgelopen. A, J & R hebben van mij nog steeds het einde van het verhaal van Gekke Gerrit tegoed. Ik ben niet zo goed in een punt ergens aan draaien ... Het is de laatste dag van onze vakantie in Banff. Nog een keertje samen eten, nog een keertje in de stomende buiten pool met uitzicht op de bergen. Morgen gaan de Hagenezen door een sneeuwstorm richting westen, en wij noordnoordoost terug naar de prairie.

Minnewanka revisited

Vandaag naar het meer van de geesten, lake Minnewanka, voor een wandeling en een outdoor grill met spek en worstjes, zodat we allemaal goed naar vette rook stinken.

Nee, dit is niet onze picnic tafel.

Aan het einde van de dag zien we nog een bijzonder karakteristiek weghuppelend wit-tailed deer, met zijn witte staartje parmantig in de lucht.