Identiteit vergaren

Het licht is hier anders, het is kraakhelder noordelijk licht. Op deze, licht winderige zonnige dag beginnen we met het vergaren van een nieuwe identiteit. Ten eerste, de ziektenkostenverzekering. Aangekomen bij kantoor A (main floor Telus Tower) moeten we eerst een social security number halen bij kantoor B (Canada Building). Bij de ingang krijgen Jakob en Rebecca een klein Canadees vlaggetje. In kantoor B worden we helaas niet doorgestuurd naar kantoor C maar zijn we best snel aan de beurt. Mevrouw Tamara Kozlavsky kijkt ons vorsend aan en vraagt de kinderen wat in een taal die ze niet verstaan. Nee, geen Engels, geen Frans, maar NEDERLANDS. Mevrouw K was onlangs in Groningen. Mevrouw K blijkt ook volledig op de hoogte van de Russische Duitsers in Peking, waar de moeder van Alexander vanaf stamt. Ze communiceert vervolgens door elkaar in het Duits, Russisch, Engels, Frans en Spaans met ons, waarvan we vooral de eerste en derde begrijpen. Ze blijkt af te stammen van de mennonieten, is hoofd van de vrouwelijke milieuactivisten in Alberta en ziet voor Rebecca, die in de tussentijd haar vlag van Canada verkreukeld heeft en doorboord met 50 nietjes, een gouden toekomst weggelegd. Ook ziet mevrouw K dat beide kinderen, die keihard stempelen met de op het bureau aanwezige stempels, geboren bureaucraten zijn. En ik leer nog even dat de baas van de Orthodoxe kerk in Engeland mijn naamgenoot is, en dat er in 1931 ook een Wilhelmina X in Alberta woonde. En het is nog maar ochtend en dit is stap 1 van onze nieuwe identiteit.

The bare facts

Opstaan om 6.15. Lichte paniek vanwege mogelijk verkeerde inschatting van treinreis van Deventer naar Schiphol. Storm in glas water. Om 6.58 komt lege taxi. Diep ademhalen. Om 7.10 gaat volle taxi. Om 7.15 stoppen om te kijken of zwarte tas wel ingepakt is. Niets aan de hand. Om 7.27 aankomst station Deventer. Om 7.45 vertrek van Deventer. Rond 8.00 SMS uit Slovenie van KaSuLaKi (schuilnaam voor de Primera's, The Family Formerly Known As Sunnies). Omstreeks 8.25 stapt Marian op station Amersfoort in. 9.08 aankomst Schiphol. Inchecken op balie 7. Bagage ophalen uit kluis. Hagar en Abel komen aangewandeld. Lichte onrust omdat mensen moeten bijbetalen vanwege te veel bagage. 10.45. Opluchting als onze koffers geaccepteerd worden (alsof het de normaalste zaak van de wereld is). Afscheid van Marian, Hagar en Abel. Ogen dicht, rug recht, ademhalen en door de douane. Het gebruikelijke gelukbericht van Maartje, opdat we niet neerstorten, komt binnen per SMS. Het zakgeld van de kindjes (in euro) inwisselen voor Canadese dollars: 65 voor Jakob en 20 voor Rebecca. Kop koffie, broodjes uit Zutphen met na de bonbons van Hagar. 11.35 instappen begint. 12.12 Vliegtuig stijgt op. Uurtje later London Heathrow. Uitstappen, lopen, zoeken, plasje doen, en weer instappen. 15.15 vertrek richting Edmonton. 5 uur later: Groenland met ijsbergen, een wondermooi uitzicht. 9 uur later: Edmonton. Lokale tijd 17:15. Uitstappen en naar de douane. Door naar immigratie-kantoor. Onze briefjes uit Berlijn worden ingewisseld voor een workpermit. Dan door naar bagage. Alles is er, ook mijn fiets. Kleine vertraging vanwege onnodige en ook niet uitgevoerde bagagecontrole. Op naar auto, ik schat zo'n 18:30. Alles in de minivan. Kaart en routebeschrijving gereed. Kleine vertraging door 5 omcirkelingen rond een blok, maar het bleek een verkeerd blok te zijn (niet raar in zo'n blokkendoos). Aanbellen bij buurvrouw. Is thuis, deur open, kinderen naar binnen, op bed, televisie op het 24-uurs kinderprogramma. Koffers naar binnen. Koelkast open, broodjes eten, computer aan, netwerk ontsleutelen, mails versturen. Ca. 22:30. Slapen. (Bonusvraag: Wat doen deze mensen op de foto?)

De langste dag

Is er een foto die past bij vandaag? Ik dacht, eentje van de HEMA in Zutphen waar oma met de kindjes madeleines koopt, of van het ijsje bij Talamini, of van volgeladen auto die vanochtend al naar Schiphol is vertrokken, maar wat die foto's moeten vertellen, weet ik niet. Pakketten zijn al onderweg, een sleutel ligt klaar, en als alles goed loopt, zijn we morgen aan de overkant, bijna direct weer online. Op de straten die nu van papier zijn, lopen we morgen. Maar dat is bijzaak, want vooral trappen we nu nog, schijnbaar onaangedaan, een balletje weg op een dichte zachte groene grasmat die morgen meer dan 6000 km ver weg is.

Rust en weelde in Zutphen

rust_in_zutphen
Originally uploaded by logologics

Vandaag is eindelijk de rust ingekeerd. De sores is verpakt in opslag, op diverse zolders, en ook in 6 zware koffers (er gaan ook nog een tent en een fiets mee in het vliegtuig). Eindelijk iets tijd, beetje boekje lezen, en vooral genieten in de tuin, eten in de tuin, barbecueën in de tuin, voetballen en graven in de tuin. En het weer is ernaar, de lucht is romig, zoals boter op kamertemperatuur, in de tuin heerst bijna volledige windstilte, de stilte voor de storm die die turbines op woensdag bij elkaar zullen donderen als het 10000 km west gaat.

Nog even gedag gezegd tegen tante Nellie en oom Jan, die het in Zutphen van ons zullen overnemen. Jakob kreeg een heel mooie Lego® plitie oto uit 1978 (dat was toen nog echt mooie Lego®!) en Beks een Sara Kay® kleurenboekje uit Elma's kindertijd (vandaag heet zij Dora®, maar toen prangte [prijkte, voor de niet Duitstaligen onder ons, sommige fouten, zoals u gemerkt hebt, zijn te mooi om te verbeteren, aldus EB] ze op alles, maakt me direct denken aan T-shirts van Fruit of the Loom® in zachte kleuren).

Maandag

Naar 2 keer in Lunetten de containers te hebben gevuld is het huis om 19.23 eindelijk leeg! Hoera! Hebben wij hier ooit gewoond? Hebben wij hier ooit gezeten of gelegen of gehupst op de bank, kijkend naar de Sopranos of de visjes, middagslaapje doend, boeken schrijvend, wijn drinkend, pratend, spelend, bij de schijn van het banklampje, verscholen achter de luxaflex voor de glurende Habari buren, hebben wij hier ooit de muren geschilderd om een leven voor te bereiden tussen deze muren, hebben wij hier Rebecca gemaakt en geboren? Vandaag was het slechts een verzameling van obstakels, - afval, gaten, rommel, dozen, kasten, ... het zal even duren tot wij er met de nodige en gepaste gevoelens naar kunnen kijken.

De kar

De kar heeft mij eerst naar Utrecht Lunetten gebracht, toen de piano, toen mij naar Utrecht Jutfaseweg, en de piano naar Zutphen, toen haalde de kar Alexander op uit Goettingen en bracht hem naar Utrecht Centaurusdreef, daarna bracht de kar ons minus Rebecca naar Utrecht JvR en vanochtend, toen de kar ons allemaal plus Rebecca op moest halen, was de maat vol. We stonden in de startblokken, na een heilzame nacht op een normaal bed in een gevuld huis met dikke koelkast en zachte stoelen, maar helaas: we misten 6 polen aan de ene kant en hadden er 6 teveel aan de andere. En weer was er een buurman die ons redde, getuige de foto, met zijn 7-naar-13 adapter. Uiteindelijk zijn we vierkoppig (opa, Alexander, Jakob en ik) afgetaaid met vrolijk snorrende motor en een leeg karretje erachter, om nog net op tijd in Utrecht aan te komen, waar Marti alweer met plamuurmes klaarstond. Oom Eten, Alibali en Anou op de weg van Groningen naar Den Haag nog even tussenstopten om de puinhopen te bekijken, een balletje te trappen en bij Parkzicht koek en zopie te nuttigen. Zij net terug uit Down Under, wij op weg naar de eeuwige ijsvelden. Maar ze komen langs, op hun snowboard, want Anou kan al bijna de bocht maken. Laatste loodjes, en op de terugweg met volle kar nog de voorlopige laatste brownies van buuv Karen.

Volvo verkocht

Nu begint het echte werk. Gaten vullen, tapijt eruit, en midden in het sloopwerk staat de thinkpad, want er is een potentiële koper voor de Volvo, Sebastian uit Assen! Maar eerst moeten nog alle zakjes en tasjes van de kinderen terug gebracht worden, en vooral de blauwe bril gehaald worden, die ik gisteren op Ballorig tussen de frites en kroketten vergeten was. Daarvoor hebben wij de Volvo nodig, en nauwelijks zijn we terug belt Jan. Als hij eindelijk aankomt belt dan ook Sebastian. Ik haal hem op station op, ontmoet nog Erlijn in de deur, ik rij, hij rijdt, wij luisteren, discussiëren bonnen, twee amateurverhandelaars, soms komt Elma ertussen, om even te zeggen hoe goedkoop wij de auto weggeven, en dan komen wij uiteindelijk tot een prijs. Ondertussen sloopt engel Marian (er zijn nog stroopwafels in mijn tas) de bovenverdieping, vecht daar tegen de luxaflexdraken en tapijtmonsters, wij horen beneden welke harde klappen ze uitdeelt. Nu nog het postkantoor vinden op het Smaragdplein, want dat is de enige die nog open is. In de sterke regen is nauwelijks een straatnaambordje te lezen (ze zijn ook zo klein in Nederland, daar had ik ook last van, toen ik het eerste keer naar Utrecht reed, met het busje van de ouders, bijna 8 jaar geleden, Elma deed toen de deur niet open, ik belde vertwijfeld vanuit een telefooncel, maar het hoorn lag naast het telefoon ...) , toch lukt het uiteindelijk allemaal. Slechts 8 keer natgeregend vandaag, mar toch de auto verkocht. Elma pakt de kinderen om te vluchten naar Zutphen, naar uitgebreid afscheid genomen te hebben van de Primera's met veel omhelsingen, maar ik blijf nog, want in de keuken zit dubbelplakband op de vloer dat dusdanig versmolten is met de ondergrond, dat de lijmverdelger weer aan de slag moet. Pas om 22.00 trek ik werkhandschoenen en mondkapje uit, pak de 4, en dan de laatste trein naar Zutphen, waar ik in de armen val van mijn geliefde Elma ... Oma Zutphen, de helpende engel no 2 chauffeert ons naar huis, en ... (onleesbaar) ...

Ballorig

Het was heeeeeeeeeeeeeeeel erg leuk bij Ballorig. Maurits, Simon en ik, wij probeerden te spioneren naar Boris en Joeri. Uiteindelijk kwamen ze daarachter, en toen renden ze heel hard achter ons aan, dwars door alle apparaten, tafels me frietbakjes, ballenbakken, ouders, reuzespringkussens heen. Daan ging ongeveer 80 keer met de fietshelikoptertjes over onze hoofden heen. Bij het spookhuis was het gezellig donker, maar niet echt eng, tenminste vond ik het niet echt eng. Wij hebben ook nog met z'n allen rondgesprongen de hele tijd, en wij deden leuke dingetjes, wij sprongen boven op de muren van de springkussens waar je eigenlijk helemaal niet hoort te zijn, maar wij deden het natuurlijk lekker toch. Wij kregen ook geld om met de speelautomaten te spelen, dat was leuk. Eerst aten wij chips, en later heel veel frites en ook frikandel en kroket, en wij dronken ongeveer 10 kannen met limonade op, want wij hadden het heel heet, zo heet dat de meeste kindertjes hun t-shirts, en zelf hun onderhemden moesten uittrekken om niet te ontploffen van het fornuis wat binnen lichterlaaie brandde; behalve Jakob, die hield zijn t-shirt de hele tijd aan.

Na he feestje werden alle kinderen, een voor een, naar huis gebracht. Wij reden in een stoet, met het gehuurde grote busje en de Volvo. Met ieder kindje maakten wij 2-4 foto's, en er werd elke keer uitgebreid afscheid genomen, met grapjes, omhelzingen en veel zwaaien. Iedereen was behoorlijk moe toen de laatste (Thijs) eindelijk thuis was.

De volgende kinderen waren mee bij deze gedenkwaardige gebeurtenis: Jakob, Maupi, Kaka, Thijs, Simon, Boris, Joeri, Daan, Stan Verbunt, en Tijn.

Hein kon helaas niet komen, wan hij zat al in de vliegtuig naar Portugal. Met hem waren wij op Woensdag een ijsje eten: 3 bolletjes in het bakje, met slagroom en spikkels. Hein at het in een hap op, voor Jakob was het bijna te veel. Wij spraken toen over Beren, Pumas, en het Engels praten. Ook dat was heel gezellig en heel leuk.

IK VIND HET ONTZETTEND JAMMER DAT IK JULLIE NU ALLEMAAL MOET MISSEN. IK HOOP DAT WIJ GAAN SKYPEN EN HEEL VEEL MAILTJES GAAN STUREN.

Aje to!

Vandaag had Jakob zijn afscheidsfeestje op school. Nadat we hem met 25 gummivisjes aan soepstengels afgeleverd hadden, gingen Alexander en Rebecca naar de gipskamer van het Diakonessenziekenhuis, waar Rebecca de gipsmeesters om haar vinger wikkelde met haar kennis van de Engelse kleurwoorden terwijl Jakob op school Buurman & Buurman keek met zijn maatjes. Toen moest Jakob alweer gehaald worden voor zijn middagsbroodje dat hij ditmaal thuis wilde nuttigen. Papa schroeft een beetje, pakt een paar dozen in, daar moet Jakob al weer naar school. Dat gedaan struikelt paps een paar dozen later op de muziekstandaard. Maar Jakob geeft toch concert op school, en dat zonder muziek en standaard? Met muziek en standaard op de fiets weer naar school. Daar stond Jakob net met viool in aanslag midden in de klas, net op tijd dus! Naar school ging Jakob bij Luca spelen, toen kwam Marti, toen werd Jakob weer teruggebracht door Luca's moeder, toen ging Elma naar Nada, toen ging Marti, toen kwam Elma weer terug, toen aten wij goulashsoep, maar toen belde Maartje, toen bestelde ik 3 pizza's, Vulkano, Gorgonzola rucola, Pesto mozarella, toen belde Maartje dat de bus niet reed wegens zomerdienstregeling, toen ging ik Werner en Maartje halen op station, toen was de stad afgesloten, toen moesten wij via Ring en Waterlinieweg terugrijden naar huis, toen was de pizza koud, toen dronken wij tussen twee of drie flessen wijn op, zittend op harde houten stoelen, toen koos Elma voor Prada, toen smeerden Werner en Maartje hem laat in de nacht, toen gingen wij weer liggen op onze matjes tussen de reuzenkoffers.

Een geboorte en vele losse eindjes

In de vroege ochtend is Baby P te A geboren. Terwijl te A de wereld even stil stond, draaide die te U gewoon verder. Jakob had een afscheidsijsje met Hein. Het dressoir van Grossmutter paste niet door het trapgat en is vervolgens met de decoupeerzaag van de Primera's verkleind (!). Ook de ridderkast bleek geen must voor de mannen van de ARM en reisde in een mum van tijd af naar zijn laatste bestemming. Nog 24 snoepdolfijnen, kikkers en krokodillen doorspiest met een satehstokje, aan dropveters geregen die, op hun beurt, weer aan soepstengels geknoopt waren. Nog eventjes een gegrild kippetje halen en dan vertrek ik naar De Parade, om de oudsten mijner vriendinnen te treffen, diegenen die ik al meer dan de helft van mijn leven ken.

Professor Balamousa brengt heel veel tederheid aan

Een blik op de deur van ons voormalige kleinste kamertje waar hoop, hulp en hoogmoed verenigd zijn. Hoe kun je 100% garantie bieden als de kans op mislukking een slordige 99% is? Net te laat ontdekte ik een collega op het internet, toen Mr Nori, Prof Ali en hun 50 medemeneren en professoren in de prullenbak lagen. Jan, nog bedankt voor de mooie exemplaren uit New York (including references). Het mocht niet baten. Mr Mama heeft het overleefd, die hangt nog als laatste reddingsboei voor mijn collega's die hun dissertaties moeten schrijven op het prikbord van kamer 441.

Maanvisjes

Vandaag heeft Rebecca afscheid genomen van de maanvisjes, voorheen Zoef. Ze was hier vanaf haar nulde, als een tweede huis, waar ze, toen Jakob nog bij Trudy in groep 1/2 zat, rechttegenover de haar, stond the springen voor het raam als Jakob pauze had. Waar ze uren op de wc zat om goede gesprekken te voeren met Kima (ook hier haar buurvrouw bij de zeesterretjes) en Diede, waar ze vadertje en moedertje speelde met Phillipe, en waar ze bovenal een hevige concurrentiestrijd voerde met vriendin Juliet om de knuffels van Ingrid, Leni en Bahar. Vandaag zei Rebecca bij het 10-uurtje nog tegen Juliet "Ik zal je zooooo missen". Tegen lunchtijd werd het tijd voor de orde van de dag en dus voor een goede oude ruzie.

Insomnia & meneer Pech

Afbeelding 015
Originally uploaded by logologics

Als ik s'nachts niet kan slapen om dat zich mijn gescheurde enkelband om mijn arm gewikkeld heeft, dan sta ik op, pak mijn gear, en ga aan het werk dat Marcel, de buurman, voor mij bedacht heeft. Omdat hij zag dat wij hier slechts maar nog aan het nixen waren, besloot hij, dat het tapijt van de trap moest verwijdert worden, voor het huis aan de wonigbouwvereniging opgeleverd mocht worden.

Toch wij geven niet op, wie stribbelen tegen. Op de krukken balancerend krassen wij nachtelang de taaie lijm van de treden, en dan smeren wij de lijmverdelger (carcinogene effecten niet uitgesloten) eroverheen, tot zich de houtvaatjes kermend krullen.

Je zou denken, dat iemand, het noodlot, of gewoon meneer Pech, probeert ons nog te stoppen voor wij echt vertrekken. Ondanks trap inferno houden wij de moed hoog. Jakob gaat mee om nog wat spullen naar de opslag te brengen. Wij ruimen alles helemaal op nieuw in. Wat er allemaal in die 15 kuub past is verbazingwekkend. Volgens UTS (unieke totaalservice) hadden wij 60 kuub nodig voor de boedel, maar nu zitten 80% al in 15 kuub. Ze probeerden ons dus ongeveer 3 keer zoveel opslag te verkopen als nodig! Helemaal blij over het effectieve stapelwerk gaan we naar beneden. Jakob zit in het busje, ik sta klaar om Marian uit het gebouw van de opslag te loodsen, het kaartje met de pincodes tussen de tanden. Komt er iemand achter ons te staan met zjin Kiasuv. Marian stapt uit het busje om de lui achter ons te vragen of ze even terug kunnen zetten, zodat zij beter kan manoeuvreren, da zet de achterstaander gewoon zijn houtfoet op het gas, zijn auto maakt een sprong naar voren, geeft ons busje een tik, en die rolt als een biljardkogel met ca. 15km/h PATS tegen de muur. Ik zie Jakob met grote ogen aan mij voorbij ruisen, helemaal in zijn eentje in de auto. Gelukkig en zeer slim en verantwoord had hij zelf zijn gordel vastgezet, en zo gebeurt er niets. Even huilen voor de schrik, dan lachen voor de opluchting, en ... wij gaan toch verder, want wij willen nu weg hier, waar meneer Pech het scepter zwaait, voor hij ons toch nog te pakken krijgt.

Flying office verhuisd

Ons bureau stelde vroeger al niet veel voor: in een houten doosje zaten enveloppen, postzegels en e-identifier. In noodgevallen kwamen laptops en printers uit de kast, werd alles op de eetkamertafel gearrangeerd en dan kon een brief geschreven worden. Maar nu, dat op het nippertje nog wetenschappelijke boeken geproduceerd moeten worden, hoewel er bijna geen tafel, lamp of stoel meer in huis is, is het flying office op het laatste overlevende matrasje geland. Tot ochtends om 1 of 2 uur wordt hier elke nacht gewerkt in een roes van slapeloosheid, waar de influisteringen van de mevrouw in de verwarming dan soms oppermachtig worden tussen de schaduwen van verhuisdozen, losgerukte meubels en zwerfsores.

Playmobil blues

Het wipwapt tussen Amsterdam en Utrecht. Een tijdje geleden hebben we mijn werkkamer in Amsterdam leeggehaald en de inhoud naar Utrecht gebracht, en vandaag is er weer een pakketje spullen van Utrecht naar de Hagars in Amsterdam gegaan, de nieuwe baasjes van de boekenkast (zie foto). Vandaag hebben ook de playmobilmannetjes die Jakob's kamer rijendik met geweren op scherp richting deur verdedigden, het onderspit moeten delven. In vier stapels werden ze verdeeld: (1) direct mee, (2) in pakketje verstuurd, (3) naar oma Zutphen, (4) mee met de mannen van het grofvuil (degenen zonder armen of hoofden). Van Paradisio tot Inferno, het is maar net aan welke kant van de wipwap je zit.

Auto te koop

Wat is er mis met onze auto? Niemand wil 'm hebben. Volvo 850, in perfecte staat (op de autoradio na, die Rebecca als jukebox gebruikt heeft tot het kwartje in een kortsluiting viel, enneh de airco, maar met die zomers van tegenwoordig heb je die toch niet nodig). Naar de sloop? Over mijn lijk!

De metamorfose van Gummi Baum

Ook de Gummibaum van Grossmutter moet eraan geloven. Echt goed gedijde de baum niet bij ons, maar taai was ie wel. Tegen de vaardige hand van Meister Kaiser is echter geen plant bestand. Bij Dick Advocaat ging het precies omgekeerd: van lege takken naar een weelderig bladerdak.

Een geel autootje met zwart van binnen

Daar gaan opa Gunter en oma Monica naar hun "gele autootje met zwart van binnen" (aldus Rebecca), terug naar het land van de Bretzels en Maultaschen. Ze waren hier voor een bliksembezoek, om dag te zeggen. Jakob hield manmoedig zijn tranen in, ze kwamen desondanks naar buiten via zijn (loop)oor. Volgende keer in Edmonton!

Jakob's hemelgewelf

Waar anders dan in Jakob's imperium flappert een vleermuis tussen koperen ploert en planeet Ikea? Dit is de blik vanuit de hoogslaper, waar altijd Sukse en Wikse onder het kussen liggen en grossmutter's konijn een dutje doet. Ik weet nog hoe ik de zon met bloed, zweet en tranen, verf langs mijn hand, pols, arm, oksels druipend, geschilderd heb en hoe vleermuis op Hamburg Hauptbahnhof zich bij ons gevoegd heeft. Jakob's hoogslaper staat inmiddels op de plek waar ALLES VEILIG is. Vleermuis, zon en planeet Ikea bewegen zich nu boven Jakob's tent.

De grote trek

Om 8.15 Jakob en Rebecca naar school en creche. Dan in auto naar eerst de plek waar ALLES VEILIG is voor het busje en dan naar Boels voor lift, steekkar en rolplateau. Eerste vertraging om 9.15, file! Om 10.30 toch nog met bus en verhuisequipment zonder kleerscheuren bij het huis aangeland, waar Marian en Frank de voordeur reeds aan het forceren zijn. Want: ER MOET GEWERKT WORDEN, GEEN KOFFIE GELEUT. Marian en Alexander bouwen lift op in tuin van onderbuurvrouw. Ondertussen gooit Werner een scheut Chanel Antheus over zijn kleren om de stank van het oude lekwater uit de wasmachine te verbloemen. Welriekend dalen Frank en Werner met wasmachine op steekkar twee trappen af. Daarna fornuis. Grossmutters glazenkast over het balkon, bank in vier delen over het balkon, tafel hops met poten en al (vakkundig vastgelijmd) over het balkon, kleine aanvaring tussen kapitein Horrelvoet beneden (die de tafel op zijn hoofd ziet landen) en kapitein Krachtpatser boven (die de tafel op het randje van de balkonreling laat balanceren), maar het blijkt een storm in een glas water (waar we vandaag overigens geen tekort aan hebben), nog een kleine aanvaring met het tinnen bord van de onderbuurvrouw (die de gouden tip gaf even de deur uit de scharnieren te liften zodat de tafel erdoor paste), en dan hoppetee op naar de plek waar ALLES VEILIG is. Ondertussen nog wel even tijd voor een harinkie van visCORner. En ik? Ik heb voor het eerst van mijn leven een bus gereden, niet eenmaal, niet tweemaal, niet driemaal, maar wel viermaal. Niet slecht, zo'n bus.

Paps valt van de trap

Paps falt van de trap
Originally uploaded by logologics

De vloer trilt, de nog niet inpakte glaasjes rinkelen in de kast, de vogels stoppen even hun getetter, want de Golem komt eraan, de Golem stampt door het huis, met kromme rug elk been op een onbegrijpelijke manier schuin voor zich uit schuivend, zodat ieder mens meteen zou vallen, struikelen, hals over kop, toch de Golem vangt de fatale beweging met een nog gevaarlijker uitziende beweging af, en dondert door, door de woonkamer, links de gang in, links weer de woonkamer in, daar doorheen en dan weer links ... Volgens hem is het een - bijna - volledig natuurlijke, anmutige beweging, misschien iets schokkerig, maar bedenk, gisteren kon de Golem zonder zijn krukken alleen maar kruipen en nu wankelt hij toch al op zijn eigen twee benen, wat een Held!

De laatste vioolles

Met Frank bij de vioolles
Originally uploaded by logologics

Naar de laatste dit en de laatste dat nu ook de laatste vioolles bij dropvriend Frank. Het was een klein paradijs voor Jakob, in een van de door hem zo geliefde oude kromme huisjes (die hij straks zal missen in het land dat de noordpool herbergt), in een licht doorstoomde zolderkamer waar op elke kast en onder elke stoel dikke poezen konden opduiken, en een volwassene die alleen met hem bezig is, met Jakob, de violist. Toch ging het in laatste tijd eigenlijk best moeilijk, het vasthouden van de viool, het stevig indrukken van de vingertoppen op de meedogenloos strak gespannen snaren, vooral bij de vierde vinger, het harder strijken dat pijn deed in de rechterhand. Maar Jakob wil verder en oefent nog steeds (als wij hem herinneren) dagelijks op de viool, en dat vind ik, als je bedenkt dat hij nu in zijn kamer in een tent slaapt, nadat hij samen met zijn vader, de golem, zijn eigen bed afbrak, dat al het vertrouwde naast en onder hem begint te schuiven met onvoorspelbare, soms nauwelijks voelbare soms schokkende bewegingen, best knap.

Misschien lukt het Jakob hier morgen nog zijn eigen zicht van de dingen in een zin vast te houden?

Op de bank

Vandaag de hele dag weer op de bank, bijna de hele dag, wij (de krukken en ik) zijn wel even naar de keuken gehoepeld om wat broodjes op te peuzelen (want Elma houdt mij op dieet). Toch ben ik druk met het laptopje, lijstjes maken, bellen naar de belastingdienst, ladderlift, rolwagen, verder papiertjes insorteren in de juiste map met de juiste kleur. Zo verdampt de dag, zweeft in stoffijne druppeltjes naar boven, en mengt zich met de dikke vochtige lucht van de dag, die 's ochtends al een oude faun is.

De kindjes zjin moe, moe, moe, van het Bremhut weekend, de warmte, vaders verwondingen, de algemene onrust, wij slepen ons er door heen, gewoon doorgaan! nou maar. Binnenkort wordt het koud en koel!