Warm wishes from the snow

Hunter's chorus from Der Freischutz - Carl Maria von Weber

Violin: Jakob

Flute: Alexander

Art Gallery of Alberta

Naast de West Edmonton Mall is Edmonton sinds kort een ander cultureel mekka rijker: de Art Gallery of Alberta, gevestigd in een futuristisch gebouw in het art district. Deze kerstvakantie halen we alles in, niet alleen slaap, maar ook kunst en cultuur. A & J waren als eens in de AGA geweest, in het kader van een fieldtrip, en hebben zich toen in Degas verdiept en de rondingen van de vrouw. Vandaag gingen we met R. op stap, want J. had zijn End of the Year Chess Tournament. AGA had vandaag een expositie over Matisse, licht en lijn. Maar eigenlijk was dat niet hetgeen dat indruk maakte, ondanks de vrouwen die dromerig in vissenkommen staarden. Evenmin waren we echt gecharmeerd van de Canadese landschappen. Leuker was de expositie over het symbolisme, met zowaar ook nog een tekening van ons eige Jan Toorop, mooie drukken van Odilon Redon met losse rondzwevende hoofden en een pikante ets van Franz von Stuck (die Sinnlichkeit). Verrassend was de kleine expositie Urban Vernacular van Laura St. Pierre. Het was waarschijnlijk Grand Prairie, waar de kunstenares woont en werkt, maar het had ook zo maar zo'n typisch desolaat Edmontoons landschap kunnen zijn. Helemaal bovenin het gebouw was, tenslotte, Oil van Edward Burtynsky. Indrukwekkende groot formaat foto's vol rotzooi en bagger van mensen, maar o zo gestructureerd. 's Avonds een ouderwets gezellige googleklikmaardoor-avond, die begon met inspiratie opdoen voor toekomstige vakanties in Europa en uitmondde in herinneringen ophalen aan vroeger. Via zoektermen als Finland, sauna en canoe kwam ik uit bij de cello's van Apocalyptica, daarna door naar de dwarsfluit van Jethro Tull (niet in deze video) om uiteindelijk te eindigen bij Cream.

shoing how to skate

We went to the skating ringk today . The ringk wuz close to uwer huose.

So we had lots and lots uw fun with playing tag.

I love skating!

Solar system mobile making kit

Wat kun je beter doen op eerste kerstdag, terwijl Teresa's lamb roast in de oven ligt te braden, dan een solar system kit in elkaar knutselen? Er zijn op z'n minst duizend-en-een dingen die je beter kunt doen. Desondanks zaten we op de middag van eerste kerstdag met penseeltjes in onze hand glow paint op de zon, neptunus, mercurius, venus, mars, aarde, jupiter, saturnus en uranus te smeren. Hoe dikker de verf hoe meer gloei. Maar hoe dikker de verf, hoe minder je zag van de mooie kleurtjes. Het smeren was een bijzonder precaire aangelegenheid.

Daarna moest de constructie, bestaande uit vier plastic rietjes en in het midden een kruisje, gebouwd worden, en de planeten gehangen. Wat ze niet onder punt 2 op de handleiding vermelden is dat het meegeleverde touw niet alleen razendsnel rafelt maar zich ook als Houdini ontknoopt.

Uiteindelijk alles met de aloude aansteker-truc vastgesmolten en twee uur bungelde mijn eigen zonnestelsel vrolijk aan de lamp. Lampje aan.

Lampje uit.

Hmmm ja, ook wij hadden wel iets meer gloei verwacht ... 's Avonds als troost (na deel 1 en deel 2) deel 3 van The Girl gekeken. Ach wat is Zweden toch een mooi land, waar alles goed geregeld is.

London - Amsterdam - Frankfurt - Toronto - Edmonton

Op maandagochtend om 6 uur gewekt door de wekservice. Taxi in. Check-in op London City Airport ging prima. Zelfs geen piep bij poortjes. Maar toen stokte het. Ik haalde koffie, yoghurt en sap en plugde mijn compagnon in. Al snel raakte ik in gesprek met mijn buren, een Brit die de afgelopen maand 17 keer gevlogen was en ons wist te vertellen dat de vliegtuigen tussen de mist door probeerden te vliegen, een Noor van rond de poolcirkel waar de bevolkingsdichtheid van elanden groter is dan die van mensen en die nu in Den Haag woonde, een Deense moeder met 2 kinderen die nu in Engeland woonden. Het was een gezellig ontbijt. De Noor en de Brit bleken allebei iets met Shell te maken te hebben en Kazachstan, de een bij het crisis management en de ander bij engineering, en de Noor had gestudeerd in Trondheim, en zo hadden we allemaal wel wat gemeen. En toen ging het ineens snel, relatief snel. Mijn vliegtuig had een gaatje tussen mist en ijsregens gevonden, en, al was het met een vertraging, we gingen op pad; 40 minuten later landden we in Amsterdam.

Inmiddels ben ik weer 3 dagen verder. De terugweg heeft 24 uur, 2 omboekingen en 5 films (Shutter Island, Vision: Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, Jean-Michel Basquiat: The Radiant Child, Le père de mes enfants, en in de serie Classical Albums Never Mind zie hier dan hier dan hier en uiteindelijk hier) geduurd. Via Amsterdam, Frankfurt en Toronto kwam ik afgelopen nacht om 1.30 thuis aan. Vandaag hoorde ik dat mijn tas een nog interessantere reis gaat maken en vanuit Frankfurt eerst St. John aandoet. Zouden we voor de kerst allemaal herenigd zijn?

Kunst voor het volk!

"Dad, look, wha' a beau'iful pi'ture!" riep vandaag een ongeveer 5 jarige meisje terwijl ze op het afgehakte hoofd van holofernes wees. Doe dat in Nederland nu ook, gewoon die grote musea voor iedereen opengooien en dan komen ze vanzelf wel, al is het alleen maar omdat het koud is en er lekkere chesterfields tussen Rembrandts staan. Wat ik vandaag allemaal voorbij heb zien komen: Giotto, Cimabue, Piero della Francesco, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Memling, Holbein, Rubens, Van Eijck, Van Ruisdael, Van Ostade, Hals, Rembrandt, Vermeer, Saenredam, Govaerts, Van der Goes, Monet, Manet, Seurat, Degas, Turner, Van Gogh, Picasso, Klimt, enzovoorts enzovoorts. En dan nog, als klap op de vuurpeil, een tentoonstelling over Canaletto en de hoogtedagen van het ver gezicht schilderen in Venetie, met concurrenten als Marieschi, Bellotto, Guardi en voorlopers als Carlevarijs. Het heeft wel wat, het oude land ...

A wee bit of snow

Hoe kan dat toch, dat in Canada, Rusland en Scandivanie alles doorloopt maar hier in London, want daar zit ik nu alles gecancelled wordt terwijl het pak sneeuw ongeveer half zo groot is? Toen ik vanuit Edmonton vertrok hadden we een kleine vertraging omdat de vleugels nog even gesprayed moesten worden, want dat moet klaarblijkelijk als het koud is en sneeuwt. Misschien moeten ze London ook wat van die spray aanschaffen?

Het was een chaos gisteren. Niets vloog, iedereen zat op de grond en probeerde ergens een internet verbinding te leggen. Maar met verbinding kwam je ook niet ver want teveel mensen probeerden rond te surfen. Bellen, dat moesten we, maar mijn mobiel kan ik alleen bij de AH opladen, en skypen ging dus niet, en ook al had ik kunnen bellen dan nog had dat niet geholpen want later bleek dat er geen doorkomen aan was. Naar Terminal 5 moesten we, maar de shuttle naar Terminal 5 kwam de heuvel niet op. De express trein ging wel, maar bij Terminal 5 wist men niet meer dan bij Terminal 1. Inmiddels werd ik een beetje gestoord van het in de lucht rondlopen met laptop en informatie vragen aan mensen die het ook niet weten. Vliegen ging toch niet meer, zoveel was duidelijk, dus waarom niet de underground nemen naar London? Ik had immers nog mijn mooie Oyster kaart van de zomer. Ach wat was ik blij toen ik die gewoon kon opladen! Iets dat werkte! Maar de vreugde was kort. Ergens voor Terminal 5 lag een kapotte metro op de rails. Dan maar express trein naar Terminal 4. Bomvol natuurlijk. Daar op zoek naar de underground. Om met Gordon Ramsey te spreken "Tube in". Maar toen ik tube in was bleek dat we op grote vertragingen moesten rekenen, omdat allerlei stop en waarschuwingssignalen niet werken. Heel langzaam reden we, en af en toe een abrupte stop. Heel langzaam. Het was donker toen ik bij Kings Cross uitstapte. Geen idee of dit een goed plan was, maar in ieder geval wist ik dat hier veel hotels waren. Booking office gezocht. Kamers gingen voor astronomische bedragen weg, maar ja, iedereen zat omhoog. Een groep Duitsers overwoog om naar Dover af te zakken om daar de boot te nemen. Een groep Italianen begreep nergens iets van. Eindelijk was ik aan de beurt; na een half uur bellen, was er een kamer gevonden. Een bed! WIFI! Aan eten dacht ik nog niet eens. Laatste hurdle was de taxi. Zien er leuk uit hier, maar nemen geen creditcards. Geldmachine zoeken. Eerst maar muffin eten. Gelukkig aardig meisje achter de counter. Weer in de rij. Cab in. Geen idee waar naartoe, maar ik zag de straten waar ik in de zomer met Jakob doorheen getoerd was in de big bus weer voorbij komen, en kreeg langzaam weer vertrouwen in de wereld. Toch mooi hoe stevig zulke fragiele ankers kunnen zijn.

10+42+6+X = 96

Dit jaar heeft men weer goed uitgepakt. Kreeg ik een aantal jaar geleden nog een bandenplaksetje (29ste verjaardag) of een wat extra gigs geheugen voor mijn computer (30ste verjaardag), de laatste jaren is het echt een vetpot. Vorig jaar was het thema tekenen, dit jaar zie ik zowel grote geestelijke verrijking (3 boeken) als fysieke taken (zwembril) voor me. Gelukkig wel een glaasje port erbij, zodat ik Pluto en Mars op de kop kan plakken als ik in de kleine uurtjes het zonnenstelsel in elkaar knutsel. En als laatste, om het feestje ook een idealistisch karakter te geven, een verjaardagsdonatie aan Wikileaks. Ach ja, en niet te vergeten het cadeau van Rebecca dat al een maand op me lag te wachten in de kast: een compleet dichtgekit doosje met daarin een haarknip van mezelf die ik al een tijdje (maand) kwijt was. Bedankt!

Tja, weer een jaartje om, en waar gaan we naartoe? Deze ochtend om te beginnen eerst ontbijten bij Friends & Neighbours, onze favoriete diner, waar we nu, nu we wat verder van Whyte Avenue wonen, niet zomaar meer naartoe kunnen wandelen voor een Eggs Benedict met White Wine Hollandaise Sauce en 4 slappe mokken koffie. Daarna even de handschoenen thuis oppikken, mutsen op het hoofd, snotneuzen in de jas, en verder voor een wandeling naar Hawrelak Park. Stralend weer, maar koud, koud, koud.


Thuis weer opgewarmd, hotdogs met zuurkool gegeten en ons allemaal op de bank genesteld onder een grote deken om the Bridge of Therabithia te kijken.