Deadmonton

"I am a witch. What are you?"

"I am the devil"

"Why are you so green?"

"I had an accident. With radioactivity"

"Oh"

Vanavond waren dit soort conversaties heel gewoon. Doorgewinterde halloweenees als we zijn, hadden we de kinderen rond 7 uur met rugzak op pad gestuurd, een ietwat praktische uncanadian zet gezien de lacherige reacties. Divine devil Becky had haar rugzak convenient halfopen op de rug hangen, bleerde ongeduldig TRICK OR TREAHEAT als de deur niet meteen openging en stond op het moment dat de deur openging al omgedraaid zodat het snoep direct uit de doos in de rugzak gegooid kon worden. We hadden al vermoed dat de hoorntjes passend waren.

Piraat Jakob legde meer decorum aan de dag, maakte dikwijls een complimentje over de decoration maar begon ook ongeduldig om te kijken als een wat oudere mevrouw gretig de mogelijkheid aangreep voor een gesprekje met deze zo welopgevoede jongeman.

Iedereen probeerde zijn graantje mee te pikken, zo ook een paar pubers die aan de overkant van de straat met fikse baarden in de keel TRICK OR TREAT schreeuwden. Tegen 9 uur besloten we dat het wel welletjes was. Wij waren door en door koud en de rugzakken konden al niet meer gedragen worden.

Wat zat erin? Per kind bijna 3 kilo Kernels extraordinary popcorn - Gummy zone mini burger - Caramilk - Hershey's cookies 'n creme - Hershey's milk chocolate - Hershey's caramel in milk chocolate - Marshmellow with chocolate flavored center - Kitkat - Big Big - Gummy body parts - Gummy fangs - Maynard's fruit mania - Maynard's fuzzy peach - Maynard's swedish berries - Maynard's sour patch kids - Lay's ketchup - Cheetos crunchy - Doritos nacho cheese - Twix dark chocolate - Twix cookie bars - Wunderbar - Sweettarts - Scooby Doo candy sticks - Smarties - Florida's natural au'some fruit stiks - Pop Eye candy sticks - Aero milk - Butterfinger - Oh Henry! - Mr. Big - Cheezies - Old Dutch original - Peter Puck - Love that hockey game - 2 dollars - Truly potato chips - Twizzlers strawberry - Tootsie roll - Starburst - Coffee crisp - Reese's pieces - Reese peanut butter cups - Tootsie roll pof - M&M peanut - Tootsie fruit rolls lemon - Tootsie fruit rolls vanilla - Tootsie fruit rolls orange - Skittles - M&M milk chocolate - Tongue colouring fizzy candies - Jelly beans - Pizzaz juicy jellies - Painterz mouth coloring bubble gum - Toy story candy - Crispy crunch - Dots - Nibbs cherry.

Get thru with the flu

Ik zit nu met twee stijve armen die ik amper op kan tillen te typen want de eerste griepprik in mijn leven waren er twee. Om 10 sloten we de rij in de Bonnie Doon Shopping Mall en begon het wachten. We dachten dat we slim waren geweest door niet meteen op de eerste dag van de free flu shot, maandag, te gaan en zo iets later in de week, iets later in de ochtend op een weekdag. Maar de rij slingerde zich nog steeds door de mall.

Voor ons stonden twee studentes die multivariate modeling en immigratie in China bestudeerden, achter ons stond een moeder met twee kleine kinderen en samen schuifelden we steeds een stukje op. Een vader werkte met zijn laptop geleund op de kinderwagen. Ouders schoven hun kinderen in winkelwagentjes voort. J las Kameleon Ahoy! A las Rob Roy. Ik ploeterde een paar artikelen door en R ging van winkel tot winkel. We haalden een kop koffie en gingen eens naar de wc. En eindelijk rond 1 uur was het zover. Onze namen kwamen op 8 papiertjes want we besloten ter plekke om tegen 4 virussen ingeent te worden, betraden de arena en stroopten de hemdsmouwen op voor de pediatric nurse die 8 spuitjes prepareerde.

J beet de spits af, hield zich goed met de ogen stijf dicht geknepen. R, een harde tante, knipperde niet eens met de ogen. Daarna ik en A was de hekkensluiter. En toen hoorden wij bij het gedeelte van de bevolking dat ingeent was, en er was geen weg terug. Bij dat besef werd ik langzaam zweterig. Echter, toen ik tijdens het verplichte 15 minuten wachten na de prik J's haar doorvlooide, was er voor psychosomatie geen tijd meer. Wordt vervolgd ...

Get on that bike, man!

Deze ochtend zijn we voornemens om in de lange rij bij de Bonnie Doon shopping mall te gaan staan voor een H1N1 shot, want deze week zijn in Alberta de vaccins aangeboord. Maar nu eerste luisteren we nog even naar een CJSR ochtendprogramma dat als thema Bike Barriers heeft. Voor een Nederlander, en een Duitser, klinkt het allemaal behoorlijk absurdistisch. Ik neem een paar quotes. About cycling:

"You don't need to wear special clothing"

"It was the best thing that ever happened to me, I am so happy I pursued that path"

"There is a certain sense of freedom that people envy"

"It makes you confident"

"Common' get that bike out of your garage!"

Novemberkinderen

Ieder jaar vragen we ons weer af waarom we dat nou niet wat beter geplanned hebben met die kinderen. Het antwoord is zo klaar als een klontje: destijds wisten we nog niet wat het betekent om kinderen te hebben. Dat we allemaal in 1 maand tijd onze verjaardag hebben, is niet het punt. Nee, het punt is het kinderfeestje in samenhang met het weer. November is namelijk slechtweermaand, en dat is hier niet anders dan in Nederland. En een groep kinderen in huis dat is vragen om problemen. Die krijsen, trekken aan elkaars haren, smeren lijm in het tapijt, vallen van trappen, pletten vingers tussen deuren, schieten slagroom door de kamer, en minimaal een wordt door een ambulance met gillende sirenes afgehaald. Dit jaar hebben we daarom van ons eerste novemberkind een oktoberkind gemaakt. Het kind vond het geen enkel probleem, als er maar een feestje kwam. Wij dachten "In oktober is het weer misschien net nog iets beter" en bovendien konden we in oktober nog net meedoen met de "Archery and Rope Course" van het City Valley Birthday Program. En zo kwam het dat we dit jaar op 24 oktober Jakob's verjaardagsfeestje hadden. Degenen zonder kinderen denken waarschijnlijk "Kat in het bakkie" met zo'n georganiseerd partijtje maar die met kinderen denken meteen "Hoe krijg je al die kinderen bij de River Valley?". We hadden een strakke planning. Om 11.00 uur werden de kinderen hier afgeleverd, 5 stuks want nummer 6 kon niet. Direct uit handen van hun vaders en moeders doken de jongens de kelder in. Wij hoorden niets meer. Ze reageerden niet toen ik op de piano "Happy Birthday" speelde, en we moesten ze de kelder uit sleuren voor het programmapunt "Taart & Cadeautjes Uitpakken" (11.30).

Nadat de taart naar binnen gespateld was, de cadeau's uit de verpakking gerukt, de jongens een kleine tafeldiscussie gevoerd hadden over het beroep van advocaat - vriend N. had zijn toekomst uitgestippeld: eerst naar de UofA en dan naar Harvard en dan zou hij lawyer worden want die verdienen wel 60 dollar per minuut voor praten. "Oh" zei vriend B. "dus dan praat ik gewoon tegen mijn moeder en krijg ik een hoop geld". - renden ze weer naar de kelder.

Wij vroegen ons af waarom we eigenlijk bedacht hadden dat er een programma nodig was. En het weer in oktober was trouwens geen klap beter dan in november. Het was 6 graden maximaal, met flinke windstoten en donkergrijze wolken. (Ik zag al hoe de combinatie van verkleumde vingers en een krachtige windstoot ons naar de eerste hulp zou voeren). Gelukkig was er geen tijd voor vragen. Vriend W. werd om 12.15 hier weer opgehaald want die moest nog met de scouting een nacht tussen de dinosauriers slapen. Wij hesen ons om diezelfde tijd in de jassen en gingen op pad naar de bushalte. Daar kwam om 12.39 bus 9. Altijd een succesnummer want door strategisch gekozen plekken in de bus maakt een groep jongetjes hier al snel een achtbaan van. 5 minuten later stapten we uit en begonnen aan een korte wandeltocht naar de Queen Elizabeth Compound, in een obscuur stukje Edmonton waar de echte Edmontoniers doorgaans nog nooit geweest zijn.

10 minuten later waren we op de plek waar om 13.00 uur onze cursus zou beginnen. Klaarblijkelijk zijn ouders doorgaans niet zo punctueel als wij (!) want er moest nog een en ander opgebouwd worden. De jongens en het kleine zusje maakten van de kans gebruik en doken meteen, gewapend met stokken, achter de green shacks, oude karren, skatebanen, afvaltonnen en andersoortige rotzooi van de gemeente dat voor het winterseizoen hier opgeslagen wordt.

Loeiend als misthoorns moesten we ze weer overal vandaan slepen om ze te leren boogschieten. Het begon met een instructie.

Waarna ze dan ook echt hun doel mochten proberen te raken.

En zelfs het kleine zusje mocht meedoen evenals de moeder van het feestvarken (maar daar hebben we geen foto van).

Om ca. 14.00 werd vriend E. opgehaald want die moest vandaag nog zwemmen bij een tweede feestje. Papa O. schoot voor de lol ook nog een paar pijlen af. Onderwijl begonnen de vingers toch wel wat te verkleumen, en kleurden de mondjes langzaam blauw. Maar, echte organisatoren als wij zijn, hadden we in de ochtend al de rode Jeep inclusief chocolademelk, bekers, hotdogs, pannen, lucifers en chocoladechipskoekjes ter plekke gebracht. Echter, ehhh een ding waren we vergeten, en dat was de campingbrander. Hoppetee, snel ging Alexander op pad. De jongens en het kleine zusje doken weer snel achter de schuurtjes en verdwenen in het bos.

Om 14.15 stond de brander als vanouds te pruttelen en rond 14.25 konden we warme chocolademelk en hotdogs serveren.

En daarna konden we langzaam ontspannen. Er werd nog wat geklommen in het touwenparcours, de ouders kwamen een voor een aangewandeld, een paar klommen er ook nog in het touw, we babbelden nog wat na, het zonnetje brak door en tegen 15.45 stapten we weer in de rode Jeep en reden, met een behoorlijk voldaan gevoel, weer naar huis. Daar hebben we nog wat taart naar binnen gewerkt, een paar worstjes opgewarmd, twee afleveringen van de Zevensprong gekeken en, toen de kinders diep lagen te slapen, nog Two Lane Blacktop gekeken, een existentiele roadmovie van net voor mijn tijd. Zie hier de trailer.

Mowgli

Tegenwoordig neem ik de honeurs waar als het gaat om volunteerschap. En we hebben de smaak te pakken. Ik lees zo eens per week een-op-een met Jakob's klasgenootjes en verdrink op de vroege ochtend in een zee aan leesstijlen. Nooit geweten dat lezen zo pluriform kon zijn. Bovendien is het een mutual learning experience, want ik breid mijn Engelse woordenschat uit. Meteen heb ik maar besloten dat het nog kleurrijker kan, dat er nog meer geleerd kan worden en heb me aangemeld bij het Frontier College, om ook in de public libraries met wildvreemde kinderen te gaan lezen. En de dadendrang strekt zich nog verder uit, want gisteren was ik mee als hulptroepmoeder bij Rebecca's fieldtrip naar het Citadeltheatre. Zo kon ik niet alleen mijn dochter als een sociaal wezen meemaken, een idee krijgen van de sfeer in de klas, maar ook een beetje lokale cultuur snoepen. Eerst in een ouderwetse gele schoolbus door de Valley en dan weer omhoog downtown in. De bus leek het maar net te trekken, maar we kwamen behouden aan. Toen, iedere moeder 2-3 kinderen aan de hand, naar binnen, waar kinderen en groepen van alle kanten de zaal instroomden. De kleuters van Rebecca's klas waren de jongsten. Toen gingen de lichten uit, een lamp weer aan en verlichtte een paar trommels. "Obey to the laws of the jungle" hoor ik Balou vandaag nog rappen. We zagen Mowgli, Sheere Kahn en alle anderen. Rebecca vond de apen het leukst, haar vriendinnetje de wolven.

Turkey oh turkey

(Waarschuwing: Dit bericht bevat foto's die mogelijk aanstootgevend kunnen zijn!) Dit jaar probeerden we ons eigen Thanksgiving weekend vorm te geven. Gisteren was ik reeds voortvarend begonnen aan de pumpkinpie, vergetend dat ik best een koker ben maar niet zo'n bakker. Dat herinnerde ik me wel toen bleek dat er te weinig crust-deeg was om de bakvorm te vullen en de gigantische hoeveelheid pompoenpurree te omhullen. Bij de aanblik van het half beklede bakblik zonk mij de moed in de pantoffels. Toen ik dan onder de nodige verwensingen de lepel in de pot gooide, schoot A me te hulp (na zich eerst oostindisch doof en westindisch blind te hebben gehouden voor mijn geworstel in de keuken) en kneedde er nog wat deeg bij. Het resultaat mocht er zijn, althans visueel: een echte pumpkinpie. Deze ochtend, bij wijze van ontbijt, probeerde ik het eerste stukje. Tijdens het eerste hapje schoot me ineens te binnen dat ik een fundamenteel probleem had met pumpkinpie. Het is iets op het raakvlak van smaak en structuur dat niet te verhelpen is, noch door koppenvol suiker noch door bergen allspice. Jammergenoeg dachten de kinderen er hetzelfde over. Hm. Nu was het Thanksgiving, hadden we een pumpkinpie, zoals het hoort, maar nu lusten we de pumpkinpie eigenlijk niet. De vogeltjes dachten dat het een eng bruin beest was en hielden afstand. Wij dachten erover om stukken aan te bieden aan de backalleyzwervers. Ook zou ik een schaal op het departement kunnen zetten. Uiteindelijk bleken de eekhoorns best trek in een paar brokjes te hebben, en ach een dun schijfje later op dag smaakte niet eens zo slecht. Rebecca had op school niet alleen een surrogaat turkey gemaakt, maar had ook ijverig meegeholpen met het koken van cranberry sauce. We kwamen er dus niet onder uit om een echte turkey op te dienen. Ter voorbereiding ben ik eerst maar naar de liquorstore afgezakt om een gewuerztraminer uit Okanagan Valley te halen. In ieder geval lekker bij turkey, volgens het etiket. De turkey. Het was de beurt van A, beetje meer de bakker dan de koker hier in huis. Onder het velletje van de turkey moest citroen-kruidenboter gemasseerd worden. Bij het bekijken van de foto zal een specialist misschien opmerken dat er iets niet helemaal goed gaat. Juist! In plaats van op de borst - om een heerlijk mals en subtiel gekruid borststuk te verkrijgen - wordt deze turkey op zijn rug behandeld. Helaas ontdekten we pas bij het aansnijden waar de vleugels en waar de pootjes zaten. Desondanks was de turkey een groot succes, en zal dat waarschijnlijk de komende drie dagen nog zijn. Morgen krijgen de kinderen wat cold turkey mee in hun lunchboxjes. 's Avonds bakken we turkey op voor bij de sla en rijst. Woensdag zouden we nog een turkeyragout kunnen maken en de allerlaatste restanten zouden we donderdag kunnen verwerken in een turkeysoep, met na misschien nog een klein plakje pumpkinpie. Als ie dan niet meer zo lekker is kunnen we ook een turkey-kerrie-mayo smeersel maken, voor op de cracker. . Maar nu eerst, ter afsluiting van deze veelbewogen dag, twee kleine chocolaatjes van de Chocolate Exquisite: de Grenade ('a dark chocolate based on Grenade cocoa, with a cocoa content of 60%. A variety that is distinguished by its distinct character and delightful subtle hints of herbs and flowers') en de Mangaro Lait ('with an exceptional cocoa content, the world's first '1er Cru de Plantation' milk chocolate is composed of only very characteristic, light-coloured beans produced by the Mangaro plantation in the north-west of the island of Madagascar. It expresses, in a highly refined blend, notes of caramel, exotic fruits, pain d'epices (spice cake) and honey, completed in the finale, with sultanas'). Dat hebben we wel verdiend.

Wie is er bang voor eng?

Vanochtend zei Rebecca tegen Jakob: "Deze is niet bang voor eng".Sinds gisteren is ook Jakob niet meer bang voor eng. Hij neemt onze nieuwe lamp mee, die je aanzwengelt met een hendeltje, en zijn zakmes en gaat het badkamerspook te lijf. Sommige spoken blijven op deze manier buitenshuis, maar wel sluipen er steeds meer Engelse invloeden binnen. Jakob aan de ontbijttafel: "Rebecca puntte naar de jampot" en in zijn schrijfschrift: "feiv". Rebecca: "En dan spred je het zo uit." Ik maak halfslachtig korte metten met deze taalspoken; ze zijn veel te leuk om uit te bannen. Lang leve de meertalige multiculti familie! In de ochtend zoeken we Halloween klederdracht en eindigen als pirate en divine devil (op pantoffels). 's Avonds zijn we in de beukenbossen van Ruurlo als we deel 5 van De Zevensprong kijken. Wie kent meester Frans de Rode nog?

Binnentemperatuur

Gisterochtend is tante M met de greyhound naar greener pastures vertrokken. Wij hadden dus een beetje een gat te vullen. Bij wijze van experiment hebben wij toen maar geprobeerd om het huis, dat in de ochtend een starttemperatuur van 10 Celsius had, met de houtkachel alleen op te warmen. Met als gevolg dat A en ik om het houtkacheltje geplakt zaten, met 3 truien aan en de laptops op schoot.

De grafieken boven en beneden geven inzicht in de temperatuursontwikkeling binnenshuis tussen 9 uur AM 's ochtends en 9 uur PM 's avonds. Wat meteen opvalt is dat deze geen normaal-verdeling vertoont. De tweede bult boven suggereert een bimodale verdeling. Eh ja ... we hebben tussen 5 en 6 PM de verwarming van 8.5 Celsius naar 16 Celsius gezet, om toch in een soort gemoedelijk klimaat ons avondeten te kunnen nuttigen. Was tussen 9AM en 5PM de temperatuur opgekropen van 10 tot 13.5 Celsius, nu vloog ze ineens tussen 5 en 6PM van 13.5 naar 16 Celsius.


Als we proberen de InsideTemp te voorspellen dan blijkt het beste model te bestaan uit een interactie-effect van Time en OutsideTemp (p = 0.0126, met een negatieve coefficient) en een hoofdeffect van BaseTemp (p = 0.0001). Time = de tijd in uren uitgedrukt tussen 9AM en 9PM. OutsideTemp = de temperatuur vastgesteld door the Weatheroffice op Edmonton City Center Airport. BaseTemp = de temperatuur op de thermostaat. NumberPeople (= hoeveelheid personen in huis) had geen significant effect op de temperatuursontwikkeling binnenshuis.

En wat is de moraal van dit verhaal?

Day of the loners

Hier doen ze niet zo moeilijk over een dagje vrij voor de kinderen. Leerplicht? Je leert er toch ook wat van om met je tante op stap te gaan? Het is vandaag de laatste dag dat tante M er is en het sneeuwt inmiddels. De temperatuur is gezakt naar minus vijf met een windchill van minus elf. Het was een wijs besluit om toch maar niet te gaan kamperen. Na het ontbijt bij Friends 'n Neighbors pakken we de spullen op en stappen in de jeep voor een dagje naar Elk Island. Hieraan ontkomt geen enkele bezoeker. Net na de ingang nemen we de bison loop, komen geen enkele bison tegen maar wel zien we een groep coyotes. Eentje zit aan de kant van de weg, naast de auto. Is hij verstoten door de groep die een eindje verderop door het bos loopt?

We lopen linksom Astotin Lake, er waait een gure wind, blauwe lucht en flurries wisselen elkaar af en ik zing mijn hele repertoire aan liedjes. Later volgen we een coyote spoor dat ons naar een schiereneilandje leidt.

Met name de traditionele avondvierdaagse liedjes (ik heb een potje met vet, het hondje van de bakker) houden de kinderen op de been. Bij de auto wacht ons een rustig grazende eenzame bison op. We zoeken een plekje dat een beetje beschut is, stampend om de voeten warm te krijgen. Maar het vuur brandt goed en we staan er allemaal dicht omheen, gooien hamburgers, broodjes, bacon en ui op de gril en schenken een verse bak koffie op (met nieuwe muts op).

Als de voeten warm worden, worden de vingers koud en als de vingers warm worden, worden de voeten koud en uiteindelijk daalt de kou zo diep in dat er af en toe van binnenuit een rilling komt. We houden het vol tot 6.30 PM en stappen dan weer in de auto. Er zijn nog meer eenzame bisons links en rechts van de weg en een klein knaagdier loopt op de weg met achterpoten langer dan voorpoten en een slepende staart. Een muskusrat? Tante M stuurt haar van de weg af. Bijna bij de uitgang slaakt J een kreet. Bij de grote beverburcht, altijd voor verlaten aangezien, zit een bever. En nog een, en nog een. Er zijn wel zes bevers die op de burcht klimmen, onder water duiken, met de neusjes omhoog door het water zwemmen, met takken slepen en knagen aan boomstammen. Ze zijn druk, ijverig en hebben geen enkele last van de kou.

Thuis grillen we nog een paar marshmellows op het haardvuur. A en tante M determineren nog wat vogels.

The Black Dog

Als er bezoek is, kom je soms ineens op plaatsen waar je normaal niet komt. Luisterend naar ons favoriete independent radiokanaal CJSR hoorden we regelmatig over The Black Dog. En we zeiden dan tegen elkaar dat we er toch zeker eens naartoe zouden moeten gaan, in de wetenschap dat we, verantwoordelijk voor een J en een B, altijd een alibi hebben om niet te hoeven gaan. We waren een beetje bang. Maar met tante M in de buurt was er opeens geen alibi meer. Ik probeerde nog een uitvlucht te vinden voor een kop koffie in het o zo veilige Friends 'n Neighbors cafe, maar die sloten de tent al om 9PM. En zo kwamen we in The Black Dog. Binnen leek het een beetje op een Europees cafe, beetje bruin, beetje alternatief. We bestelden een bruine en een blonde Grasshopper, gebrouwen in Calgary. Zonder blikken of blozen bekende de barman dat hijzelf liever bier uit blikjes dronk. Ik geloof dat tapbier iets raars met zijn blaas deed. Wij vonden beide Grasshoppers een beetje smakeloos. Nee, dan onzu eige, Bub's lunch pail ale uit Edmonton:

En zo zaten we daar toen we aangesproken werden door een kalende bariton op leeftijd ter rechter zijde. Het was weer een Canadees met negen levens. Wij hoorden van drie: filosoof, programmeur, en vrijwilliger bij het andere independent radiokanaal hier: CKUA, het volwassen broertje van CJSR, waar we - het is een principe kwestie - niet naar luisteren omdat een van de handwerksmannen van landlady L ons meermaals op het hart drukte dat het "highly intelligent radio" was. En een uurtje later wisten we van alles over de independent radio in Edmonton, het digitaliseren van vinyl en het verkiezingssysteem in Alberta/Canada, en was het de hoogste tijd om weer eens huiswaarts te keren. Dat was dus The Black Dog.

Berglandschappen

De ochtend in Jasper is crisp, en nadat we ons volgestouwd hebben met bacon, eggs, pancakes en sloten slappe koffie in een steeds voller wordende Smitthies, gaan we op pad voor een afsluitende wandeling net ten noorden van Jasper, bij Piramid Lake, met daarachter Piramid Mountain.

We wandelen naar de Overlook, vanwaaruit we ver in het dal van de Athabasca kunnen kijken. Achter ons wandelt een mevrouw met een indrukwekkende moosemuts en een klein wit hondje. Bovenop de top blijkt ze te horen bij een Franse mevrouw, die ook in Edmonton woont.

Na een kleine detour via een wildlife area besluiten we toch dat we niet het lot willen tarten, en gaan terug naar het pad waar de bomen minder dicht op elkaar staan, we minder behoedzaam tussen het struikgewas moeten loeren en de oren niet steeds gespitst hoeven te houden. We zijn hier per slot van rekening niet om iets te bewijzen, maar om te ontspannen, zo prent A me in.

En dan is het tijd om Jasper weer gedag te zeggen. Op weg naar de parkgate, rijden we langs een paar uitrustende bergschapen, die zelfs in de voor ons meest onmogelijke houding nog volstrekt ontspannen liggen.

Wij vertrekken en de wolken pakken weer samen. Ze vormen samen met zonlicht en besneeuwde bergen een indrukwekkend plaatje.

peee peee pijur pijur

Het plan was om vandaag de Sulphur Skyline Trail te lopen en daarna direct in de Miette Hot Springs te stappen. Maar deze nacht heeft het gesneeuwd, en Miette ligt hoog. Als we bij de rangers informeren blijkt dat de sneeuwschuifploeg net onderweg is om de weg omhoog vrij te maken want er ligt wel 50 centimeter sneeuw. Wat te doen? Op naar Malign Canyon, waar we eenmaal eerder in de zomer drie jar geleden waren in een onweersbui en eenmaal eerder dit het voorjaar in het ijs maar nog nooit in de herfst en nog nooit hebben we alle zes bruggen gelopen.


Als we de auto bij de zesde brug parkeren, zien we een coyote op een drafje langslopen. Tussen de zesde en de vijfde brug rommelt een woelrat tussen de bladeren. Even later staan we bij het water en horen geknak achter ons. We kunnen het geluid niet identificeren en besteden er ook verder geen aandacht aan. Bij de eerste en hoogste brug drinken we een kop koffie en chocolademelk bij het Malign Teahouse, om daarna rechtsomkeert alle zes bruggen weer naar beneden te lopen. Ergens tussen de derde en de tweede brug wijst tante M Jakob op een grijs vogeltje, bijna niet te zien tegen het grijs van het water en de steen.

Het blijkt de American Dipper te zijn, de enige zangvogel die als watervogel geclassificeerd is, zo vertelt ons een gids van een paar andere wandelaars. Sluiten zingen en zwemmen elkaar uit dan?, vraag ik me af. Hoe zou Darwin dat verklaren? Het is een leuk bedrijvig vogeltje, dat driftig een stukje zwemt en dan ineens onder water verdwijnt. Als we verder lopen, ligt er een vers omgevallen boom op het pad, die, we zijn er na enig overleg zeker van, er op de heenweg niet lag. Het is precies de plek waar we, toen we aan het water stonden, ook het geknak hoorden. Na A bij B gevoegd te hebben, concluderen we dat het geknak de een voor een afknappende wortels waren en dat we, enerzijds gelukkig (lijfsbehoud) anderzijds jammer (nieuwsgierigheid), net het omvallen gemist hebben.

Aan het einde van de middag informeren we weer even bij de rangers en ja! (gejuich) Miette is open dus rijden we omhoog tussen de besneeuwde naaldbomen en stapels weggeschoven sneeuw aan de kant van de weg.

Net voor we het bad instappen wandelt een mevrouw in badpak met muts ons tegemoet. Er drijven mensen in de baden terwijl de lifeguards met wanten, dikke jassen en mutsen op, bekers koffie in de hand, aan de rand alles in de gaten houden en soms een stapel sneeuw in het koudste bad (8 graden) schuiven. Deze keer is het koude bad echt koud, en het warmste bad (39 graden, recht uit de berg) daardoor extra tintelend. Het uitzicht op de bergen wordt ons gedeeltelijk ontnomen door sneeuwwolken en door de invallende schemering terwijl Russen, Canadezen, Japanners, Fransen en Nederlanders dampend dobberen. De chauffeur van een log truck vraagt ons of we het dorpje in Noorwegen kennen waar zijn grootmoeder vandaan komt.

Bronstige bokken

Na de havermout rijden we even langs het visitor center ter orientering en om de huidige condities te peilen, altijd belangrijk in de bergen. Het plan is om vandaag de Bald Hills aan te pakken, een tocht waaraan we ons voorheen nog niet gewaagd hebben omdat we - ik zal het eerlijk bekennen - te bang waren. Een berenvakantie verder, gewapend met bearspray en met tante M erbij, durven we het aan. Bijna zitten we allemaal in de auto als Jakob onze aandacht vestigt op een groen plasje onder de auto. Arghhh! We herinneren ons allemaal levendig de koelvloeistof een maandje geleden. Omdat we al onze gratis towing bij de AMA, de Canadese wegenwacht, opgemaakt hebben en we niet ergens op de berg stuck willen komen te zitten, besluiten we zo snel mogelijk naar de dichtst bijzijnde garage te gaan. Met een uurtje zou de diagnose gesteld moeten zijn. In de tussentijd lopen wij naar de Athabasca,




steken de brug over, verbazen ons weer over de waanzinnige kleur van het water,


en lopen naar Old Fort Point, dat ons een mooi uitzicht over de vallei van de Athabasca geeft. Onderweg trekt de lucht open en tante M de pijpen uit.

Bij terugkomst blijkt dat de monteur voor de vorm een lampje vervangen heeft, want er is niets aan de hand. Met de ogen op de warmtemeter rijden we vervolgens naar Malign Lake, alwaar we beginnen aan Opal Hills Loop. Een jong mule deer slaat ons gade.

De klim gaat van 1770 meter tot 2160 meter via een steil pad door het bos. De eens opengetrokken lucht trekt weer dicht, Het wordt grijzer en grijzer en dan vallen, tot de hysterische vreugde van Jakob, de eerste verdwaalde sneeuwvolkjes. De loop redden we niet, dat wordt Rebecca te gortig, en na de meadow waar we nog een beetje uitzicht hebben, dalen we weer af en onmoeten nog een paar eigenwijze Grey Jays en wederom het jonge mule deer, op precies dezelfde plek als op de heenweg.

Inmiddels heeft het weer gure vormen aangenomen en als we beneden zijn is het ook echt voldoende geweest voor vandaag. Net voor we Jasper weer inrijden, blijkt dat de Wapiti weer bezig zijn. Bok A - we denken de baas - jaagt een andere bok, B, weg. Dat gaat zo. Bok A graast een beetje, langzaam in de richting van Bok B, tot hij Bok B dicht genaderd is. Dan houdt Bok A de kop scheef om zijn gewei in de goede positie te brengen en haakt zijn gewei in dat van Bok B. Dan duwen en trekken ze een beetje heen en weer en neemt Bok B na een paar minuten afstand en loopt een paar meter verderop. Bok A graast weer verder, alsof hij Bok B niet ziet, maar komt toch weer uit bij Bok B, etcetera etcetera. Volkomen ongestoord voeren ze dit spel op, terwijl de mensen om hen heen druk met hun telezoommacrolenzen het ene plaatje na het andere knippen.


Om de dag af te sluiten eten we sushi, sashimi en tempura bij de Japanner. Erbij een speciale sake van de sakekaart, koud gedronken.