Na dagenlang aftellen was het dan zo ver. Op maandagavond wandelde zomaar zus M het huis binnen. Op dinsdagavond schoof ze aan bij de familypotluck op de school van Rebecca, op woensdagochtend fietste ze door de straten van Edmonton, werd hartelijk onthaald door Jakob's juf, zat op mijn kantoor te werken en draaide in de middag met Alexander Maultaschen. Dan lijkt 7000 kilometer niet zo veel.
Terwijl huisbazin L dit weekend verder klust aan het huis (touch-up paint), hebben wij ons gevijfen in de Jeep ca. 350 km westwaards verplaatst, naar Jasper. En het was weer raak. Niet alleen is er sneeuw voorspeld, maar in de buurt van de ingang van het park talmde een zwarte beer - een grote ditmaal - aan de rand van de weg en stak daarna met soepele gang voor onze vijf neuzen en tien ogen de weg over. Even later zagen we van een afstand al een rijtje auto's staan. We dachten "niets bijzonders, weer een paar wápiti" en het was inderdaad een kudde wápiti.
Maar er bleek zich de afgelopen nacht een drama te hebben afgespeeld. De voormalig leider, een groot dominant alfamannetje, was, toen hij in een bui van testosteron-gestuurde overmoed de strijd aanbond met een een truck, aangereden en overleden. Vandaag was het de eerste werkdag van de nieuwe leider, een zachtmoediger karakter, nog een beetje onwennig in zijn nieuwe positie:
Dichterbij durven we niet, het is bronsttijd, en de bok te gevaarlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten