De verdwenen soldaat

De week is zomaar, tijdens het rennen, een soldaat verdwenen. Hij rende met zijn collega-soldaten door de River Valley, dezelfde route als A. rent. Niet donker, niet duister, geen gevaar, veel mensen, klaarlichte dag. Zo was ie er, en zo niet meer. Een vader, betrouwbaar, topfit. Edmonton vraagt zich af waarom? Vanochtend zat ik op de porch. Het zonnetje scheen, en er dreven wat wolkjes voorbij. Ik kwam een beetje bij van een migraine-aanval, en zat me net te verbazen over de idiotie van het burka verbod. Nee nee, niet van het type barstende koppijn, kotsen, gordijnen dicht, zoals die van Maarten Koning. Nee, de mijne is er eentje waarbij mijn zicht wonderlijke vormen aanneemt, tunnelvisie, kaleidoscoop, en vooral fragmentatie waarbij de fragmenten permanent bewegen. (Zie hier voor een beschrijving, en hier voor een serie mooie filmpjes en migraine-kunst.) Iedere keer probeer ik (zonder succes) met pure wilskracht de fragmentjes op hun plaats te krijgen. Het is namelijk erg lastig om te praten met iemand van wie het gezicht in allerlei bewegende kleine deeltjes uiteenvalt, of een boek te blijven lezen, terwijl de deeltjes van letters in een tango over de bladzijde walsen. Maar dat alles terzijde. Ik denk dat de migraine deze ochtend kwam door de combinatie van inslapen met 'The black widow' van Truffaut en wakker worden met "The wind-up bird" van Murabaki, eh Murakami. Met zo'n hoofd zat ik dus vanochtend op de porch, in het zonnetje met zonnenbril op, me afvragend of het werkelijk zo is dat ik in Nederland geen burka aan mag trekken, als ik daar zin in zou hebben. Op sommige dagen, zou ik daar namelijk best zin in hebben. Op dat moment kwam er een man aan wandelen, misschien zo'n 30 jaar en 5 cm kleiner dan ik. Hij had stevig de pas er in, maar stopte voor ons huis. Hij praatte tegelijk tegen zichzelf en tegen ons, blij met publiek. Hij zag eruit alsof hij al een paar dagen op pad was. Hij wist niet waar hij was. Hij pakte een gloednieuw telefoonboek uit zijn rugzak. Er stak ook een stuk touw uit zijn rugzak. En hij vond een kaart en een potlood, en zette in rap tempo 2 kruisjes, concluderend dat waar hij nu was niet meer op de kaart van Edmonton stond. Ondertussen praatte hij door, over de kabels boven ons hoofd, hoe slecht die waren voor het DNA, en gooide er een paar chemische verbindingen uit. Toen kwam er een lange dunne bleke jongeman met zwarte pet, zware shorts en zwarte zonnebril op aangewandeld, vol tattoo's, peuk in de mond. De twee raakten in een kort gesprek, en stilzwijgend hoorden wij ook bij dit toevallige vriendelijke gesprek dat, denk ik, ging over de weg en tattoos. Toen zei de lange dunne jongeman ons allemaal vriendelijk gedag, en vond de kleine drukke man een buskaartje in zijn rugzak en ging met vlotte pas doelgericht verder. Ik denk dat hij de verdwenen soldaat in burger was.