Het sneeuwt in Edmonton

Het sneeuwt in Edmonton. Het zou nu toch eigenlijk de bruine periode moeten zijn, als de sneeuw ontdooit en er een laag droog bruin stro overblijft, met hier en daar een oude Tim Hortons' beker van de voorgaande herfst, neergekwakt voordat de sneeuw die bleef liggen viel. Hier is het al weer eeuwen geleden dat er sneeuw lag. Vanavond heb ik tot het donker indaalde, gesnoeid. Inmiddels weet ik dat we een laurier in de tuin hebben. Of hadden, want de laatste week oogde ze treuriger en treuriger. "Het is de kale vorst" zei mijn moeder. Een mooi begrip, kale vorst, die houden we erin. Net als "koude kant". Er groeit ook kamperfoelie, een soort vruchtenboompje, een onverwoestbare semi-plastic struik met de fraaie naam "laurierkers", een klimhortensia, een vijftal nog nader te determineren bomen als we door de klimop eindelijk de bomen zien, en zo nog wat meer.


J. heeft vorige week op goede vrijdag na urenlang geduldig meditatief staren in de ondoorgrondelijk bruine dieptes van het vogelbadje een salamander ontdekt, tot zijn grote vreugde en kleine troost voor de geplande maar niet te realiseren poes - jeukende bultengevaar! - , en heeft ons nieuwe huisdier voorzien van de naam Mandy. Ik had Sally gesuggereerd. Verder een kolonie spinnetjes zonnebadend tegen de wand van het houthutje, lieveheersbeestjes, een paar slakken, twee kauwen, een houtduif, een paar merels, en wat koolmeesjes. Tot zover de tuin.

En nu het huis. We wonen hier nu meer dan een maand en zijn door diverse stadia gegaan. We dachten aardig op streek te zijn, na zo'n twee weken, toen alles gewit was en we het karton van de vloer afhaalden. Tot A keer op keer geurtjes rook, muf en zurig of zurig en muf. Nu is A een sensitief en ik een analytisch mens, en om een lang verhaal kort te maken, nodigden we op een dag een zwammenmijnheer uit. Bruinrot, luidde de conclusie. Aaaargh! Daar ging het plan om de vloer te schuren en de bank te halen. Open moest de vloer en afdalen moesten wij. Daar heb je natuurlijk kinderen voor. (Voor diegene die zich afvraagt wat J. daar op de achtergrond doet: Hij probeert met van de Gamma gehuurde zuignappen de tafel op de tillen.)

Het viel mee. Een stuk balk in de gang, en de rest was onaangetast, de kruipruimte kurkdroog. Maar inmiddels waren we wel twee weekjes verder. Het grote schuurfestijn kon losbarsten, met van die loeigrote Gamma apparaten, in de folder losjes bediend door een dame in een klein hempje en een strakke jeans. Bij ons ging het er minder sexy aan toe. Koelkast stond buiten, evenals fornuis, al het eten in het schuurtje, tot de olie - in de vloer ge"floorboy"ed - goed ingetrokken was (48 uur niet betreden). Ontbijt en lunch moest buiten. Avondeten aan de bar in het cafe, of als we ons handig de vanuit het halletje de trap opslingerden, konden we in J's kamer boven een pizza van de koerier verorberen. Gelukkig was het mooi weer. Slechts een beetje fris, maar we zijn bikkels, nietwaar, en hebben voor zwaardere vuren en dikkere beren gestaan. De vloer is klaar, nu de trap (hee, doet ons dit niet ergens aan denken?), dan de kozijnen, om de kasten ook vooral niet te vergeten, en het mooie aan zo'n huis is dat je over een paar jaar gewoon weer opnieuw begint.