Overgegoten kaaskops

Ach, wat is de levende taal toch een genot! Een grote bron van taalplezier is de menukaart in een willekeurig restaurant. Afgelopen vrijdag stond er bijvoorbeeld chocolademoes op het menu - ik zag iemand druk in de weer met een vork een stuk chocolade prakkend - en waren de schotels overgegoten met saus. Zaterdag fietste ik, samen met R., langs een groepje kinderen. Eentje riep er iets en misschien was het wel in onze richting. R. vroeg zich af wat het betekende. Ik antwoordde dat het waarschijnlijk een andere taal was. Misschien Marokkaans, of Turks? Later vroeg A., die samen met J. een stukje vooruit fietste, of ik de kinders nog aangesproken had. Zoiets doe ik namelijk graag. Zo heb ik onlangs nog een groepje voetballende tieners vermanend toegesproken nadat ze hun bal in mijn buik geschoten hadden: Zeg zouden jullie niet eens even jullie excuses aanbieden?!. Ik kom langzaam op de leeftijd dat dat kan, en als moeder heb ik een verantwoordelijkheid. Maar de knulletjes van vandaag had ik ook vanuit pure beroepsmatige interesse graag aangesproken. Klaarblijkelijk hadden ze ons gezinnetje - overigens grotendeels allochtoon - met het predicaat kaaskops beplakt.

In de arena

Laat ik een klein misverstand even rechtzetten: ik kan woedend worden, rode waas voor de ogen, ontploffen als een ziedende stier brullend om me heen slaand, niets en niemand ontziend. Dat gebeurde bijvoorbeeld jaren geleden toen ik zag dat een jongeman mijn net gestolen fiets op de hoek van de Biltstraat voor 10 euro probeerde te verkopen. Mijn fiets heb ik zo teruggekregen. Veel andere woede-uitbarstingen heb ik weggedrongen, waarschijnlijk omdat deze minder effectief waren en vooral reden voor schaamte zijn.

Echter, de rode doek van de ERDEEWEE, gisteren, herinner ik me nog levendig. Wij allebei - A. en ik - hebben digitaal rijbevoegdheid in Nederland, en deze digitale bevoegdheden zijn geldig tot resp. 2013 en 2012. We dachten dus dat het roze papiertje slechts een futiele snel te regelen formaliteit was. NEEN! We moeten onze oude rijbewijzen, die we van Canada verplicht daar moesten achterlaten, opsturen. WE HEBBEN ZE NIET MEER! WIJ NIET KUNNEN! A. wordt aangemerkt als titelloze vreemdeling hoewel hij al jaren bij de belastingdienst bekend is als doneerder in de staatspot en ik, IK, moet een BEWIJS KOPEN dat ik bevoegd ben voor categorie B. Het CEEBEE-ER kan er wel 4 maanden voor nemen om naar dit bewijs te kijken en haar oordeel op te sturen naar de ERDEEWEE. Het ERDEEWEE doet er dan weer 2 maanden over om het pasjesbedrijf te bellen om een pasje .... te gieten, uit te snijden, hoekjes bij te schuren, te beschilderen, te vernissen, te lamineren, te verzegelen? Aan de telefoon knal ik uit elkaar bij het horen van de zalvende front-office mededelingen: "Ik begrijp uw frustratie, mevrouw", "Ik wil u graag een en ander uitleggen, maar ik kom er niet tussen", "dat zijn de regels, mevrouw, en daar kunnen wij niets aan doen", "nee, u kunt niemand spreken, maar wij kunnen u wel terugbellen". "Jaja" zeg ik "dat ken ik van de belastingdienst". Om van mijn geschreeuw af te komen, geeft het front-office mij het advies om met de kopieen van mijn rijbewijs naar de politie te gaan en te vragen of zij goedkeuring geven om met deze vodjes te rijden. Ik denk "zijn ze gek geworden?" maar in uiterste wanhoop probeer ik het toch. Totaal onwettig, natuurlijk. Bedankt ERDEEWEE.

Dan zijn er nog een paar kleine akkefietjes waar A. mij buiten probeert te houden, omdat een ziedende stier meer kapotmaakt dan lijmt. En er moet een hoop ge(s)lijmd worden. Zo is er A's TELETWEE mobiele abonnement waarvoor hij mijn Nederlanderschap moet lenen, omdat een Duitser niet geaccepteerd wordt en Europa niet bestaat in het nieuwe Nederland (en rijbewijzen, doorgaans erg geschikt om dit paspoortprobleem op te lossen, hebben we natuurlijk niet). En wat te denken van de DOUANE waar onze 23 kisten met oude meuk doorheen gesluisd moeten worden - smachtend wachtend in de haven van Rotterdam - en die klaarblijkelijk in plaats van de gangbare rode stempel een zwarte stempel hebben gekregen. Omdat de inkt op was, de beambte kleurenblind is, of het verkeerde stempelkussen gebruikt heeft? Ik had de willekeurige helpdeskmedewerker zowel de mobiele telefoon - de verboden Samsung Melkweg - als het stempelkussen persoonlijk door de strot geduwd. Nee, dan A.: geduld had nooit een betere vertegenwoordiger. Hut ab!

Tussen al die rode lappen door laveren we op een huurfiets (ajaaa, daar herinner ik me ineens wat nog lopende problemen met onze nieuwe ENNES abonnementen en persoonlijke tjipknippers) over de derde duinenrij in Haarlem, en dan belt regelmatig een makelaar op die er geen enkel probleem in ziet om een verschil van 60.000 euro tussen vraag en onze mogelijkheden te overbruggen.

De vrije slag door Zutphen

Ja Berni, viel um die Ohren, aber heute hatten wir Wasser in den Ohren.

Seit unserer Ankunft sind wir viel mit der Haussuche in Haarlem beschäftigt. Mit Fahrrad und Stadtkarte hin und her, in der Pause einen Bitterbal und ein Butterbrot mit jungem Gouda.

Wir haben inzwischen ca. 20 Häuser angekuckt. Wenn's klappt, wohnen wir in einer Gegend, die 10 Fahrrad Minuten entfernt from Strand ist, 10 Minuten durch ein Dünennaturschutzgebiet, 2 min zur Schule, Arbeit ca 40 min. Weils aber erwartungsgemäß noch dauert und auch noch umgebaut werden wird müssen wir erst kurz mieten, ausserdem weiter Häuser gucken, Architekten suchen, Bautechnische Untersuchung regeln, Hypotheken abschließen, Fahrräder 2ter Hand kaufen und reparieren, Musikunttericht regeln, Sportclubs, usw. .... Wir haben natürlich kein Führerschein mehr und kein Auto, alle Abstände werden mit Zug und Fahhrad bewältigt. Unsere Kleider, Bücher, Computer und Elmas Fahhrad stehen auf einer Pallette in Rotterdam, das Finanzamt hat unseren Antrag auf Erlassung von Mehrwertsteuer und Einfuhrrecht bisher noch nicht genehmigt, zum Glück haben wir noch genug Kleider mit von unserer Reise durch British Columbia.

Zugleich aber erfreuen wir uns täglich wieder an und in Holland. Hier in der Hinterecke (Achterhoek) bei Elmas Eltern ist es prächtig. Fahrradfahren (immer fahrradfahren = fietsen) unter Alleen, über sandige Waldpfade, zum retro-Freibad in Vorden, Kaffee im Garten, Tischtennis unterm Garagendach. Ich studiere das Goldene Zeitalter Hollands, Descartes, Spinoza, Grotius, Vossius, aber auch Supralapsaristen und Infralapsaristem, bzw. Remonstranten und Contraremonstranten, usw., Elma bereitet ihren Kurs vor und denkt sich Forschungsprojekte aus, die Kinder spielen mit Hubert's Kindern oder mit Ministeck und fietsen, fietsen, fietsen.

Heute war allerdings ein besonderer Tag. Wir hatten in der Zeitung gelesen vom 'Freien Schlag durch Zutphen',  einem Schwimmwettstreit in der Berkel. 

Nach dem wir in Canada/USA in Yellowstone Lake (12°), Big Horn Canyon (19°), den Seen von Saskatchwan (19°), dem Pazifik auf den Queen Charlotte Inseln (15°) und dem Pazifik vor Tofino, Vancouver Island (16°), und letztens in Haarlem im monumentalen Houtvaart Schwimmbad (Amsterdammer Schule), 21.5°, rumgeschwommen waren fühlten wir uns reif für unseren ersten Schimmwettkampf in offenem Wasser und haben uns gleich angemeldet,

 Elma für 1500m, ich für 3000m. 

Die Berkel ist ein ziemlich ruhiges Flüsschen, mit leichter Strömung, Wassertemperatur ca 20°, 

dass unter Weidenbäumen langs in einem leichten Bogen durch Zutphen dümpelt, zwischen 500 Jahren alten Häusern und unter Brückchen hindurch. 

Wir haben es alle beide geschafft,

und genossen bei bestem Wetter 

vom undurchsichtigen und ungefilterden grünbraunen Wasser

und der eigenartigen Perspektive. Unsere Zeiten wissen wir noch nicht, stehn wohl bald auf der Website. Nächstes Jahr machen die Kinder auch mit. Mal sehen wann und wo der nächste Wettstreit stattfindet. Im Herbst allerding dann mit leichter Neoprenrüstung!