In december 2007 had ik een fles Barolo gekocht, om Elma's overwinning in de Marie Curie concurrentie te begieten. Want het contract zou al in januari getekend worden, en ik wilde voorbereid zijn. Alles moest namelijk vanuit Brussel heel snel, heel strak, want hier werkten topambtenaren voor topwetenschappers, allemaal top top top, het beste van het beste, hier werd de créme double geschept, hier werd het gelée royal gewonnen door de ijverigste onderzoekersbijtjes, hier werd gewerkt aan de vooruitgang van cultuur, mensheid, civilisatie. In mei was de contract nog steeds niet getekend, en de topambtenaren waren onbereikbaar, beantwoordden geen e-mail, of op onbegrijpelijke wijze in een Engels dat niet gebroken maar verscheurd was, soms gooiden de topambtenaren gewoon het hoorn erop, als ze geen zin meer hadden de bange vragen van de topwetenschappers over de status van hun contract te beantwoorden. Via internet was er helemaal geen informatie/ telefoonnummer/ wat dan ook te vinden, alle pagina's verouderd, alle informatie verkeerd of niet van toepassing, niemand nergens te bereiken, geen knoop aan vast te touwen, en uit Brussel alleen stilte, niets, helemaal niets, zeilend in
the horse latitudes, het onmogelijke perfecte vacuüm toch gerealiseerd, de volledig communicatie- en informatievrije ruimte, maar dan niet door de wetenschappers, maar door de ambtenaren zelf. De Barolo rijpt gestaag.
En wij beseften langzaam dat hetgeen wij nooit geloofd hadden, dat Brussel een moloch is, een miljarden verslindende, blinde, waanzinnige, ongecontroleerde en oncontroleerbare Fafner, die romm pomm pompom romm pom, romm pomm pompom romm pom, verder stampt en walst, waarheen weet niemand. In juni hoorden wij plotseling dat alles in principe toch blijkbaar klaar was, dat slechts nog de visa's ontbraken. Wij helemaal geschrokken, want wij hadden al onze visa's, i.e.
woppermits. Wat was dat nou weer? Na 7 e-mails heen en 3 weer bleek dat
visa Brussels is voor de handtekening van een executieve ambtenaar. Dus het was toch blijkbaar goed, alleen, wij hadden nu al ons huis opgezegd, de crècheplaatsen, ons hele leven eigenlijk, maar hadden nog steeds geen contract voor fase 2. De Barolo bleef heel rustig, en wij probeerden zijn voorbeeld op te volgen.
En toen, net voor wij weg zouden vliegen, bleek in eens alles getekend en in orde te zijn. Er kwam een mail van Brussel waaruit men na wat kaballistisch kabouterwerk, en hogere chirurgische ontleding van het Engels kon sluiten dat iets met de exprespost gestuurd was (niet echt wat, maar wij dachten, dat het toch de contracten moesten zijn). Maar, ... , deze post kwam nooit aan, en ook toen wij in het vliegtuig zaten hadden wij steeds nog niets in handen. De Barolo lieten wij in Zutphen. Naja, Elma zou in December weer naar Nederland komen, misschien was er dan ook een contract?
En nu vanmiddag. Ik kom net uitgeput van een verschrikkelijke reis met de
ETS, de
public transport terug, echt moe. Het nieuwe huurauto had ik moeten halen, eerst met de 6, dan overstappen naar de 30 of 304 op
Southgate transfer station, in een grijze dreuzel te voet langs bouwplaatsen, over snelwegen en 7 sporen brede boulevards heen, dan eeuwig wachten bij het
thrifty kantoor. Wij kregen een rare
Dodge Charger,
een Auto dat lijkt op een kruising tussen
Silberpfeil en Hollandse klompen, met kleine raampjes, als in een onderzeeër, en met een penetrante rookstank. En toen gaat de computer aan, even Elma's email cheken, EN DE CONTRACTEN ZITTEN ER IN, met ALLE VISAS! Uche uche, pompom, pomperom, en Elma's boek is klaar en alle artikels, en de contract, ... - maar geen Barolo!
Verder werd het nog een heel drukke dag. Wij reden, nu
wheeled, naar
The family tree om onze rijbewijzen te laten vertalen (19 woordjes, met stempel)
Even bij de
Starbucks op 105 Str., 99 Av. een beetje uitrusten (keuze uit 1000 koffie producten, wij kiezen onder andere voor een marshmellow-crisp-cake)
en dan via de
high altitude bridge over de
Saskatchwan heen naar de
Cambridge Daycare op
Whyte. Dat leek heel leuk, maar ze doen eigenlijk slechts plaatsen voor 5 dagen per week, 1 dag, of 2, zoals gepland, dat doen ze niet. Jammer, want 5 dagen, dat houdt Becks echt niet vol, ze was in Nederland al naar 3 dagen crèche helemaal op. Na heel lang babbelen (waarbij wij hoorden dat de hoofden uit Armenië kwamen, 3 jaar in Duitsland woonden voor ze naar Canada kwamen, en de hele inrichting van de crèche zelf ontworpen en geknutseld/gebouwd hadden) bleek er toch nog een mogelijkheid, om misschien met iemand een plaatsje te delen.
Wij moeten morgen bellen, uit de auto onderweg naar de
Rockies. Wij gaan pas morgen want vandaag was het gewoon te veel!
Effe naar huis, meer crèches bellen, op zoek naar de onmogelijke
part time plaats, die we nu eens partout moeten hebben, tot het mobiel aan Elma's wangen plakt, en wonder boven wonder, er is toch nog een 2 daagse plaats op een crèche van de Universiteit, de
early learning center (eigenlijk staan daar wachtlijsten van 3 jaar of meer). Dat is perfect, want dan kan Becks met Elma mee, en het is ook zo iets van de beste opvang in heel Edmonton. Nu snel nog bellen bij
The source, want wij hebben een
step-up converter (110V->220V) nodig voor mijn rasierapparaat en Jakob's gameboy, maar dat hebben zij niet eens bij
The source, dus dat moet straks via internet besteld worden.
Nu nog sneller naar de
Canadian tire, slaapmatjes kopen, thermos, nog een paar campingspullen, dan nog even naar de
Superstore. Goh,
denken we allemaal, dat is echt een hyper- een hybrismarkt. Wij waren er afgelopen jaar op
Vancouver Island al in eentje geweest, en toen al waren wij verbaasd. Nietaldestemin vielen de kaken weer open. Het leek als of je hier echt elk voedselproduct uit elk land kon kopen van de hele wereld, kilometers rekken, zoveel schappen als grassprieten op de
prairies. Ondanks dat de hoeveelheid verwerkte indrukken op deze dag al niet klein was vervielen wij in een soort van kathartische koopkoorts, hongerig en gulzig als de wespen, die hier in de achtertuin op ons afkomen als wij de bacon uit de
Broilerking halen, pakten wij het wagentje vol, als ..., nee nu is het echt genoeg, te veel van alles, nu snel met de
Dodge Charger, die nu naar dennenbos ruikt als een uitlaat naar benzine naar huis.
Onderweg bespreken wij nog eens de schoolkeuze. Jakob zal toch waarschijnlijk naar de
Garneau school gaan, dat is direct tegenover van ons nieuwe huis (dat wij pas op 1 September zullen betrekken), en dan waarschijnlijk toch het
French immersion programma doen, zodat hij hier Engels en Frans gaat leren. Wij vonden dat eerst te gek, maar onderhand lijkt het toch wel best verstandig, maar dat leggen wij nog eens in een apart berichtje uit.
En thuis lijkt ondertussen post aangekomen te zijn. De eerste post, onder ander onze briefjes van de
Alberta health care, wij zijn nu echt verzekerd, wij zij nu echt een beetje aangekomen. puhh.
we waren in de reuzerat en de reuzerat was 2008-
