En wij beseften langzaam dat hetgeen wij nooit geloofd hadden, dat Brussel een moloch is, een miljarden verslindende, blinde, waanzinnige, ongecontroleerde en oncontroleerbare Fafner, die romm pomm pompom romm pom, romm pomm pompom romm pom, verder stampt en walst, waarheen weet niemand. In juni hoorden wij plotseling dat alles in principe toch blijkbaar klaar was, dat slechts nog de visa's ontbraken. Wij helemaal geschrokken, want wij hadden al onze visa's, i.e. woppermits. Wat was dat nou weer? Na 7 e-mails heen en 3 weer bleek dat visa Brussels is voor de handtekening van een executieve ambtenaar. Dus het was toch blijkbaar goed, alleen, wij hadden nu al ons huis opgezegd, de crècheplaatsen, ons hele leven eigenlijk, maar hadden nog steeds geen contract voor fase 2. De Barolo bleef heel rustig, en wij probeerden zijn voorbeeld op te volgen.
En toen, net voor wij weg zouden vliegen, bleek in eens alles getekend en in orde te zijn. Er kwam een mail van Brussel waaruit men na wat kaballistisch kabouterwerk, en hogere chirurgische ontleding van het Engels kon sluiten dat iets met de exprespost gestuurd was (niet echt wat, maar wij dachten, dat het toch de contracten moesten zijn). Maar, ... , deze post kwam nooit aan, en ook toen wij in het vliegtuig zaten hadden wij steeds nog niets in handen. De Barolo lieten wij in Zutphen. Naja, Elma zou in December weer naar Nederland komen, misschien was er dan ook een contract?
En nu vanmiddag. Ik kom net uitgeput van een verschrikkelijke reis met de ETS, de public transport terug, echt moe. Het nieuwe huurauto had ik moeten halen, eerst met de 6, dan overstappen naar de 30 of 304 op Southgate transfer station, in een grijze dreuzel te voet langs bouwplaatsen, over snelwegen en 7 sporen brede boulevards heen, dan eeuwig wachten bij het thrifty kantoor. Wij kregen een rare Dodge Charger,
een Auto dat lijkt op een kruising tussen Silberpfeil en Hollandse klompen, met kleine raampjes, als in een onderzeeër, en met een penetrante rookstank. En toen gaat de computer aan, even Elma's email cheken, EN DE CONTRACTEN ZITTEN ER IN, met ALLE VISAS! Uche uche, pompom, pomperom, en Elma's boek is klaar en alle artikels, en de contract, ... - maar geen Barolo!Verder werd het nog een heel drukke dag. Wij reden, nu wheeled, naar The family tree om onze rijbewijzen te laten vertalen (19 woordjes, met stempel)
Even bij de Starbucks op 105 Str., 99 Av. een beetje uitrusten (keuze uit 1000 koffie producten, wij kiezen onder andere voor een marshmellow-crisp-cake)
en dan via de high altitude bridge over de Saskatchwan heen naar de Cambridge Daycare op Whyte. Dat leek heel leuk, maar ze doen eigenlijk slechts plaatsen voor 5 dagen per week, 1 dag, of 2, zoals gepland, dat doen ze niet. Jammer, want 5 dagen, dat houdt Becks echt niet vol, ze was in Nederland al naar 3 dagen crèche helemaal op. Na heel lang babbelen (waarbij wij hoorden dat de hoofden uit Armenië kwamen, 3 jaar in Duitsland woonden voor ze naar Canada kwamen, en de hele inrichting van de crèche zelf ontworpen en geknutseld/gebouwd hadden) bleek er toch nog een mogelijkheid, om misschien met iemand een plaatsje te delen.
Wij moeten morgen bellen, uit de auto onderweg naar de Rockies. Wij gaan pas morgen want vandaag was het gewoon te veel!
Effe naar huis, meer crèches bellen, op zoek naar de onmogelijke part time plaats, die we nu eens partout moeten hebben, tot het mobiel aan Elma's wangen plakt, en wonder boven wonder, er is toch nog een 2 daagse plaats op een crèche van de Universiteit, de early learning center (eigenlijk staan daar wachtlijsten van 3 jaar of meer). Dat is perfect, want dan kan Becks met Elma mee, en het is ook zo iets van de beste opvang in heel Edmonton. Nu snel nog bellen bij The source, want wij hebben een step-up converter (110V->220V) nodig voor mijn rasierapparaat en Jakob's gameboy, maar dat hebben zij niet eens bij The source, dus dat moet straks via internet besteld worden.
Nu nog sneller naar de Canadian tire, slaapmatjes kopen, thermos, nog een paar campingspullen, dan nog even naar de Superstore. Goh, denken we allemaal, dat is echt een hyper- een hybrismarkt. Wij waren er afgelopen jaar op Vancouver Island al in eentje geweest, en toen al waren wij verbaasd. Nietaldestemin vielen de kaken weer open. Het leek als of je hier echt elk voedselproduct uit elk land kon kopen van de hele wereld, kilometers rekken, zoveel schappen als grassprieten op de prairies. Ondanks dat de hoeveelheid verwerkte indrukken op deze dag al niet klein was vervielen wij in een soort van kathartische koopkoorts, hongerig en gulzig als de wespen, die hier in de achtertuin op ons afkomen als wij de bacon uit de Broilerking halen, pakten wij het wagentje vol, als ..., nee nu is het echt genoeg, te veel van alles, nu snel met de Dodge Charger, die nu naar dennenbos ruikt als een uitlaat naar benzine naar huis.
Onderweg bespreken wij nog eens de schoolkeuze. Jakob zal toch waarschijnlijk naar de Garneau school gaan, dat is direct tegenover van ons nieuwe huis (dat wij pas op 1 September zullen betrekken), en dan waarschijnlijk toch het French immersion programma doen, zodat hij hier Engels en Frans gaat leren. Wij vonden dat eerst te gek, maar onderhand lijkt het toch wel best verstandig, maar dat leggen wij nog eens in een apart berichtje uit.
En thuis lijkt ondertussen post aangekomen te zijn. De eerste post, onder ander onze briefjes van de Alberta health care, wij zijn nu echt verzekerd, wij zij nu echt een beetje aangekomen. puhh.
en Arthur en Jakob kunnen straks in het frans converseren, of in het engels. Vanaf dit jaar krijgt Arthur engels les. Helaas geen immersion.
BeantwoordenVerwijderen