De speld in de hooiberg

Een cruciaal aspect van taalverwerving is dat het zo dynamisch is, zeker wanneer het plastische jonge breintjes betreft. Niet makkelijk voor de arme onderzoeker die gedwongen is om stappen en stadia te missen. Natuurlijk, de wetenschap staat voor niets en met wat fantasie en statistische opblaastrucs kunnen er hele mooie curves in de vorm van een U of een S te voorschijn getoverd worden. Maar sappelen blijft het.

Afgelopen vrijdag besefte ik echter dat wij, vergeleken met de onderzoeker van een uitstervende taal, in grote luxe verkeren. Kinderen worden aan de lopende band gemaakt. Missen we een stap van kind1 dan kunnen we altijd nog kind2 op het juiste moment bij de lurven grijpen. En kinderen mogen misschien niet de makkelijkste proefpersonen zijn - ik herinner me een testsessie waarbij ik een mooi testhoekje gecreeerd had voor 1-op-1 sessies toen 20 peuters over de barricades begonnen te klimmen - maar ze zien toch ook wel weer de lol in van vanalles. De vrijdagmiddaglezing ging over resonant sounds such as English 'y', but pronounced with a "catch in the throat", en dat dan in uitstervende talen in het Noordwesten van Canada. Er is hier veel van dit soort onderzoek, omdat er een hele hoop geisoleerde nederzettingen ziijn waar de morfologische rijkdom onaangetast is. Luister hier naar mijn favoriete verhaal over de goede kanten van de sneeuwschoen, in een Noordwest variant van het Cree. Je hoort precies wanneer er door de sneeuw rondgesloft wordt. Een specialist kan waarschijnlijk ook nog het soort sneeuw identificeren, aan de hand van het ritme.

Stel je begint vol goede moed aan je promotieonderzoek over resonant sounds such as English 'y', but pronounced with a "catch in the throat" in het St'át'imcets. En dan blijken er nog maar drie sprekers te zijn, waarvan 2 broer en zus en allen boven de 70. Na het trekken van je aselecte steekproef, met het telefoonboek in de hand, blijft er 1 spreker over, waarvan je mag hopen dat die zijn tanden nog heeft. Woehaaa, ze zien je al aankomen bij de high-profile journals. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Helaas zijn er niet alleen maar bijzonder weinig sprekers maar ook nog bijzonder weinig woorden met de onuitsprekelijke klank in de onuitsprekelijke taal. Kleine kinderen laat je in zo'n geval een plaatje van de WUG zien, en zegt Dit is een WUG. Prima! Hartstikke leuk, een WUG. Maar deze aselect getrokken spreker op leeftijd neemt zijn taal serieus, en elk niet-bestaand woord is fout. Exit experiment. Uiteindelijk zit er niets anders op dan te accepteren dat de studie van uitstervende talen een soort van paleontologie is, zoals een van mijn collega's hier suggereerde.

Ondertussen maken de taalverwervers zich er zeker niet met een Jantje van Leien vanaf. Ik hoorde dat een collega taalonderzoeker in Australie met een bus rondtoert op zoek naar 1 en 2-eiige tweelingen, waarvan binnen elke groep ook nog de helft een taalstoornis moet hebben en de helft niet. Effe denken: Op een bevolking van 20.600.856 is 1 op de 250 1-eiig = 82403. Ze zeggen wel dat 10% van de 2 jaar oude kinderen zo'n taalstoornis heeft, maar met 7 is 80% weer uit de problemen, en dan komt men wel op 1% van de algemene populatie, schijnt het. Bij onze 1-eiige populatie zouden dat er 824 zijn, maar wel verspreid over allerlei leeftijden. Gezien de laatste resultaten uit Oxford wordt waarschijnlijk ook nog een vergelijking met autistische 1-eiigen en 2-eiigen getrokken, en niet te vergeten het eventuele cummulatieve effect van taalstoornis en autisme. Nu zouden er in Australie zo'n 280 autistische 1-eiige tweelingen moeten zijn (maar: wederom geen correctie voor leeftijd), waarvan er dan 2,8 taalgestoord zijn. Ha! Nu komen we in de buurt van onze 70-jarige spreker van de onuitspreekbare klank in uitstervende taal X. Een laatste punt ter overweging: De taal die onderzocht wordt bij deze Australische 1-eiige autistische taalgestoorde tweelingen is Engels. De taalstoornis in kwestie uit zich met name in inflectionele morfologie, waar, zoals we allen weten, het Engels uitzonderlijk rijk aan is, bijna niveau Zuidafrikaans (ik loop, jij loop, hij loop, wij loop, jullie loop, zij loop). Ik kan niet anders zeggen dan Petje Af!

Toekomstdromen

Jakob: "Ik wil later graag heel beroemd worden."
Rebecca: "En ik, ik wil een konijn worden."

4

En dan, vier jaar geleden, wederom in de ochtend, diende Rebecca na wachten wachten en wachten zich aan. Op het moment dat Rebecca haar allerleerste daglicht zag, wreef Jakob zijn ogen uit. Al snel kon hij zich niet meer herinneren hoe het leven voor Rebecca was. Baby Kaiser, zoals ze de eerste 3 dagen nog heette, had in de laatste 10 extra dagen nog een half kilootje bijgemest. De verloskundige kon niet wachten met Becky aan de haak hangen om te wegen. Meer dan 4 kilo, plezier en tevredenheid. Nu ik Rebecca een klein beetje heb leren kennen, denk ik dat die laatste 10 dagen een duidelijk geval waren van blijven zitten omwille van het doel der doelen, namelijk dwarszitten. Ze lachte ons, onverstoorbaar als altijd, uit daarbinnen. Of was het toch de veiligheid, een soort ... eh ... auto?

Haar eerste zomervakantie was in Wales, waar ze op de leeftijd van 0, gedeeltelijk slapend meedeinend de Cadair Idris beklommen heeft. Met 1 in de Ardeche in de wildernis kamperen. Becky zat 'sochtends een kwartiertje therapeutisch in de de auto, met de deuren dicht. Met 2 de vakantiereis naar Canada, landeren met het vliegtuig terwijl de wind windert. Inmiddels was Becky haar angst voor wuivende bomen, ongelijk terrein en viezigheid (zie foto) kwijtgeraakt. De angst voor dieren en de liefde voor auto's was onverminderd.

Vandaag hebben we daarom een aantal controleerbare dieren in ons huishouden verwelkomd, de Calico Critters of Cloverdale Corners, de hamsterfamilie Hawthorne. Ze hebben zelfs een echt lampje, en schoonmaakmiddel voor de wc (inclusief wc bril met bloemetjesbekleding)! Daarnaast een bijzondermooie Betty Crocker Supermoist Carrotcake, zelf gebakken maar far from scratch. Eroverheen een frosting volgeplakt met jellybeans en mm's. Maar het hoogtepunt was een pizza met 4 (smeltende) kaarsjes.

Op zoek naar de bizon in Elk Island

Zo, daar zijn we, bibberend van angst voor de gevaarlijke bizon. Sommige medereizigers wilden liever in de veiligheid van de Jeep blijven.

De blik is (zo als altijd) wijds, alles lijkt hier vastgevroren in het blauw.

Even naar het strand.

Beetje badderen.

In de oranje-blauwe golven.

Steeds nog geen bizon te zien?

Het is duidelijk dat ze hier ergens moeten zijn. Hm, is dat nu een prairiebizonflaai, of een bosbizonflats?

Zwerven en dwalen.

Een barre tocht in the grand white north. Maar nix. Bizon pleite.

Wij scharrelen tussen bevroren moeras, heuveltjes, berkenbossen en genieten van de zuivere kou. Langzaam wordt het donker. Waar was de Jeep nou eigenlijk? De kompas werkt hier blijkbaar niet meer, door kou, deviatie, electorgyrische krachtvelden. Waar lopen wij?

CNTNAP2

Tekst behorende bij foto: "Ik lijk of ik papa ben." Een beetje Engels: "It is yes funny." (Het is WEL grappig). Culinair: "Is dit reactiesaus?" (Terriyaki saus). En dan dit degelijke stuk bewijs tegen het aangeboren taalvermogen: "Denk ik ga ik weg" (Ik denk dat ik weg ga). Desalniettemin was er kortgeleden een breakthrough in het taalgenen-onderzoek. In Oxford is er voor het eerst een link gevonden tussen een gen en een specifieke taalstoornis. Het zogenoemde en desbetreffende CNTNAP2 gen speelt ook weer een rol bij autisme. Hop linguisten, werk aan de winkel! Het bericht in de Financial Times sluit af met het onschuldige, maar wel degelijk verontrustende zinnetje: The researchers are now investigating whether variations in CNTNAP2 contribute to natural variation in linguistic abilities in people. Misschien is Bekka's mutatie van het CNTNAP2 gen ook verantwoordelijk voor het tafereeltje dat ik in de kelder aantrof, achter de "computer"? Het deed me denken aan de film Seven. Terwijl Bekka dit stukje voodoo in elkaar knutselde, hoorden wij Jakob het Canadese volkslied zingen. Dat voegt weer wat substantieels toe aan ons repertoire van Wilhelmus (1 en 7) en God save the Queen - de enige liederen die ik, naast In een groen groen groen groen knollenland en Waar der beuken brede kronen - tot een goed einde kan brengen. Bij de Nationalhymne volgt na een uit volle borst en met geheven hoofd gezonden Einigkeit und Recht und Freiheit meestal een langzaam wegebbend lalalalalalalala.

Even een kleine poll onder de Tseiqami lezers: Hoe staat het met jullie kennis van de verschillende volksliederen?

Fietsen in de kou

Ik loop een beetje achter met mijn blogberichten, geen idee hoe dat kan, want ik werk eigenlijk het minste hier. Ik schrijf dit dus een beetje uit de herinnering, en die is vrees ik vaag, want mijn herinneringsretrievalmodule is niet zo goed getrained, ik doe alles liever meteen, en de Proustsche herinneringsdiepte ontbreekt me helaas.

Omdat ik steeds nog behinderd ben aan mijn voetwerk (Zeno Cosini zou dit helemaal niet aankunnen, 2 verschillend werkende voeten, een met 0.5 en een met 5 cm kraakbeen aan de enkel) moet ik fietsen, zei Simon, mijn physiotherapeut. Hij heeft een Canadese conversatie, opgewekt, vriendelijk, met goedaardige grapjes, en als ik mijn dwangmatig zilverzuure commentaren oplever weet hij het altijd met een grap af te buigen in iets aangenaams, iets zonnigs, hoopgevends. Als mensen ergens geloven aan Leibnitz' praestabilierte harmonie en de beste aller werelden, dan hier, en dat had Euphronius zeker nooit gedacht. In zijn tijd woonden hier alleen maar de cariboo, de swift fox, de trumpeter swan en hun vriendjes. Door de vooruitgang die wij o.a. Leibniz verdanken zijn deze nu met het uitsterven bezig. De mens rommelt verder door.

Of fietst. Het is mooi koud in het vallei want het ligt in de schaduw.



Ben je eens beneden, begint het zoeken naar wegen en vooral bruggen, om van de ene kant van de kisiscǎciwan (Cree voor l'eau qui coule rapidement) naar de andere te komen, maar ook om van de bruggen af te kijken naar de icepans die richting noorden doordrijven. De UoA meet de snelheid van deze pans met een Infraroodkanon, om dat dat nifty gear is, en ook omdat ze denken zo overstromingen te kunnen voorspellen. Die komen hier, hoewel wij 600m boven zeespiegel zitten, vaker voor. Toen wij op huizenzoektocht waren hoorden wij veel van binnen kortste tijd volgelopen kelders. Het huis waar wij nu in zitten had er nog nooit last van, maar als je ziet hoe scheef en krom alles in elkaar zit vraag je je af hoe dat kan.











Via de lower level brige, onder de toezicht van de torens van downtown naar de noordkant. Naast de oude kopergroene Waterdale Hill Bridge ligt EPCOR's energiecentrale die ervoor zorgt dat wij het binnen boven null hebben, en direct ernaast onder de sloten van het krachtwerk een liefdeloos met zwervend subsidiegeld opgetrokken herinnering aan de heilige burial ground van de prairieindianen.

Terug over de brug zonder naam die het metro verkeer van de High Level Bridge overgenomen heeft, en waaronder een fietspad gehangen is. De kleur van de leuning zinspeelt op deWaterdale Hill, maar dan in de kleurentaal van de 80er jaren, en je ziet van hier goed hoe de menselijke horizontalen de heerschappij hebben overgenomen. Geen wonder dat de trumpeter swan er genoeg van heeft. Maar toch ook weer roerend te zien, hoe de mens probeert zich in te nestelen, altijd weer anders, high level, low level, koper, beton. Het ziet er strak een kaal uit, maar is toch teken van menselijke kwetsbaarheid. De ijskoude rivier daarentegen blijft zich streng altijd zelf gelijk en trekt onverstoorbaar onder alle bruggen door naar de Hudson Baai toe.



De temperatuur lag tussen de -4 ° en -2° op deze milde ochtend, koud was het dus eigenlijk niet.

Autosukkels

In Nederland hadden we een vast abonnement op het gele wegenwachtautootje. Nadat we de ANWB centrale gebeld hadden, wachtten de kinderen vol spanning voor het raam - ingeval we thuis waren en de volvo niet zo'n zin had in een uitje - tot het gele autootje de hoek om kwam. Het hoogtepunt was als de achterdeuren van het gele autootje opengingen en de kinderen een blik in de perfect georganiseerde miniwerkplaats konden werpen. Buitenshuis herinner ik me het bezoek aan de Noorwegen immigratiebeurs. Volvo wilde niet meer weg van de parkeerplaats bij de Reehorst in Ede. Voorvoelde ze haar toekomstige lot en was het een daad van protest? Of toen ik Jakob ophaalde, Rebecca - net een krappe week oud - lag in de maxicosi, en de auto middenin Rijnsweerd op een verkeersdrempel bleef staan. Welk mannetje ook kwam, zijn toon was immer geruststellend, met een ondertoon van "ach mevrouwtje toch alles komt goed we knappen het wel even op" (ook tegen Alexander). En het kwam ook altijd goed. De andere kant van het verhaal, even geruststellend, lazen we in de Kampioen, waar het mannetje in de gele auto zijn maandelijkse column had.

Door schade en schande wijs geworden, waren we in Nederland op een gegeven moment zelfstandige autosukkels, van het soort dat niets weet maar wel een startkabel in de achterbak heeft liggen en na een beetje proberen de goede klem op het goede uitsteeksel heeft zitten. En we hadden ook buren die we altijd even aan konden spreken op een beetje intiem autocontact. We begonnen het mannetje in het gele autootje bijna te missen.

Maar in den vreemde geen overmoed. We zijn meteen lid geworden van de AMA, de Albertaanse ANWB. De AMA heeft bebaarde mannen in pick-up trucks met sleephaken die autosukkels op weg helpen. Juist op de ochtend dat het -12 was en we de kinderen een ritje in de auto beloofd hadden. We hadden er zelfs aan gedacht om de auto in te pluggen aan de blockheater om zo de motor te verwarmen. Maar geen pruttel, geen kuchje, geen reutel. Kinderen in sneeuwpakkken op fietsen gehesen - Rebecca in pyama in sneeuwpak omdat het vandaag Children's Day is en alle kinderen (en leidsters) in pyama cupcakes gingen eten en films kijken - en maar weer doortrappen. Ondertussen de AMA gebeld. En ja, na 15 minuten hoorde ik een klop op de deur en werd ik met de ozo bekende gemoedelijke toon aangesproken. Binnen 5 minuten ronkte de motor als een zonnetje.

Nee, vriend jeep is niet stuk. De autosukkels sukkelden zoals autosukkels sukkelen. Ze hadden een deurtje open laten staan, accuutje leeg, autootje stil. Maar na het bezoek van de witte truckje kon mijn dag niet meer stuk.

De Zutphense Lucianus

De eerste verjaardagskaart is binnen, hilarisch:

40 worden wil niet zeggen dat je leven VOORBIJ is, je hebt nog heel veel om naar UIT TE KIJKEN ...
* de OVERGANG
* meer RIMPELS
* nog meer smeerseltjes om se te CAMOUFLEREN ...
* 50 worden

DUS VROLIJK OP NAAR DE 41.

Bredduvang

Het was een drukke week. Er waren 2 verjaardagen. Verder begint het op te vallen dat de kindjes steeds meer Engelse woorden door hun Nederlands gaan mengen (ik citeer Rebecca, toch echt van de generatie na Jacques Plafond: Wil joe even help?). Ook was het de week waarin door J&B het nieuwe spelletje "Wij zijn Chinezen" geintroduceerd werd. Ik kan nog niet helemaal grip krijgen op de spelregels. Er wordt met dozen, touwen en soms zakdoeken een computer gebouwd. Naast die machine (die wel wat weg heeft van een installatie van Jean Tingueley) liggen dan stapeltjes papier die door of over de computer gehaald worden, alles onder Chinees gepraat en druk gegesticuleer. Er was op dinsdag 11-11 Remembrance day, een nationale feestdag waarop doedelzakkend Canada uitloopt om WOI en WOII te herinneren. Wij hebben die dag gebruikt voor de eerste sneeuwpop met een lange wortelneus. J&B hebben 'm na creatie zonder scrupules platgestampt, tot er een hoopje ijs met een lange wortelneus over was. In de middag zijn we samen met broeder jeep naar het noorden gereisd om het Royal Alberta Museum te bezoeken. Mooie diarama's met opgezette wolvenfamilies. Mooi gedaan, professioneel handwerk, maar raar is het wel om naar een voltallige opzette familie te kijken, inclusief spelende jonkies. Indrukwekkend was de levende bug-galery met natuurlijk een paar tarantula's maar eigenlijk nog veel beter waren de miljoenpoten die in een natuurlijke symbiose leken te leven met duizenden pissenbedden. En dan de gigantische wandelende takken, waarvan bepaalde subtypes meer op wandelende verdroogde bladeren leken. Verontrustend omdat ze precies op bladeren leken maar anders bewogen. Of het orchideeninsect, waarvan ik niet meer de precieze naam weet, maar een perfecte mimicri, tenminste als ie op de goede orchidee zit. Toen vond ik op woensdag twee dozen bij mijn postvak op de universiteit vol met groene boeken. Met trillende handen opgemaakt, en ja, het was mijn boek. Zag er erg mooi uit. Voorwoord, inhoudsopgave, bibliografie en index leken ook in orde. De rest van de inhoud durf(de) ik nog niet te bekijken, zal nog wel een jaartje duren. Op donderdag was er voor Jakob en zijn klasgenoten een celebration of learning. Wij, als ouders, waren welkom om samen met hem door te nemen wat hij allemaal gedaan had. Ik moest het met het Franse vocabulair van hem afleggen (pupitre????). In zijn klas zitten kinderen die een jaar geleden nog aan de voet van de Mt Everest woonden, net terugkomen uit India, over een paar weken teruggaan naar China, enzovoorts. De helft is tweetalig en de kleurtje zijn flink gevarieerd. Vrijdag schooluitje van Jakob, eindelijk weer eens gezwommen, en een lezing over lexicon en Gestalt. Hoewel het departement hier veel psycholinguisten telt, is een echte psycholoog toch weer andere koek, en -ieder mens heeft zijn zwakheden- moest wel even gniffelen toen de plank bij derivaties misgeslagen werd (Declensions, right?). Op zaterdag een familie Scona-swim waarbij Rebecca ("Hybris" is her middle name) met de ogen dichtgeknepen van een startblok afgesprongen is. Eindelijk ook The Facts van mr. Roth uitgelezen. Gelukkig dook toch nog op het eind Mr. Zuckerman op. Deze "autobiografie" vol met feiten zette me weer aan het denken over alle draftblogs met de n-de poging om op diepgaande edoch afstandelijk humoristische wijze in te gaan op de vraag "Hoe het nu eigenlijk met me gaat", want daarover kom je via het weblog, hoe volgepropt met feitelijke informatie ook, niet veel te weten. Onmogelijke opgave, als ik dat probeer op te schrijven, voel ik me als een schrijvende Jaap Knasterhuis. We're good! Een andere lacune blijkt mijn werk te zijn. De reden dat ik daarover niet schrijf is tweeledig. Ten eerste is er inhoudelijk niet veel veranderd, behalve dat ik meer tijd en rust heb om na te denken over een oneindige reeks van vragen. Ten tweede is het decor veranderd maar de sappige details zijn nu niet de dingetjes die ik hier op een publiek forum ga vertellen. Ook ik moet aan mijn potentiele cariere denken. Rest me nog te melden dat voor de sint Edmonton te ver is, dat we ergens deze week nog vol weemoed de beelden van James Bond in "ons Europa" (alsof ik ooit in Venetie geweest ben, laat staan Montenegro) hebben bekeken in Casino Royal, en dat ik het plan heb opgevat om deze week aan mijn rijtheorie te gaan werken, want ook ik wil natuurlijk in de jeep kunnen rijden.

40

8

Precies 8 jaar geleden is Jakob in de vroege ochtend van de 10de november op 9 hoog te Utrecht NNW geboren. Op zo'n dag als vandaag denk ik daar weer eens aan. Het was een mooie ochtend met rondjagende wolken. Dat soort dingen konden we heel goed zien op 9 hoog met aan alle kanten immense ramen. Het was een heel gepuzzel om die eerste (katoenen!) luier om te knopen, en een avontuur om met de "Mercedes onder de Wandelwagens" (aldus mijn vader) in de trein naar de Lage Vuursche te rijden en daar over de boomwortels te racen. De wandelwagens uit de late jaren 60 hadden mooie grote wielen maar waren nog niet zo goed geveerd als de buggaboos tegenwoordig. Favoriete lied: Auf der Schwaebsche Eisenbahn (troelatroelatroelala).


Jakob op weg naar de 4, op de terugweg van Terschelling naar Utrecht, na een hele mooie nazomervakantie met zelfgeraapte oesters, Jakob's eerste gevechten (en die van oma Duitsland) op een zijwieltjesloos fietsje en urenlang grassprietjes knippen. Dit was ook het jaar van de eerste tekenen van de grote schaakliefde. Inmiddels waren we afgezakt naar de 2de verdieping van de JvR Utrecht ZO.


En vandaag is Jakob 8 geworden. Locatie Edmonton ZW, begane grond. De derde fiets en de derde taal. Zie ook de kwasizelfgebakken brownies met de mix van Betty Crocker, eroverheen een dikke laag frosting en 8 kaarsjes. Het cadeau was een heel groot houten kasteel, met ophaalbrug, en een playmobildraak. Paps heeft met koplamp op buiten nog een paar bisonburgers op de gril gegooid.

Goud!

De rode trektoor hebben wij blijkbaar vooral gekocht om naar het schaken te komen.

Dit weekend moest eigenlijk een rustig weekend worden. Het Nederlandse huiswerk van Jakob inhalen, violeren, spelen, het huis netjes krijgen. Maar de verleiding om toch op een schaaktoernooi, zijn eerste, te kunnen spelen was voor Jakob te groot. En zo gingen wij vandaag weer op pad met de Jeep, dit keer naar de Edmonton Chess Club.

Even de koning, koningin, torens en de Rokade inpakken in onze 4.0 L caterpillar, -



en daar gaan we, brom brom, rompeldepom.





Via Groat road afdalen naar de Saskatchewan, in steile bochten weer omhoog richting downtown, right on 107 ave, en left on 124. Dan zijn we er.





Vandaag vindt hier een groot schooltoernooi plaats met deelnemers van alle scholen van Edmonton. Omdat Jakob nog nooit een toernooi gespeeld heeft wordt hij ingedeeld bij de nieuwkomers, in een groepje van 6. Deze concurrentie is te licht, want Jakob wint zijn 4 spelen makkelijk in 5 minuten of minder. Toch wordt het nog spannend, want er is nog een ander jongetje, dat ook al zijn spelen gewonnen heeft, Jared, een klein jongetje met oranje haar en geruit hemdje. Zij moeten nog eens spelen om goud in de afgesloten toernooiruimte. Ik kijk door een raampje toe en vind het dan toch te spannend voor het oude vaderhart. Een beetje lezen in Polgars Chess, praten met een paar ouders die ik ken van de schaaktrainingen, kijken naar de 60+ kinderen die allemaal schaken, praten, snoepen, soms met figuren gooien, en dan weer door het doorkijkje naar Jakobs van opwinding rozige hoofd. Net gaat zijn arm omhoog, hij roept de scheids. Gewonnen! Goud in sectie 6.

3 x verticaal

Ze hebben ook tanden.

3 x horizontaal

De lachende pantoffel- en zweepstaartdiertjes van Rebecca. Hier ligt Piet Ipte Tae in het ziekenhuis en krijgt een prik in zijn buik.

A, B. C, D, E, F, G ...

Dit is Alexander die ik vast heb gebonden aan de bank. Even overnieuw beginnen. Dit is Alexander die oefent met zijn groene "gymnastic tube".  Eindelijk is hij naar de fysiotherapeut gegaan (via traject eerst auto dan huisarts) om eens goed zijn enkel te laten betasten, want sinds het drama eind juni heeft hij niet meer echt soepeltjes rondgelopen. In ieder geval weten we nu dat er geen verkeerde spieren aan elkaar gegroeid zijn. Iedere dag moet hij met zijn ene voet (in de lucht) het alfabet schrijven, het Duitse, terwijl de ander de balans in de gaten houdt. Daarna een tijdje met zijn voet vast aan de bank hangen, zoals op de foto. Ter afsluiting koelt hij de boel 10 minuten met een zak bevroren doperwtjes, ook groen.

Een andere evenement vandaag was het bezoek aan de kapper, Lulu de hairstylist, hier op de hoek. In plaats van een "lovely cowgirl", zoals Jakob met Halloween aangesproken werd, is hij nu een middeleeuwse schildknaap. Bij Becky is er all-round een paar centimeter afgepunt. Lulu bracht ons in een fascinerende nieuwe wereld waar we niets van verstonden: die van de Chinese kappers met regenbooghaar en glittergordels, afgewisseld met Chinese kappers op pantoffels met schort om. De winkel hing vol met mooie foto's uit de jaren tachtig. Ik dacht zelfs even Patrick Swayze en profil te herkennen. Daartussen hingen foto's van de graduation van de voltallige Chinese familie, en hun babies. De zitverhoger voor kinderen was een kartonnen doos, niet comfortabel voor de patient maar de arbo-hoogte leek ok.

Schaakquiz

Vanavond zijn we met de Jeep naar de Roving Chessnuts geknetterd. Wij kregen les van IM Porper over de macht van de magische oppositie in het eindspel en later over openings valkuilen zoals in het Russische spel (Petrov's defence) en de Caro-Kann verdediging.

Jakob, helemaal opgedraaid van de ontmoeting met de Meester en algehele vermoeidheid speelde om af te koelen nog een partijtje tegen zich zelf (dat doet hij heel veel hier). Ik nam in de boven getoonde stelling zwart over, om een beetje rust in zijn waaiende geest te krijgen, en terwijl ik steeds nog broedde en praatte over rustig nadenken, alles goed bekijken, en zo, toen had hij al de oplossing gevonden, en zette vlot de volgende 4 halfzetten neer.

Welke zet van zwart dwingt wit tot opgave, en waarom! Wie weet het?

Gefeliciteerd Obama

This was so history!(CNN). Hip, hip, hip. Maar nu wordt het pas moeilijk. Wanneer heeft iemand het voor het laatst op zich genomen om de planeet te redden, wanneer durfde iemand te geloven dat hij het aankon? Meestal lukt het niet. Wij willen allemaal in een betere wereld leven, of tenminste zo een wereld aan de kinderen nalaten, en dit geeft toch enige hoop (hoewel we hoop, anders als de president elect, voor een verleidelijk concept aanzien). Nu willen wij de oorlogsmisdadiger Bush zo snel mogelijk in Den Haag zien, in de cel naast Karadic, toch van Obama krijgen we al in de acceptance speech de groeten van die kerel - een hartelijk telefoontje! - graag niet zó veel verzoening, Obama, niet zó veel nieuw testament!

Dia del morte

Ter afsluiting van Halloween en ter aanvang van het nieuwe academische jaar, was er dit feestweekend ook nog linguistenfeest, met een enkele verdwaalde filosoof.  Bekka weer in haar prinsessenkostuum gehesen, Jakob cowboyhoed op de kop, en Alexander zijn zombiehoofd op, bak mexicaanse salade mee. Hoppetee! Rebecca heeft met haar hakken met lichtjes erin het duo Palin & McCain verslagen, alsmede een Sandinista met bivakmuts. Haar prijs was een kaars gedecoreerd met "La Mano Mas Poderosa". Hoe leg je dit soort plaatjes uit aan een 3-jarige? (Ja, die meneer heeft een pleister nodig. Daar staan mensen met zonnetjeshoofden.) Mijn excuses voor de wazige foto, het is niet makkelijk om zoveel heiligen bij elkaar scherp te krijgen.

AUTOOOOOOOO

Na wekenlang gedub en gedoe is de kogel door de kerk. Morgen hebben we een auto, een zogenaamde auto auto. Een auto zoals ik ze vroeger tekende, en eigenlijk nog steeds teken: hoekig. Ik heb eigenlijk geen mening over auto's, maar de eieren die de laatste jaren overal rondreden, vond ik niets. Als, dan een oude Lada. Of neem onze oude Volvo. Rara, wat voor auto zal er morgen in onze carport staan (als we 'm daar in krijgen, en niet het hek van de toekomstige buren meenemen)? Let overigens op de superbe kwaliteit van de tekening, gemaakt met mijn nieuwe machine. 't Kost wat tijd, maar dan heb je ook wat.)

Happy cowboys & girls

Thema: Feestje in the country.Locatie: de MP stables, 40 minuten ten noordoosten van Edmonton, in de buurt van het niets.Organisatie: Landlady Lara.Weer: Heel mooi.Activiteiten: ponyrijden, eier-race (gedeelde 1rste plaats voor Sam en Jakob), vuurtje stoken, story-time, hooi springen, lama's aankijken, met stokken klungelen.Eten: Hotdogs & taart.
Voor: Verjaardagen Kali, Jakob en Rebecca.Aanwezig: Kali, Rebecca, Sam, Cecile, Jakob, Henry, Nick, Lara, Blair, Paul, Gabriel, Alexander, ondergetekende.