Ik loop een beetje achter met mijn blogberichten, geen idee hoe dat kan, want ik werk eigenlijk het minste hier. Ik schrijf dit dus een beetje uit de herinnering, en die is vrees ik vaag, want mijn herinneringsretrievalmodule is niet zo goed getrained, ik doe alles liever meteen, en de Proustsche herinneringsdiepte ontbreekt me helaas.
Omdat ik steeds nog behinderd ben aan mijn voetwerk (Zeno Cosini zou dit helemaal niet aankunnen, 2 verschillend werkende voeten, een met 0.5 en een met 5 cm kraakbeen aan de enkel) moet ik fietsen, zei Simon, mijn physiotherapeut. Hij heeft een Canadese conversatie, opgewekt, vriendelijk, met goedaardige grapjes, en als ik mijn dwangmatig zilverzuure commentaren oplever weet hij het altijd met een grap af te buigen in iets aangenaams, iets zonnigs, hoopgevends. Als mensen ergens geloven aan Leibnitz' praestabilierte harmonie en de beste aller werelden, dan hier, en dat had Euphronius zeker nooit gedacht. In zijn tijd woonden hier alleen maar de cariboo, de swift fox, de trumpeter swan en hun vriendjes. Door de vooruitgang die wij o.a. Leibniz verdanken zijn deze nu met het uitsterven bezig. De mens rommelt verder door.
Of fietst. Het is mooi koud in het vallei want het ligt in de schaduw.
Ben je eens beneden, begint het zoeken naar wegen en vooral bruggen, om van de ene kant van de kisiscǎciwan (Cree voor l'eau qui coule rapidement) naar de andere te komen, maar ook om van de bruggen af te kijken naar de icepans die richting noorden doordrijven. De UoA meet de snelheid van deze pans met een Infraroodkanon, om dat dat nifty gear is, en ook omdat ze denken zo overstromingen te kunnen voorspellen. Die komen hier, hoewel wij 600m boven zeespiegel zitten, vaker voor. Toen wij op huizenzoektocht waren hoorden wij veel van binnen kortste tijd volgelopen kelders. Het huis waar wij nu in zitten had er nog nooit last van, maar als je ziet hoe scheef en krom alles in elkaar zit vraag je je af hoe dat kan.
Via de lower level brige, onder de toezicht van de torens van downtown naar de noordkant. Naast de oude kopergroene Waterdale Hill Bridge ligt EPCOR's energiecentrale die ervoor zorgt dat wij het binnen boven null hebben, en direct ernaast onder de sloten van het krachtwerk een liefdeloos met zwervend subsidiegeld opgetrokken herinnering aan de heilige burial ground van de prairieindianen.
Terug over de brug zonder naam die het metro verkeer van de High Level Bridge overgenomen heeft, en waaronder een fietspad gehangen is. De kleur van de leuning zinspeelt op deWaterdale Hill, maar dan in de kleurentaal van de 80er jaren, en je ziet van hier goed hoe de menselijke horizontalen de heerschappij hebben overgenomen. Geen wonder dat de trumpeter swan er genoeg van heeft. Maar toch ook weer roerend te zien, hoe de mens probeert zich in te nestelen, altijd weer anders, high level, low level, koper, beton. Het ziet er strak een kaal uit, maar is toch teken van menselijke kwetsbaarheid. De ijskoude rivier daarentegen blijft zich streng altijd zelf gelijk en trekt onverstoorbaar onder alle bruggen door naar de Hudson Baai toe.
De temperatuur lag tussen de -4 ° en -2° op deze milde ochtend, koud was het dus eigenlijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten