Autosukkels

In Nederland hadden we een vast abonnement op het gele wegenwachtautootje. Nadat we de ANWB centrale gebeld hadden, wachtten de kinderen vol spanning voor het raam - ingeval we thuis waren en de volvo niet zo'n zin had in een uitje - tot het gele autootje de hoek om kwam. Het hoogtepunt was als de achterdeuren van het gele autootje opengingen en de kinderen een blik in de perfect georganiseerde miniwerkplaats konden werpen. Buitenshuis herinner ik me het bezoek aan de Noorwegen immigratiebeurs. Volvo wilde niet meer weg van de parkeerplaats bij de Reehorst in Ede. Voorvoelde ze haar toekomstige lot en was het een daad van protest? Of toen ik Jakob ophaalde, Rebecca - net een krappe week oud - lag in de maxicosi, en de auto middenin Rijnsweerd op een verkeersdrempel bleef staan. Welk mannetje ook kwam, zijn toon was immer geruststellend, met een ondertoon van "ach mevrouwtje toch alles komt goed we knappen het wel even op" (ook tegen Alexander). En het kwam ook altijd goed. De andere kant van het verhaal, even geruststellend, lazen we in de Kampioen, waar het mannetje in de gele auto zijn maandelijkse column had.

Door schade en schande wijs geworden, waren we in Nederland op een gegeven moment zelfstandige autosukkels, van het soort dat niets weet maar wel een startkabel in de achterbak heeft liggen en na een beetje proberen de goede klem op het goede uitsteeksel heeft zitten. En we hadden ook buren die we altijd even aan konden spreken op een beetje intiem autocontact. We begonnen het mannetje in het gele autootje bijna te missen.

Maar in den vreemde geen overmoed. We zijn meteen lid geworden van de AMA, de Albertaanse ANWB. De AMA heeft bebaarde mannen in pick-up trucks met sleephaken die autosukkels op weg helpen. Juist op de ochtend dat het -12 was en we de kinderen een ritje in de auto beloofd hadden. We hadden er zelfs aan gedacht om de auto in te pluggen aan de blockheater om zo de motor te verwarmen. Maar geen pruttel, geen kuchje, geen reutel. Kinderen in sneeuwpakkken op fietsen gehesen - Rebecca in pyama in sneeuwpak omdat het vandaag Children's Day is en alle kinderen (en leidsters) in pyama cupcakes gingen eten en films kijken - en maar weer doortrappen. Ondertussen de AMA gebeld. En ja, na 15 minuten hoorde ik een klop op de deur en werd ik met de ozo bekende gemoedelijke toon aangesproken. Binnen 5 minuten ronkte de motor als een zonnetje.

Nee, vriend jeep is niet stuk. De autosukkels sukkelden zoals autosukkels sukkelen. Ze hadden een deurtje open laten staan, accuutje leeg, autootje stil. Maar na het bezoek van de witte truckje kon mijn dag niet meer stuk.