Het was een drukke week. Er waren 2 verjaardagen. Verder begint het op te vallen dat de kindjes steeds meer Engelse woorden door hun Nederlands gaan mengen (ik citeer Rebecca, toch echt van de generatie na
Jacques Plafond:
Wil joe even help?). Ook was het de week waarin door J&B het nieuwe spelletje "Wij zijn Chinezen" geintroduceerd werd. Ik kan nog niet helemaal grip krijgen op de spelregels. Er wordt met dozen, touwen en soms zakdoeken een computer gebouwd. Naast die machine (die wel wat weg heeft van een installatie van Jean Tingueley) liggen dan stapeltjes papier die door of over de computer gehaald worden, alles onder Chinees gepraat en druk gegesticuleer.
Er was op dinsdag 11-11 Remembrance day, een nationale feestdag waarop doedelzakkend Canada uitloopt om WOI en WOII te herinneren. Wij hebben die dag gebruikt voor de eerste sneeuwpop met een lange wortelneus. J&B hebben 'm na creatie zonder scrupules platgestampt, tot er een hoopje ijs met een lange wortelneus over was. In de middag zijn we samen met broeder jeep naar het noorden gereisd om het
Royal Alberta Museum te bezoeken. Mooie diarama's met opgezette wolvenfamilies. Mooi gedaan, professioneel handwerk, maar raar is het wel om naar een voltallige opzette familie te kijken, inclusief spelende jonkies. Indrukwekkend was de levende bug-galery met natuurlijk een paar tarantula's maar eigenlijk nog veel beter waren de miljoenpoten die in een natuurlijke symbiose leken te leven met duizenden pissenbedden. En dan de gigantische wandelende takken, waarvan bepaalde subtypes meer op wandelende verdroogde bladeren leken. Verontrustend omdat ze precies op bladeren leken maar anders bewogen. Of het orchideeninsect, waarvan ik niet meer de precieze naam weet, maar een perfecte mimicri, tenminste als ie op de goede orchidee zit. Toen vond ik op woensdag twee dozen bij mijn postvak op de universiteit vol met groene boeken. Met trillende handen opgemaakt, en ja, het was mijn boek. Zag er erg mooi uit. Voorwoord, inhoudsopgave, bibliografie en index leken ook in orde. De rest van de inhoud durf(de) ik nog niet te bekijken, zal nog wel een jaartje duren. Op donderdag was er voor Jakob en zijn klasgenoten een
celebration of learning. Wij, als ouders, waren welkom om samen met hem door te nemen wat hij allemaal gedaan had. Ik moest het met het Franse vocabulair van hem afleggen (pupitre????). In zijn klas zitten kinderen die een jaar geleden nog aan de voet van de Mt Everest woonden, net terugkomen uit India, over een paar weken teruggaan naar China, enzovoorts. De helft is tweetalig en de kleurtje zijn flink gevarieerd. Vrijdag
schooluitje van Jakob, eindelijk weer eens gezwommen, en een lezing over lexicon en Gestalt. Hoewel het departement hier veel psycholinguisten telt, is een echte psycholoog toch weer andere koek, en -ieder mens heeft zijn zwakheden- moest wel even gniffelen toen de plank bij derivaties misgeslagen werd (
Declensions, right?). Op zaterdag een familie Scona-swim waarbij Rebecca (
"Hybris" is her middle name) met de ogen dichtgeknepen van een startblok afgesprongen is. Eindelijk ook The Facts van mr. Roth uitgelezen. Gelukkig dook toch nog op het eind Mr. Zuckerman op. Deze "autobiografie" vol met feiten zette me weer aan het denken over alle draftblogs met de n-de poging om op diepgaande edoch afstandelijk humoristische wijze in te gaan op de vraag "Hoe het nu eigenlijk met me gaat", want daarover kom je via het weblog, hoe volgepropt met feitelijke informatie ook, niet veel te weten. Onmogelijke opgave, als ik dat probeer op te schrijven, voel ik me als een schrijvende
Jaap Knasterhuis.
We're good! Een andere lacune blijkt mijn werk te zijn. De reden dat ik daarover niet schrijf is tweeledig. Ten eerste is er inhoudelijk niet veel veranderd, behalve dat ik meer tijd en rust heb om na te denken over een oneindige reeks van vragen. Ten tweede is het decor veranderd maar de sappige details zijn nu niet de dingetjes die ik hier op een publiek forum ga vertellen. Ook ik moet aan mijn potentiele cariere denken. Rest me nog te melden dat voor de sint Edmonton te ver is, dat we ergens deze week nog vol weemoed de beelden van James Bond in "ons Europa" (alsof ik ooit in Venetie geweest ben, laat staan Montenegro) hebben bekeken in Casino Royal, en dat ik het plan heb opgevat om deze week aan mijn rijtheorie te gaan werken, want ook ik wil natuurlijk in de jeep kunnen rijden.
Het was een drukke week. Er waren 2 verjaardagen. Verder begint het op te vallen dat de kindjes steeds meer Engelse woorden door hun Nederlands gaan mengen (ik citeer Rebecca, toch echt van de generatie na Jacques Plafond: Wil joe even help?). Ook was het de week waarin door J&B het nieuwe spelletje "Wij zijn Chinezen" geintroduceerd werd. Ik kan nog niet helemaal grip krijgen op de spelregels. Er wordt met dozen, touwen en soms zakdoeken een computer gebouwd. Naast die machine (die wel wat weg heeft van een installatie van Jean Tingueley) liggen dan stapeltjes papier die door of over de computer gehaald worden, alles onder Chinees gepraat en druk gegesticuleer. 
Er was op dinsdag 11-11 Remembrance day, een nationale feestdag waarop doedelzakkend Canada uitloopt om WOI en WOII te herinneren. Wij hebben die dag gebruikt voor de eerste sneeuwpop met een lange wortelneus. J&B hebben 'm na creatie zonder scrupules platgestampt, tot er een hoopje ijs met een lange wortelneus over was. In de middag zijn we samen met broeder jeep naar het noorden gereisd om het Royal Alberta Museum te bezoeken. Mooie diarama's met opgezette wolvenfamilies. Mooi gedaan, professioneel handwerk, maar raar is het wel om naar een voltallige opzette familie te kijken, inclusief spelende jonkies. Indrukwekkend was de levende bug-galery met natuurlijk een paar tarantula's maar eigenlijk nog veel beter waren de miljoenpoten die in een natuurlijke symbiose leken te leven met duizenden pissenbedden. En dan de gigantische wandelende takken, waarvan bepaalde subtypes meer op wandelende verdroogde bladeren leken. Verontrustend omdat ze precies op bladeren leken maar anders bewogen. Of het orchideeninsect, waarvan ik niet meer de precieze naam weet, maar een perfecte mimicri, tenminste als ie op de goede orchidee zit. Toen vond ik op woensdag twee dozen bij mijn postvak op de universiteit vol met groene boeken. Met trillende handen opgemaakt, en ja, het was mijn boek. Zag er erg mooi uit. Voorwoord, inhoudsopgave, bibliografie en index leken ook in orde. De rest van de inhoud durf(de) ik nog niet te bekijken, zal nog wel een jaartje duren. Op donderdag was er voor Jakob en zijn klasgenoten een celebration of learning. Wij, als ouders, waren welkom om samen met hem door te nemen wat hij allemaal gedaan had. Ik moest het met het Franse vocabulair van hem afleggen (pupitre????). In zijn klas zitten kinderen die een jaar geleden nog aan de voet van de Mt Everest woonden, net terugkomen uit India, over een paar weken teruggaan naar China, enzovoorts. De helft is tweetalig en de kleurtje zijn flink gevarieerd. Vrijdag schooluitje van Jakob, eindelijk weer eens gezwommen, en een lezing over lexicon en Gestalt. Hoewel het departement hier veel psycholinguisten telt, is een echte psycholoog toch weer andere koek, en -ieder mens heeft zijn zwakheden- moest wel even gniffelen toen de plank bij derivaties misgeslagen werd (Declensions, right?). Op zaterdag een familie Scona-swim waarbij Rebecca ("Hybris" is her middle name) met de ogen dichtgeknepen van een startblok afgesprongen is. Eindelijk ook The Facts van mr. Roth uitgelezen. Gelukkig dook toch nog op het eind Mr. Zuckerman op. Deze "autobiografie" vol met feiten zette me weer aan het denken over alle draftblogs met de n-de poging om op diepgaande edoch afstandelijk humoristische wijze in te gaan op de vraag "Hoe het nu eigenlijk met me gaat", want daarover kom je via het weblog, hoe volgepropt met feitelijke informatie ook, niet veel te weten. Onmogelijke opgave, als ik dat probeer op te schrijven, voel ik me als een schrijvende Jaap Knasterhuis. We're good! Een andere lacune blijkt mijn werk te zijn. De reden dat ik daarover niet schrijf is tweeledig. Ten eerste is er inhoudelijk niet veel veranderd, behalve dat ik meer tijd en rust heb om na te denken over een oneindige reeks van vragen. Ten tweede is het decor veranderd maar de sappige details zijn nu niet de dingetjes die ik hier op een publiek forum ga vertellen. Ook ik moet aan mijn potentiele cariere denken. Rest me nog te melden dat voor de sint Edmonton te ver is, dat we ergens deze week nog vol weemoed de beelden van James Bond in "ons Europa" (alsof ik ooit in Venetie geweest ben, laat staan Montenegro) hebben bekeken in Casino Royal, en dat ik het plan heb opgevat om deze week aan mijn rijtheorie te gaan werken, want ook ik wil natuurlijk in de jeep kunnen rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten