A multitude of things

Over de buitenwereld, vooral de verschillende klimaatconstellaties, is op deze plek al veel vermeld, veel minder over onze binnenste geöden. En dat is logisch, want een bericht over het weer is snel interessanter en amusanter dan een bericht over de nevelige lagunes, mistige moerassen en half verzonken eilanden van het ziellandschap van oude mannen. Toch zonder de daarginds beleefde avonturen hier op te tekenen is dit journaal een boek zonder kaft, wij moeten er alzo eenmal aan beginnen. En het hoeft niet persoonlijk te worden, geen verbaalnoorderlicht a la Kandinsky's compositie No VII is nodig, wij pogen slechts een beetje vast te leggen waarover wij zo denken voor het haardvuur in berenland. En dat is - wij hebben het tot nu toe verschroomd geheimgehouden - vaak de metafysica, de leer van de grondbeginselen van eigenlijk alles.


Al sinds jeugdige dagen peinsden wij ons daar graag over suf, in poreuze redeneringen, argumentaties in kreeftengang, schijngevechten met de waanzin. In de tijd van de universitaire studies, de 'wilde jaren', werd in middernachtelijke drankgelagen menige diepe inzicht gedaan bij het armdrukken op een tafel die blank stond van Fernet-Branca, en direct weer vergeten. Het is nog steeds niet opgehouden: een passie voor het dieptelood en traagvloeiende hydraulische stromingen van zwarte zware waters. Het instrumentarium is helaas steeds nog niets meer dan een kromme slaggard en de bodem die wij met hem voelen is slechts gedroomd.

Het begon volgens mij allemaal met een uitzending op de televisie over de hersens. In een doorsnede van het menselijke lichaam werden de grote zenuwen als gele lijntjes getekend, zo dat men kon zien hoe ze de zintuigen verbinden met het brein. In een solipsistische epifanie zag ik mij plotseling ingesloten door mijn eigen zinsapparatuur, die de wereld naar het ik doorstuurt. En die oude ik moet hulpeloos aannemen dat het allemaal wel klopt. En als niet, dacht ik bang en verbaasd, wat is er dan eigenlijk daarbuiten. Die twijfel bleef knagen, ik was een kleine Cartesianer geworden.


Je kon dus, dacht ik ietjes later, en voelde het ook als een naar trekken in het middenriff, helemaal niet weten of een ding als bijvoorbeeld een legotrafo echt bestaat. Goed, nemen we aan dat hij niet echt bestaat, hoe komt het dan dat wij hem als een ding waarnemen, waarom valt hij dan niet uit elkaar in allemaal losse waarnemingsspetters, zoals je ziet wanneer je tegen je gesloten oogleden aankijkt. Waar houdt een ding op, en waar een ander, waar houdt de trafo op en begin ik, en waar hou ik op en begint de trafo. Wat is zo'n trafo eigenlijk? Is het slechts een idee, iets anders op zichzelf staands of de som van zijn delen? Het heeft zeker delen, maar wat betekent som dan eigenlijk, en hoeveel delen zijn er. Zijn de delen de schakelaars, spoelen, kabels, of zijn de delen de atomen? En wat zijn dan de delen van de atomen. Want als men door en door deelt, dan komt men of bij delen zonder extensie uit of nooit. En hoe kan uit delen zonder extensie, punten dus, een trafo gebouwd worden, een trafo is toch geen puntendamp? Maar als men oneindelijk moet doordelen, dan heeft de trafo helemaal geen delen ... En ik? Ben ik ook een trafo, een idee of oneindig deelbaar, of puntenstof, of toch nog iets anders? En als wel hoe zit dat andere dan toch aan mijn lichaam vast, en is het dan ondeelbaar?


De witte wolf had er genoeg van en vrat me op.

Djeeezper Part 2: Icewalking

Vanochtend scheen er zelfs een klein zonnetje, maar later op de dag zou het inderdaad sneeuwen en hagelen, zoals voorspeld. De vraag was wat we gingen doen. Er was nauwelijks voldoende sneeuw voor cross-country ski, en downhill, daar beginnen we niet aan. Ook bekroop ons de oude berenangst, zoals altijd op de eerste 1-2 dagen buitenstads. Dan zit er een beer achter iedere boom, een hongerige beer, een boze beer, een beer met jonkies, een beer die net uit z'n winterslaap is opgestaan. Om een beetje moed te verzamelen, besloten we onder begeleiding een icewalk te maken door bodem van de Maligne Canyon. Krap twee jaar geleden hadden we deze canyon van boven bekeken in drukkend warm weer en donderend onweer, en waren 'm over wild slingerende hangbruggen overgestoken met Becky in de rugdrager. Omdat Becky dus al wat ervaring had, mocht ze mee. Eigenlijk was de tocht 6+, maar zo aan het einde van het seizoen wordt de soep niet meer zo heet gegeten (en de baas moet toch ook wat brood op de plank hebben). Geen passende cleats (een soort genopte teva sandalen die je onder je rubberlaars bindt)? Geen probleem: gewoon een paar studscrews in haar snowboots drillen. Becky keek het allemaal nieuwsgierig aan.

En zo wandelden we de wereld van de bevroren watervallen in.

 

We zagen ijs in alle vormen, texturen en tonen. Boven zagen we kleine stroompjes door het bos druppelen, op plekken waar relatief warm water aan de oppervlakte komt. Aan rand van de canyon, net voor ze vallen, bevriezen de druppeltjes tot ijspegelmuren: 

Onderweg in het busje hadden we al geleerd dat er 5 soorten hert-achtigen in Jasper zijn. Van groot naar klein: Moose, Wapiti (met klemtoon op de eerste lettergreep), Caribou, Whitetail Deer, Mule Deer. We zagen een kudde besneeuwde Wapiti en een enkel Mule Deer. In de canyon vernamen we dat stromend water gecategoriseerd is, waarbij 1 ongevaarlijk en 10 dodelijk is. Vandaag was de klasse 6, maar wat dit betekent, dat weten wij ook niet. We zagen naast ons bodemplaten die vroeger oceaanbodem waren, en hoorden dat de platen hier, anders dan in de Amerikaanse Rockies, over elkaar geschoven waren in plaats van tegen elkaar aan. Ook ontmoetten we in deze wereld van megakrachten Rebecca's toekomstige Kindergartenjuf, die bezig was met een icewalk van de concurrent. De gids wees ons op het nest van een toekomstige ravenfamilie in een ge-erodeerd gat in de canyonwand. Mama Raaf zit al een tijdje onbeweeglijk te wachten tot de eieren zich aandienen, terwijl Papa Raaf eten brengt:


Niet mis waren ook de enorme uitgespoelde ruimtes lager in de wand:


De gids stak nog even het hoofd in een diep gat in het ijs (the worldfamous Ostrich hole) en sprong op en neer om het ijs flink te laten resoneren. Rebecca was niet van zijn zijde af te slaan en werd, fungerend als side-kick, uiteindelijk geschaakt door deze enthousiaste jongeman:


En aan het einde van de dag was er dan eindelijk onverwacht dat wel, de langverwachte donair met de smaak van vroeger, als een Turkse pizza uit Lombok:

Djeeezper Part I: Heenreis

Het is Djeeezper! Er wordt ons een ellenlange uitgerekte door de neus geperste eeeeee naar het hoofd geslingerd. Het Engels van de kinderen heeft precies die vowelquality die wij alleen kunnen waarnemen maar nooit zullen produceren. Wij kunnen ze dan wel weer naar Djeeezper brengen, of eigenlijk kan ik dat ook niet eens, zo zonder rijbewijs. Betalen, dat kan ik dan wel weer. Maar het gaat er nu eens niet over wat wie wel of niet kan want we gingen op onze eerste Springbreak-vakantie.

De laatste keer dat we deze route, tussen Djeeezper en Emment'n, reden was het nacht, en was er alleen groot zwart bos bos bos met een enkele desolate nederzetting. Overdag bleken deze dorpjes ook niet het toppunt van gezelligheid, maar een zekere charme kan ze toch ook niet ontzegd worden:

Edson, waar we hieronder de auto geparkeerd hebben, heeft, zo vernam A vandaag, de meeste methadonverslaafden van heel Canada. Een oase in deze streettown was de Mojo, en de koffie was ongekend goed.

Nog even door Hinton, de parkpoortjes, en dan rijden we door grimmigheid grijsheid van een andere orde:

Aangekomen in onze loft suite met kitchenette hebben we voor het eerst van onze vier levens kennisgemaakt met de binnenkant van een blik Campbell's soup, nog even aan de wellness gewerkt door in de hot tub te dobberen, en J&B hebben zich klikkend en zappend gelaafd aan de vele verboden vruchten in de wereld die televisie heet.

Thuisklussen

Deze week stond in het teken van taaltesten. Meerdere malen hadden we de dames T&T over vloer. De een deed Engels, de ander Nederlands. De testbatterij bestond uit (1) receptieve woordenschat (PPVT voor Engels en Nederlands), (2) narratieven (ENNI), (3) productie van grammaticale morfemen (TEGI/Flexit) en (4) 45 minuten ins freie hinaus babbelen, freeplay ofwel een sample met spontane spraak. Naast redelijk braaf meedoen met de testen, hebben de kinderen alles eruit gehaald was ze eruit konden halen en de dames T&T verleid tot eindeloze spelletjes tictactoe, dammen en vieropeenrij. We leerden dat "checkers" andere regels heeft dan het dammen dat ik ooit geleerd heb, en dat mijn damvariant "dammen 100" heet. Rebecca heeft het kaartspel Go Fish! geleerd. Eindelijk hoorden we nu ook de kinderen voluit Engels praten, wat niet alleen bijzonder grappig was, maar ook indrukwekkend. Waar Jakob maar door babbelde over de financiele kanten van zijn bestaan en zijn laatste aanschaf, mijnheer Bionicle 3, uitgebreid toonde en diens kunstjes vertoonde, stond Rebecca in de startblokken om taakjes te doen. Helaas, kindjes, het is weer klaar voor deze keer, maar over 6 maanden komt er weer een ronde!

EHBO

Vanochtend -we waren op weg om de kinderen via een volstrekt legale kruipdoorsluipdoorroute door metersdiepe ijssporen in backalley's op hun plek op school en daycare te krijgen - zag ik in mijn linkerooghoek tussen de sneeuwhopen een man liggen met zwarte jas en lichte muts. Het was een flits, en we overwogen de mogelijkheid van een omgevallen vuilnisbak om onze te halfslachtige poging tot daadkrachtig stuur omgooien goed te praten. Bovendien konden wij, zonder mobiel en met verjaard kinderEHBOdiploma weinig goeds betekenen. We hadden geen illusies, en ook moest Jakob op tijd op school zijn. In zijn rapport lazen we namelijk onlangs dat hij dit jaar al 11x te laat is gekomen. En zou in deze best drukke straat niet zelfs een omgevallen afvalemmer weer overeind geholpen worden? Maar het bleef knagen, en we wilden niet degene zijn die denkt dat een ander het wel op zouden knapt. Dus reden we terug. A zag een besneeuwde mijnheer lopen. Hij zag er niet zo goed uit. Ook zagen we een lege plek waar duidelijk gelegen was. Helemaal nadat we in de volgende 15 minuten nog 2 mensen op de grond zagen liggen, besloten we dat we de flits onterecht gewantrouwd hadden. Het is maart, en maart roert z'n staart, zoals we allemaal weten. Niet koud, maar net voldoende om het smeltwater even opnieuw op te laten vriezen en daarna verraderlijk te bedekken met een donzig laagje sneeuw.

Nadat ze een jaar onze huisvrienden waren, hebben we aan het einde van deze glibberige dag die later modderig en zonnig werd, afscheid genomen van T, Carm, AJ, Meadow en de rest. Tijd voor het Soprano's cookbook, om de warme herinneringen levend te houden.

Douchebag

Met het gat dat mijn kies was, gaat het voorspoedig. Via een verbazingwekkend snelle verbinding met onze vroegere huisarts - vroeger nagenoeg onbereikbaar - hebben we vastgesteld dat Rebecca klaar is voor de Preschool Booster Roundup en geen DKTP prik meer hoeft tot haar 9de. Een flinke turn down  na de fantastische aanprijzingen, en lokmiddelen: "Free toothbrushes!", "Wear short sleeves and Dress Western!" "See you there Partner!!!". De kinderen zitten in hun eerste talen-test-ronde. Rebecca blijkt een verbazingwekkend groot passief Engels vocabulair te hebben, maar wist geen enkele third person singular goed te flecteren en bracht het bij de spontaneous speech vaak niet verder dan "piep piep". Jakob heeft zijn 2de schoolrapport gehad, en heeft samen met vriendje Nick zijn eerste blokfluit-piano-viool trio geschreven. Interessant detail is dat de verschillende delen van dit experimentele werk onafhankelijk van elkaar tot stand gekomen zijn, dat vriendje Nick, initiator van het project na het zien van de film Amadeus, geen instrument speelt maar desondanks dirigent is en de blokfluitmuziek geschreven heeft en muziekjuf ms Walker, die de pianobegeleiding zou doen, tot vandaag van niets wist. Het doel is om met de schoolassembly een uitvoering ten gehore te brengen. Afgelopen zaterdag was er was weer een dag vol bisons (en een enkele coyote), zon, worstjes en sneeuw in Elk Island met onze mede-expat-familie.



Zondag stond weer eens in het teken van schaken en viel er een nieuw pak sneeuw. De huisbazin was weer eens zonder baan, maar is inmiddels weer onder de pannen. De vorige bewoner, die nog regelmatig langskomt voor de post, deejeet niet alleen bij CJSR, maar gaat binnenkort ook "draaien" in de belangrijkste concertzaal hier en gaat mogelijk muziekles geven aan aboriginal kinderen. Zijn vriendin is niet alleen Oekrains danseres maar blijkt ook als receptioniste te werken bij "ons" medisch centrum, zo bleek. We beginnen langzaan te wennen aan de twintig levens van een doorsnee Edmontonian. Kortom: tijd voor het Alberta Driver's license, of toch liever de belastingpapieren over 2008 invullen? Eerst nog even de laatste 3 afleveringen van de Soprano's erdoor jassen. En daarna is er werkelijk geen enkel excuus meer, all due respect.

Slush

Nu er overal kleine meertjes in de straten staan hebben ze het hier over de lente. Op de radio spelen ze lenteliedjes. Bij de kassa van de Save on Foods vraagt de caissière vrolijk of buiten de sneeuw smelt, 'tuurlijk m'vrouw, ze vraagt het aan elke klant, kan haar geluk blijkbaar niet begrijpen. Goed, een paar dagen slush. I can deal with slush, I love slush, if only the snow goes away!


Bij de liquor store vraagt de dikke baas die de meeste flessen in zijn winkel vermoedelijk van binnen kent of het niet en beetje nat was buiten voor fietsen. Hij heeft pret, want het is lente en ik zit onder de spetters, ondanks front en back deflection shields. But watch the cars! Het is gek; als de chauffeurs hier door een grote plas moeten rijden maken ze een zuur gezicht, alsof de modder ze door hun ruiten en deuren heen besmet. Van hoog boven kijken ze op fietser neer in de diepte, uit hun vette ronkende stinkende super duty 2500 ram f150 laredo trucks met uitlaten als tankgeschut, waarmee ze net naar Tim Hortons gereden zijn om een kop koffie te halen. Ze knijpen de lippen op elkaar als ze door de plas varen, of ze versnellen extra hard en laten het water spetteren om de slush eens even te laten zien wat voor beren ze zijn.


Wie weet nog waar boven en beneden is, waar goed en kwaad, waar hemel en aarde, in deze tijden, wie waar ik begint en jij ophoudt, wat waarom draait, waar de archimedische punt der archimedische punten? Verwarrende tijd, de lente. Het blijft wel nog een week lang bij -2 °C, dan gaan we helaas tot 6°C.


Ik ben er niet blij om. Van schaak-co-ouder Sylvain hoorde ik laatst waarom de koude lucht zo schoon lijkt te zijn: omdat ze het is. Door de droge kou vallen de vuilnispartikeltjes door de lucht heen, ze hebben nergens houvast, kunnen zich niet oplossen in vocht nog miniskule druppel. Lekker is dat, je krijgt er honger naar meer van, je kan de lucht proeven, ze smaakt vloeibaar, als ijskoud destillaat, en je mag het met emmers drinken . Maar nu komt de lente en dan wordt de lucht weer smerig en hangt vol met drek, drek, drek. De sneeuw vergaat, ach. De ski's moeten in de kelder, dat is erg. Wij krijgen het allemaal heet, heet, heet. Bah! Het was zo mooi, winter. Hoeveel we je eerst vreesden, bang waren voor je, zijn we ondertussen wel verknocht en verkocht, en waarschijnlijk de enigen in Edmonton die jou nu al missen.

Fische wohlauf

Het filmpje is uit Duitsland waar het erg goed gaat met de visjes, het geluid van hier, als het ware wij bij het kijken naar hun onderwaterwereld en sympathetisch meedoen door onderwatergeluiden te maken. Horen jullie ons? Wilhelmina, Wis en Louis?

Do not spit!

Het is nu woensdag 18 maart 2009, 11:49 AM. Na een onverwacht rustige nacht, en een ogenschijnlijk normaal begin van de dag, waarop in verband met St. Patrick Rebecca helemaal in het rood naar de daycare ging, reden we om 10.30 AM richting de wijk Bonnie Doon. De stemming was lacherig, met grapjes over en weer over drama's bij de tandarts. Het blokje waar we moesten zijn, leek het tandheelkundig centrum van Edmonton. Aan alle kanten borden met "Dental Clinic", "Dental Restorations" en andersoortige eufemismen voor wat in mijn hoofd, deze ochtend, niets meer of minder was dan het schavot, bemeesterd door de beul hemzelve. Deze rationeel geplande extractie - op ieder moment tot 11:00 AM kon ik nog hard wegrennen - was onvergelijkbaar met het abces dat me in Berlijn overviel, of de go-with-the-flow van een bevalling. In de auto probeerde ik alvast helemaal in de pijn te gaan zitten onder het motto geen verzet maar overgave. Dat lukte niet. Lopend door de sneeuw richting de deur van het gebouw waar mijn eerste tand getrokken zou worden, probeerde ik mezelf in te prenten dat ik deze challenge met open vizier tegemoet moest treden. In de wachtkamer, om 10.45 AM, hoorde ik de receptionistes keer op keer mijn naam zeggen. Paranoia combineerde zich met mijn week geworden knieen, en ik vroeg me af of ik eigenlijk nog wel kon lopen. De stemming was beverig lacherig. Om 11:00 werd ik opgehaald door een vriendelijke assistente, die op 16 jarige leeftijd met haar volleybalteam in Amsterdam geweest was. Ze voelde aan dat ik niet zo'n zin had in dit bezoek, maar babbelde vrolijk door. Wie was het? Ik zag een oudere mevrouw maar ze leek me te fragiel om mijn waarschijnlijk muurvaste scheefgroeiende overbodige kies eruit te krijgen. Ook had ze een net wit truitje aan, en geen slagersschort. En toen kwam, goedgemutst, Dr. K binnen. Een oudere mijnheer, heel wat kiezen achter zich, vermoedde ik. Verbazing alom toen bleek dat ik nog nooit in mijn 36-jarige leven een verdoving had gehad, en dat ik al mijn vullingen had ontvangen in het bijzijn van al mijn zenuwen. Dit gaf me moed. "You must either come from the Netherlands or Germany", was de reactie van Dr. K. (onderwijl herinnerde ik me onze oude tandarts, en hoe de 10-jarige ik wanhopig mijn arm omhoog stak, terwijl hij stevig rondboorde. Ik begreep het niet want we hadden toch afgesproken dat als ik pijn had, ik mijn arm omhoog zou doen ...?) Inmiddels was de helft van mijn kaak al verdoofd. Dr. K was ook in Amsterdam geweest, en had de nacht ooit doorgebracht op een woonboot in the canals. Een gemene prik, de tweede verdoving, en al snel kreeg ik het gevoel niet meer te kunnen slikken. Complimentjes alom voor mijn heldhaftige gedrag. Ik duwde hard met mijn tong tegen mijn tanden en kaak. Voelde ik werkelijk niets meer? Hoe kunnen zij nu weten dat ik niets meer voelde? Stel dat niet alleen mijn kies muurvast zit, maar dat ik ook onverdoofbaar ben? Ik concentreerde me op het konijntje dat me vanaf het systeemplafond aankeek, met een tandenborstel in zijn hand. Op het tafeltje naast mijn stoel stond een bak vol met House & Garden. Daarnaast een rekje met CD's. Ik probeerde de titels te lezen, maar bij gebrek aan bril (die momenteel in het vliegtuig zit) lukte dat niet. Geen grote tangen. Wel het fotootje van mijn tand op een standaardje naast me. Niet meer dan een grijze waas in een rij van stralend witte ivoren wachters, maar in werkelijkheid een vieze bruine bron van rotting en verval. Wachtend op het moment supreme, overkwam me ineens een gevoel van nieuwsgierigheid. Nu ik niets meer voelde, had ik dan toch eindelijk de moed om me af te vragen hoe het zou voelen. Dr. K kwam weer binnen. Let's first wriggle a bit. Het leek me dat hij met de verkeerde tand bezig was. Geen verzet, overgave, en omdat ik toch niets voelde was het me eigenlijk om het even welke tand eruit ging. See if it breaks. Wat? Wortel, tand, kaak? En toen was ie eruit. In de auto terug, vroeg ik me af of ik ze niet beter alle vier tegelijk had kunnen trekken.

Expats United

Vorige week zaten we nog in een lenteachtig zonnetje in het Vitaminepark, omringd door uit de grond schietende krokusjes, een paar nieuwe speeltoestellen en een legioen ouders, zoveel ouders dat kinderen en speeltoestellen in het niet vielen. De wildste dieren waren, op deze ouders na, de duiven en een niet aangelijnd hondje. Een klein weekje later, vandaag, stonden we weer op de lange latten, in een licht verijsd maar nog steeds wit Elk Island Park. We passeerden een kudde bisons, en vonden op de track de verse pootadrukken en uitwerpselen van een coyote (?), wolf (?) of wolverine (?), niet deze maar deze. In totaal zagen we, naast onze mede-expat-familie waarover zo meer, een sneeuwpop en 2 mensachtigen.

Net als 10 jaar geleden in Los Angeles kruipen ook hier de expats bij elkaar. De familie waar we vandaag mee op pad waren, woont eigenlijk in North Dakota, maar is hier nu 4 maanden vanwege pap's onderzoek op de universiteit. De oudste dochter zit bij Jakob in de klas; haar mams en Jakob's paps treffen elkaar - beide supervolunteers - regelmatig bij schoolreisjes, want het zijn toch de expatouders, oningebed als ze zijn, die te porren zijn voor de uitjes. En zo kwam het dat wij vandaag ge-9-en worstjes grilden en verhalen over een weer slingerden over onze wilde reizen, in verleden, heden, en waarschijnlijk ook dromen.

Hoeksteen

Na een ontbijt op Heathrow, afgerond met een moeder-en-dochter-spuitsessie bij de taxfree parfumerie, en 3 films waaronder 1 Britse komedie en 1 francofoon drama (voor Rebecca 5x de Simpsons en 10x Spongebob), zijn we, heerlijk ruikend, geland. De berichten van A werden bevestigd door de mijnheer van de immigratiedienst, die onze timing, waardoor we de laatste stuiptrekkingen van de winter gemist hadden, prees want "It's getting depressing", aldus deze mijnheer. Na een paar vragen en vorsende blikken ("Single parent family? What does your husband do?"), mochten we dan eindelijk het grote, witte, lichte, koude, nieuwe land weer in. Familie herenigd, konijntjes kunnen aan het spit.

Op sterk water

Vannacht zitten we diep onder water, tot onder de -30 °C. De winter is hier taai, maar wij en de vogeltjes, en hopelijk ook de waterleidingen zijn taaier. Ik zit hier een beetje in een ongewone broeikas (19 °C) vooral vanwege de waterwegen die verdacht kraken en ploppen. Een noodplan heb ik al in mijn hoofd, hopelijk hoeft die niet uitgevoerd te worden. Vanaf morgen wordt het zachter, en als Elma en Rebecca aangevlogen komen zou het zelfs -13 °C kunnen zijn, en houden zich de verijzingen aan de turbines hopelijk terug.

Omdat het zo warm is hier in het hol gunde ik me weer eens een klimatverwarmingskatastrophensurfuurtje. Als wij het meest waarschijnlijke scenario nemen, de BAU of business as usual, want wie geloofd dan echt de de bolediek de nodige en juiste acties zal ondernemen,of zelfs als zij het wilde, dat zij het zou kunnen, dat wij het zouden kunnen, ooit ... , nee, das flauwekul en wij weten het allemaal — i.e., dus, er wordt verder gegroeid als vanouds, dan zullen maar 5% de klimaatcatastrofe overleven (dit zijn conservatieve inschattingen van wetenschappers, geen huisgemaakte donkerdromen), en dan stelt zich de vraag hoe. Ook hierop heeft een van onze inventieve hersens (we'll fix it) al weer een antwoord, of natuurlijk een hele visie. Er moeten namelijk al nu, op een moment waar er nog net wat brandstof, materiaal, infrastructuur beschikbaar is zo snel mogelijk ijssteden, polar cities gebouwd worden (zie hier op deze serverfarm). De vraag is slechts wie er in mag, en ook hoe de verzorgingsproblemen op te lossen, want op de schrale boreale bodem zullen de tomaatjes niet goed groeien. Toch ook dit obstakel schuift meneer de ingenieur van tafel: men fokt nitrogen-fixing plants with the proper symbiotic microbes and mycorrhizal fungi. Tja, dat wordt het dan voor de kinderen of hun kinderen, in een plastic doos wonen en fungussla knabbelen. Geen reizen met de eerste liefde naar Italien, Florence, Venetië. Europa wordt zeker onbewoonbaar, Sibirie, noord Canada, Groenland, kaal en nuchter, en in het begin tenminste zeer drassig, een veenwoestijn, waarop je met je eerste liefde uitkijkt met een droom van wat? Nou, wij zijn al hier, wij staan al klaar, maar we dromen toch graag van Europa, van een oude, mooie, weelderige, bemoste Europa, dat ondergaan zal, set non manet actus peccati set statim transit.

En zal nu de huidige economische crisis misschien de BAU-voorspellingen overhoop gooien, ligt daar een laatste karige hoop, een geste van een machteloze god die zijn schepsels op die manier nog een keer, een laatste keer red, door een euvel het ander uitdrijft, en krijgen wij door de krimpende en kermende economieën, de wereldwijde werkloosheid, armoede, pest en pokken die er uit voort zullen kruichen, toch tenminste geen klimaatverwarming? Dit thema bewaar ik voor en andere avond, want naar het studeren van de mooie pagina peak oil heb ik er even genoeg van.

Volgens mijn wordenboek is overigens de 'klimaatverwarming' fout gespeld, hij kent slechts 'plintverwarming, je moet ook nooit te ver van huis denken, mens!

groen en grijs met bloemetjes

Terwijl in de "gateway to the north", paaskonijntjes op chocoladepootjes door de sneeuw huppelen, man en zoon door de talloze stormen ploeteren en een Don Quichote-achtig gevecht tegen knappende waterleidingen leveren, ontspruiten hier de voorjaarsbloemetjes tegen een palet van groen,




groengrijs,



en grijs.

A la recherche du temps perdu

Toen we op station Utrecht aankwamen, in de bus zaten, langs Vredenburg en Oude Gracht reden, hield Rebecca hardnekkig vol dat ze niets herkende. Toen we de bus uitstapten en recht in de gezichten van twee generaties familie K. keken, begon er langzaam een en ander boven te drijven.


Fris uit de bus werden we bijna omvergefietst door de moeder van een voormalig klasgenoot van Jakob en haar bakfiets. We waren bijna vergeten dat die dingen bestonden. We passeerden het ranzige studentenhuis. Dat was, samen met bewoners bestaande uit gejoggingbroekte, vetharige, dikbuikige corpsstudenten en herdershond, nog steeds niet ontruimd. De lucht was grijs, de krokusjes stonden in bloei en het landschap bestond uit rode baksteen.

Na een stevige omhelzing, geen aarzeling, geen spoortje van enig ongemakkelijk aftasten, gingen Rebecca en grote kleine vriendin K. verder met waar ze 7 maanden geleden gestopt waren. Poppenwagens werden rondgeduwd, er werd geschilderd, gesprongen, geschroefd, gesnoept, gebadderd, gekat, en bovenal lang lang lang gegiebeld en gebabbeld voordat er eindelijk diep geslapen en hard gedroomd werd.


In de loop van het weekend werden de grijze luchten vervangen door een zonnetje in het "Vitaminepark" dat op deze zondagmiddag voldromde met ouders. S schoof aan, M schoof aan, het zonnetje werd verruild voor een cafebank, K, K en L stapten weer op, S eveneens en M zwaaide ons gedag bij de bushalte. Alsof het altijd zo was zoals het nooit is geweest.

AYCC - deel II en einde

Vanavond kraakt het huis niet van de storm maar knakt het van de kou die langzaam indaald. We waren nog even zwemmen, en toen we in een inktblauwe donkerheid terugwandelden bjj -30 °C en onder bevroren haar moest ik weer, als vaak hier, aan die scene uit Doktor Schiwago denken waarin Omar Sharif, op de terugweg van een gevangenschap of ander persoonlijke ramp eenzaam met voetwikkels uit oude lompen op een lege weg in Siberië tegen de wind in tuimelt, met laatste kracht.

Anders deze ochtend: de blizzard was vervangen met een zandstorm. De droge sneeuw van de laatste dagen werd met ontketende windkracht door de straten gejaagd, van daken gespoten, om hoeken geslingerd, hard als zoutkorrels. Liever nog een blizzard dan! Toch ondanks alle tegenkrachten arriveerden wij netjes op tijd voor de 2 dag van het YACC. OM 10 was meteen het eerste spel tegen Diwen, die Engels opende. Jakob kende dat niet, en verloor in een korte partij.


Toen bleek dat wij een by kregen, dat betekend een ronde pauzeren, maar wel 1 punt voor nix doen. Naar wat eenvoudig rekenwerk bleek dat Jakob zich daarmee van de 3rde plaats verzekerd had, en de schaakdag al weer afgelopen was. Wij wilden wel nog de medaille en $10 prijsgeld in ontvangst nemen, en hadden dus wat tijd dood te slaan. In idiote optimisme reden wij even naar Hawrelak om te kijken of daar vandaag schaatsen te huur waren. Het meertje was helemaal bedekt met sneeuw en er was niemand op het ijs. Over de open vlakte spuwde een gigantische gritstraler een witgrijze massa uit, een paar vermomde gestalten met hoogrode gezichten (zo ver die onder hun mutsen en capuchons te herkennen waren) probeerden een wandeling te maken, maar het zag er niet erg uitnodigend uit. Dus gaven wij toe aan de weke wens naar warmte en verzorging, en gingen nog eens naar Abert's family restaurant, heel gezellig.


Even nog de medaille pakken, foto's, en dan snel naar huis, naar dat Engels kijken, en de spulletjes pakken voor zwembad en vooral sauna. Het duurt nog even want Jamil en Zhonglin vechten 2 uur lang om elke pion en elk carrétje. Ze verhandelen tot slot een remise. Dag schaakclub, dag vriendjes en tegenstanders, tot binnen kort weer (22 Mart, Alberta Regional Challenge).

AYCC - deel I

Zoals vele andere dagen staat ook deze weer in het teken van Jakobs schaakomanie. Vandaag en morgen speelt hij in het Alberta Youth Chess Championship. Wij reden er vanochtend, na eerst de auto uitgegraven en schoongekrast te hebben, in de gewoonlijke ochtenblizzard naar toe, sleeden door 15cm nieuwe sneeuw het valley af en kropen er dan weer lichtelijk slingerend aan de andere kant omhoog om uiteindelijk bij de ECC, de Edmonton Chess Club te belanden, gelegen op 124 street in een blok met cafés, theaters, aveda healers, en een winkeltje dat helende steentjes verkoopt en waar je je onder andere door een engel kan laten behandelen.

Het is een zwaar toernooi voor Jakob. Er wordt gespeeld in secties van onder 8, onder 10 jaar, enz., en omdat Jakob net 8 geworden is speelt hij als de jongste in de sectie onder 10 tegen oudere kinderen met ratings tot 300 ELO punten boven hem. Bijzonder is de long time control: elk speler heeft per spel 90 minuten + 30sec per zet. Dat betekend dat de spelletjes tot 4 uur kunnen duren. Gewoonlijk speelt hij 25 minuten spelletjes, de lange duur is dus een uitdaging en vraagt naar lange adem, zelfdiscipline, stamina. Ook zijn de spelers verplicht al hun zetten op te schrijven, ook iets nieuws voor Jakob, die wel weet hoe het moet, maar het meestal nog te lastig vind om het ook werkelijk te doen.

Vandaag vonden 3 spelen plaats in afstanden van 3 uur. Morgen nog eens 2. Jakob deed het heel erg goed en boven mijn verwachting. Hij bereikte in het eerste spel na 1 1/2 uur volle concentratie een draw tegen Zhonglin (1335 ELO). Wij liepen daarna wat buiten, de blizzard was ergens anders gaan rotzooien, en het was zacht weer, de stoepen vol met smeltende sneeuw. Op zoek naar een rustig plekje belanden wij bij Albert's family restraurant, een prachtige oude diner uit 1960, waar interieur en publiek in een tijsdlus hangen gebleven waren. Op elke tweede bank zat een Corrado Soprano met boevenmuts. En toch hebben ze een website: klik hier als je aan hun 55+ club wil doen. Free coffee refils, Jakob at wat eggs, bacon and fries, niet te veel zoets, gewoon de suikerspiegel stabiel houden. Op de weg terug werden wij door een dakloze aangevallen, die 4 dollars voor een burger wilde, en zolang naast ons liep en op ons in tetterte dat ik hem uiteindelijk 25 cent gaf, waarop hij het opgaf en ons asshole achteraan riep. Op het moment dat ik de 25cent gaf zei Jakob: niet doen pap! Tja, ik geef niet graag wat aan zwervers, maar ik weet eigenlijk niet waarom, ik vind het eigenlijk zelfs slecht van me.


Het volgende spel ging tegen Noah (1394 ELO). Ook hier kon Jakob naar ca 1 1/2 uur een remise van maken. Hij kwam blij, maar zwetend en met een rood hoofd uit de speelruimte. Ik trok hem naar een tijdje weg van een van de de computers die in de wachtruimte staan, en waarom de kinderen zich drommen en spelltjes op www.armorgame.com spelen als ze even niet moeten schaken. Wij wandelden weer even een rondje, tot naar de hoek van de Mountain Equipment Store, en terug, het hoofd leeggestoomd voor het volgende en laatste spel tegen Ma. Ma had onder de 800 ELO, dus het werd een zege, maar met een waaghalzig damenoffer, dat hem tegen een andere speler het hoofd gekost had. Toen wij het later bespraken zij hij dat hij nu speelde als Tal, en ik smeekte hem dat nu maar even niet meer te doen, en herinnerde hem dat ook zijn schaakmester hem gesmeekt had niet te spelen als Tal. Hoe dan ook, geen spel verloren, 2 punten gehaald. Wij komen met 3 gele ritselpapiertjes naar huis waarop de partijen van de dag met soms wat uitschietende maar goed leesbare, concentreerde letters genoteerd zijn.

Morgen 10 uur speelt hij zijn zwaarste spel, tegen Diwen (1466 ELO), de beste 4 grader in Alberta en no 3 in Canada. Dat wordt moeilijk, dat wordt weer denken, vechten, zweten, wij zullen het jullie laten weten.

Ik moet in al die tijd natuurlijk ook wat doen, dus ik zat De godenslaap te lezen, lag in de loopgraven tussen 1ste-wereldoorlogssoldaten, en wij liepen met z'n drieën met camera's om de schouders (als camouflage) achter de linies, terwijl Jakob in de kamer ernaast zijn veldslagen sloeg. Had ook de kans met wat schaakouders te praten, de moeder van Jamil, Jakobs grootste concurrent, die af en toe pro forma haar laptop pakte maar de hele dag verkletsde met weer andere schaakouders, de drukke Poolse meneer Kaminski uit Calgary, vader van twee kids met ELOs boven de 2000, een ervan net bezig met zijn IM criterium, die graag vertelde hoe hij er vanochtend in de blizzard bijna omgekomen was maar uiteindelijk langs de 50 auto's die in de berm en schuin over de weg lagen kon komen, de vader van Steven, een schaakvriend van Jakob, 11 jaar oud, die ook nog Viool Piano, soccer en Basketbal speelt, maar dat allemaal zo snel mogelijk afmaakt om tot het verdriet van zijn vader eindelijke op de Wii te mogen spelen, een apparaat wiens aankoop hij vervloekt, en natuurlijk Rob, die vertelde over zijn zoon Ian die al met 3 jaar ongevraagd schaakadvies gaf aan zijn oudere broer. Rob is en van de 5 bestuurders van de de Society of Alberta Chess Knights (SACK) waar ook ik ondertussen meebestuur, om in aanknoping aan mijn tijd als commissaris van Elk Wat Wils ook weer verantwoording in de maatschappij te nemen.

Sneeuw in de gang

Weer is op zich zelf genomen niet zo'n interessant thema, net zo spannend als berichten over eb en vloed. Maar hier is dat toch anders; omdat het zo extreem is zijn we er veel en te veel mee bezig. Gisteren hadden we eerst lichte flurries. Skiëen ochtends in Hawrelak was prachtig. Er waren slechts ik en de skiddos die de loipes rennovereden. Een dun lagje zachte verse sneeuw, zon, perfecte condities, ik ging dus 5 keer om het meertje en oog nog een heel eind door het bos. Na de middag dan de meltdown, i.e. 5 °C boven nul. Het water stond in grote diepe plassen en meertjes op de straten, en de studenten liepen in t-shirts.

Toen we avonds net terug waren van het schaken begon dan een lichte storm, die het huis deed kraken en de wilg wapperen als zeewier. Van ochtend liggen er dan 15cm sneeuw, de wind jaagt meer ervan met 70km/h door de straten, windchill -27 °C. Door het kiertje onder de voordeur is sneeuw naar binnen geduwd, een klein hoopje op de houten vloer.

Op weg naar school misten we de sneeuwschoenen. Met hoge stappen waden wij als vermomde storken over de stoep, de blik op de grond gericht om de scherpe met sneeuwplijlen gepeperde wind te ontwijken. Brrrr. Zien kan je toch niet ver, als je de ogen maar open krijgt, want de wind komt van de kant van de school aangewaait.

Terug gaat het makkelijker, en kan ik weer, zoals mijn gewoonte, alle reclameborden nauwkeurig bestuderen. Explore your creative potential. Learn drawing like color master Matisse in 1 day!. Tja, eerst maar eens even een uurtje sneeuw scheppen, betje koffie, dan zien we wel of er nog scheppingkracht over is.

Deutsch(es) Design

Tijdens een rustige treinreis door de noordelijke Achterhoek op weg naar de oosterburen, in een treintje met 4 inzittenden, was er even niets te merken van de drukte waar ik Nederland in het grote lege Canada soms mee associeer. En wat waren de bomen groen! Niet alleen zijn de wijzers van de klok 8 uur opgeschoven en komt nu - terwijl ik schrijft - het stadsverkeer van Osnabrueck in de vroege ochtend flink op gang maar ook is de natuur hier twee maanden verder, dan ginder, waar alles nog onder een witte deken bedekt is, en een voor een de oogjes dicht gaan.

Inmiddels sta ik alweer aan de voorochtend van de tweede, en laatste, dag in Duitsland, en wacht er weer een hoop Deutsch(es) Design, de gutbuergerliche variant van Dutch Design. De universiteit is weliswaar in een mooi slot gevestigd, ommuurd en geel gepleisterd, maar binnenin is elk authentiek detail vakkundig, waarschijnlijk in de jaren 60 of 70 of 80, weggesloopt en beplakt met systeemplafond en kantoortapijt. Het hotel is vol met herkenbare hotelstillevens

patronen en decoratie, met op de achtergrond, in hal en gang, de geur van oude rook.

... maar het beste was natuurlijk Zum kruemmen Ellenbogen, waar ik me een Weizen en een bord met paddenstoelenroomsausschnitzel, pommes, en overdresste salat heb voor laten zetten.

De tijd lijkt hier in Osnabrueck stil te staan, maar hoe lang nog? Een collega vertelde dat in Londen de Woolworth is gesloten, huizenprijzen dalen, en de pond nog maar een fractie weegt van wat ze woog.