afscheid nemen

Een paar maanden geleden kwam een nieuwe familie, maar eerst had ik met de jongen heel veel ruzie. Het was de broer van het nieuwe meisje, en het nieuwe meisje zat bij mij in de klas. De naam van de jongen was Louis. In het begin van het voetbal speelde hij gewoon rough en daardoor hadden we heel veel ruzie. Maar toen ik hem beter leerde kennen werd hij een van mijn beste vrienden. Ik speelde heel veel met hem en we zijn vaak in hetzelfde team. Waren vaak in hetzelfde team, moet ik zeggen. En hij kon even hard rennen en hij is bijna hetzelfde als ik ben, omdat hij ook lang haar heeft. Vandaag hebben we afscheid genomen, omdat ze weer weggaan. Ik vind het heel erg omdat hij is mijn beste vriend. Als ik eraan denk moet ik huilen. Ik vind afscheid nemen gewoon heel erg.

A votre santé

Vanochtend aan de ontbijttafel, net nadat A de update had gegeven over de wereldwijde verspreiding van de varkens eh mexicaanse griep, viel mijn oog op het pak melk. En wat zag ik?

Hatsjoe!

Van alles en nog wat

Het wordt met de week met de dag groener en groener in Edmonton. De -40 heeft de tulpenbollen die ik in de herfst in de grond had gestopt niets gedaan.

 

Bieslook en salie schieten overal op en in huis staan bakjes basilicum, calendula, tomatenplantjes, aardbeienplantjes en blauwe gentiaan voor te kweken. En de binnenkeuken op pantoffels maakt plaats voor de buitenkeuken op klompen:

 

Niet alleen de tulpjes steken nieuwsgierig hun kopjes boven de grond, maar ook nooit eerder geziene buren duiken overal op. Iedere dag trapt Jakob in de back alley een balletje en maakt een praatje met de backalleyachterbuurman, die zijn poedel uitlaat of bezig is met een twintigtal bakken, tonnen en teilen vol zand. De buren rechts zijn inmiddels in hun nieuwe huis getrokken, samen met twee zoons en drie honden. Met pijn in de buik luisteren we toe terwijl buurman Pat&Mat, een paar huizen verderop balancerend in de boom, hun gedeelde boom snoeien. En temidden van al dit lenteplezier heeft Rebecca weer leren fietsen op haar (bijna) nieuwe princess bike met tassels, en deed Cameron, de vorige bewoner van ons stulpje met wie we inmiddels een innige band opgebouwd hebben - eens per maand haalt hij de post op, wordt 3x door Jakob van het schaakbord geveegd en laat zijn kop koffie onaangeroerd staan - zijn laatste show als dj bij CJSR "because you have to move on". Panta rei? Wees niet overmoedig, dachten de weergoden, en lieten zich op woensdagnacht van hun minder zonnige zijde zien:

Het was de week van sneeuw en sociale evenementen. We dineerden temidden van de muziek van Frederik de Grote, Oxford English en twee heilige birmanen bij de ouders van een vriendje van Jakob, ik bezocht een bijeenkomst van de Edmonton Dutch Language Meetup Group, op het departement was een feestje voor alle binnengehaalde grants en funds, Rebecca verjaardagde bij vriend Ethan, en we namen afscheid van onze vrienden uit North Dakota. Het plan om in het zonnetje in de tuin te zitten, paar worstjes te grillen en een beetje te keuvelen werd noodgedwongen omgezet in keihard voetballen in striemende sneeuwregen:

Om de laatste loodjes van de winter te verlichten keken we Tenebrae, een eh interessant werkje, ergens tussen Tatort en Bitter Moon.

Bush aangeklaagd voor hoogveraad

Dacht ik toch dat het eindelijk gebeurt was en dat de grinnikende en hinnikende beul zijn gerechte straf zou krijgen.

Bush aangeklaagd voor hoogveraad

Het duurde even.

Mijnheer Curly Restgas

De belastingdienst laat al eeuwen niets van zich horen. Toch moet er al een paar maanden een brief in Heerlen liggen. Misschien op het bureau van mevrouw Bokkepoot, die net op de ochtend dat ze het stempel "SPOED" op deze brief zou zetten een burnout kreeg? Of was tijdens een kleine aardbeving, zeg 2.1 op de schaal van Richter, de hele stapel op de grond gevallen? Ook had een zomers lentebriesje de boosdoener kunnen zijn, en had mevrouw Bokkepoot, geheel tegen de regels van bureau buitenland in het raam op het haakje gezet waardoor, toen mijnheer Krulstaart de deur opende, onze brief ongezien (omdat mevrouw Bokkepoot en mijnheer Krulstaart elkaar al jarenlang niet onwelgevallig zijn) door het raam naar buiten waaide? Niet geheel onvoorstelbaar is ook dat onze in tweevoud verstuurde brief - de een aangetekend verstuurd naar het bezoekadres en de ander regulier naar het postadres - de medewerkers verward heeft. Mogelijk dacht mevrouw Bokkepoot dat mijnheer Krulstaart met onze melding aan de slag ging, en vice versa?

Gebeurtenissen als deze zijn niet onwaarschijnlijk. Hoe het ook zij, er gaan hier soms vele vredige weken voorbij waarin we ons laatste bezwaarschrift totaal vergeten zijn.

Maar niet op de dag van de service-f**ck**g-desks waarop elke poortwachter zijn macht doet gelden. Op deze dag is er maar 1 enkel scenario, namelijk dat van de luie koffiedrinkende incapabele incompetente uitvretende servicedeskmedewerker. Op deze dag duurt het me net allemaal iets te lang en is mijn lontje te kort.

Al een paar weken probeer ik mijn aangifte over 2008 te voltooiien. Hiervoor neem je doorgaans getalletjes van de diverse jaaropgaves over die in de maanden januari en februari binnengedruppeld zijn. So far so good. Maar 1 jaaropgave speelt me parten omdat ik herkomst noch bedrag kan traceren, en helaas mist er niet 1 maar ontbreken er 2 getalletjes op mijn belastingdienstformulier. Met een hoffelijk mailtje stuurde de afdeling P&O mij met mijn vraag door naar de servicedesk, en dus stuurde ik aan een van de onbekende medewerkers van deze desk een vriendelijk mailtje waarin ik het probleem uit de doeken deed. Bijgevoegd was een fraaie scan van de gewraakte jaaropgave. Of ze mij konden vertellen of deze van hen afkomstig was, of van het bureau dat mijn bovenwettelijke (nee niet buitenwettelijke) uitkering organiseerde? Een te moeilijke vraag voor de servicedeskers. Ik citeer: "u was werkzaam bij de UVA als uitzendkracht dus van de UVA ontvangt u geen jaaropgaaf 2008. U heeft uw salaris ontvangen via het uitzendburo, dus de gegevens die u zou willen ontvangen kunt u daar gaan opvragen." Ik was met stomheid geslagen, greep - bij wijze van uitdrukking - de telefoon, maar natuurlijk werken de lamzakken maar tot half 5. Mijn woede moest het doen met een monosyllabische mail, helaas zonder de slotzin "En zet die spellingchecker aan, trut!". Ik presenteer mezelf graag als een gecultiveerd mens te midden van een woestenij vol wilden.

Warmgelopen voor de volgende servicedesk, kwam ik uit bij het bureau waar ik uit alle macht een taaltest probeer te bestellen zonder een logopediediploma op zak. Groen licht had de laatste medewerker me daar gegeven, en dus had ik al fluitend mijn winkelwagentjevol met taaltesten naar Nederland gestuurd. De volgende dag lag er een mail met de vraag of ik wel even een kopie van mijn logopediediploma wilde sturen. Mailtje terug met verwijzing naar de voorgaande conversatie (die ik ook al toegevoegd had in mijn winkelmandje), maar antwoorden ho maar. Een ietwat onderkoelde herinnering is eveneens deze ochtend verstuurd.

En dan heb ik het nog niet eens over de antwoordapparatenloop waarin we terecht komen bij onze pogingen een hotelkamer te reserveren in het gat Alder Gulch ("Where history lives"). Daar lukt het de voltallige, waarschijnlijk hoogbejaarde, servicedeskploeg niet eens om de telefoon op te nemen.

En dan nu om deze dag met een kwinkslag af te sluiten: Zie dit excerpt uit de eerste alinea van dit bericht die ik door de verbeterde versie van google online vertalingen eerst naar het Engels en daarna naar het Nederlands heb terug laten vertalen: "De belasting laat eeuwen niet te horen. Er zijn echter een paar maanden een brief is in Heerlen. Misschien op het bureau van mevrouw Bokkepoot, net op de ochtend dat ze een stempel "urgent" in deze brief zou blijven was een burnout? Of was tijdens een kleine aardbeving, 2.1 op de schaal van Richter, de gehele bevolking op de grond? Ook een lente bries in de zomer kan de dader, en mevrouw Bokkepoot, geheel tegen de regels van het bureau in het buitenland in het venster aan de haak die gesteld toen de heer Curly Restgas opende de deur, onze brief ongezien (omdat de heer en mevrouw Bokkepoot krulandijvie staart elke andere jaren zijn niet onwelgevallig) via het venster blies uit?" (met dank aan Harry Bijl)

Nr. 200

Al een paar weken speelt hier de prangende vraag wanneer je een tseiqami jubileum viert. Bij de honderdste, vijfhonderste of na een jaar? Ik vond na een jaar, dus op 1 mei 2009, A vond nr. 200. Dus ik wachten wachten wachten maar geen nr 200. Het duurt me te lang, zeker na de volgende uitspraak van Rebecca die vandaag in haar calicacritterhouse een dood lieveheersbeestje vond. Met gebroken stem kwam ze het vertellen (het is een theatrale natuur), en samen hebben we het beestje in een bakje gelegd om het later op de dag in de tuin te begraven. Net teruggekomen van het zwemmen, herinnert Rebecca zich dit en komt naar me toe: "Mam, we moeten het lieveheersbeestje nog planten."

1 mei laat ik aan A over. Dat is immers niet alleen een jubileum maar ook de Dag van de Arbeid, een mooie Duitse feestdag.

Aan het einde van deze dag waarop de tweehonderdste tseiqami geschreven werd, hebben we Ringu gekeken, en nu weten we eindelijk waar de verkiezingsslogan van de Obama campagne vandaan komt. Trrrringgggg.

Science

In room 18, Jakob's klas, wordt aan alle kanten geexperimenteerd. Jakob heeft geleerd dat je in een experiment alles hetzelfde moet houden, op een dingetje na. Het nieuwste science-experiment in room 18 gaat over plantjes. Vandaag hebben ze allemaal twee zaadjes geplant. Sophie heeft om een zaadje een touwtje gebonden en om het andere niet. Zij wil weten of het plantje om het touwtje heen gaat groeien. Jake heeft een zaadje gekleurd en het andere niet. Zijn doel is om te onderzoeken of het ene plantje nu een andere kleur krijgt dan de andere. Jakob heeft twee verschillende zaadjes gekozen, thijm en oregano, en ze op een zoveel mogelijk identiek plekje gezet om te kijken welke sneller groeit. Ook waren er kinderen die de plantjes op verschillende hoogtes neerzetten. Zal de lage of de hoge eerder opkomen? Onderwijl deden ook Alexander en Rebecca hier experimenten: de "schiefe Ebene test". Er werd een bal gerold van banen die verschillend in stijlte waren, en vervolgens geobserveerd hoe snel de bal tegen de piano aanrolde.

Vanochtend leek het weer winter, sneeuwstorm! Maar in de middag liepen de studenten in korte broek over de campus in een monter lentezonnetje. April doet wat-ie wil? Hier is April niet grillig, maar schizofreen.

Voorbereidingen

Wij bereiden ons nu al een beetje voor voor onze Cowboy zomer vakantie door studie en lectuur:

Cougar scat is usually large and partially covered; it contains hair and bone fragments and looks similar to wolf scat, except that it has a tendency to segment; because cougars consume the internal organs of their kills, their scat can also be loose and runny.

Bron: http://gateway.cd.gov.ab.ca/pubsandmedia/cougar_pamphlet_web.pdf

Pasen

Wat is hier aan de hand? Een angstige kat die gered moet worden? Een uit de bocht gevlogen bal? Neen, van dat alles niets. Naast vakantievoorbereiding werden we dit weekend natuurlijk ook bezocht door de neef van Knecht Konijn, namelijk Paas Haas. Paas Haas was ooooooveral:

En met veel doorzettingsvermogen en vernunftige trucs werden (bijna) alle eitjes gevonden:

Paasfilm dit jaar was The Shawshank Redemption, gekroond als the best film ever in de IMDB top 250. Niet helemaal terecht, dat einde had wel wat eerder gemogen, maar het was een plezante avondvulling.

Baas beer

En dit las Rebecca vandaag: "... Op het land van baas beer staan planten. Planten kunnen ziek worden. Daarom spuit de knecht er poeder op. Nu worden de planten niet ziek meer..." (bron: Mijn Eerste Leesboek, Richard Scary).

Op een dag werd baas beer ziek. Knecht konijn kwam binnen. Hij zag baas beer. Baas beer was helemaal geel. Hij had ook paarse pukkeltjes. Knecht konijn schrok. Toen had hij een heel goed idee. Knecht konijn haalde zijn spuit. Hij spoot baas beer vol poeder. Toen viel baas beer dood neer, maar hij werd nooit meer ziek.

De dansvoorstelling

Altijd als het koud is dan ga ik naar de dansles en als het woensdag is dan heb ik geen show en share. Ik zat in de kring toen had ik een pleister om mijn pols heen, hier, want daar zat een pukkeltje. Omdat het ook pijn deed hier bij het korstje. Het is nu heel warm hier en we hadden nieuwe zonnencreme gekocht en de oude zonnencreme is bijna op.  [MAAR WAT DEDEN JULLIE NU BIJ DE DANSLES?] Zoals dit een vogeltjes, chickadees, en zo. En toen gingen allemaal dit doen, allemaal vliegen. Toen moeten we freezen. We hebben niet gespeeld, we hebben alleen gedanst.

Lang Leve Lente

Hadden we in Jasper nog het laatste staartje van de winter beet, Edmonton binnenrijdend werd het duidelijk dat we de winter verslagen hadden. De kerstkrans, een cadeau van onze toekomstige nieuwe buren, hangt buiten langzaam uit te drogen in de stralende lentezon tot er geen naaldje meer  over is:

Een jaar geleden leken temperaturen van -40, en een winter van 8 maanden, nog mythisch, maar nu, aan den lijve ondervonden, is het ons prima bevallen. We hebben geskiet, geschaatst en gesleet. De witte laag maakte de wereld zacht en mollig, de waterkristalletjes en ijssterretjes zorgden voor een twinkeling, en de blauwe koude lucht hield de hoofden helder.

Maar toch heeft ook de lente haar fraaie kanten, zoals een dagje buiten werken om onze tuin te ontwateren.

De fietsen zijn uit hun hol gekropen, de ski's hebben hun plekje ingenomen. Gisteren fietste ik voor het eerst weer naar de campus, de wegen zijn sneeuw- en ijsvrij. Een medebiker stopte naast me, keek monsterend naar mijn fiets: "Nice bike". I agree, het is lente.

Sporen lezen

We hadden spring break en toen gingen we naar Jasper. De op een na laatste dag was de spannendste van alle dagen. Wij maakten een heel lange wandeling in het donkere bos waar beren los rondlopen. Na de eerste paar meters zagen we een pootafdruk van een zwarte beer. Want de bruine beer (Grizzly), die heeft een veel grotere poot. Twee jaar geleden hadden we op precies dezelfde plaats een grote hert (Wapiti) gezien met een groot gewei.


Toen we liepen op het pad zag ik ook een grote hertenpootafdruk. Het was spannend, omdat de pootafdruk van de beer heel vers was. Je kon dat zien door dat hij nog nat was. We zagen ook nog sporen van wolven. Misschien waren zij ook van een hond. Die afdrukken waren ook heel vers. Sommige afdrukken waren van lang geleden, daar maakten wij ons niet druk over. Het spannendste van alles was toch de berenspoor. Wij maakten heel veel geluid, zo dat de beer uit de weg zou gaan als hij dat geluid zou horen.

De volgende dag, namelijk de laatste dag in Jasper, klommen wij op de berg [Old Fort Point]. Op onze weg omhoog zagen wij een steenbok, eigenlijk een big horn sheep bok en twee vrouwtjes. Mijn papa en mijn mama zeiden dat een big horn sheep mannetje groter is dan een zwarte beer, maar ik geloofde dat niet. De bok had heel grote horens, die waren heel mooi rond. Toen hij mij aankeek werd ik heel erg bang. Dus ik wou graag de berg op, heel snel. Toen we naar beneden liepen kwamen we een paar mensen tegen, die zeiden dat de big horn sheep met z'n twee vrouwtjes over het pad was gelopen. Toen wij op het pad weer naar beneden liepen, kwamen wij heel dicht bij het mannetje met die grote horens. Ik vond dat heel eng. Ik keek de hele tijd naar de steile andere kant van de berg, omdat ik het veel te eng vond om die grote big horn sheep in zijn ogen te kjken, en liep heel rustig verder, en deed alsof er niets aan de hand was. Hij lette de hele tijd op ons en keek ons strak aan. Toen stapten wij in de auto en begonnen aan onze terugreis naar Edmonton.

Einde.

Over Gerda Oma

Ik mis Gerda Oma zo erg, dat ik een keertje naar Nederland ga en dan zie ik Gerda Oma weer. Dan kan ik met oma en tante Marian spelen. Dat heb ik al gedaan dit jaar. Ik was bij Gerda Oma, en ik was bij Kima, daar hebben wij doktertje gespeeld. Ik heb op televisie gezien Keulen waar de museum is ingestort.


Ik was op de daycare toen, en nu zit ik in Canada op de Engelse daycare, en dat vind ik zo leuk daarop. Ik had een bizon gezien en ik had een vrouwtjes en een mannen geit gezien in de bergen. En dan hadden we 3 meisjes [geiten] gezien. Het leukste vond ik om op televisie te zien een filmpje over een pop die kan praten en haar hoofd schudden. Die heeft geen naam. Ze heeft kleren en een knoopbuik. Dat is alles. Het skien vond ik heel stom. Maar het zwemmen vond ik leuk, het leukste was met dat jongetje te spelen. Maar die was 6. Die heeft een tand eruit. Zijn naam heeft hij niet aan mij verteld. Ik weet niet of die zo groot is als mij, hoor. Ik weet niet of wij hetzelfde maat hebben. Japans eten vond ik niet zo lekker, maar de rauwe vis en de pizza en icecream wel. Wmmmmmmmmh! Heel lange mmmmmmmmmmmmmm!

Ik speel met Jakob en speel ook met Jakob's lego. En ik speel ook vaak met de Knex. Aehm, ik zit even na te denken. Ik ben klaar.

Op maandag kunnen wij iedereen, papenmam laten zien dat wij alles hebben gedaan bij het dansen. Ik kant ook thuis laten zien. Maar waar is dat voor? Wat doet de trafo? Heeft mama ook een trafo? Maar dat zit een stopcontact in. Moetjem zo in doen, papa. Ik weet hoe je hem erin moet doen, zo moet je hem erin doen. Waarom is de deur open, papa? Jakob, waarom is de deur open. [Jakob: Wat zeg je?]. Waarom is de deur open? [Jakob: Omdat ik naar buiten ben gegaan.] Maar waarom heb je de deur open gelaten? Waarom heb je hem niet dicht gedaan? [Jakob: Om dat ik dat vergeten was, Rebecca.] Waarom? Ik wou dat niet, anders gaat de warmte naar buiten en dat wou ik niet. Ik heb met Jakob gepraat, en nu heb ik de deur dicht gedaan. [tegen Jakob:] Als je wat wil vragen dan moet je hier komen. Doehoeg! [slaat de deur dicht]

Djeeezper Part 6: Van delta naar delta

De Athabasca 'delta' net ten zuiden van Jasper. Als afscheid nog even een tochtje omhoog naar Old Fort Point gemaakt:

Met nog wat bighornsheep op de berg:

Hun baasje keek ook even om de hoek (heel stilletjes slopen J&B langs hem heen op het pad, want de horens zagen er erg gevaarlijk uit):

Thuisgekomen bleek de lente in opmars. De stad was bruiner dan een paar dagen geleden, om over de tuin, onze eigen delta, maar niet te spreken:

Djeeezper Part 5: De eerste loop

Een hele loop hebben we vandaag gedaan. 1h door het bos. Wij zagen eerst een mooie poster:


Toen berensporen (deze zijn van een bruine in Kamchatka, de enige die WikiCommons ons kon leveren, met dank aan Jan van der Crabben):

maar ontmoetten slechts Wapiti. Die keken ons, ondanks gezang, strak aan zonder een poot te verroeren. Daarvoor hadden we onze onderneming op pad No. 2 in het achterland van Pyramid Lake gestaakt. Na, we waren er ook wel een uurtje op pad, heel rustig en voorzichtig, maar het bos was ons dan toch te dicht en onoverzichtelijk, en het pad te lang.

Op het vastgevroren Pyramid Lake Island, dat tenminste niet weg kon drijven (This is your island. Hundreds of lovers have held hands here!) namen wij rust en vonden op het ijs een spin.


Skiën mocht niet van R en zo koos drijvende kracht E de eerder genoemde loop, via routes 2, 8c en fireroad. E houd niet van heen een weer, het moet een sluitende kring zijn, wij gingen mee en het lukte!

Avonds werd de wens van de kinderen (Mama, eten we vanavond in een cafe?) vervuld, maar met een staartje, het werd Japans eten met stokjes. Ook duurde de bereiding erg lang, en lagen J en R in de meest onfatsoenlijke posturen schuin op de zitbanken, met knalrode wangen van nog een dag frisse berglucht, het was heel lekker en werd door mij tot feestmoment en vakantiehoogtepunt verklaard.

Volgens mijn gevoel moet elke vakantie zo'n hoogtepunt hebben, en vaak is dat een gemeenzame maaltijd. Hadden wij vanmiddag een Grizzly gezien en overleefd, had dat natuurlijk de Japanse maaltijd uit het veld geslagen. E had er moeite mee, vakantie is voor haar amorf, tijdspap, voor mij meer golvend, golvende zoete pap.

Djeeezper Part 4: Weer geen beer

Waar A deze dagen overal beren op de weg ziet, zijn mijn angsten van een heel andere orde. De mijne blijken, zo bedacht ik me vandaag zittend op een bankje aan Piramid Lake

gekleurd door mijn Oerhollandse jeugd. In Utrecht reed ik altijd bij voorkeur achter of voor A, maar niet naast, omdat ik anders alleen maar paniekerig naar zijn wild slingerende stuur kon kijken. Ik zag in elkaar hakende fietssturen, met allerhand dramatische gevolgen van dien. Niet dat mijn fietsstuur ooit in dat van een medefietser gehaakt is, of dat ik zelfs maar een in elkaar gehaakt fietsstuur gezien heb, of dat het fietsstuur van A, zo'n horizontale streep, ook maar kon haken. Het was gewoon een van die gevaren waar ik als kind, fietsend kind met krom stuur, herhaaldelijk voor gewaarschuwd was. Een ander PPP (PersoonlijkPaniekPunt) is onder het ijs raken, bij het uittesten of het ijs wel sterk genoeg is. Wie kent het niet uit z'n jeugd, na de eerste nachten vorst even dat slootje achter het huis uittesten? Ik niet, want daar was ik een veel te grote schijterd voor. En dus testte A vandaag het ijs op Piramid Lake:

Djeeezper Part 3: Black and White

Ik was vandaag bang, en laat me dat voorop stellen, uiteindelijk geheel zonder reden. Gisteren waren we nog met de gids op pad, toch vandaag moest het op eigen houtje. Wij wilden skiën in het wilde bos rond Maligne Lake. Als geboren gevarenziener vreesde ik a) dat ergens op de eenzame route de motor zou rebelleren of de pulley ontploffen (dit omdat de Jeep soms een onaangenaam geluid maakt op dit moment, en hij dat al eerder deed, en toen was het de pulley, god mag weten wat dat is, maar het kan ervoor zorgen dat de auto helemaal stuk gaat bij volle vaart; b) dat de auto een keer gestopt niet meer opstart; c) dat wij een zwarte beer tegen komen (die kruipen nu uit hun winterholtes, en komen allemaal in het dal, want slechts daar kunnen zij nu voedsel vinden); d) een zwarte beer met cubs; e) een Grizzly (2.6 m hoog en sterk als 5 paarden; f) een Grizzly met cubs; g) een sneeuwlawine (de weg gaat door lawine gevaarlijk terrein, en de 'lente' is de gevaarlijkste tijd); h) een sneeuwstorm.


Toch zijn we weer heel naar huis gekomen, want de auto deed het goed, en ook de steilste besneeuwde bocht werd met gemak genomen. En beren zagen we niet, slechts een paar Wapiti.
Maar het was eenzaam daar, wij zagen sporen van misschien 3, 4 auto's voor ons op de weg, maar geen mens. Bij Maligne Lake waren wij de enigen, en dat is een raar gevoel gezien hoe groots het landschap is, en hoe veel bos en beren daar zitten. Wij durfden de Moose Lake Loop niet aan.


Op het bordje bij de trailhead stond: This is avalanche terrain. Do you have the knowlegde and matrial to rescue yourselve in case of an avalanche? Have you told someone where you are going? Do you have a plan? Hadden wij niet, en daarom maakten Jakob en Elma een cross-parkeerplaats rondje terwijl ik Rebecca bewaakte. Weer wat verder beneden, bij Medicine Lake (waar ook de twee fotos boven gemaakt zijn), vonden wij de door de rangers geadviseerde loipe naar Beaver Lake, en daarvan hebben wij dan, hard zingend, ca. 500m afgelegd, tot Becky moe werd en we moesten omdraaien. Thuis in de Jasper Inn nog naar hot tub en sauna, en Elma toverde bami in de kitchenette (opgepeuzeld met conimex 'ketjap manis').


Nadat de jeugd zalig weggedreuzeld was, pakten wij ons Kokanee Glacier Beer uit de koelkast en bedachten ons dat wij, ondanks zorgen en spanning een geweldige dag hadden in de berglucht, tussen witte sneeuw, zwarte bossen, en witte bergen, continu ingebed in meedogenloze wildheid, de ogen wijd open om er een beetje van mee te kunnen leven, wij civilisatiegeiten, die er helaas nauwelijks horen, hoewel, misschien elke keer een klitseklein beetje meer.