Fait mal? Mall mania? mall migraine!

Toen we gistermiddag in de rode Jeep naar huis reden had ik het vage gevoel dat het einde der tijden spoedig zou naderen. Thuis aangekomen manifesteerde dit gevoel zich fysiek. Als ik omhoog keek, begon de vloer onder mijn voeten te draaien. Als ik mijn ogen dichtdeed, herinnerde ik me weer precies hoe ik me als student voelde, neergezakt op mijn studentenmatrasje, na ettelijke flessen rode studentenwijn. Liep ik door de kamer en kwam ik op dat deel waar de vloer ook werkelijk daalt, had ik gevoel in een afgrond te stappen. Nu ben ik doorgaans fysiek moeilijk omver te krijgen, dus danig in de war probeerde ik me voor ogen te halen wat er die dag gebeurd was. De foto's van de dag doorkijkend, vormde zich langzaam maar zeker een beeld van oorzaak en gevolg.

Om ongeveer 12 uur moesten we, of liever Jakob en Alexander, act de presence geven bij het Scholastic Chess Tournament in de West Edmonton Mall.

Ik was lang niet in de WEM geweest, en dacht dat ik de tijd prima kon vullen met een paar kleine boodschapjes en wat rondslenteren, samen met Becky, wemmen dus. Nadat we de veilige schaak-arena alsmede de chess VIPS hadden verlaten, kwamen we na een slalom door de dierenwinkel langs jonge poezen, honden, konijnen, ratten, muizen, chinchilla's, vissen, kakatoes, papagaaien en parkieten aan bij het Piraten Schip. Tegen inworp van een paar dollars kon je vanaf de wallekant een bootje besturen, als de beste stuurman.

We keken, wandelden verder, tot we op een glazen lift stuitten, die Becky graag naar boven wilde nemen. "Voor mij iets leuks en voor jou iets leuks" zei mijn dochtertje en dus kochten we op etage 2 vijf onderbroeken voor 18 dollar bij La Vie en Rose, wandelden naar de volgende glazen lift, namen die naar beneden en belandden middenin het food court, sloegen linksaf richting minigolf. In Nederland, maar ook Duitsland, is minigolf voor kleine kinderen en ouderen, die echter nooit een bal door de 10 schots en scheef staande poortjes of via een opgehaald ophaalbruggetje in het gat kunnen krijgen. Hier was slechts een platte groene mat met een gat d'r in, en allerlei jongelui die hun ballen in deze gaten probeerden te slaan. Het land waar iedereen alles kan, en alles een challenge is.

Terug via het food court, langs crepes, juices, new york fries, papa burgers, pizzas, wraps, tacos, subs, pasta, wontons, gelati, gegrilde kippen, mama burgers, teriyaki, souflaki, pastrami, french fries, uncle burgers. We zegen even neer met een sensational strawberry smoothie en een bord vol noedels, paddenstoelen en bruine wormen uit Szechuan. Daarna sloegen we rechtsaf. We zagen een familie met kostuums uit de 18 eeuw om hun spijkerbroeken heen geknoopt, om op de foto te gaan, wierpen een blik op het overvolle strand, waar mensen op strandstoelen lagen en zagen weer anderen ronddobberen in het water. "Wel druk" zei Becky.


We besloten langzaam weer terug te slenteren. De schakers waren klaar, maar hadden natuurlijk het idee dat, nu eenmaal in de WEM, er ook gewemd moest worden. En weer dierenwinkel, piratenschip, minigolf, food court, nog even langs de schaatsbaan (waar, zo bleek de volgende dag, Jakob's klasgenoot Jasmin rondjes aan het zwieren was), tot we bleven plakken bij de Sea Lion show.

Broeder zeeleeuw deed zijn kunstjes, klappen in de handjes, tikje op de billen, mensje duwen, springen op een eilandje.

We zeiden de perfecte echte zeeleeuw gedag en bleven met onze neuzen aan de volgende glaswand kleven, waarachter ring-gestaarte lemuren (maki) van tak tot tak sprongen. Gelukkig is hun herseninhoud a priori beperkt. Nee, vergist u niet, we waren niet in Madagscar, we waren niet in de dierentuin, we waren aan het wemmen.


Het oog, en daarna het lamgeslagen lichaam, bleef hangen aan een aquarium vol kleine krabbetjes met schelpen in de bontste kleuren. Een vriendelijke jongeman vertelde ons dat het verven van de krabbenschelpen een van de oudste tradities van Jamaica is, en toonde hoe je met de krabben een persoonlijke relatie op kunt bouwen. Dag krabbetjes, klinkt aanlokkelijk, maar eigenlijk hebben we geen gebrek aan persoonlijke relaties. En toen was daar een eenzame Segway, die heen en weer heen en weer heen en weer reed tegen een klein heuveltje op en weer naar beneden, niet in staat zichzelf te stoppen. We staarden 10 minuten naar dit uitermate rustgevende en om reflectie vragende schouwspel.

En toen was het genoeg. De parkeer garage was een verademing. Een simpele structuur, zonder glas, reflectie of dubbele lagen, waar auto's elkaar aankijken, en ons stalen ros geduldig op ons wachtte om ons na deze afdaling in de onderwereld terug te brengen naar de Elysese velden.

Bonbon Metaphysik

Vom lieben Onkel Berni angemahnt wegen Blog-Versäumnis, schrieb ich ihm, daß ich sehr beschäftigt sei, unter anderem mit der Metaphysik der Bonobos. Worauf Onkel antwortete, daß er sich nur etwas unter dieser Metaphysik vorstellen könne, wenn es sich bei den Bonobos um Verwandte der Bonbons handele. Und jetzt wollen wir natürlich gerne wissen, was er sich dann genau so dabei denkt, wie seine Bonbon Metaphysik en detail aussieht. Atomistisch: Bonbons als kleinste Bausteine, Platonisch: Bonbon als kalokagathos, kantianisch, das Bonbon als Ding an sich, oder wie nun eigentlich? War ürigens meinerseits wieder einmal ein Fall von schlampigem Denken. Es geht eigentlich um die Baboons: Baboon Metaphysics, Cheney & Seyfarth (2007).

Januari

Het tweede jaar is natuurlijk altijd een beetje saaier. We doen eigenlijk precies hetzelfde als het vorige jaar in Januari, alleen een stukje professioneler. Zo is er iedere zaterdagmiddag de ski-les van de kinderen bij de Jack Rabbits in het Gold Bar Park, tussen dampende waterzuiveringskanalen aan de ene kant, en rokende fabriekspijpen aan de andere kant. Bij de eerste les werden we begroet als oude bekenden, en inderdaad waren er veel dezelfde koppen. Jakob zien we helemaal niet meer, want die verdwijnt iedere keer met zijn groep het bos in en komt 1.5 uur later terug, met knalrode wangen. Was vorig jaar de warme chocolademelk na afloop erg belangrijk, nu vergeet hij die vaak helemaal, en wil liever nog een keer de heuvel af. Rebecca lag vorig jaar meestentijds omgekeerd in de sneeuw, maar nu staat ze vooraan en is er geen ontkomen aan. Coach Bob (kruipend op de grond) kent haar nog, en pikt haar er dan ook veelvuldig uit, bijvoorbeeld als wolf, om op skies achter de andere kinderen aan te rennen.

Vorig jaar kregen ze een rode toq, dit jaar mochten ze een zonnenbril en all-purpose-bandana (bankoverval?) uitzoeken:


En wij hoeven ze niet meer te begeleiden, en skieen onze eigen rondjes. Alexander oefent de skating techniek, ik hou meer van heuveltjes en hobbeltjes. We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen hoe het is om een winter zonder sneeuw te hebben. Overigens kunnen we het ons inmiddels ook bijna niet meer voorstellen wat -30 is, want het is hier al wekenlang lente.


Films op het programma de afgelopen week waren Little big man en Fermat's room (trailer: hier). Little big man was een charmante moeilijk de klassificeren film, met kinderlijke kanten maar ook gewelddadige scenes, en vooral een hele kleine Dustin Hoffman. In Fermat's room werden 4 Spaanse wiskundigen door 4 hydraulische persen geplet. Klinkt als een ijzersterk scenario, nietwaar? Helaas, beetje veel inconsistenties en de camera focuste wel erg veel op het stuur van een auto.

Hittegolf

Vandaag hebben we de ramen opengegooid, opdat een frisse wind door het muffe huis waaie (sinds het raam dichtgesealed is), want het quick wees +7 graden aan. Wel bijna 10 graden warmer dan in Nederland! Toen ik terug liep, nadat ik Jakob naar school had gebracht en gelezen had met twee kinderen uit zijn klas, hoorde ik de vogels niet nader te omschrijven lente-geluiden maken. Hebben we net gisteren nog een middagje gelangelat in Elk Island met een minimale score aan dieren deze keer (3 bisonomtrekken), spletterden we vandaag door de straten van Edmonton in bruine slush. Geen sneeuwpakken, handschoenen of mutsen. Hebben we net een goed recept for Gluehwein ontdekt, wordt het alweer tijd voor Gazpacho. In deze klimatologische gedesorienteerdheid grijpen we dan maar weer naar de chocolade (in plaats van naar de fles). Een contrast vandaag: donkerrose Marulami lait 47% (mmm zegt A en dan gekookte melk; honing) en goud Mexico 66% (tabak, daarna een ronde pure smaak, bessen volgens A). Meest recente film: Master and Commander. Ik werd zeeziek. Of was dat de Jaegermeister, die we toch niet meer voor de Gluehwein konden gebruiken?

Idioten und Schneehasen

Heute kamen die Idioten. Morgens sagte ich E. schon: krächzend und erkältet: Mensch, heute kommen doch die Idioten. Och ja, murmelte sie, natürlich, die Idioten kommen ja heute. Unsere wahnsinnige Hausbesitzerin (touch me up) plant schon lange so einiges. Die Küchenschränke müssen erneuert werden. Die Wohnzimmerdecke frisch gestrichen. Rufen wir sie an, um über illegale Verdrahtung im Haus und Feuergefahr zu sprechen, ruft sie nur: Die Küchenschränke! Die Küchenschränke müssen erneuert werden, die Decke muss gestrichen werden! Wir melden Bedenken, der Wasserkessel sei schon ganz schön alt, könne eventuell explodieren und wie eine Rakete durchs Dach schießen, aber am anderen Ende der Leitung brabbelt es: Küchenschränke, Küchenschränke, Küchenschränke. Und seit einiger Zeit auch: Wohnzimmerdecke! Wohnzimmerdecke! Wohnzimmerdecke!. Im Winter. Bei fest verschlossenen Türen. Abends, im Dunkeln. Saudumm! Lange haben wir uns herumgedrückt, aber heute kommen eben doch die Idioten. Wir planen fürs Abendessen die Flucht zum Italiener.

Und die Idioten kamen, haben aber, zu unserer großen Überraschung, ihre Sache ganz gut gemacht, und arg stinkts auch nicht, alles Banane, wie man vor 20 Jahren, als ich noch fließend Deutsch sprach, manchmal sagte. Sie hatten natürlich keine Abdeckfolie, mussten sie erst mal shoppen, die Farbe ging sowieso aus, und alles wurde freihand gestrichen, nicht abgeklebt, aber trotzdem siehts relativ gut aus. Keine Flecken auf Klavier oder Sofa.

Alles gut? Gibts bei Frau Hausbesitzerin nicht. Per definitionem geht bei ihr IMMER alles schief, ich nenne das den katastrofischen Charakter. Grad kam Christian, der Haupthandyman zurück von der verzweifelten und letzendlich nutzlosen Suche nach der Farbe, die "Mrs." Hausbesitzerin wahrscheinlich im Ausverkauf gekauft hatte, und die nicht mehr hergestellt wird, da klingelt das Telefon. Die Krampfhenne natürlich. Ob Christian hier pot geraucht habe beim Anstreichen? Nee, sag ich, ist mir nicht aufgefallen (echt nicht, Ehrenwort). Aber, er habe sie angeschrien am Telefon (wundert mich überhaupt nicht, schon aber, daß ich nicht auch schreie) , und sie werde auf keinen Fall mehr mit ihm zusammenarbeiten, usw., usw. Christian, 2m 30 groß, schaut mich derentweilen mit seinen sanften Rehäuglein an, irgendwie hängt sein Gesicht ein bisschen schief, lugt er etwas unsicher schräg in den Raum. Ja, ja, sage ich, ja, ja, ja, ja. Ja! Endlich wird aufgelegt. Wir rücken die Möbel recht, ziehen 12 Lagen Technische outdoor wear über und knirschen zum Italiener.

Lecker gegessen, und, trotz zunehmender Erkältung zufrieden mit Pasta und Schokoladentorte knarzen wir im Dunkeln zurück durchs ewige Eis. Der Weg führt durch einen kleinen Park. Hah, wen haben wir da denn aufgestöbert: zwei dicke Schneehasen. Zusammen mit den Kids renne ich drauf los, wir nehmen die Jagd auf. Hullaa, holla, heissa! Immer rum um den Kinderspielplatz im wadentiefen Schnee. Was hopsen die Hasen! Was fliegen sie durch die Luft mit allen 4 Pfoten zugleich sich abstoßend in großen Sprüngen! Die erkälteten Lungen brennen, aber es war prächtig. Schnell nach Hause jetzt, in die frischgestrichene Wohnung! Hatschi!

Boeven

In de late 19de eeuw was de frenologie een serieuze tak van sport. Tegenwoordig is het echter een uiterst obscuur gebied. Toch betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik, als ik een berichtje over deze of gene misdadiger lees, graag het plaatje erbij wil zien. En met een beetje googelen lukt dat ook aardig. Neem gisteren. Ik zat op nu.nl te kijken, en klikte door naar het lijstje met de meest gezochte misdadigers van Nederland. Dan ga je (ik) toch eens wat beter naar die koppen kijken, om te zien of je de misdaad eruit af kan lezen. Doorgegroeide wenkbrauwen? Eentje misschien. Lage voorhoofden? Hmm, eerder aan de hoge kant. Eentje, die nota bene een dubbele moord op twee bejaarden op zijn kerfstok heeft staan, blikt zachtmoedig de camera in. Juist de onschuldige huisvader of moeder-achtige boeven fascineren me het meest. Hoe vaak vertel ik mijn kinders niet dat alleen in simplistische boeken en films de boef eruit ziet als een boef? Maar eigenlijk ben ik, alle ratio ten spijt, geen haar beter.

Jakobs Schach 2009

Nun müssen wir doch noch vermelden, daß Sohnemann J. am Ende dieses Jahres in seiner Klasse (grade 4) der beste Spieler von GANZ Alberta und der drittbeste in GANZ Kanada geworden ist! Phhh! Sein rating (ELO nach Math and Chess) ist nun 1464! Ich hab heute Abend wieder mal 3 Blitzschachspiele (5 min) gegen ihn verloren (geht halt zu schnell für einen alten Mann). Ich hatte ihm ein neues schönes Schachbrett aus Holz versprochen wenn er 1300 erreicht, das muss jetzt also angeschafft werden. J. hat beim letzten Turnier, end of the year tournament, auch seinen ersten cache prize gewonnen, sehr verdiente $25 Dollar. Glückwunsch und Tusch!

Biologiestunde

Wir hatten vor 2 Tagen bei den Deutschers (siehe hier) eine Ploostikdoschen vergessen, die Butterkuchenbackblech und Jägermeister (für einen kräftigen Glühwein) enthielt. Sie wurde uns gestern abend zurückerstattet, und es fand sich auch noch ein viertel Leiberl Weißbrot darinnen, schön trocken. Ich schnitts in Würfelkes, für die gefiederten Viecher und legte es morgens aus, auf dem gewohnten Ort, dem sundeck-Geländer vorm Esstischfenster.

Jede Variation verstört unsere Spatzen sehr. Sie trauen den fremdartigen Krumen nicht, haben die täglich Ration Körnerfutter erwartet. Mit Schwarmintelligenz tasten sie sich ans begehrte Futter heran. Einer fliegt aufs Geländer, landet in 10cm Abstand zu den weißen Würfeln, pickt herum, und fliegt wieder auf, zurück zur Hauptmacht. Mit 15 Mann sitzt der Rest im Busch und verfolgt die waghalsige Aktion. Ein anderer Held macht sich auf den Weg, Abstand jetzt 9,8 cm, pickt ins Nichts, pro forma, etwas länger als der erste, springt dann aber, vom eigenen Mut erschrocken, in die Luft und flattert aufgeregt ins Gebüsch, taucht unter im Schwarm, der, festgekrallt auf dünnen Zweiglein, hin und her geblasen vom eisigen Westwind, gemeinsam träumt von Mut und Brot, und vom Sommer.

Nach einer halben Stunde ist der Abstand auf 1cm reduziert. Doch nun kommt der blue jay dazwischen. Er kennt nichts und lässt sich durch 3 runde neugierige Hobbybiologenköpfe hinter Glas nicht abschrecken. Er schnappt ein Stück und würgt es so weit möglich hinunter. Den Schnabel kriegt er jetzt freilich nicht mehr zu, aber er kann doch noch ein zweites Stück Brot einklemmen, und gleich saust er flott mit ca. 3 Meter langen Flugbögen zu Nachbars Tanne.

Der blue jay ist nämlich ein corvid, und die sind schlauer als andere Vögel. Der bekanntermaßen sehr kluge Rabe ist aus der selben Familie und verhält sich ähnlich. Wenn er einen Kadaver findet (er ist vor allem Aasfresser), dann macht er dasselbe wie der blue jay. Er isst nicht sofort, sondern legt kleine Vorratsverstecke an, sogenannte caches, bis zu 50 Stück pro Futterfund, die er später wieder aufsucht und -futtert. Sind andere Raben am selben Kadaver aktiv, dann legen diese auch Vorräte an (wenn sie nicht durch mächtigere Raben vertrieben werden), aber sie gucken auch wo ihre Konkurrenten Vorräte anlegen, suchen die, graben deren Vorräte wieder aus, und verstecken sie ihrerseits irgendwo anders. Könnte natürlich sein, dass ein dritter Rabe dies wiederum beobachtet, usw. Die Raben sind so schlau, dass sie sogar falsche Verstecke anlegen (ohne Inhalt). Wenn die anderen dann nach diesen Verstecken suchen, haben sie selbst Zeit, um unbeobachtet neue Verstecke an zu legen. Wo ihre zahlreichen Verstecke sind können sie sich 3 Tage und länger merken.

Der blue jay arbeitet hart. Er saust hin und her, versteckt rund ums Haus Brotkrumen. Wenn er den Schnabel frei hat, krächzt er seinen hässlichen jay-Schrei. Er probiert seinen Partner herbei zurufen. Wie die Raben leben die jays im Partnerverband. Beide fliegen jeden morgen dieselbe Runde und kontrollieren unser Geländer normalerweise zusammen täglich zur selben Zeit, aber heute scheint einer irgendwo anders beschäftigt zu sein. Der jay krächzt so laut er kann. Nun taucht vom jay-Gekreisch angelockt die erste fette Elster auf. Es wird so spannend, dass wir, R., J. und ich, uns Stühle holen, um alles genau verfolgen zu können. J und R sind aufgedreht und leben mit. Großes Fernsehn. Alle Vögel heißen entweder J oder R, es gibt einen J Spatz, und einen J jay, und einen R Spatz, und einen R jay, ja, die jay Familie heißt auch J.

Es wird ernst. Wer ist stärker, der kleinere aber buntere jay oder die dicke Elster. Ohne Umschweife greift der jay die Elster immer wieder von oben an, bis sie sich trollt. Sobald er aber weg ist, kommt sie wieder und sucht nach seinen caches, sie hat gut aufgepasst. Und ganz kurios, selbst die Spatzen, die alles aus ihrem Busch beobachten, sich aber die ganze Zeit ruhig halten, begreifen die Taktik des jay, nutzen sein Abwesenheit und räumen ein paar seiner Verstecke aus. Hätte ich wirklich nie gedacht, dass die kleinen Schlawiner das können.

Atemlos landet der jay wieder auf dem Geländer. Noch jede menge Krumen abzuarbeiten. Alle Spatzen spritzen hoch und verschwinden im Busch. Im Hintergrund gräbt die Elster im Schnee. Endlich ist jay's Partner aufgetaucht, er oder sie sitzt hoch auf einer Stromleitung und beurteilt die Lage. Wir hocken wie angenagelt vorm Fenster und verfolgen den Kampf ums Überleben bei -15°.

De laatste dagen van de kerstvakantie

Iedere avond namen we ons voor om langzaam toe te werken naar een wekker die om 7AM afgaat. Alle goede voornemens ten spijt, stonden we vanochtend, de laatste vakantiedag, zo rond 12 op. J had zijn pokemonnen in bed verzameld en R lag met een werkboek in bed te kleuren. Om de vakantie uit te luiden hebben we bij het ontbijt een paar Belgische marsepijnen varkentjes geslacht en vanavond een wandeling ondernomen naar New Asian Village. Iets milder gekruid dan Khazana, waar we de laatste keer waren, en waar de smaakpapillen behoorlijk in de stress schoten; misschien ook iets minder authentiek, maar verder best OK. Gisteren, onze voorlaatste vakantiedag, hebben we gesleten bij de Edmonton Chess Club, vanwege een familietoernooi dat A. vanwege sociaal-emotionele verplichtingen moest bezoeken. Wij waren de enige voltallige familie, en leverden het enige vrouwelijke aandeel aan deze bijeenkomst, die zonder ons gehalveerd zou zijn (en meer op een daklozenbijeenkomst had geleken dan een familieschaakdag). Becky en Jacky verloren een simultaan tegen een 2000-speler, en tussendoor wandelden we even naar Hellas Foods op de hoek in het kader van een nieuw culinair doel: de Griekse keuken. In de avond keken we Wer früher stirbt, ist länger tot (trailer), zonder Hochdeutsche ondertitels, in het volbeiers dus. Een aangename film, met verontrustende scenes over het Vagevuur en hooghilarisch onder tafels doorkruipen van volwassen mense. Onze voorvoorlaatste vakantiedag stond in het teken van een andere antropologische fieldtrip. Die middag was er een jeugd-equivalent van de Dutch Language Meet-ups georganiseerd, en onze kinderen zouden Nederlands gaan praten en Nederlandse kinderfilms kijken met andere Nederlandstalige kinderen uit een geemigreerd Ghanees-Nederlands gezin. De kinderen wilden geen Nederlands praten: hun interactie bestond uit in het Engels vechten met de Wii. We hadden van tevoren kunnen bedenken dan het ietwat gedwongen concept niet werkt. In de avond keken we De Scheinheiligen (trailer). Deze Beierse film vonden we minder geslaagd.