I'm six!

Er stonden kruisjes op de kalender. De dagen werden geteld. Nog 4. Nog 3. Nog 2. Nog 1. Vannacht werden we wakker geschud. Nee, nog geen tijd om op te staan. Eindelijk was het zover. In het mooiste jurkje, de nieuwe stippeltjesmaillot, twee strakke vlechtjes, de balletschoentjes met een wolkje parfum van mama alle papieren losrukken.


Daarna op naar de Telus World of Science, om de gezamelijke vriendjes en vriendinnetjes op te wachten. Kinderfeestjes thuis kunnen we namelijk niet aan. We voegen ons bij de rij voor de Birthday Desk, schrijven ons in, krijgen voor iedereen een naamsticker, een grote doos voor de cadeau's, en een partyroom toegewezen. De eerste kinders komen aan. We hebben nu geleerd hoe het hier gaat: als je 6 kinderen wilt hebben, nodig je er 12 uit. De rest heeft namelijk 'other commitments' (doorgaans: ijshockey). Als we ons groepje compleet hebben, gaan we direct op pad naar de eerste science show. Over ...

electriciteit. Net als R., zijn haar vriendjes en vriendinnetjes niet voor kleintjes vervaard, melden zich graag als vrijwilligers aan en proberen hun vingers zo hoog mogelijk in de lucht te krijgen om antwoord te geven op de vragen. We eten een pizza, pakken de cadeaus uit, ontsteken de kaarsjes, doen het licht uit, zingen R. toe, blazen de kaarsjes weer uit, eten taart, rennen door de legozaal, gaan naar volgende science show over 'pop' deze keer, en maken kennis met stomend koud (-78) dry ice.


En dan is het alweer klaar voor dit jaar. Vriendinnetje M. gaat nog even mee naar huis en langzaam loopt de dag ten einde terwijl R. ons allemaal voorleest uit haar nieuwe boekjes.

Meet me in the Maple Leaf Lounge (or not)

Deze week is mij een twijfelachtige eer te beurt gevallen:

It's the time of the year again when Air Canada recognizes and rewards its most valued customers. For you, the coming year will be one of refined privilege. That's because as of November 15, 2010, you have qualified for 2011 Air Canada Elite^® status*.

En nu mag ik een Elite labeltje aan mijn tassen hangen zodat ze als eerste op de caroussel komen. Met mijn Elite kaart hoor ik bij diegenen die als eersten het vliegtuig in mogen. Als ik even met mijn kaartje wuif kan ik op Heathrow neerzeigen in een van de relax chairs in de Maple Leaf Lounge. Mijn volgende reis wordt ge-upgrade naar executive class.

Nu roept dit alles een bijzonder complex aan gevoelens op. Ik kan niet ontkennen dat ik het enerzijds bijzonder sexy vind. Zucht naar status? Maar niet ten koste van niets, want ik heb aantoonbaar meer dan 35.000 statusmijlen kerozine afgelegd de afgelopen maanden. De anti-materialist lacht en gooit de belachelijke plastic kaartjes in de afvalemmer, de milieu-activist vraagt zich af hoe ze te recyclen, de student zit het liefst met haar laptop op de vloer met een ranzige beker koffie, de kosmopoliet kijkt uit naar de volgende reis, de levensgenieter bestelt direct na het instijgen een glaasje champagne, de calvinist kijkt op dit alles neer.

En zo gaat de tijd voorbij

Veel staat dit jaar in het teken van 'de laatste keer'. Op 31 oktober was onze laatste verpletterend multkulti Halloween. De immigranten hier nodigen maar al te graag nog versere immigranten uit om de traditie die nog geen traditie is samen ten volste uit te leven. Zelfs ik had een heksenhoed op, en een zwarte cape om de schouders. In de middag waren we via Rebecca bij de immer vrolijke onverstoorbare Pakistaanse familie. Terwijl voor de ouders de Halloween-kookprogramma's draaiden op een van de breedbeeldtelevisies, plakten kinderen met hun candy-appels aan het plafond. Jakob schaakte onderwijl de sterren van hemel bij zijn laatste Halloweenschaaktoernooi. Via hem zakten we aan het einde van de middag af naar de tweede Halloween-bijeenkomst in Oxford English met haardvuur en whisky. Maar toch gloort er ook nog allerhand nieuws onder de sneeuw. Op de laatste Remembrance Day, 11 november, was ik voor het eerst bij een Suzuki celloles. En op Jakobs laatste verjaardagsfeestje waren we voor het eerst bij de Bonnie Doon Bowling Lanes waar hij zijn eerste hexbugs kreeg. Ook had Rebecca deze week haar eerste schaatsles en droeg daarbij haar eerste schaatshelm. En vandaag probeerde ik voor het eerst van mijn leven geld te pinnen van een lege rekening.

Walking distance

In Boston vroeg de taxichauffeur me hoe het weer in Edmonton was. Ik dacht aan de stralend blauwe hemel en het zonnetje. Het weer in Boston was die dag "disgusting" geweest; "not good" was een understatement. Desondanks was ik vast besloten om de volgende ochtend van hotel naar conferentieoord te wandelen en vroeg een mijnheer achter de balie van het gigantische hotel - hieronder mijn uitzicht naar beneden als ik mijn kamer op de 12de verdieping uitwandel - of dat te doen was.


Hij lachtte me vierkant uit, en zei dat dat toch geen walking distance was. Ik was verbaasd, want googlemaps had me toch niet meer dan 2 mijlen voorgerekend. Vanochtend legde ik het aan een andere baliemedewerker voor. Hij zette met een mooie blauwe markeerstift een willekeurig kruisje op mijn kaart en concludeerde vervolgens dat wij ver buiten de kaart waren, en pakte een andere kaart. Ik besloot te vertrouwen op mijn eigen inzichten, en liep vanuit hotel in ongeveer een kwartiertje naar de plek van bestemming. In feite kijk ik vanuit mijn hotel recht richting conferentieoord, aan de andere kant van de Charles River, die Boston en Cambridge splitst. Wel vraag ik me af hoe het komt dat al die mensen die klaarblijkelijk helemaal niet weten waar ze zijn, geen enkel probleem lijken te ervaren.

Naar het land van Obama

Alles had ik voorbereid. Zelfs had ik me fris gedouched voor ik me per taxi naar de luchthaven liet verschepen. Ik ging dus met een heerlijk rustig gevoel op reis. Nu weet ik uit ervaring dat zo'n gevoel funest is, en af en toe vroeg ik me tussen Edmonton en Toronto af of ik niet iets vergeten was, maar kon niets verzinnen. In Toronto zette ik mijn horloge braaf 2 uur naar voren en besloot eerst maar eens rustig te gaan eten. Liet me dus een bowl bereiden.


Op de borden voor stond voor mijn volgende vlucht onder Gate 'Follow'. Die Gate moest nog komen, dacht ik. Inmiddels had ik mijn eten op en keek weer op het bord. Het was boarding tijd en nog steeds stond er 'Follow'. Daar was iets niet in de haak. Inderdaad, want bij de balie klantenservice, bleek dat er achter 'Follow' een stars en stripes stond, en dat 'Follow' betekende 'Als je wilt weten naar welke gate je moet, dan moet je de bordjes met de amerikaanse vlag volgen'. Oeps, even vergeten dat ik naar Obamaland ging, en dat dat geen sinecure is. Ik moest dus nog de douane, vier vingerafdrukken, foto, diverse vragenlijsten, en een vermaning - ik had geen reistoestemming gevraagd, zie hier - door en daarvoor nog een tijd in de rij wachten. Toen ik op mijn kousenvoeten bij de bagagecontrole stond, werd mijn naam over de luchthaven omgeroepen. Het vliegtuig stond te wachten. Ik rende rende rende en rende rende rende, zag de gate, smeet mijn ticket en paspoort op de balie en rende door het vliegtuig in.