Bonne année!

Lieve Lezerin, Lieve Lezer, Lieber Leser, Liebe Leserin, jullie allemaal, euch allen, wensen wij, wüschen wir - van harte -, - aus ganzem Herzen - een allerbest, gelukkig 2010, met weinig problemen en veel aangebrachte tederheid, Friede, Freude, Pfannenkuchen mit Nutella, und, am wichtigsten!, Gesundheit, gezondheid, health, am ganzen runden Leibe, van top tot teen (tanden eengesloten - auch zahnteschnisch). Toi toi toi und hip hip hurrah, oder hup hup, zo als het u gevalt, je nach dem, daß auch die Erde das ganze 2010 hindurch nicht auseinanderfalle, niet door kometen geraakt zou worden, dat de sneeuw ontdooië, daß das Gras blühe, Hirsch und Igel und so weiter sich fröhlich vermehre, maar niet de boze virus pandemonicus, die ga het heel erg slecht, ook de pinebeetle en alle plagen moeten versagen, het zullen de waters nog even kalm liggen binnen hun oevers, die Temperaturen halten schön die Mitte, und der gesammt-dol -Wert der Schöpfung bleibe minimaal. Vielleicht ists nicht die beste aller möglichen Welten, misschien rolt er ergens nog een levensvriendelijkere exo-planeet rond, tussen zwarte gaten und Singularität, aber das ist halt das beste was wir haben, mit allem, das wir lieben, met alles, waarvan we houden, erop en eraan und drin und dran, laat ons nog eens een jaartje doorgaan met al die pracht en minder onzin, Quatsch, Gier, moord, Geschrei und Hetzerei. Prosit!

De avond van Sinte Sylvester

Vanochtend hadden Becky en Maddie hun tweede play date. Maddie is een onvoorstelbaar, onverstoorbaar vrolijk kind met de lach van een bouwvakker. Maddie had geen DS voor kerst gekregen maar een Nintendo DS, een wereld van verschil. Verder werd er druk aan berenbabies gedokterd ("Here's the needle! No, he needs to drink!"), hide-and-seek gespeeld en was er af en toe een aanvaring. In de middag speelden Jakob en Rebecca voor kok. Nee, ze speelden niet, ze waren kok, en wel als twee kapiteins op een schip. Eerst werd er gewerkt aan een Fruits of the Forest Icecream, bestaande uit gepureerde bosvruchten, slagroom en suiker. Omdat het buiten kouder was dan in het vriesvak, ging de icecream in een bakkie op het balkon, en af en toe rende iemand naar buiten om door te roeren, om de vorming van ijskristalletjes te voorkomen. Ondertussen werd het tijd voor de Rigatoni with Meatballs. Rebecca knipte de peterselie met een schaar, terwijl Jakob het ei brak, knoflook plette en hakte en de pepermolen bediende. Toen met 4 handen de kom in, kneden, mengen en verdelen. De verdeling riep enige onenigheid op, maar uiteindelijk waren er toch 8 redelijk gelijke balletjes die door de bloem gerold konden worden. Jakob hakte de wortel, Rebecca de bleekselderij en ik sprong in voor de ui om Rigatoni with Fingertips te voorkomen. Ondertussen de pan op de kookplaat, olijfolie erin en met Rebecca aan het roer werd de boel aangebakken. Toen Rebecca even van de stoel afstapte en Jakob snel haar plek in nam, ontstak kapitein Rebecca in grote woede en duwde kapitein Jakob van de stoel. Toen greep ik in om Rigatoni with Baked Children te voorkomen. De aanbakken wortel, ui en bleekselderij werd aan de rand van de pan geduwd, om in het midden de balletjes aan te braden. Toen die bruin waren, ging de gepureerde tomaat erbij, en een tak verse rozemarijn, aangedragen door matroos Rebecca. Ondertussen bracht matroos Jakob de pan met water om de rigatoni te koken, en terwijl de saus 40 minuten pruttelde, plukte
Rebecca de sla, draaide 'm droog, schepte de maiskorrels in de slakom, en sneed de paprika in stukjes. Jakob begeleidde haar op de viool totdat het tijd was de parmezaan vers over de dampende toni's met ballu te raspen. Lekker was de combinatie van tomatensaus met verse rozemarijn. De balletjes waren een beetje taai, salade was prima en het ijs perfect. De volgende keer gaat het team Lambchops with New Potatoes maken.

Rink time

Vandaag had J., opgekrabbeld uit zijn schaakdip, wat te vieren: de 1rste prijs in de B sectie van de spelers boven 1000 ELO, en daarmee 25 Canadese dollars schoon in het handje rijker. Met de Butterkuchen warm op 't blik en de ingredienten voor een stevige mulled wine zijn we dus aansluitend richting de Duitsers gegaan, om hun backyard skating rink uit te checken. Toen ik voor het eerst van de achtertuinschaatsbaan hoorde, kon ik mijn lachen niet inhouden, denkend dat het een grap was. Maar daarmee sloeg ik de plank volledig mis (zie hier). En natuurlijk wilden we nu dit fenomeen met eigen ogen aanschouwen, en met de eigen schaatsen uitproberen. Het was een wild feest, met 4 volwassenen en 4 kinderen allen bemensd met sticks, en dat in het donker. Vergeleken met de Duitsers, die allemaal de godganse dag de puck over het ijs schuiven, waren wij houterig, maar we hebben het overleefd; slechts A. heeft een klein akkefietje aan zijn pols.

Een bont gezelschap

Veel dingen zijn hier net een beetje anders dan in Nederland. We hebben al eens bericht over het ontbreken van een WA verzekering hier. Op onze eerste dag hier hebben we ons het hoofd gebroken over hoe het geld in de winkelwagentjes moest. Een ander verbazingwekkend aspect was de fund raising. Maar waarover ik nog niet geschreven heb, is de manier waarop hier omgegaan wordt met het atypische mensenkind. In Nederland gaan kinderen met leerproblemen van diverse aard naar een aparte school met speciale juffen en meesters. Op zo'n school krijgen de kinderen extra begeleiding, zijn de groepen kleiner dan op een reguliere school en kunnen de kinderen in hun eigen tempo werken. De andere kant van de zaak is dat deze kinderen weggestopt worden, en daardoor van jongsafaan aan de zijlijn van de maatschappij terecht komen. Dit zal hun zelfbeeld beinvloeden, maar zorgt er ook voor dat kinderen op de reguliere scholen niet leren omgaan met kinderen met beperkingen. Hier, in het grote land vol sneeuw, is het motto "iedereen draait mee". En zo wordt de mate van beperking vastgesteld via een puntensysteem, krijgt een kind met voldoende punten een persoonlijke assistent en lopen er op Jakob's school kinderen rond die blind, autistisch of dyslectisch zijn, danwel Down-syndroom hebben, en zijn de klassen drukbevolkt met assistenten van diverse pluimage. Geen idee waar ze al de assistenten vandaan halen of hoe ze betaald worden maar ik moet zeggen dat de invalshoek me wel bevalt.

"... a boy or a girl?"

Normaal vragen mensen dit als het een baby betreft. Vandaag, op Boxing Day, vroeg de kapster het voordat ze J. (9 jaar) onder handen moest nemen. Mevr. Lulu, vandaag met blauw-paars-zwart-groen-rood-gele haren, had ons net daarvoor al een paar boeken vol met schattig gekrulde en bestaarte meisjeshoofden gegeven ter inspiratie. Een stevige mijnheer, in leren jack en vol met tattoo's, vertrouwde ons toe dat hij ook altijd een staart had tot aan zijn billen ("because the girls liked that"). Of J. ook naar rock muziek luisterde? J. vond alles best, we keken de boeken door en kozen de pony van de ene befloersd kijkende jongeman en de achterkant van de andere, zwelgende, jongeman. Zijn opa had vast liever een opgeschoren nekje gezien met de oren vrij, maar ja, tijden veranderen. En denk eens aan de Vikingen, Indianen, Grieken, Egyptenaren. Allemaal mannen met manen. Vanwaar het idee dat mannen korte haren moeten hebben? Goeie vraag. De antwoorden van de internet-community helpen me niet veel verder, maar ik neig ook naar de praktische verklaring, want je wilt niet aan je haren door de combine gesleurd worden. Maar hier leven we in een maatschappij zonder kinderarbeid en ook de strenge winters spreken voor J's lange lokken. In geen ander land zag ik zoveel mannen met lange haren en grote baarden, wat me weer bij My Winnipeg brengt, een semi-documentaire, met een mooi openingslied van de Swinging Strings, die gisteravond op het programma stond, over een stad waarvan je niet begrijpt waarom die onstaan is waar die is ontstaan en waar je blijft hangen omdat je 3/4 van het jaar in winterslaap bent. Het had ook zomaar Edmonton kunnen zijn.

Zucchini Balls

Sinds een week of 2 probeert A. Zucchini Koftae e Kari te maken, ofwel Zucchiniballs in Creamy Tomato Sauce. Er lagen 4 kleine courgettes geduldig te wachten. Wat nog miste was het kikkererwtenmeel. En ergens halverwege vorige week realiseerden we ons dat de pinda-olie ook op was. Eerst schaften we een nieuwe fles olie aan. Een week geleden hebben we het kikkererwtenmeel bij de E-zee mart bemachtigd. Die avond was er echter te weinig tijd voor de balletjes, vanwege Jakobs X-mas optreden. Vrijdag was er schaak. Zaterdag was er kerstconcert. Zondag was er schaatsen. En maandag? Maandag was het A.'s fluit-test-dag, moesten er extra long johns en snowpants aangeschaft worden en bovenal bleken we maandagavond, nadat we het kookboek hadden opengeslagen, geen heavy cream te hebben. Inmiddels begonnen de courgettes treurig te kijken. We besloten ze samen met de tahoe op te eten. Dinsdag kochten we de heavy cream, samen met de gemberwortel, want die bleek ook op te zijn. Jakob had een eendaags schaakkamp, Rebecca had haar eerste playdate met best friend Maddy, ik was naar campus. Toen dinsdagavond A. niet alleen iedereen weer thuis verzameld had, maar ook de kruiden voor de balletjes klaar had staan, herinnerde hij zich ineens dat we de avond ervoor de courgettes hadden opgegeten. Moeilijk te vervangen en dus werden het spruitjes, aardappels en Italiaanse worst. Woensdag aten we breadpudding met gluhwein in de Highlevel Diner met de Lila's en de Matthew's, om kerst in te luiden. Vandaag dan! Vandaag hadden we veel tot stand gebracht, de dag van de grote daden. In de morgen was het raam gemaakt, daarna haalden we onze ski's op die een nieuw waxjasje hadden gekregen, werden meteen Jakob's schaatsen geslepen, mochten de kinderen bij de Chapters een paar boeken uitzoeken voor kerst en hebben we de eerste rondes geskiet in Gold Bar Park. Thuisgekomen zette ik de tomatensaus op, met daarin zwarte en groene kardamompeulen


A raspte courgettes


wrong eigenhandig het vocht eruit, mengde het kikkererwtenmeel erdoor, wilde er gemalen korianderzaad in doen, gemalen korianderzaad, korianderzaad, ko ri an der zaad, ko .....

Variaties op een thema I

Noordamerikaanse steden worden door de ogen van een Europeaan vaak gezien als een synoniem voor lelijkheid. Nu zal ik niet ontkennen dat Edmonton in dat opzicht een speciale plek inneemt, maar desondanks ben ik wel vaak gecharmeerd van de bouwstijl hier. In onze buurt is ieder huis anders, en dat is een van de redenen waarom ik iedere keer met plezier van huis naar de campus wandel en weer terug. Op elke wandeling zie ik weer een huis dat er net weer anders uitziet, en dat ik nooit eerder tevoren heb gezien.

NO we didn't do our Christmas shoppings

Kerst is hier het hoogtepunt van het jaar. Niet alleen voor de kerstman maar ook voor een willekeurige muziekleraar in ieder klein gat van British Columbia tot Labrador. Net voor de kerst krijgt die de kans om te stralen, te gloeien en weg te drijven op een wolkje van roem.

Deze week waren we op woensdag avond bij de kerstvoorstelling op Rebecca's school. Die middag had ik al een kerstpartijtje in ons gebouw, samen met de filosofen, achter de rug. Beckies school heeft een eigen orkest, waar de leerlingen, naar eigen wens vanaf grade 7, in kunnen spelen. Het grade 7 orkest was vanaf september bezig, en de verenigde trompetten, hoorns, trommels, fluiten, tuba's en klarinetten konden een paar nootjes spelen. Niet iedereen had door waar de C of de B zat, maar met enige goede wil konden we er best een Ode to Joy in herkennen. De schoolband werd afgewisseld met een toneelstuk bestaande uit 3 aktes, waaraan de hele school meedeed. Nu is Beckies school van katholieke signatuur, en zij zullen dus nooit verlegen zitten om een kerstverhaal.


Dit jaar ging het om Bethlehem street, en een beginnend hoteleigenaar die daar een goedlopend hotel wilde beginnen, en er dus geen brood in zag om de arme Jozef en Maria, gespeeld door Beckies' klasgenootjes Noah en Sophia, te huisvesten. Maar ja, zo liep hij ook de drie koningen mis en na spijt, berouw en goede voornemens, was iedereen weer blij want "The Messiah is coming!". Becky speelde haar eerste rol als kip. Laten we zeggen dat ze hiermee een familie-traditie hoog gehouden heeft. 's Avonds hebben we nog Crash gekeken (prima film).

De avond erna werden we bij Jakob verwacht. Becky was met een field trip naar een icehockey wedstrijd geweest en om ca. 5 PM hadden we afgesproken bij Cafe Leva, net op de hoek bij de school, en een lokaal aanradertje. Een beetje trendy, een beetje Italiaans, en met goede koffie en de lekkerste pizza's die we tot nu toe hier gehad hebben. Jakob's school is een openbare, en dus is het ieder jaar weer afwachten hoe de kerstboodschap verpakt wordt. Bovendien was er dit jaar een nieuwe muzieklerares, en dus was het extra spannend. Bij de seculieren was de kerstboodschap een weerbericht, voorgelezen door Jakob's vriend Nick. Het was te koud, de school was gesloten, en toen werd het weer warmer. Eind goed al goed. Dat was de bottom line, en het stuk heette dan ook The Big Chill. Er werd veel gezongen, onder begeleiding van de oude piano, de hele school had mutsen op en dassen om en bewoog als sneeuwvlokjes op het podium. Jakob had een eigen line, in het poem van Room 18, maar helaas konden we niets zien en ook niet alle stemmetjes van elkaar onderscheiden. Door de sneeuw zijn we terug gewandeld; zonder muts of handschoenen want met -10 was het een aangenaam weertje.

Vrijdag was de laatste dag voor de vakantie, en in dit land waar de grote kinderen graag de wensen van de kleine kinderen vervullen, wordt er dan traditioneel met de pyama aan een film gekeken en popcorn gegeten. Bij Becky was dit in het klaslokaal met alle stuffies. Jakob wandelde met de hele school in pyama + snowsuit naar het Garneau theatre.


En toen was het zaterdag ... vakantie ... in de ochtend bleek dat er weer een laagje sneeuw gevallen was, maar de temperatuur was nog steeds mild. Jacky en Becky lagen de hele ochtend verschanst in hun sneeuwburcht tot we de boel weer bij elkaar moesten pakken, op naar de LRT voor een tochtje naar het Winspear Theatre in downtown, voor het Christmas Concert van het Edmonton Symphony Orchestra.


We zaten net op onze stoeltjes, kwamen daar twee rijtjes voor ons de Duitsers aangeschoven met hun kinderen; we kwamen Becky's oude vriendje van de daycare tegen, en zo werd die grote stad weer eens een klein dorp. Het was een erg goed orkest, een mooie zaal en een hoop entertainment, met een ware crooner en de film The Snowman, begeleid door live orkest muziek en het Cantilon Choir, eveneens oude bekenden van ons.

Een beetje overdonderd wandelden we terug, door de sneeuw, en aten ons avondeten bij old time favorite Friends 'n Neighbors.

Subeconomische synenergetische social support

Vroeger hadden we zwarte en blauwe en doorzichtige of oranje zakken. In de zwarte ging de rotzooi, in de blauwe de recycling rotzooi en in de doorzichtige of oranje zakken het tuinafval. De melk- en sapkartonnen en het papier gingen door elkaar in de blauwe zakken. Een half jaar geleden had men besloten dat de melk- en sapkartonnen ingeruild konden gaan worden tegen geld bij een zogenaamd recycling station, een fenomeen op zich. Vanaf dat moment hadden we twee verschillende blauwe zakken, die die verzilverd konden worden en die die dat niet konden. De eersten stapelden zich op in de tuin en die van het tweede type stonden op bepaalde dagen in de back alley te wachten om opgehaald te worden door de gemeentelijke ophaaldienst. Ik ben hier niet van het afval, en vroeg me soms af waarom er zoveel blauwe zakken in de tuin lagen; het stoorde me een beetje, maar omdat ik niet van het afval ben en dat ook niet wilde worden, kon ik er niet te veel over zeggen. A. legde het me soms uit, en daarna vergat ik het ook weer. Maar sinds kort heeft A. een hele mooie oplossing bedacht, helemaal volgens de kerstgedachte en de wetten der synergie (1+1=3). Iedere keer als een blauwe zak met melk- en sapkartonnen vol is, zetten we hem prachtig uitgesorteerd en dichtgeknoopt direct in de back alley. De volgende dag is ie foetsie verdwenen, schoner, efficienter en sneller dan een willekeurige vuilnisafhaalwagen het zou doen.

Belagerung

Seit einer Woche Tagen lese ich den Wetterbericht täglich mindestens 10 mal.

Die Hoffnung richtet sich auf den 14 Tage Trend, heute noch nochmal -40 C° windchill, morgen nimmt der Kätedruck langsam ab, und am Mittwoch wird es richtig warm, -10 C° vielleicht sogar!

Wenn wir Glük haben hält unser Wohnzimmerfenster bis dann stand. E hatte 30 Wachslichter auf die Fensterbank gereiht, sehr romantisch und atmosphärisch, doch der Kontrast zwischen draussen und drinnen wurde damit zu groß fürs alte Glas, pok, da wars geschehen. Seit dem kriechen die Risse langsam durch die Scheibe. Wenn's bricht, wird es sehr kalt im Stübchen, brrr. Das neue Glas ist erst in einer Woche fertig. Bis dahin muss das duct tape halten. Daumen drücken.

Gar nicht mehr denken an den einen Außenwasserhahn der nicht abgestellt werden kann. Wenn die Leitung auch pok macht, wird's sehr interessant. Schnell noch mal den 14 Tage Wetter Trend angucken, ja Mittwoch, Mittwoch!

Heute morgen hatte ich schon die Skihose an, um mit J zur Schule zu laufen, ca 20 min Wegstrecke. Noch eben Wetterbericht lesen auf dem Laptop zwischen Brotkrümeln und Marmelademessern. Wir hätten es wissen können. Windchill = -39°. Bei dieser Temperatur droht nach 5 min der gemeinzahninge Frostbiss. Nasen fallen schwarz aus dem Gesicht, Lippen zerbröckeln.

Laufen geht also nicht, und ich habe vergessen den block heater anzuschliessen. Jeepo steht nun seit 2 Tagen bei -40 festgefroren draussen im car port. Was tun? Kommen wir eben zu spät, car stuck, aussergewöhnliche Umstände, Paps steigt in de Holzschuhe, schliesst den block heater an, 30 min warten.

Dann den Leib in 2 weitere isolierende Lagen gestopft, raus ins Auto. Ein Wunder, die Batterie dreht mit voller Kraft, der Motor springt an, läuft, aber nur mit eingedrücktem Gaspedal, irgendwas ist festgefroren. So sitze ich da dann, wie ein Eisteufel, kugelrund hinterm Steuer des fauchenden und jaulenden Vehikels, und trete im Stillstand das Gaspedal durch, festgeklammert ans eisige Steurruder, während man in Copenhagen den Carbon abzuschaffen sich müht. Letztendlich taut die Maschinerie. J weist mit Staunen zum Auspuff: da ist der Schnee dunkel schwarz, besät mit Pech und Kohlebrokken, Jeepo musste scheinbar Väterchen Frost grüdlich aushusten.

Edmonton liegt morgens unter einen dicken Qualmquellwolke. Aus allen Rohren wird geraucht und geschmaucht. Aber später öffnet sich der Himmel und entblößt ein arktisches, tiefes Blau. Ich gehe raus um ein paar Fotos zu machen. Verblüffend wie schnell die Käte durch alle 5 Lagen dringt, verblüffend, wie lange man noch nach-friert, auch steht man schon wieder drinnen, als käme die Kälte von innen.

Am Sonntag war Edmonton die kälteste Stadt in Nordamerika. Es war der kälteste 13te Dezember der jemals gemessen wurde. Am Edmonton International Airport versank das Thermometer in der Tiefe (-58°).

Sjakie in de ijsfabriek

OK OK het KNMI in het landje onder de zeespiegel verwacht bescheiden winterweer, lees ik hier. Gefeliciteerd, hoor. OK OK, het is volkomen vrije wil dat we hier zijn. JA JA, deze of gene, ik herinner me nog je waarschuwing ("Weet je eigenlijk waarom ze allemaal van die trapjes hebben?"). Terwijl jullie daar in je bescheiden winterweer smelten na een kwakkelend begin en met weermensen die de guts niet hebben om zich uit te spreken over mogelijkheid van een witte kerst, wordt het hier OVERDAG -30 (high -28 en low -34) met EXTREME WINDCHILLS van -41. Ik hoop dat na het weekend mijn vingers en neus nog op hun plek zitten.

Ondertussen lieten we eergisteren de volgende chocolaatjes op onze tong smelten: Maralumi (donkerroze 64%: een pure chocolade met rode besjes, de groene bananen die we zouden moeten proeven, proeven we niet ***) en Madirofolo Estate (turqoise 62%: een degelijke pure chocolade, wat bitterder dan de andere ***). Het was niet zo'n goed idee om twee chocolaatjes te nemen die zo dicht bij elkaar lagen in smaak. Daarom hadden we gisteren Java (lichtgroen 33%: een volle melkchocolade waarin je de koe nog proeft. A kon hier wel een hele reep van op, en ook de kindjes waren er blij mee, maar ik hou toch meer van een pure. Maar gezegd, voor een melkchocolade was ie niet slecht ****) en een Conception (donkerrood 66%: een delicate pure chocolade, met van alles wat, een beetje bitter, een beetje kruiden, een beetje zuur, een beetje vanille, lekker rond ****).

Film van de dag: Badlands, Otje.

Dame Blanche

Een collega uit de Nederlandse universiteitsstad N. wreef het er vandaag nog even. Ja, het is koud hier. Berekoud. Vanochtend was het -27 met een windchill van -34. Dit weekend waren we door de sneeuw naar de "Duitsers" gewandeld, die niet alleen begonnen waren met de aanleg van een skating rink in hun achtertuin, maar zich ook een kleine golden retriever aan hadden laten smeren. Gisterochtend zagen we 1 Duitser rennen, maar we konden hem enkel en alleen herkennen aan het hondje dat hem voortsleurde door de sneeuwhopen, want waar zijn gezicht zat, raakten muts en sjaal elkaar.

We hebben de Long Johns weer uit de kast getrokken, 2 paar handschoenen, snowboots, donzen jassen, mutsen met oorkleppen. Zullen we ooit het gevoel van bevriezende neusharen vergeten? Of aan elkaar gevroren wimpers? Als topping op deze Dame Blanche, proeven we vanavond, in ons kleine warme kelderkamertje, het warmste kamertje van het huis, de Villa Gracinda (lichtgroen 67%: ik zeg 'turf', A zegt 'faule Hazelnoot', een duidelijke scherpe, klein beetje zure boventoon, net over de schreef maar net niet penetrant ***) en Grenade (roze 60%: zoet en zacht, ik proef de geur van een zomerse hooizolder uit mijn verleden, een beetje honing, A houdt het op 'Lebkuchen' ***/****).

Vernieuwing en vooruitgang

Et voila: mijn oude en mijn nieuwe haarborstel, een verjaardagscadeau. Ik was blij-verrast met dit inzicht in mijn aftakelende cosmetische attributen. Toch is het moeilijk afstand te doen van de oude borstel, na jarenlang trouwe dienst. Goed in de hand lag-ie ook. Ik weet nog waar ik 'm kocht. Het was de Kruitvat in Utrecht. Maar eigenlijk ben ik daar toch niet zo zeker van. Arme borstel. De aanblik is confronterend. Komen wij niet ook steeds dichterbij de leeftijd waarop van alles uit begint te vallen? En wie beslist dan over onze vervanging?

Film van de dag: The man who fell to earth. Chocola: Tanzanie 75% (een robuuste, maar niet zo verrassende pure chocolade, gewoon lekker maar roept weinig bijgedachten op: ***) en Cuba 70% (het eerste woord dat me binnenviel was 'strokarton', gevolgd door 'tabak', en dat alles met een poederig smeltende zacht-zoete ondertoon; interessant ****).

Elma's birthday hike

Het stof van de Mogave woestijn uit ons hoofd kloppend (Zabriskie Point), viel ons oog deze ochtend op de volgende winter storm warning:

Een blik naar buiten maakte veel duidelijk: sneeuw, sneeuw en sneeuw. Nadat we de kinders naar hun scholen hadden gebaggerd, trokken we de stoute snowboots aan en begonnen aan een barre tocht langs de oevers van de Sasketchewan River om de winter te vieren. Toen we Waterdale Hill afdaalden, zagen we de auto's wanhopig in de rij voortschuifelen. We wandelden langs Elizabeth Park, door het bos.

We liepen tot aan de oude houten Dawson Bridge, keken op de brug naar de grillige vormen van het bevriezende stromende water, en overkruisten de rivier tot aan de noordoever en de Chinese Garden, het monument voor de Chinezen die zich te pletter gewerkt hebben voor de Pacific Railway.


Door de sneeuw verder naar Waterdale Bridge richting zuidoever van de Sasketchewan en weer terug naar Waterdale Hill. Ongeveer 2.5 uur en 5 mijl later, met aankomende spierpijn in de benen, zaten we eindelijk bij Chianti op Whyte, aan een bord linguines met spicy Italian sausage, een Canadese variant op tiramisu, Amerikaans-slappe koffie en een glas wijn zonder afdronk. Het was een mooie ochtend en een gedenkwaardige wandeling.

View Elma's birthday hike 2009 in a larger map

Ode aan Ramses Shaffy

En terwijl Ronnie Wood zijn vriendin molesteert en Paul McCartney minder vlees eet, gaan ook wij door in deze mateloze tijd.  Maar zelfs in deze loopgraaf zonder licht dringt af en toe een zonnenstraaltje door. Sinds 1972 gaan we al door (om soms ook stil te staan maar liever niet naakt in een orkaan), en nadat ik vanavond doorging vanaf de campus naar huis, door de sprakeloze nacht, ploeterend door de sneeuw, alleen om door te gaan met minus 15 op mijn gezicht, wachtte mij dit:


En dan zingen we allemaal in koor: WE ZULLEN DOORGAAN en heffen het glas op de volgende 37 jaar! Maar eerst nog even doorgaan tot morgen.