Geklungel in de tuin

Na een zomerse dag volstrekt pretentieloos tuinieren keek ik vanmiddag uit op mijn perkje moedige tulpen, de 10 aardbeienstruikjes, 15 tomatenstekjes, en 30 goudsbloempjes. De sproeier, druppeltjes water op de kurkdroge grond, glinsters in het latemiddaglicht, deden me denken aan die befaamde jaren zeventig zomers toen we gillend in onze badpakken rond een soortgelijke sproeier renden. Waarom stemt de zomer altijd zoveel weemoediger dan de winter? Vanavond toen ik onder de waaiende takken van de wilg stond en de schaduwen hun maximale lengte hadden bereikt, dacht ik dat het de combinatie van gloed en schaduw was waardoor de eindigheid de kans krijgt z'n stempel te drukken, maar misschien, zo dacht ik later, is het juist het verblekende licht, wat vroeger op de dag, waardoor de grens tussen deze zondag in 2009 en een willekeurige zondag in zomer van 1979 vervaagt en we allemaal samen op diezelfde oude foto staan. En als ik Jakob met een mesje paardenbloemen uit het gras zie wippen, zit ikzelf gehurkt met het oude keukenmesje in de hand op zoek naar paardebloemen - maar bij het handvat verlies ik grip op het beeld en verdringt het veel recentere houten handvat het, vermoed ik, oranje handvat van plastic - en wanneer Rebecca met een stok in een soep van water en onkruid roert, roer ik rond in mijn soep van bieslook en wortelgroen, kneed een deeg van modder en boerenwormkruid, vermorzel kruisbessen en rode bessen tot moes, loop op blote voeten over de kurkdroge aarde, ben zorgeloos zeven jaar oud in zutphen - toen nog warnsveld maar dat allitereert niet - en zit op precies datzelfde moment dertig jaar later in een tuin, mijn tuin, zevenduizend kilometer westwaarts en besef dat ik veel te lang het geklungel in de tuin gemist heb.

My fur is white as snow ... snow? SNOW!

Gisteren had Rebecca haar optreden als een van Mary's little lambs tijdens de Spring Show 2009 van de Etudes Dance Studio. Twee-en-een-half-uur zagen we talloze meisjes en soms ook jongens in allerlei soorten en maten in klassieke plies, moderne hiphopbewegingen, retro breakdance moves, in sensuele Dietrich acts met stoel, onder vrolijke tapdance geklak, draaiend met parapluutjes onderwijl zingend in de regen, liggend op de vloer als "my wonderwall", als pijn & paniek, hera, zeus, muses, titanen, hydra, hades, alcmene, amphitryon, pegasus, philoctetes, megera en Hercules uitgedost elkaar bestrijden en beminnen. De lammetjes waren de allerjongsten en wisten veel Ooohs en Aaaahs maar vooral het allermeeste gelach op te wekken terwijl ze tegen elkaar aanbotsen, de draad kwijtraakten of wat te enthousiast pirouettes draaiden. En dat alles voor een zaal met meer dan 100 mensen middenin de spotlights zonder enige vorm van podiumvrees of plankenkoorts. Het verbaasde me hoe in een bijna miljoenenstad als Edmonton, het kringetje waarin we ons bewegen toch klein is: we kwamen twee collega's van het Linguistics Department tegen die ook hun dochters bewonderden. Zo verbazingwekkend was het ook eigenlijk niet. Hadden we ook immers deze dansschool niet via een van de collegae aangeraden gekregen? Deze week was niet alleen het vachtje van Mieke's lammetjes wit als sneeuw, maar lag er ook een wit laagje over de fris-groene lenteblaadjes in de tuin. Het was een raar gezicht. Normaal ligt er een wit laagje over kale takken of is een dergelijk beeld het gevolg van een ecologische ramp.

Verder was de week van de falafel from scratch met niet alleen zelfgemaakte balletjes, maar ook zelfgemaakte pitabroodjes (minder groot succes), en zelf gemaakte knoflooksaus (altijd goed) en zelfgemaakte koriandersaus (groot succes), en hebben we om de hoeveelheid indrukken op de zaterdag te maximaliseren, voor de Spring Show Vietnamees gegeten bij Tankh Tankh, het Oriental Noodle House, en erna The Darjeeling Limited gekeken, omdat we ook die andere film van Wes Anderson, The Life Aquatic with Steve Zissou, zo leuk vonden.

Chicken family

Dit weekend is het een lang weekend in verband met de Canadese Koninginnedag, Victoria Day. Traditioneel is dit het weekend waarop de Canadezen massaal outdoors gaan. En de camping van Elk Island National Park stond dan ook t(j)okvol. We hadden gelukkig een plekje gereserveerd maar werden minder gelukkig bij de aanblik van onze buren, die iets weg hadden van de befaamde Amsterdamse familie T (zie de laatste editie van de Van Dale).

Ik prentte mezelf in dat vooroordelen tot wereldoorlogen leiden, eerste oordelen fout zijn, elke mens in vrijheid leeft, dit een uitzonderlijke mogelijkheid voor participerende observatie zou kunnen zijn. Onderwijl probeerde ik vanuit een ooghoek - oogcontact zou kunnen leiden tot een vuist in het gezicht of een uitnodiging voor een gegrilde Wiener - de kinderen te tellen en familie-verhoudingen te identificeren: 1 man, 2 vrouwen, 3 kinderen en een ghettoblaster, allen niet geheel onomvangrijk, in een kleine koepeltent.


Kinderen zijn zoals wel vaker de betere mens en al snel vonden ze elkaar. Zij deelden gameboy en ijsjes, wij deelden vogelboek en verrekijker. In de tent werd van alles met knuffeldieren gedaan, erbuiten diverse dingen met ballen. In vreedzame co-existentie leefden we daar 1 middag en 1 nacht, uiterlijk afstandelijk-verwonderd over elkaars gebruiken en gewoontes om wederzijds de grenzen van het toelaatbare te bepalen terwijl de details in de intieme kleine kring rondom de kampvuren voor hilariteit en afgrijzen zorgden. De volgende dag bleken we op precies hetzelfde moment aan de wandel te gaan, in een uitgestrekte optocht wandelden we naar beneden, met de rennende kinderen als verbindende elementen. Bij Astotin Lake scheidden de wegen, die van hen ging verder naar de kerk, die van ons naar de wildernis. Maar 's middags keerde het tij: er bleek voor North Alberta noodweer op het programma te staan: -10, thunderstorms, flurries (sneeuwbuien) en gusts (windstoten) van ca. 60 km/uur. Tot groot verdriet van J&R pakten onze buren daarop hun boeltje. Joviaal werd aan alle kanten gezwaaid, "nice to meet you", "have a safe trip home" en een diepe zucht geslaakt.


Maar nu! Nu stonden we hier moederziel alleen. Was dat eigenlijk wel gewenst op dit moment? Die stevige buffer aan onze rechterzijde was met dit noodweer op komst zo slecht nog niet. Wat moesten we: gaan of blijven, blijven of gaan? We wikten en wogen, mediteerden, pookten met een stok in het vuur, betichtten elkaar van besluiteloosheid, genetisch-bepaalde onwrikbaarheid, vooroordelen, liegebeesterij. En toen we ons bijna hadden neergelegd bij de rationele beslissing om huiswaarts te trekken, toen kwam daar een mevrouw met hond voorbij: "Your neighbours have finally packed" .... "Chickens!" Ouch.


Onder de dreiging van een zelfbeeld dat aan gruzelementen geslagen wordt, besloten we te blijven. Toch weet ik nog steeds niet of we nu wel of geen chickens zijn.

Lifelist Elk Island

Seen in Elk Island, 17/05 - 18/05
(unfortunately current optical power is insufficient for birdwatching, sorry!)

• Moose (Alces alces), park entry, one year old
  
• Red winged blackbird (Agelaius phoeniceus), all over the place
• Swimming bison (Bison bison)



• Barron's Goldeneye (Bucephala islandica), ♂ and ♀Astotin lake
  



• Adolescents, ♂, charging bison (Bison bison) bull, campground
• Common tern (Sterna hirundo), breeding, Astotin lake
• Little stint (Calidris minta), breeding, migrating, Astotin lake



• Ring billed gull (Larus delawarensis), breeding (completely white, but still brownish dots under tail), Astotin lake



• Red winged blackbird (Agelaius phoeniceus), ♂, brown, no red on wing!, campground swamp
• Ring-necked duck (Aythya collaris), but crest on head missing, ♀and ♂
• Canvasback (Aythya valisineria), a duck, ♂chasing ♀
• Canada goose (Branta canadiensis), multiple, often in trios, barking and honking through the air
• American Robin (Turdus migratorius), everywhere, even on every corner in Edmonton
• Warbler, probably Myrtle warbler (Dendroica coronata), a subspecies of the yellow-rumped warbler (with thanks to gans for research and encouragement)
  



• Leech (Hirudinea)
• Sideswimmers (Amphipoda, Elma thinks Hyalella Azteca)
  



• Northern shoveler (Anas clypeata), only ♂
• Blue-winged teal (Anas discors), with a slight doubt
• Trumpeter Swan (Cygnus buccinator), once extinct but reintroduced, specimen on foto immature
  



• Greater scaup (Aythya marila)
• Mallard (Anas platyrhynchos), known as eend
• bever lodges
• Bald eagle (Haliaeetus leucocephalos), soaring
• Bank swallow (Riparia riparia) flying over our heads, maybe mixed up with Stelgidopteryx serripennis
  
• Group of 5 american white pelicans (Pelecanus erythrorhynchos), catching fish together,with 'centerboards', hence breeding, west Astotin lake
  



• 25 american white pelicans, soaring high on thermals above west Astotin lake
  
• Bever (Castor canadensis), swimming, west Astotin lake
  
• Savannah sparrow (Passerculus sandwichensis), juvenile



• Red-necked grebes (Podiceps grisegena), numerous, breeding, and crooning hard, Astotin Lake
  
• 2 bison calfs



• Brown-headed cowbird (Molothrus ater), numerous, ♀ and ♂, close to bison rolling away scratchy winter fur, probably feeding on bison- fleas (courtesy to HGW Blom, Zutphen Academy, Zutphen)



• not to mention a huge number of beetles, flies + black ants

Meditation II

Usually when I feel metaphysically, that's because my brain is running in a hamster wheel, in Ixion's hamster wheel. For some time the hamster wheel was the concept of a point, later that was superseded by that of the number zero. Quite lately another hamster wheel has cropped up: the relation. Other people might be obsessed with time, or death, bot not I. With the point the problem I laboured with until it somehow percolated away to the unconscious was the number of dimensions of a point. Now, somehow my brain has decided to worry about how a relation can reach its relatum.

I think it began with the picture of a cord, spun between a and b, lets say the branches of a tree, a washing line, the cord playing the role of a spatial metaphor for the concept of relation. It seems straightforward, the cord is fixed to a and b by means of a knot, and that should settle the matter, ... but not for me.

Many things are wrong now! First, there's now a new thing, a knot, which has a relation with the cord and the branch, and without this extra object, it seems the cord can't reach the branch. But isn't the knot just a part of the cord, and thus it's the cord after all that really reaches the branch? The answer is: no. The knot is not just a part of the cord, it is the form the cord has where it is fixed to the branch, and without the knot, the cord would just drop to the ground. If we look at a much simpler relation, say greater than that holds between the numbers 1 and 2, we now must wonder where or what the knot is in that relation.

Furthermore, even with the knot the cord can't really reach the branch, it only goes around it, they both don't merge at any point, they touch, but remain two distinct things. That means that there is something between branch and cord that separates them, a border, and even if we make this border as thin as we will, it will never disappear. So, like in Zeno's paradoxes, even though the cord gets pretty close to the branch, it never can reach it. This is even physically true, because the atoms, or the parts of the atoms of the chord and those of the branch never touch or reach each other, but repel each other with certain electric loads. And if they didn't, if the cord and the branch would somehow merge, it would even be wilder, since then the cord would partly be a branch and the branch partly a chord, and the question then arises what the cord connects, or what the branches are connected by. Is it a branchcord spun between two cordbranches, or is it the cordness of the branches that holds our laundry up above the ground. Not likely so. With regard to the greater than relation the question is: not being a number the relation is certainly different from the numbers, so how can it reach down to them to relate them, won't there always be a logical vacuum between relation and relata?

Now, a sane person might say: my friend, you are just hallucinating, relations don't reach down, that's just not what they do, we understand what a relation means intuitively. In fact the concept of a relation is given to us a priori, and we can't think about it at all. It's the most basic building stone of our metaphysics and thus our world. Just as time and space, are, according to Kant, preconditions for experience, and not part of this experience, and can not in any way be studied, or be better understood through experience, so relations are preconditions of our thinking, and can not by studied or better understood by thinking about them. In the end, if you worry about relations you couldn't say anything at all, you couldn't even express your worries.

In opposition to this we might want to say that time and space are relations, too, and thus relations must be even antepriori, prior to the a priori space and time, and hence more foundational (such an apparent nonsense-comparative is not necessarily nonsense in metahpysics) . So how can they be relegated to thinking, or to something given to us (a dark moldy metaphor anyway)? If there is a reality, they surley must be part of it, must live deeper down even than space and time, at the bottom of the sea of beeing. And even if we accepted the critique about our being unreasonable, or in a sense mad, as a knight on his queste for the holy grail, there remains an unsatisfying uneasiness with it, an aftertaste. We remain puzzled, because we still have three things, a, b, and the relation between them swirling around in our universe as three different objects, in the same neighbourhood maybe, but other than that, unrelated. And so, why does the universe not fall apart? Certainly it cannot be only a condition, even if it is a pre-condition, that holds the whole thing together!

Another, sane person might think, heck (P. Unger), or, if she was Dutch, goh, lets get on to some real questions, I've never heard anyone worry about relations. If it was a real problem, surely lots of philosophers would have thought about this, solved the problem, and we would know about it, just like we know that science can be founded on the the principle of falsification or that Occam's razor can help us find the best theory. Well, in fact philosophers have done quite some thinking about relations, but because what they say is complicated, it's not part of the popular philosophical canon. On the other hand, it might be much more valuable, since the two ideas mentioned above, viz. falsification and Occam's razor, are, really, flawed or at least highly problematic, difficult notions, so we shouldn't trust the popular canon too much in choosing our questions, or better, not at all.

Raar beest

Vannacht heeft een raar beest allemaal gangetjes in onze tuin gegraven, en overal zanddrolletjes achter gelaten:

Ik heb lang gezocht op internet maar kon niet vinden wat het was. Vanmiddag heb ik me verstopt achter de boom, achterin de tuin, met een deken en een fototoestel, heel stil (want misschien was het een heel schuw beest) en net zo lang gewacht tot hij terugkwam, want slechts een kwart van het gras was omgeploegd, en hij had dus nog driekwart te gaan. Het duurde een tijdje en toen hoorde ik zacht geklos dat langzaam dichterbij kwam. Heel snel pakte ik het fototoestel en wist het rare beestje op de gevoelige plaat vast te leggen:

Hij was zo lekker bezig dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om hem te storen. Dus sloop ik de trap op, naar het deck, en heb op internet gezocht wat het was. Ik denk dat het een aerator is. Ze zijn er in allerlei soorten: het blijkt dat wij de meest onschuldige variant in onze tuin hadden, namelijk deze. Er zijn ook wildere soorten zoals deze, of deze. De aerator onderhoudt een symbiotische relatie met een ander diertje, de mens, die graag op de rug van de aerator vertoeft. De mens kent ook diverse verschijningsvormen. Die die op onze aerator parasiteerde was de ongekamde metafysicus op klompen.

(Leef)tijd

Rebecca heeft net een horloge gekregen en haalt daardoor nog wel eens wat door elkaar. "Aron is toch half vijf, mama?". 

Meditation I

When I sit at the window, as so often, looking into the garden my experience of the surroundings seems completely homogeneous, as if everything was made up of the same stuff, in variations of course, grouped, structured, displaying different colors, textures, and so forth, difference everywhere, but not of sorts.

On the other hand, as soon as I take up the current reading in metaphysikal theory, whatever it may be, and I follow my guide the author in his attempts to make sense of reality, the garden quickly turns into a mysterious object, full of miracles. When I put down my book, to relax for a moment and enjoy the quickly unfolding Alberta spring, my experience of the garden is overlayed with the voiceless discussion between me and what I remember from my reading, and it becomes an alchemistic laboratory of concepts. Trees are now aggregates, and split down into monads instead of firewood. And even if it is at first hard to understand how it could be possible, or thinkable, that the garden is, ultimately, made up of substances without extension, after some mixing, distillation, purification in the complicated alembics of reasoning the clouded brainsaps clear for a moment, but quickly bubble up and flow away like the foam that burst from our dish washer when we tried to clean it a few days ago.

It is not the fault of the guide at all. Because, if I tried, entirely on my own, to understand how I perceive, experience, think our garden, I'll fare much worse. I enter another garden, much messier, wilder, darker, thick with foliage, shadows, full of rusty debris overgrown with fantastically blooming evergreens, impenetrable, the world of my private, unkempt metaphysics. In similar gardens will most others dwell, not in the beautiful spring landscapes of Plato or Leibniz, not even in the dry autumn pastures of Descartes, or Kant. But what exactly will those gardens be like, and would it be possible to talk about them, I wonder, in any meaningful way.

And then I have to go, to pick up Jakob from school, and I meet the parents of his friends, and they ask me, what I think of Ajax' future, now that Van Basten has resigned. I am at a loss, since I have no idea and I don't dare to tell them what I had been thinking about just a few minutes ago.

Moederdag

Dierendag, vaderdag, bevrijdingsdag, dag van de arbeid, koninginnedag, eerste kerstdag, paasdag, hemelvaartsdag, vierde kerstdag, nieuwjaarsdag, oudjaarsdag, sinterklaasdag, verjaardag ... al die dagen gaan al jarenlang meer of minder aan ons voorbij. Maar langzaam verliezen we grip op ons bestaan, en penetreren de invloeden van buitenaf. En dan, ach, heeft een mommy's day ook wel haar charme, vooral als je bijvoorbeeld "You clean the house at lightning-fast speed" leest. Dan smelt toch het ijskoudste moederhart.


Ook Rebecca deed haar best, onder meer in spiegelbeeld:


Daarnaast knutselde ze nog deze mooie vaaslaars, vaarslaas, vaaslaas of vaarslaars. Een variant op de beschilderde kleerhanger of papieren stropdas.


De buitenkant van Jakob's kaart nuanceerde de roze Top-5-reasons-you're-a-supermom binnenkant. Hier zien we het archetype van de mama-heks die schoorsteenbranden blust voorbij vliegen, tegen de achtergrond van een pikzwarte hemel:


De kinderen konden er geen genoeg van krijgen. Zelfs op de dag NA moederdag, vandaag,  kropen ze 's ochtends weer in hun potloden en moest ik een paar uur later overal in huis (heet, koud, ijskoud) op zoek naar de "cadeautjes".  Zie hier. MOM die vol beweging tegen het rotzooimonster vecht:


Dit is Rebecca's variant. Hier vecht mama tegen de sneeuwman:

Backalley fight

Gisteren hadden we een backalley fight. Over de backalleys, een echt onhollands fenomeen volgt binnenkort meer, maar nu eerst, daarop vooruitlopend, de backalley fight. A zat rustig op een stoeltje op het deck in het zonnetje All the power in the world te lezen toen opeens een enorm geschreeuw zijn rust verstoorde. Het was de overbuurvrouw, van schuin aan de achterkant, die haar huis uit gerend was om de ene helft van het stel, Pat of Mat, te lijf te gaan. Pat of Mat, ook wel de gekke Chinees of soms waanzinnige Japanner genaamd, wast iedere dag zijn twee auto's. Wat ook meespeelde, denk ik, was dat hij om de dag met de bladerenblaasmachine zijn stuk backalley leegblaast. Maar nu ging het om het water. Buurvrouw schreeuwde Pat toe dat hij een waterverspillende idioot was. Pat, met ronde zonnenbril op, vond na iedere herhaling van "I am just cleaning my equipment" zijn waterverspilling steeds legitiemer worden. Met equipment ben je een hele piet, en als je 'm nog schoonmaakt ook dan ben je een nette piet. En daarbij deed hij veel voor de buurt. Was hij niet de enige die rondliep om afval op te ruimen (de bladerenblaasmachine op de zondagochtend?). Niet waar, gilde buurvrouw, en voegde toe dat als hij het zou wagen om op haar gras te komen, ze de politie zou roepen: "You should be ashamed". Waarop Pat zei "Take a pill", draaide zich om en ving in een ooghoek nog net een glimp op van A in het zonnetje op het deck met All the power of the world in handen.

Muziek, geheugen en puberteit

Een situatieschets. Ik zit hier aan de eetkamertafel aan een concept-artikel te werken, of liever hard te proberen een aantal formuleringen die in cyberspace verloren zijn gegaan tegen beter weten in weer tevoorschijn te roepen. Bij mijn oude windows machine was ik eraan gewend dat het beestje om het uur crashte en had ik mezelf aangeleerd om op gezette tijden op de save knop te duwen. Het appeltje crasht eigenlijk nooit en -een bewijs dat leren op latere leeftijd niet beklijft - meteen maar weer afgeleerd om de save knop te beroeren, werd ik keihard gestraft. Crash, tekst weg! Denk nooit nooit. En van vloeken worden we ook niet beter dus hertyp ik nu lijdzaam de oude zinnen, die hun frisheid verloren hebben en slechts nog slappe aftreksels van mijn eerdere bijna briljante woordkunstwerken zijn. Ondertussen heeft A op youtube een zogenaamde playlist gevonden met muziek van Joy Division. Terstond vergeet ik mijn eigen ellende, want die van Ian Curtis is altijd veel erger. Vrolijk typend zing ik song na song woord voor woord mee: "Mother I tried please believe me, I'm doing the best that I can. I'm ashamed of the things I've been put through. I'm ashamed of the person I am. Tadadadadadadadada Isolation, Isolahatiohohon".

Het geheugen blijft een bron van verbazing. Schreef ik gisteren in de reacties (DANK voor de overweldigende belangstelling) dat het een zeef is, kom ik vandaag tot de conclusie dat het een olifant is. Waarom heb ik geen enkel historisch feit onthouden, maar zing ik ongeremd 20 liedjes van de plezierafdeling mee. Was het de tunnelvisie tijdens de puberteit die mijn geestelijke vermogens kanaliseerde tot het opslaan van songteksten? Ik meen me vaag iets te herinneren over frontaalkwabontwikkeling. Of is het de ritmische en melodieuze ondersteuning? Immers, zo las ik laatst nog, we kunnen beter patronen onthouden als er een melodietje onder staat.

Om deze stream of unconsciousness nog wat verder te laten ontsporen: Ik vermoed dat de youtube acties van A aangestuurd zijn door het bezoekje gisteravond van de vorige bewoner, inmiddels kind aan huis, drinkt zijn koffie ook op en gisteren had hij zelfs een eigen laptop meegenomen. Maar wij staan altijd open voor nieuwe invloeden, niets is ons te gek en zo maakten we gisteren kennis met het werk van Chris Cunningham ("Francis Bacon 3D" was mijn associatie) en de Aphex Twins.

Er was eens ...

Even een kleine enquete onder de trouwe lezers. Trouwe lezers, ik wil hierbij een appel doen op ons gemeenschappelijke geheugen. Een tijdje geleden herinnerde ik me ineens een serie uit mijn kindertijd: Er was eens ... Met een tweeledig doel voor ogen heb ik meteen twee DVD boxen van deze serie aangeschaft: enerzijds de diversiteit van het Nederlandse taalaanbod vergroten en anderzijds de kinderen een beetje kennis van de geschiedenis bijbrengen. Met als gevolg dat we nu al een paar maanden op de vrijdagavond in sneltreinvaart de wereldgeschiedenis voorbij zien komen.

Maar wat ik nu graag zou willen weten is wie deze serie ook nog van vroeger kent en wat er herinnerd wordt. Reacties hoeven niet perse in blogreactievorm - ik weet dat het sommigen afschrikt om een blogidentiteit te creeeren - maar kunnen ook gemailed worden. Om de herinnering een beetje op te frissen hier de DVD cover: