Vakantie in het Ramplaankwartier

Afgelopen weekend hebben we kennis gemaakt (op afstand) met "onze eigen" Haarlemse Rufus Wainwright:

Steef de Jong in Elswout

En natuurlijk enige Neerlandse & Vlaamse dichtkunst. Ook ontdekt zijn de Amsterdamse waterleidingduinen. Erg mooi, helemaal in melancholiek stemmend nazomerlicht! Veel herten en weinig mensen (op een doordeweekse dag), een mooi Amsterdamse school pompstation en een dosis lokale geschiedenis over Jacob van Lennep die ik tot voor kort alleen nog maar kende van de Roos van Decama, verplichte kost voor een eerstejaars Nederlandse taal en letterkunde. Meer dan de titel, en een vaag beeld van de uitgave, kon ik me echter van het werkje niet herinneren.

Het is vakantie. De kinderen zwemmen in een tijdloze ruimte die door J. ingevuld wordt met wegzakken in dikke boeken het liefst met de gordijnen dicht, een slome gang naar het schooltuintje om wat peterselie eruit te peuteren en af en toe een preitje, en het concert van Rieding, iedere dag met meer dramatiek uitgevoerd vanuit de diepste diepten van J's Hongaarse ziel. Bij R. liep ik net de kamer binnen. Hier heerst een andere sfeer. Wat bleek: "Het is vandaag sportschool". Er wordt keihard getraind door Boris, Dortje en de rest, en hun verrichtingen worden direct afgevinkt op het schema.

Frytka Belgijska

Terwijl het oergeweld - in de vorm van een onweersbui bij 31 graden Celsius - neerdondert op Warschau, waar ik op dit moment in een van de hoogste gebouwen zit, heb ik besloten dat het weer eens tijd is voor een berichtje. Voor diegenen die het willen weten: Tseiqami stopt als ik de vorige zomervakantie gedocumenteerd heb; ik ben ergens halverwege en moet hard op zoek naar mijn notities.

Waarom tijd voor een berichtje? Ten eerste omdat ik nu in de geboortestad ben van Marie Curie, die er indirect voor gezorgd heeft dat wij met ons viertjes naar Canada konden gaan. Ten tweede vanwege de herbeleving weer een buitenlander te zijn. In november was ik in Boston, maar dat voelde als thuis omdat de architectuur tussen die van Edmonton en West Europa inzit en de taal door mijn oren zonder sputteren geslikt wordt. In mei was ik in Berlijn. Berlijn ligt om de hoek en door mijn jarenlange ervaring met Duitsers voel ik me inmiddels ook Ein Berliner (of Eine Berliner? Eine Berliner? "Einer Berliner" klinkt het fraaist, mooi in harmonie). Maar nu dan, Warschau! Dat is andere koek. Hoewel ik af en toe een woord kan lezen - gelukkig een ortografisch transparante taal - zoals de titel van dit blogje doet vermoeden, versta ik geen woord. En het is ook niet zo vanzelfsprekend dat men hier iets anders dan Pools spreekt. Handen en voeten dus, vriendelijke lachjes, wijzen en andere gebaren, al naar gelang de boodschap.

Maar wat me het meest verbaasd, als naieve platlander uit een land waar we allemaal gelijk zijn en onze kop van de romp gezeist wordt als we boven het maaiveld uitsteken, zijn, naar ik vermoed, culturele verschillen in de rol van hierarchie in een samenleving en het belang van "connecties". Ik was erg verguld toen bleek dat bij deze conferentie er mij zomaar een hotel aangeboden werd. Dat gebeurt niet vaak. Prima hotel ook, en hoog, maar er is een subtiel verschil, want een andere groep conferentiedeelnemers resideert onder 4 sterren, en er lijkt geen nauw omschreven lijst van criteria waaraan deze groep moet voldoen. Spreker? 80 publicaties? Achternicht? Dochter van de tante van een geldschieter? Vrouw van de podoloog van de organisatrice? Gisterochtend was ik onder de indruk toen er twee vlotte jongens op me afkwamen die mij al het werk uit handen namen om de posters op te hangen voor de posterpresentatiesessie. Degelijk werk, want de posters waren nadien niet meer heel van de muur te krijgen. Echter in de middag met lunch, op zoek naar een plekje om te zitten, werd me (met handen en voeten) duidelijk gemaakt dat ik me in een ruimte had begeven (een mooie) waar ik, met mijn naamkaart met blauwe streep, niet mocht zitten. Dit was voor de rode en gele strepen. Het werd me langzaam duidelijk: ik stond ergens in deze samenleving, niet onderaan en niet bovenaan, en ik behoorde me daar niet buiten te begeven.

Het is prettig om in een land te zijn waar ik de subtiele signalen van de maatschappij niet begrijp en de taal al helemaal niet. Heel natuurlijk negeer ik van alles, zonder schaamte, zonder besef. Het filter dat ik van nature mis, ontstaat door een verandering van habitat. En eindelijk heb ik weer eventjes een helder hoofd, waar plaats is voor nieuwe weggetjes en ook voor een blogje.

Het sneeuwt in Edmonton

Het sneeuwt in Edmonton. Het zou nu toch eigenlijk de bruine periode moeten zijn, als de sneeuw ontdooit en er een laag droog bruin stro overblijft, met hier en daar een oude Tim Hortons' beker van de voorgaande herfst, neergekwakt voordat de sneeuw die bleef liggen viel. Hier is het al weer eeuwen geleden dat er sneeuw lag. Vanavond heb ik tot het donker indaalde, gesnoeid. Inmiddels weet ik dat we een laurier in de tuin hebben. Of hadden, want de laatste week oogde ze treuriger en treuriger. "Het is de kale vorst" zei mijn moeder. Een mooi begrip, kale vorst, die houden we erin. Net als "koude kant". Er groeit ook kamperfoelie, een soort vruchtenboompje, een onverwoestbare semi-plastic struik met de fraaie naam "laurierkers", een klimhortensia, een vijftal nog nader te determineren bomen als we door de klimop eindelijk de bomen zien, en zo nog wat meer.


J. heeft vorige week op goede vrijdag na urenlang geduldig meditatief staren in de ondoorgrondelijk bruine dieptes van het vogelbadje een salamander ontdekt, tot zijn grote vreugde en kleine troost voor de geplande maar niet te realiseren poes - jeukende bultengevaar! - , en heeft ons nieuwe huisdier voorzien van de naam Mandy. Ik had Sally gesuggereerd. Verder een kolonie spinnetjes zonnebadend tegen de wand van het houthutje, lieveheersbeestjes, een paar slakken, twee kauwen, een houtduif, een paar merels, en wat koolmeesjes. Tot zover de tuin.

En nu het huis. We wonen hier nu meer dan een maand en zijn door diverse stadia gegaan. We dachten aardig op streek te zijn, na zo'n twee weken, toen alles gewit was en we het karton van de vloer afhaalden. Tot A keer op keer geurtjes rook, muf en zurig of zurig en muf. Nu is A een sensitief en ik een analytisch mens, en om een lang verhaal kort te maken, nodigden we op een dag een zwammenmijnheer uit. Bruinrot, luidde de conclusie. Aaaargh! Daar ging het plan om de vloer te schuren en de bank te halen. Open moest de vloer en afdalen moesten wij. Daar heb je natuurlijk kinderen voor. (Voor diegene die zich afvraagt wat J. daar op de achtergrond doet: Hij probeert met van de Gamma gehuurde zuignappen de tafel op de tillen.)

Het viel mee. Een stuk balk in de gang, en de rest was onaangetast, de kruipruimte kurkdroog. Maar inmiddels waren we wel twee weekjes verder. Het grote schuurfestijn kon losbarsten, met van die loeigrote Gamma apparaten, in de folder losjes bediend door een dame in een klein hempje en een strakke jeans. Bij ons ging het er minder sexy aan toe. Koelkast stond buiten, evenals fornuis, al het eten in het schuurtje, tot de olie - in de vloer ge"floorboy"ed - goed ingetrokken was (48 uur niet betreden). Ontbijt en lunch moest buiten. Avondeten aan de bar in het cafe, of als we ons handig de vanuit het halletje de trap opslingerden, konden we in J's kamer boven een pizza van de koerier verorberen. Gelukkig was het mooi weer. Slechts een beetje fris, maar we zijn bikkels, nietwaar, en hebben voor zwaardere vuren en dikkere beren gestaan. De vloer is klaar, nu de trap (hee, doet ons dit niet ergens aan denken?), dan de kozijnen, om de kasten ook vooral niet te vergeten, en het mooie aan zo'n huis is dat je over een paar jaar gewoon weer opnieuw begint.

Update

Ahhh weer veel te lang geleden en nog steeds in haast. Een paar nieuwtjes:

• We zijn verhuisd en komen langzaam boven het bouwstof uit. Er staan krokusjes in de tuin, en we bezinnen ons op een huispoes. We zijn door de lijst gegaan van het asiel in Kennemerland, maar slechts 1% kan gecombineerd worden met kinderen, en deze ene procent is dan weer aan de medicijnen of heeft een hersenaandoening. We zijn er nog niet uit.
  
• Jakob is NH kampioen in zijn leeftijdscategorie: lees hier het verslag (met een ietwat vervormde Jakob).
• De rode poes uit Elswout (zie ons eerdere bericht) is nog steeds niet terecht: lees hier het verslag van de boswachter ("Kat in de zak").

De ontvoering van de broer van A. Heijn

Na wekenlang voorbereiden, besloten we vandaag dat de muren op etage 1 genoeg geplamuurd, gekit, geschuurd, gekrabt en gesopt waren. Behangtijd! Tante M. stuurde nog een aantal tips over schroevendraaiers aan touwtjes, en aandacht voor de werkrichting ten opzichte van plaatsing van het raam. Schone doek mee, rechte lat bij de hand. Het kon allemaal geen kwaad. Haastige spoed werd ons ook ten stelligste afgeraden. Maar na wekenlang uitstelgedrag kon een beetje druk op de ketel geen kwaad. Zelf de Fixet in de buurt wist van onze behangacties, en op zondagochtend hebben we ook nog ons best gedaan om de grote Gamma op de kop te zetten op zoek naar gaasjes om flexibele naadjes bij elkaar te houden. Maar inmiddels is toch de kop er vanaf en een halve kamer is gedaan. Nu nog afwachten of het blijft hangen, en zo ja, hoe het is blijven hangen. Grappige bijkomstigheid: De vorige bewoner heeft de vorige behanglaag geplakt toen de broer van A. Heijn ontvoerd is in Bloemendaal, zo lazen we in zijn dagboekaantekeningen op de muur. En laat het nu net het geval zijn dat W. Holleeder, de vermeende ontvoerder van de broer van A. Heijn, de afgelopen week is vrijgekomen. Misschien moeten we voor we deze berichten weer onder het papier plakken, ook een bericht van ons toevoegen, om ook onszelf een plek te geven in de geschiedenis van dit huis en haar bewoners.

Wat onze mannetjes doen

In de toekomstige slaapkamer van J. liggen Men's Health en Golfer's magazine. Hoe je libido te vergroten? Hoe je score te verbeteren? Er ging een wereld voor ons open toen we vandaag aan de koffie zaten, zoals ze door onze mannetjes gezet wordt, een echte Senseo dus. Onze loodgiet- annex electriciteitsmannetje verdiept zich in 's mannen gezondheid terwijl onze aanneemmannetje graag wil weten hoe hij een balletje door de ruit van de buren mept. Wij voelen ons kleine kinderen en domme drommels in de aanwezigheid van onze mannetjes. Wij kunnen nog niet eens een behangtafel opzetten, en als we proberen een gat met allebastine te dichten, blijkt het - zonder dat we het merken - al gedaan te zijn. Ook moet het de arme familie K. uitgelegd worden dat de rode tape om de openslaande tuindeuren heen geen decoratie is, maar tijdelijke bescherming. Maar in de avond, achter hun machines, slaat de familie K. toe en maakt sjablonen om op professionele wijze de perfecte foto voor het fotobehangetje van R. te kiezen. Op internet slaat de familie K. haar slag door echte Rauhfaser bij onze oosterburen te bestellen, voor het Heimatgefuehl. Behangen leren ze via youtube filmpjes - ze zoeken er nog eentje over vloeren leggen en het in de olie zetten met een vloermannetje -. De parketboer leest in het dossier van de familie K. (aangelegd na opvraag van talloze offertes) dat de familie K. hen op het spoor gekomen is, niet door hun "goede naam" zoals de meeste mensen, maar via internet. Helden van het digitale tijdperk, dat zijn ze.

Tata Steel Chess 2012

Aus dem fernen Kanada schauten wir im Winter immer mit Ehrfurcht zum Tata Steel Schach Turnier hinüber durchs Glasfaserkabel. Waickensie, wie es unsere kanadischen Schachhelden nannten - die auch gerne das Phänomen sackswäng diskutierten - , oder, auf gut Holländisch, Wijk aan Zee, ist einmal im Jahr ein Schachpilgerort, für Spieler aller Niveaus, von Schachwürmern wie your's truly bis zu solchen Göttern wie Carlsen, Aronian, Ivanchuk oder Giri. Und nun wohnen wir beinahe dort, mit öffentlichen Verkehsrmitteln, ein Auto haben wir schliesslich nicht, sind wir in ca 40 min mittendrin, zwischen Hochöfen und Strand.

Wit hatten Jakob auch dann schon lange versprochen, dass er mitspielen dürfe, wenn's soweit wäre, und diesen Wochenende begann das Spektakel. 3 Wochen lang Schach, Schach, Schach, herrlich! Wegen Hausumbaucomplexität haben wir nicht ganz so viel Zeit, aber ein Wochenende musste drin sein. Darum spielte Jakob bei den Wochenendsvierkämpfen mit. Ca 540 Spieler waren nach KNSB Rating in 4rer Gruppen eingeteilt und spielten einen round robin, also 3 Spiele, eins Freitag, eins Samstag und Finale am Sonntag. Jakob's Gruppe war 9L, eine der letzten Gruppen, weil Jakobs KNSB Rating noch nicht ganz eingependelt ist, und so war es nicht ganz unwahrscheinlich, dass er den 1ten Preis holen würde. Doch waren die Gegner um die 1320 gerated, dass sind also zwar blutige Amateure, aber schon erfahrene Klubspieler!

Am ersten Tag mussten wir uns anmelden und es dauert eben bis wir begriffen, dass Gruppen 8 und 9 gar nicht im grossen Saal zusammen mit den Grossmeistern spielten, sondern im Kaffee de Zon. Ein bisschen verwirrt und aufgeregt liefen wir eben hin und her um Wijk an Zee zu begreifen, die Situation in de Griff zu bekommen. Nachdem der Spielsaal gefunden war wanderten wir zum Strand und liessen uns vom eisigen Wind beuteln. Hie und da sah es aus als ob rudelweise Hasenraupen aus dem Wasser und über den Strand in die Dünen flitzen, aber es war nur vom Wind aufgepeitschter, weggejagter Meeresschaum. Im Abstand von 300m standen jeweils Männer in wehenden Mänteln, die ziellos in die Ferne starrten, ihm Geiste auf irgendeiner Nebenlinie ihres Repertoires.  Ok, Zeit zum Kampf! Zurück in die warme Stube.

Das Kaffee war perfekt für mich: Nachdem alle Spieler im Spielsaal verschwunden waren wurde es ruhig und konnte ich mich in Elmas Artikel über das Verhältnis von second language acquisition und specific language impairment und eine Tasse koffie verkeerd vertiefen. Immer mal kam Jakob zu Vorschein, ganz aufgeräumt, und nach ca 1.5 h war die erste Partie gewonnen. Es war etwas Glück dabei, denn die Rochade, die die Springergabel zuließ, hätte ihm eigentlich zum Verhängnis werden müssen! Wir aßen einen Rausschmeisser (Brot mit Spiegelei) und wanderten noch zum Analysezelt. Da hörten wir einem serbischen Grossmeister zu und erfuhren Details zu den Spielen Nakamura - Ivanchuk und Gelfand - Giri, und dann, hops, liessen wir uns von Bus und Bahn nach hause schaukeln und wiegen.

Auch am Zweiten Tag gewann Jakob, diesmal mit einem deutlichen Arbeitssieg. Zeitgleich mit Jakobs Spiel waren die Parteien der A Gruppe begonnen, und wir hatten nun Zeit uns das anzuschauen im grossen Saal. Ich begriff jetzt erst, was Schach und Golf gemeinsam haben, ja, dass Schach eigentlich ein Bewegungsport ist: gehen, gehen, gehen. Wie eingesperrte Tiger strichen die Meister zwischen ihren Brettern auf und ab, hin und her, und wir, gebannt, folgten jedem Schritt, prägten uns die Bewegungsmuster ein. Wieder zuhause checkten wir via Zwischennetz den Spielstand. Die anderen 2 Spieler in 9L hatten Remise gespielt, morgen ein Remise wäre genug für den ersten Platz!

Am Sonntag nahmen wir die Damen mit, wanderten wieder über den Strand, aßen wieder Rausschmeisser, guckten wieder nach GMs, und Jakob spielte sein Remise: Gruppenerster, Gewinn 25E, Promotion! Als wir abends Mendelssohn üben auf Violine und Flöte klingelt das Telefoon, selbst die Zeitung hat es mitbekommen und will mit Jakob sprechen. In gewohnt hyperbolischem Stil lesen wir am nächsten Tag:

Und auch Rebecca konnte das Interesse der Medien erlangen: im offiziellen Video ist sie mit ihrer blauen Mütze zu sehen!