Afbeelding 015
Originally uploaded by logologics
Als ik s'nachts niet kan slapen om dat zich mijn gescheurde enkelband om mijn arm gewikkeld heeft, dan sta ik op, pak mijn gear, en ga aan het werk dat Marcel, de buurman, voor mij bedacht heeft. Omdat hij zag dat wij hier slechts maar nog aan het nixen waren, besloot hij, dat het tapijt van de trap moest verwijdert worden, voor het huis aan de wonigbouwvereniging opgeleverd mocht worden.
Toch wij geven niet op, wie stribbelen tegen. Op de krukken balancerend krassen wij nachtelang de taaie lijm van de treden, en dan smeren wij de lijmverdelger (carcinogene effecten niet uitgesloten) eroverheen, tot zich de houtvaatjes kermend krullen.
Je zou denken, dat iemand, het noodlot, of gewoon meneer Pech, probeert ons nog te stoppen voor wij echt vertrekken. Ondanks trap inferno houden wij de moed hoog. Jakob gaat mee om nog wat spullen naar de opslag te brengen. Wij ruimen alles helemaal op nieuw in. Wat er allemaal in die 15 kuub past is verbazingwekkend. Volgens UTS (unieke totaalservice) hadden wij 60 kuub nodig voor de boedel, maar nu zitten 80% al in 15 kuub. Ze probeerden ons dus ongeveer 3 keer zoveel opslag te verkopen als nodig! Helemaal blij over het effectieve stapelwerk gaan we naar beneden. Jakob zit in het busje, ik sta klaar om Marian uit het gebouw van de opslag te loodsen, het kaartje met de pincodes tussen de tanden. Komt er iemand achter ons te staan met zjin Kiasuv. Marian stapt uit het busje om de lui achter ons te vragen of ze even terug kunnen zetten, zodat zij beter kan manoeuvreren, da zet de achterstaander gewoon zijn houtfoet op het gas, zijn auto maakt een sprong naar voren, geeft ons busje een tik, en die rolt als een biljardkogel met ca. 15km/h PATS tegen de muur. Ik zie Jakob met grote ogen aan mij voorbij ruisen, helemaal in zijn eentje in de auto. Gelukkig en zeer slim en verantwoord had hij zelf zijn gordel vastgezet, en zo gebeurt er niets. Even huilen voor de schrik, dan lachen voor de opluchting, en ... wij gaan toch verder, want wij willen nu weg hier, waar meneer Pech het scepter zwaait, voor hij ons toch nog te pakken krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten