Volvo verkocht

Nu begint het echte werk. Gaten vullen, tapijt eruit, en midden in het sloopwerk staat de thinkpad, want er is een potentiële koper voor de Volvo, Sebastian uit Assen! Maar eerst moeten nog alle zakjes en tasjes van de kinderen terug gebracht worden, en vooral de blauwe bril gehaald worden, die ik gisteren op Ballorig tussen de frites en kroketten vergeten was. Daarvoor hebben wij de Volvo nodig, en nauwelijks zijn we terug belt Jan. Als hij eindelijk aankomt belt dan ook Sebastian. Ik haal hem op station op, ontmoet nog Erlijn in de deur, ik rij, hij rijdt, wij luisteren, discussiëren bonnen, twee amateurverhandelaars, soms komt Elma ertussen, om even te zeggen hoe goedkoop wij de auto weggeven, en dan komen wij uiteindelijk tot een prijs. Ondertussen sloopt engel Marian (er zijn nog stroopwafels in mijn tas) de bovenverdieping, vecht daar tegen de luxaflexdraken en tapijtmonsters, wij horen beneden welke harde klappen ze uitdeelt. Nu nog het postkantoor vinden op het Smaragdplein, want dat is de enige die nog open is. In de sterke regen is nauwelijks een straatnaambordje te lezen (ze zijn ook zo klein in Nederland, daar had ik ook last van, toen ik het eerste keer naar Utrecht reed, met het busje van de ouders, bijna 8 jaar geleden, Elma deed toen de deur niet open, ik belde vertwijfeld vanuit een telefooncel, maar het hoorn lag naast het telefoon ...) , toch lukt het uiteindelijk allemaal. Slechts 8 keer natgeregend vandaag, mar toch de auto verkocht. Elma pakt de kinderen om te vluchten naar Zutphen, naar uitgebreid afscheid genomen te hebben van de Primera's met veel omhelsingen, maar ik blijf nog, want in de keuken zit dubbelplakband op de vloer dat dusdanig versmolten is met de ondergrond, dat de lijmverdelger weer aan de slag moet. Pas om 22.00 trek ik werkhandschoenen en mondkapje uit, pak de 4, en dan de laatste trein naar Zutphen, waar ik in de armen val van mijn geliefde Elma ... Oma Zutphen, de helpende engel no 2 chauffeert ons naar huis, en ... (onleesbaar) ...