Turkey oh turkey

(Waarschuwing: Dit bericht bevat foto's die mogelijk aanstootgevend kunnen zijn!) Dit jaar probeerden we ons eigen Thanksgiving weekend vorm te geven. Gisteren was ik reeds voortvarend begonnen aan de pumpkinpie, vergetend dat ik best een koker ben maar niet zo'n bakker. Dat herinnerde ik me wel toen bleek dat er te weinig crust-deeg was om de bakvorm te vullen en de gigantische hoeveelheid pompoenpurree te omhullen. Bij de aanblik van het half beklede bakblik zonk mij de moed in de pantoffels. Toen ik dan onder de nodige verwensingen de lepel in de pot gooide, schoot A me te hulp (na zich eerst oostindisch doof en westindisch blind te hebben gehouden voor mijn geworstel in de keuken) en kneedde er nog wat deeg bij. Het resultaat mocht er zijn, althans visueel: een echte pumpkinpie. Deze ochtend, bij wijze van ontbijt, probeerde ik het eerste stukje. Tijdens het eerste hapje schoot me ineens te binnen dat ik een fundamenteel probleem had met pumpkinpie. Het is iets op het raakvlak van smaak en structuur dat niet te verhelpen is, noch door koppenvol suiker noch door bergen allspice. Jammergenoeg dachten de kinderen er hetzelfde over. Hm. Nu was het Thanksgiving, hadden we een pumpkinpie, zoals het hoort, maar nu lusten we de pumpkinpie eigenlijk niet. De vogeltjes dachten dat het een eng bruin beest was en hielden afstand. Wij dachten erover om stukken aan te bieden aan de backalleyzwervers. Ook zou ik een schaal op het departement kunnen zetten. Uiteindelijk bleken de eekhoorns best trek in een paar brokjes te hebben, en ach een dun schijfje later op dag smaakte niet eens zo slecht. Rebecca had op school niet alleen een surrogaat turkey gemaakt, maar had ook ijverig meegeholpen met het koken van cranberry sauce. We kwamen er dus niet onder uit om een echte turkey op te dienen. Ter voorbereiding ben ik eerst maar naar de liquorstore afgezakt om een gewuerztraminer uit Okanagan Valley te halen. In ieder geval lekker bij turkey, volgens het etiket. De turkey. Het was de beurt van A, beetje meer de bakker dan de koker hier in huis. Onder het velletje van de turkey moest citroen-kruidenboter gemasseerd worden. Bij het bekijken van de foto zal een specialist misschien opmerken dat er iets niet helemaal goed gaat. Juist! In plaats van op de borst - om een heerlijk mals en subtiel gekruid borststuk te verkrijgen - wordt deze turkey op zijn rug behandeld. Helaas ontdekten we pas bij het aansnijden waar de vleugels en waar de pootjes zaten. Desondanks was de turkey een groot succes, en zal dat waarschijnlijk de komende drie dagen nog zijn. Morgen krijgen de kinderen wat cold turkey mee in hun lunchboxjes. 's Avonds bakken we turkey op voor bij de sla en rijst. Woensdag zouden we nog een turkeyragout kunnen maken en de allerlaatste restanten zouden we donderdag kunnen verwerken in een turkeysoep, met na misschien nog een klein plakje pumpkinpie. Als ie dan niet meer zo lekker is kunnen we ook een turkey-kerrie-mayo smeersel maken, voor op de cracker. . Maar nu eerst, ter afsluiting van deze veelbewogen dag, twee kleine chocolaatjes van de Chocolate Exquisite: de Grenade ('a dark chocolate based on Grenade cocoa, with a cocoa content of 60%. A variety that is distinguished by its distinct character and delightful subtle hints of herbs and flowers') en de Mangaro Lait ('with an exceptional cocoa content, the world's first '1er Cru de Plantation' milk chocolate is composed of only very characteristic, light-coloured beans produced by the Mangaro plantation in the north-west of the island of Madagascar. It expresses, in a highly refined blend, notes of caramel, exotic fruits, pain d'epices (spice cake) and honey, completed in the finale, with sultanas'). Dat hebben we wel verdiend.