Ik zit nu met twee stijve armen die ik amper op kan tillen te typen want de eerste griepprik in mijn leven waren er twee. Om 10 sloten we de rij in de Bonnie Doon Shopping Mall en begon het wachten. We dachten dat we slim waren geweest door niet meteen op de eerste dag van de free flu shot, maandag, te gaan en zo iets later in de week, iets later in de ochtend op een weekdag. Maar de rij slingerde zich nog steeds door de mall.
Voor ons stonden twee studentes die multivariate modeling en immigratie in China bestudeerden, achter ons stond een moeder met twee kleine kinderen en samen schuifelden we steeds een stukje op. Een vader werkte met zijn laptop geleund op de kinderwagen. Ouders schoven hun kinderen in winkelwagentjes voort. J las
Kameleon Ahoy! A las
Rob Roy. Ik ploeterde een paar artikelen door en R ging van winkel tot winkel. We haalden een kop koffie en gingen eens naar de wc. En eindelijk rond 1 uur was het zover. Onze namen kwamen op 8 papiertjes want we besloten ter plekke om tegen 4 virussen ingeent te worden, betraden de arena en stroopten de hemdsmouwen op voor de pediatric nurse die 8 spuitjes prepareerde.
J beet de spits af, hield zich goed met de ogen stijf dicht geknepen. R, een harde tante, knipperde niet eens met de ogen. Daarna ik en A was de hekkensluiter. En toen hoorden wij bij het gedeelte van de bevolking dat ingeent was, en er was geen weg terug. Bij dat besef werd ik langzaam zweterig. Echter, toen ik tijdens het verplichte 15 minuten wachten na de prik J's haar doorvlooide, was er voor psychosomatie geen tijd meer. Wordt vervolgd ...
Voor ons stonden twee studentes die multivariate modeling en immigratie in China bestudeerden, achter ons stond een moeder met twee kleine kinderen en samen schuifelden we steeds een stukje op. Een vader werkte met zijn laptop geleund op de kinderwagen. Ouders schoven hun kinderen in winkelwagentjes voort. J las Kameleon Ahoy! A las Rob Roy. Ik ploeterde een paar artikelen door en R ging van winkel tot winkel. We haalden een kop koffie en gingen eens naar de wc. En eindelijk rond 1 uur was het zover. Onze namen kwamen op 8 papiertjes want we besloten ter plekke om tegen 4 virussen ingeent te worden, betraden de arena en stroopten de hemdsmouwen op voor de pediatric nurse die 8 spuitjes prepareerde.
J beet de spits af, hield zich goed met de ogen stijf dicht geknepen. R, een harde tante, knipperde niet eens met de ogen. Daarna ik en A was de hekkensluiter. En toen hoorden wij bij het gedeelte van de bevolking dat ingeent was, en er was geen weg terug. Bij dat besef werd ik langzaam zweterig. Echter, toen ik tijdens het verplichte 15 minuten wachten na de prik J's haar doorvlooide, was er voor psychosomatie geen tijd meer. Wordt vervolgd ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten