Nadat huisbasin L gisteren onze douche afgebroken had bleek er een rare geur in te zitten. Alles in alles leed dit ertoe dat zij, zittend in de badkamer, voor een hoop tegels, en kijkend in een gat in de muur, toch maar aanvaarde dat ze morgen haarezelf bankroet moest laten verklaren, waardoor ze allebei haar huizen zou verliezen en haar net nieuw geleaste auto. Goed, dat wilden wij niet echt weten, wij noemen dat de catastrofistische karakter, maar wij probeerden natuurlijk haar een beetje te berusten en rieden aan eerst maar alles rustig te bedenken.
Vanochtend toen Bex en ik net terug fietsten van de bieb, ging weer het telefoon, de 20ste keer in de laatste 2 dagen, maar men had zich hersteld, geen bancrupcy, het huis moet gewoon helemaal opgeknapt worden, voor haar de enige optie. Dus er zal deze zomer hier van alles gebeuren, maar de kans dat wij er uitkomen deze zelfde zomer is gelijk nul. Vanmiddag zou de flood specialist komen, die zou het badkamerfiasko evalueren, en eventueel bespuiten met het nodige rotspul. Ik heb hemzelf later niet gezien, maar wel zijn werk geroken en zijn rapport gelezen, het blijkt allemaal OK. Eigenlijk is hier in Canada alles altijd OK, ook denken wij dat het heel erg is. Ze zijn toch anders dan wij, de Canadezen, of wij anders dan hun.
Nauw, wij gingen op pad om auto te wassen en een plank te laten zagen bij de eeuwige Home Depot, voor achter in de auto zo dat we meer kunnen inladen voor de vakantie, de achterbank is namelijk een beetje laag. Na dat gelukt is uitgebreid auto wassen, het eerste keer sinds de winter, het zout moet er toch eens van af: presoak soap, soap, wax, rinse. Even een aardappelsoep koken (op wens van Rebecca!), lekker met selderij, en, in plaats van zure room, wegens het cholesterol, met zachte tofu, bleek later fenomenaal lekker te zijn. Vervolgens stond klimmen op het programma. Wij zeiden dag tegen L, die net de badkamer met een microbenvernietigende scrub te lijf ging, en fietsten weer eens naar de butterdome.
Helaas, bij de donnerdrommel, de klimmuur was, hoewel alle openingstijden op t-net eerst gecheckt, gesloten, er had zich vandaag een acuut personeelstekort voorgedaan. Becky naam het zonder verbazing, gelassen, op en rende gewoon 2 rondjes op de tartan baan aldaar, keihard, haar wapperend enz. Djonge, djonge! Goed, dacht ik, als ze zoveel energie over heeft, gaan we dan maar naar Vertically inclined inc.
Toen we in onze nu glimmende Jeep op hun parkeerplaats rolden bleek het open en rustig te zijn. Ik moest eerst even weer een klimtest doen, maar daar ben ik nu goed in, dus dat was zo afgedaan. Dan ging Rrr in de gordel, en hops. Er zijn daar twee etages klimgrepen, met boulder grot, turnringen, stuiterballen. Wij maakten eerst rondjes, omhoog, via de grot naar beneden, even paar grepen aanpakken, weer onhoog, door de grot ... Ik dacht al, dat wordt nix, ze is te moe, het is te laat. Wij zaten ondertussen op 18.00, en het meisken had al de rondjes in de butterdome plus heel veel stoeien met K, het dochtertje van de huisbasin, er opzitten. Maar Rrr lief heeft speciale reserves, zoals een kameel, allen heb ik de bult nog niet kunnen vinden. Ze werd uiteindelijk toch echt warm voor het klimmen, en dan ging ze de muren omhoog, met een energie die ik niet meer kon begrijpen. Ze hing daar boven mijn hoofd in de zeilen, lachend heen en weer bungelend. Wil je naar beneden?! Nee, nee!! Ik wil niet naar beneden!! En zo ging het door. Nog 3 keer, ok? Nog 3 keer! 3 is een magisch getal voor haar als het erom gaat noch net iets te mogen (nog 3 filmpjes, nog 3 verhaaltjes, nog weet ik veel, het heeft met die affrikaat dr te maken). Om acht pm waren we weer thuis, snel de soep, en als toetje paar Oreo dubble stuf koekjes.
Morgen gaan we maar eens rustig doen, beetje badderen in Pigeon lake.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten