Supreme Happiness

Een maandenlange vakantie achter de kiezen, Becky net een half dagje naar school en dan alweer een lang weekend vanwege labour day, altijd op de eerste maandag van september (omdat iedereen dan alweer moe is van het werken?). Er is genoeg te doen: musiceren (Alexander krijgt deze week zijn eerste fluitles van Canada's beste fluitiste, in ieder geval dat zegt haar website), Nederlandse taaloefeningetjes, tuinieren, rondcrossen in de back-alley. Aanvankelijk was het plan om mee te feesten in het kader van 2009 het Internationale Jaar van de Astronomie, in Elk Island. Een tentje opzetten, enzovoorts. De laatste dagen zien we echter steeds in en om Edmonton "Severe Thunderstorm Warnings". En dat betekent dat wij doorgaans als vier angstige haasjes - in feite slapen de kindjes breeduit snurkend -, twee angstige haasjes met de oren gespitst gehurkt in de tent zitten. En zie je dan een ster? Noop, want onweer gaat doorgaans gepaard met dikke wolken. Per saldo, de kosten en de baten met elkaar verrekend, leek het ons niet optimaal. En zo kwamen we uit bij het Hawrelak Park, alwaar, zo dachten we, we met de kinderen naar het Edmonton Symphony Orchestra (ESO) zouden kunnen in het zo interessant uitziende Heritage Amphitheatre. Aangekomen, sloten we aan in de rij voor de gate. Het duurde lang voor de poort zich opende omdat er nog wat gestemd moest worden. Dat klonk veelbelovend! Ach wat hou ik van de toetertjes, piepjes en strijkjes voordat alles begint: Een glimp van vakmanschap, de opmaat voor perfectie. Eenmaal door de poort nestelden we ons in de stoelen, keken uit op een podium met een vleugel en lege stoelen met microfoons voor het hele orkest. Om ons heen een en al gezin. Helpers in "staff" shirts liepen druk rond. En toen, om 2PM sharp, sprongen Linda & Lisa het podium op, met vanaf het eerste ogenblik een overstoorbare in de kop gebeitelde lach, waarvan je zeker weet dat die blijft zitten ook al gaat het schip waar Linda & Lisa op varen, ten onder. Het eerste kwartier gooiden we onze armen in de lucht op commando, zongen we mee - wat je al niet over hebt voor de kinderen -. Becky kon het ook best waarderen, Jakob werd argwanend. Was het ESO, waar we voor gekomen waren, geslonken tot een piccolo/dwarsfluit, een viool, een cello en een tuba (met clownshoedjes op)? Later bleek dat we in de aankondiging niet alleen Linda & Lisa over het hoofd hadden gezien maar ook de regel "This hour-long event does not include musicians of the ESO". Wel gooiden Linda & Lisa de pluche olifant Hansa in de strijd, want het thema was circus. HANSAAAAAAA! Wapperend met de handen om "supreme happiness" in Thai (helaas zonder de bijbehorende uitspraak "HUHNsuh"), uit te drukken in gebarentaal. Voor een indruk: zie hier het ASL gebaar voor happy en stel dit dan verviervoudigd voor, in tweevoud met glitterpak en beitelkop. Alexander ontwikkelde een aanzwellende druk achter de oogbollen. Na een uur waren we murw maar begon het ook stevig te regenen, tot ons grote, duivelse plezier. "Fun for the whole family continues with the Teddy bear picnic!" Verzopen stond Fat Franks achter zijn grill. Van face painters of de "instrument petting zoo" was geen spoor te bekennen. En wij zakten af naar huis. Wat ik wel bereikt heb vandaag is het bestellen van kaarten voor het kerstconcert van het ESO, zonder Linda & Lisa, maar hopelijk met een berg supreme happiness.