Welke vader brengt in Nederland zijn zoontje naar school in een kilt? En gaat daarna door naar zijn kantoor op de universiteit en geeft een college in een rood-geruite tartan met kousen met kwastjes en toebehoren? De vader van een vriendje van Jakob, trots op zijn afstamming, deed dat vandaag en hij is niet de enige. Laatst zag ik ook vader in een kort bruin rokje.
Even later op de dag gingen we op pad voor tweedehands schaatsen. In de winkel stonden werkelijk rekken, rekken en rekken vol, zeker 1000 paar, hockeyschaatsen. Ongeveer twee stellages waren volgepakt met witte kunstschaatsschaatsen. Maar waar waren de noren? Gingen wij niet vroeger na de houtjes niet allemaal door op of kunstschaatsen of noren, afhankelijk van afdragertjes van broers of zussen en zelfbeeld? Twee paar vond ik, onder in, in de hoek. De jongen van de winkel wist niet eens dat ze er waren.
Ondertussen zijn hier in huis de laatste tijd verontrustend veel Duitse invloeden waarneembaar. Op het gebied van de schone letteren heb ik me inmiddels gewaagd aan de zuiptrilogie van Frank Schulz, en wordt inmiddels, aangekomen in deel II, verdraaid handig in het ontcijferen van Hamburgs. (Ik hoef het niet meer hardop te lezen.) Op de Ipod speelt Heino Jaeger, eveneens in Hamburgs. Gisteren dan eindelijk Das Leben der Anderen angekoekt en Jakob oefent deze week hard op het Alle Menschen werden Brueder thema uit Ludwigs negende en een Ecossaise in G uit dezelfde koker. Na de eerste goddelijke Maultaschen zullen nog vele volgen.
Hoe houd ik hier mijn culturele waarden en tradities in ere? Klompen zijn niet comfortabel. Noren in mijn maat kan ik niet krijgen. Knolselderij is onvindbaar. De Nederlandse componisten zijn niet doorgedrongen tot de kindercanon. Maar gelukkig ... zijn er altijd nog kamerdebatten met Geert Wilders die we kunnen bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten