Een rustig ontbijt terwijl een mule deer (of was het toch een white-tailed deer?) voorbij graast. Om de een of andere reden komt het gesprek aan de ontbijttafel op fantastische producten zoals Buisman (zie ook hier: Buisman) of Sahnesteif of Maggi of Fondor. Ooit, en in sommige huishoudens nog steeds, was het leven ondenkbaar zonder deze producten. Terwijl ik dit schrijf herinner ik me hoe wij in de 5de en 6de klas van de lagere school koffie moesten maken voor het schoolhoofd, in een team van 2. Heel belangrijk was het halve theelepeltje Buisman. Op een ochtend was ik in een rebellerende bui en deed in plaats van het halve theelepeltje Buisman een halve theelepel plantenaarde uit een van de bloempotten in de lerarenkamer in de koffie ...
Bij het Lake Area testen we de temperatuur van het grootste bergmeer van Noord Amerika, Yellowstone Lake. Hoewel er onder dit meer een vulkaan huist, zou de temperatuur zo'n 10 graden Celsius (swimming not recommended) zijn, door de grootte en diepte van het meer. We gaan kort kopje onder en stellen vast dat het koud is.
Op weg naar de East Entrance stoppen we bij Butte Lake Lookout waar een geweldig uitzicht over het hele meer is, met regenwolken achter ons, zon over het meer, afgebrande bomen, de Tetons in de verte en langs het meer op sommige punten rokende vents.
We rijden over de Sylvan Pass door een alpien landschap en komen dan door het Shoshone Forrest met rode zandsteen bergen die aan Arizona doen denken. Het is opmerkelijk hoe weinig mensen er ineens zijn.
We rijden door Cody, de stad van Buffalo Bill, de uitvinder van de rodeo, en horen bij het visitor centre dat het in Bighorn Canyon stikt van de levensgevaarlijke ratelslangen. Hebben we de beer onder controle, komt de slang! We zien onszelf in cowboy boots maar besluiten toch nog even verder te informeren in het echte Bighorn Canyon visitor centre in Lovell. Dat wekt de indruk oversized te zijn wat bevestigd wordt als de ranger ons antwoordt "Our campsites usually do not fill up", na de vraag of er wel een plekje vrij is op de camping, nu in het hoogseizoen. Een rare gewaarwording een paar uur van Yellowstone vandaan. Hoe kan dat? Waar zijn we terechtgekomen? Wel relativeert de ranger onze angst voor ratelslangen: het gaat om de prairie ratelslang, een zeer schuw beestje dat als wij aan komen donderen snel wegschuifelt. Alleen als we bovenop haar staan, zal ze bijten. En het gif is gevaarlijk, zorgt voor rot en het gebeten deel moet boven het hart gehouden worden en de gebetene immobiel gemaakt worden om de bloedstroom een beetje onder controle te houden. Daarnaast is het van belang om binnen 3 uur in het ziekenhuis te zijn (we moeten Jakob beloven geen tochten te maken waarvan de heenweg langer duurt dan 3 uur). Maar: de afgelopen jaren is slechts 1 kind gebeten dat een slang rondslingerde en een hond die een slang op wilde eten. Met onze dagpassen bij de hand rijden we dus de hoge woestijn in die Bighorn heet naar Horseshoe Bend, waar de campsite is. Er staan twee trailers. Ik verzucht "Dit is echt rust ..." en Rebecca wijst "maar er zitten twee mensen!". We proberen de tent zo op te zetten dat-ie niet te dicht op het bliksemvangende metalen afdak staat en ver genoeg is van het harde gras dat vol zit met ratelslangen.
Dan zien we in een magisch moment hoe gelijktijdig in het westen de zon ondergaat en in het oosten de maan omhoog komt.
Hoewel de campground voor 90% leeg is, ontstaat er tegen de avond toch een kleine schermutseling omdat twee partijen, een Frans stel in een bescheiden Cruise America RV en een ouder Amerikaans koppel in een grote trailer, denken recht te hebben op dezelfde plek:
Ze lossen het zo goed op dat Amerika tot in de late uurtjes bij Frankrijk, direct naast ons, buurt. Nu is het hier in dit landschap ongelofelijk stil. Dat betekent dat je ieder geluid enorm hard hoort. Als het waait, hoor je hoe de wind zich vanuit het dal langzaam opblaast. In de tent kunnen we het water van het meer enkele honderden meters verderop horen klotsen. De krekels zorgen voor een kakefonie. En dus ontging ons deze avond ook geen enkel woord van het gesprek van onze transatlantische buren. Ik sukkelde weg rond de tijd dat Amerika aan Frankrijk vroeg hoe het toch zo dun bleef bij al dat lekkere en vele eten, Frankrijk begon te vertellen over aubergines en olijfolie. Wat ik niet meer hoorde was dat Amerika daarna diep enthousiast begon te vertellen over brownies met olijfolie waarop het vrouwelijke deel van Frankrijk een geschrokken gilletje slaakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten