Na het ontbijt met uitzicht op de eeuwige graslanden rijden we naar Val Marie, Capital of the Black-tailed Pairiedog, Gateway to the Grasslands, where heaven meets the earth. Als we langs de kerk rijden en daar alle auto's zien en op onze horloges kijken (zondagmorgen 11 AM) concluderen we dat het hele dorp in de kerk zit. In de grasslands is god een grote speler. We lopen door de hoofdstraat van Val Marie ("main street"). De website van dit dorpje liegt niet maar er is een zekere incommensurabiliteit tussen deze site en de wijze waarop wij Val Marie waarnemen.
Het visitor centre is het nieuwste gebouw in Val Marie en als enige open op deze zondagmorgen. Grasslands blijkt een nieuw park te zijn, een synoniem voor onderontwikkeld. Het bestaat uit twee delen en het is wachten op die ene boer die zijn land maar niet wil verkopen tot het park zich echt kan ontpoppen en ook daadwerkelijk een fee kan gaan vragen. Er zijn dus inderdaad eigenlijk geen wandelpaden, maar wel een ecotour, een autoroute van 28 kilometer met 5 stopplekken op markante punten en interpretatieve borden. We proberen een plan te maken voor de komende dagen, maar missen gevoel voor het gebied, zo zonder wandelingen of zwemwater. Het is middag, warm en droog en alle dieren houden siesta in hun holen. We besluiten om toch maar te beginnen met de ecotour, ter orientatie en verkenning. Net voor we het park in rijden, ligt op de weg een net aangereden porcupine, stekelvarken, een roadkill. Samen met Jakob bekijk ik hem. Het is stil op straat en we hebben geen idee hoe we dit beestje een laatste eer moeten bewijzen. Waar is hij nu? Hoe is het daar?
Als we het park binnenrijden, beseffen we dat Bighorn Canyon nog geciviliseerd is vergeleken met Grasslands.
Parmantig en waakzaam kijkt een prairiedog naar ons, de wachter van de prairiedogtown, een onderaards gangenstelsel waarin het moet krioelen van de prairie dogs.
We zien nog drie rustende antilopes en we besluiten de ronde af te maken via een dirtroad van 48 kilometer. Dit levert een crack in de voorruit op als een grote 4x4 pick-up ons in volle vaart tegemoet rijdt. Nu horen we erbij. De ecotour heeft ons een blikje in het landschap gegund, maar verre van ontsloten. De enige manier is lopen en na het avondeten (rijst, paprika, ui en noten) lopen vanaf onze kampeerplek Grasslands in voor een avondwandeling.
Tijdens het eten werden we plotsklaps omsingeld door miljoenen kleine vliegjes, maar tijdens het wandelen waren deze op mysterieuze wijze weer verdwenen. Op het "pad" lagen, verspreid door coyotes en andere aaseters, delen van wat de denken dat ooit een bison was:
De zon ging onder en toen was het weer teepeetijd:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten