Warm wishes from the snow

Hunter's chorus from Der Freischutz - Carl Maria von Weber

Violin: Jakob

Flute: Alexander

Art Gallery of Alberta

Naast de West Edmonton Mall is Edmonton sinds kort een ander cultureel mekka rijker: de Art Gallery of Alberta, gevestigd in een futuristisch gebouw in het art district. Deze kerstvakantie halen we alles in, niet alleen slaap, maar ook kunst en cultuur. A & J waren als eens in de AGA geweest, in het kader van een fieldtrip, en hebben zich toen in Degas verdiept en de rondingen van de vrouw. Vandaag gingen we met R. op stap, want J. had zijn End of the Year Chess Tournament. AGA had vandaag een expositie over Matisse, licht en lijn. Maar eigenlijk was dat niet hetgeen dat indruk maakte, ondanks de vrouwen die dromerig in vissenkommen staarden. Evenmin waren we echt gecharmeerd van de Canadese landschappen. Leuker was de expositie over het symbolisme, met zowaar ook nog een tekening van ons eige Jan Toorop, mooie drukken van Odilon Redon met losse rondzwevende hoofden en een pikante ets van Franz von Stuck (die Sinnlichkeit). Verrassend was de kleine expositie Urban Vernacular van Laura St. Pierre. Het was waarschijnlijk Grand Prairie, waar de kunstenares woont en werkt, maar het had ook zo maar zo'n typisch desolaat Edmontoons landschap kunnen zijn. Helemaal bovenin het gebouw was, tenslotte, Oil van Edward Burtynsky. Indrukwekkende groot formaat foto's vol rotzooi en bagger van mensen, maar o zo gestructureerd. 's Avonds een ouderwets gezellige googleklikmaardoor-avond, die begon met inspiratie opdoen voor toekomstige vakanties in Europa en uitmondde in herinneringen ophalen aan vroeger. Via zoektermen als Finland, sauna en canoe kwam ik uit bij de cello's van Apocalyptica, daarna door naar de dwarsfluit van Jethro Tull (niet in deze video) om uiteindelijk te eindigen bij Cream.

shoing how to skate

We went to the skating ringk today . The ringk wuz close to uwer huose.

So we had lots and lots uw fun with playing tag.

I love skating!

Solar system mobile making kit

Wat kun je beter doen op eerste kerstdag, terwijl Teresa's lamb roast in de oven ligt te braden, dan een solar system kit in elkaar knutselen? Er zijn op z'n minst duizend-en-een dingen die je beter kunt doen. Desondanks zaten we op de middag van eerste kerstdag met penseeltjes in onze hand glow paint op de zon, neptunus, mercurius, venus, mars, aarde, jupiter, saturnus en uranus te smeren. Hoe dikker de verf hoe meer gloei. Maar hoe dikker de verf, hoe minder je zag van de mooie kleurtjes. Het smeren was een bijzonder precaire aangelegenheid.

Daarna moest de constructie, bestaande uit vier plastic rietjes en in het midden een kruisje, gebouwd worden, en de planeten gehangen. Wat ze niet onder punt 2 op de handleiding vermelden is dat het meegeleverde touw niet alleen razendsnel rafelt maar zich ook als Houdini ontknoopt.

Uiteindelijk alles met de aloude aansteker-truc vastgesmolten en twee uur bungelde mijn eigen zonnestelsel vrolijk aan de lamp. Lampje aan.

Lampje uit.

Hmmm ja, ook wij hadden wel iets meer gloei verwacht ... 's Avonds als troost (na deel 1 en deel 2) deel 3 van The Girl gekeken. Ach wat is Zweden toch een mooi land, waar alles goed geregeld is.

London - Amsterdam - Frankfurt - Toronto - Edmonton

Op maandagochtend om 6 uur gewekt door de wekservice. Taxi in. Check-in op London City Airport ging prima. Zelfs geen piep bij poortjes. Maar toen stokte het. Ik haalde koffie, yoghurt en sap en plugde mijn compagnon in. Al snel raakte ik in gesprek met mijn buren, een Brit die de afgelopen maand 17 keer gevlogen was en ons wist te vertellen dat de vliegtuigen tussen de mist door probeerden te vliegen, een Noor van rond de poolcirkel waar de bevolkingsdichtheid van elanden groter is dan die van mensen en die nu in Den Haag woonde, een Deense moeder met 2 kinderen die nu in Engeland woonden. Het was een gezellig ontbijt. De Noor en de Brit bleken allebei iets met Shell te maken te hebben en Kazachstan, de een bij het crisis management en de ander bij engineering, en de Noor had gestudeerd in Trondheim, en zo hadden we allemaal wel wat gemeen. En toen ging het ineens snel, relatief snel. Mijn vliegtuig had een gaatje tussen mist en ijsregens gevonden, en, al was het met een vertraging, we gingen op pad; 40 minuten later landden we in Amsterdam.

Inmiddels ben ik weer 3 dagen verder. De terugweg heeft 24 uur, 2 omboekingen en 5 films (Shutter Island, Vision: Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, Jean-Michel Basquiat: The Radiant Child, Le père de mes enfants, en in de serie Classical Albums Never Mind zie hier dan hier dan hier en uiteindelijk hier) geduurd. Via Amsterdam, Frankfurt en Toronto kwam ik afgelopen nacht om 1.30 thuis aan. Vandaag hoorde ik dat mijn tas een nog interessantere reis gaat maken en vanuit Frankfurt eerst St. John aandoet. Zouden we voor de kerst allemaal herenigd zijn?

Kunst voor het volk!

"Dad, look, wha' a beau'iful pi'ture!" riep vandaag een ongeveer 5 jarige meisje terwijl ze op het afgehakte hoofd van holofernes wees. Doe dat in Nederland nu ook, gewoon die grote musea voor iedereen opengooien en dan komen ze vanzelf wel, al is het alleen maar omdat het koud is en er lekkere chesterfields tussen Rembrandts staan. Wat ik vandaag allemaal voorbij heb zien komen: Giotto, Cimabue, Piero della Francesco, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Memling, Holbein, Rubens, Van Eijck, Van Ruisdael, Van Ostade, Hals, Rembrandt, Vermeer, Saenredam, Govaerts, Van der Goes, Monet, Manet, Seurat, Degas, Turner, Van Gogh, Picasso, Klimt, enzovoorts enzovoorts. En dan nog, als klap op de vuurpeil, een tentoonstelling over Canaletto en de hoogtedagen van het ver gezicht schilderen in Venetie, met concurrenten als Marieschi, Bellotto, Guardi en voorlopers als Carlevarijs. Het heeft wel wat, het oude land ...

A wee bit of snow

Hoe kan dat toch, dat in Canada, Rusland en Scandivanie alles doorloopt maar hier in London, want daar zit ik nu alles gecancelled wordt terwijl het pak sneeuw ongeveer half zo groot is? Toen ik vanuit Edmonton vertrok hadden we een kleine vertraging omdat de vleugels nog even gesprayed moesten worden, want dat moet klaarblijkelijk als het koud is en sneeuwt. Misschien moeten ze London ook wat van die spray aanschaffen?

Het was een chaos gisteren. Niets vloog, iedereen zat op de grond en probeerde ergens een internet verbinding te leggen. Maar met verbinding kwam je ook niet ver want teveel mensen probeerden rond te surfen. Bellen, dat moesten we, maar mijn mobiel kan ik alleen bij de AH opladen, en skypen ging dus niet, en ook al had ik kunnen bellen dan nog had dat niet geholpen want later bleek dat er geen doorkomen aan was. Naar Terminal 5 moesten we, maar de shuttle naar Terminal 5 kwam de heuvel niet op. De express trein ging wel, maar bij Terminal 5 wist men niet meer dan bij Terminal 1. Inmiddels werd ik een beetje gestoord van het in de lucht rondlopen met laptop en informatie vragen aan mensen die het ook niet weten. Vliegen ging toch niet meer, zoveel was duidelijk, dus waarom niet de underground nemen naar London? Ik had immers nog mijn mooie Oyster kaart van de zomer. Ach wat was ik blij toen ik die gewoon kon opladen! Iets dat werkte! Maar de vreugde was kort. Ergens voor Terminal 5 lag een kapotte metro op de rails. Dan maar express trein naar Terminal 4. Bomvol natuurlijk. Daar op zoek naar de underground. Om met Gordon Ramsey te spreken "Tube in". Maar toen ik tube in was bleek dat we op grote vertragingen moesten rekenen, omdat allerlei stop en waarschuwingssignalen niet werken. Heel langzaam reden we, en af en toe een abrupte stop. Heel langzaam. Het was donker toen ik bij Kings Cross uitstapte. Geen idee of dit een goed plan was, maar in ieder geval wist ik dat hier veel hotels waren. Booking office gezocht. Kamers gingen voor astronomische bedragen weg, maar ja, iedereen zat omhoog. Een groep Duitsers overwoog om naar Dover af te zakken om daar de boot te nemen. Een groep Italianen begreep nergens iets van. Eindelijk was ik aan de beurt; na een half uur bellen, was er een kamer gevonden. Een bed! WIFI! Aan eten dacht ik nog niet eens. Laatste hurdle was de taxi. Zien er leuk uit hier, maar nemen geen creditcards. Geldmachine zoeken. Eerst maar muffin eten. Gelukkig aardig meisje achter de counter. Weer in de rij. Cab in. Geen idee waar naartoe, maar ik zag de straten waar ik in de zomer met Jakob doorheen getoerd was in de big bus weer voorbij komen, en kreeg langzaam weer vertrouwen in de wereld. Toch mooi hoe stevig zulke fragiele ankers kunnen zijn.

10+42+6+X = 96

Dit jaar heeft men weer goed uitgepakt. Kreeg ik een aantal jaar geleden nog een bandenplaksetje (29ste verjaardag) of een wat extra gigs geheugen voor mijn computer (30ste verjaardag), de laatste jaren is het echt een vetpot. Vorig jaar was het thema tekenen, dit jaar zie ik zowel grote geestelijke verrijking (3 boeken) als fysieke taken (zwembril) voor me. Gelukkig wel een glaasje port erbij, zodat ik Pluto en Mars op de kop kan plakken als ik in de kleine uurtjes het zonnenstelsel in elkaar knutsel. En als laatste, om het feestje ook een idealistisch karakter te geven, een verjaardagsdonatie aan Wikileaks. Ach ja, en niet te vergeten het cadeau van Rebecca dat al een maand op me lag te wachten in de kast: een compleet dichtgekit doosje met daarin een haarknip van mezelf die ik al een tijdje (maand) kwijt was. Bedankt!

Tja, weer een jaartje om, en waar gaan we naartoe? Deze ochtend om te beginnen eerst ontbijten bij Friends & Neighbours, onze favoriete diner, waar we nu, nu we wat verder van Whyte Avenue wonen, niet zomaar meer naartoe kunnen wandelen voor een Eggs Benedict met White Wine Hollandaise Sauce en 4 slappe mokken koffie. Daarna even de handschoenen thuis oppikken, mutsen op het hoofd, snotneuzen in de jas, en verder voor een wandeling naar Hawrelak Park. Stralend weer, maar koud, koud, koud.


Thuis weer opgewarmd, hotdogs met zuurkool gegeten en ons allemaal op de bank genesteld onder een grote deken om the Bridge of Therabithia te kijken.

I'm six!

Er stonden kruisjes op de kalender. De dagen werden geteld. Nog 4. Nog 3. Nog 2. Nog 1. Vannacht werden we wakker geschud. Nee, nog geen tijd om op te staan. Eindelijk was het zover. In het mooiste jurkje, de nieuwe stippeltjesmaillot, twee strakke vlechtjes, de balletschoentjes met een wolkje parfum van mama alle papieren losrukken.


Daarna op naar de Telus World of Science, om de gezamelijke vriendjes en vriendinnetjes op te wachten. Kinderfeestjes thuis kunnen we namelijk niet aan. We voegen ons bij de rij voor de Birthday Desk, schrijven ons in, krijgen voor iedereen een naamsticker, een grote doos voor de cadeau's, en een partyroom toegewezen. De eerste kinders komen aan. We hebben nu geleerd hoe het hier gaat: als je 6 kinderen wilt hebben, nodig je er 12 uit. De rest heeft namelijk 'other commitments' (doorgaans: ijshockey). Als we ons groepje compleet hebben, gaan we direct op pad naar de eerste science show. Over ...

electriciteit. Net als R., zijn haar vriendjes en vriendinnetjes niet voor kleintjes vervaard, melden zich graag als vrijwilligers aan en proberen hun vingers zo hoog mogelijk in de lucht te krijgen om antwoord te geven op de vragen. We eten een pizza, pakken de cadeaus uit, ontsteken de kaarsjes, doen het licht uit, zingen R. toe, blazen de kaarsjes weer uit, eten taart, rennen door de legozaal, gaan naar volgende science show over 'pop' deze keer, en maken kennis met stomend koud (-78) dry ice.


En dan is het alweer klaar voor dit jaar. Vriendinnetje M. gaat nog even mee naar huis en langzaam loopt de dag ten einde terwijl R. ons allemaal voorleest uit haar nieuwe boekjes.

Meet me in the Maple Leaf Lounge (or not)

Deze week is mij een twijfelachtige eer te beurt gevallen:

It's the time of the year again when Air Canada recognizes and rewards its most valued customers. For you, the coming year will be one of refined privilege. That's because as of November 15, 2010, you have qualified for 2011 Air Canada Elite^® status*.

En nu mag ik een Elite labeltje aan mijn tassen hangen zodat ze als eerste op de caroussel komen. Met mijn Elite kaart hoor ik bij diegenen die als eersten het vliegtuig in mogen. Als ik even met mijn kaartje wuif kan ik op Heathrow neerzeigen in een van de relax chairs in de Maple Leaf Lounge. Mijn volgende reis wordt ge-upgrade naar executive class.

Nu roept dit alles een bijzonder complex aan gevoelens op. Ik kan niet ontkennen dat ik het enerzijds bijzonder sexy vind. Zucht naar status? Maar niet ten koste van niets, want ik heb aantoonbaar meer dan 35.000 statusmijlen kerozine afgelegd de afgelopen maanden. De anti-materialist lacht en gooit de belachelijke plastic kaartjes in de afvalemmer, de milieu-activist vraagt zich af hoe ze te recyclen, de student zit het liefst met haar laptop op de vloer met een ranzige beker koffie, de kosmopoliet kijkt uit naar de volgende reis, de levensgenieter bestelt direct na het instijgen een glaasje champagne, de calvinist kijkt op dit alles neer.

En zo gaat de tijd voorbij

Veel staat dit jaar in het teken van 'de laatste keer'. Op 31 oktober was onze laatste verpletterend multkulti Halloween. De immigranten hier nodigen maar al te graag nog versere immigranten uit om de traditie die nog geen traditie is samen ten volste uit te leven. Zelfs ik had een heksenhoed op, en een zwarte cape om de schouders. In de middag waren we via Rebecca bij de immer vrolijke onverstoorbare Pakistaanse familie. Terwijl voor de ouders de Halloween-kookprogramma's draaiden op een van de breedbeeldtelevisies, plakten kinderen met hun candy-appels aan het plafond. Jakob schaakte onderwijl de sterren van hemel bij zijn laatste Halloweenschaaktoernooi. Via hem zakten we aan het einde van de middag af naar de tweede Halloween-bijeenkomst in Oxford English met haardvuur en whisky. Maar toch gloort er ook nog allerhand nieuws onder de sneeuw. Op de laatste Remembrance Day, 11 november, was ik voor het eerst bij een Suzuki celloles. En op Jakobs laatste verjaardagsfeestje waren we voor het eerst bij de Bonnie Doon Bowling Lanes waar hij zijn eerste hexbugs kreeg. Ook had Rebecca deze week haar eerste schaatsles en droeg daarbij haar eerste schaatshelm. En vandaag probeerde ik voor het eerst van mijn leven geld te pinnen van een lege rekening.

Walking distance

In Boston vroeg de taxichauffeur me hoe het weer in Edmonton was. Ik dacht aan de stralend blauwe hemel en het zonnetje. Het weer in Boston was die dag "disgusting" geweest; "not good" was een understatement. Desondanks was ik vast besloten om de volgende ochtend van hotel naar conferentieoord te wandelen en vroeg een mijnheer achter de balie van het gigantische hotel - hieronder mijn uitzicht naar beneden als ik mijn kamer op de 12de verdieping uitwandel - of dat te doen was.


Hij lachtte me vierkant uit, en zei dat dat toch geen walking distance was. Ik was verbaasd, want googlemaps had me toch niet meer dan 2 mijlen voorgerekend. Vanochtend legde ik het aan een andere baliemedewerker voor. Hij zette met een mooie blauwe markeerstift een willekeurig kruisje op mijn kaart en concludeerde vervolgens dat wij ver buiten de kaart waren, en pakte een andere kaart. Ik besloot te vertrouwen op mijn eigen inzichten, en liep vanuit hotel in ongeveer een kwartiertje naar de plek van bestemming. In feite kijk ik vanuit mijn hotel recht richting conferentieoord, aan de andere kant van de Charles River, die Boston en Cambridge splitst. Wel vraag ik me af hoe het komt dat al die mensen die klaarblijkelijk helemaal niet weten waar ze zijn, geen enkel probleem lijken te ervaren.

Naar het land van Obama

Alles had ik voorbereid. Zelfs had ik me fris gedouched voor ik me per taxi naar de luchthaven liet verschepen. Ik ging dus met een heerlijk rustig gevoel op reis. Nu weet ik uit ervaring dat zo'n gevoel funest is, en af en toe vroeg ik me tussen Edmonton en Toronto af of ik niet iets vergeten was, maar kon niets verzinnen. In Toronto zette ik mijn horloge braaf 2 uur naar voren en besloot eerst maar eens rustig te gaan eten. Liet me dus een bowl bereiden.


Op de borden voor stond voor mijn volgende vlucht onder Gate 'Follow'. Die Gate moest nog komen, dacht ik. Inmiddels had ik mijn eten op en keek weer op het bord. Het was boarding tijd en nog steeds stond er 'Follow'. Daar was iets niet in de haak. Inderdaad, want bij de balie klantenservice, bleek dat er achter 'Follow' een stars en stripes stond, en dat 'Follow' betekende 'Als je wilt weten naar welke gate je moet, dan moet je de bordjes met de amerikaanse vlag volgen'. Oeps, even vergeten dat ik naar Obamaland ging, en dat dat geen sinecure is. Ik moest dus nog de douane, vier vingerafdrukken, foto, diverse vragenlijsten, en een vermaning - ik had geen reistoestemming gevraagd, zie hier - door en daarvoor nog een tijd in de rij wachten. Toen ik op mijn kousenvoeten bij de bagagecontrole stond, werd mijn naam over de luchthaven omgeroepen. Het vliegtuig stond te wachten. Ik rende rende rende en rende rende rende, zag de gate, smeet mijn ticket en paspoort op de balie en rende door het vliegtuig in.

De sneeuw die niet is blijven liggen

Afgelopen maandag is de eerste sneeuw gevallen, en direct zagen we weer het vertrouwde straatbeeld met kinderen diep in hun jassen, en de benen in grote boots. De eerste sneeuw was vochtig, goede plaksneeuw, perfect voor ballen. Na de eerste sneeuwdag lag op ieder grasveld voor iedere school een grote bal. Jakob dacht dat zij een hele grote gerold hadden, maar toen we naar huis fietsten merkte hij op dat die bij de Parkallen school toch groter was. Op de tweede dag viel er geen nieuwe sneeuw en had de nachtvorst het vocht uit de oude sneeuw gezogen. Ballen konden nu alleen nog in de vorm van levensgevaarlijke ijskogels tot stand komen. De derde dag besloot Rebecca dat er geen sneeuw meer lag, en nam haar snowpants niet meer mee naar school. Het weer besloot een dag later dat dit de sneeuw was die nog niet zou blijven liggen. De komende week staat vol met stralende zonnetjes en temperaturen ruimschoots boven nul. We fietsen nog steeds. Halloween is al bijna weer geweest dit jaar, en we wachten nog steeds op de sneeuw die blijft liggen.

Klets, klets!

Een tijdje geleden heeft oma Z. uit de lokale bibliotheek voor een appel en een ei Afke's tiental op de kop getikt, en vervolgens heb ik het boek tijdens een van de vele reizen vanuit het land van de modderpoten en kleiaardappels meegenomen. 'Afgeschreven' heet het. Er ontbreken geen bladzijden en geen enkel kind heeft het aangedurft om de platen van Cornelis Jetses eruit te scheuren om naast K3 aan de muur te hangen. Lezen de Nederlandse kindertjes dan Afke's tiental niet meer? Is bij gebrek aan kastruimte besloten het boek uit de collectie te gooien? Wat een schande! Wat een eeuwige zonde! Op zoek naar een voorleesboek, begon A. enige tijd geleden aan Afke's tiental. Ons vocabulair groeide iedere dag: vlasbrakers, braakhok, baai, soekerbak, zogstreep, sjako, enzovoorts. Ons begrip van het Nederlandse idioom verdiepte zich tot ongekende dieptes. Eindelijk leerden we de herkomst van 'doofpot' kennen bijvoorbeeld. Onze kennis over de Vaderlandsche geschiedenis werd weer even opgefrist als men met volgeschoten gemoed zingt over de Boeren in Transvaal die nog hard te kampen hebben met de Engelsen, en nog steeds refereren we graag, vooral richting J&R, aan het deel waarin beschreven wordt met hoeveel dankbaarheid een stuk roggenbrood met fijngeprakte aardappel wordt verorberd. Maar ons aller favoriete scene is toch wel als vader Marten zijn zoons Jetse en Klaas over de knie legt aan het einde van een spannende dag op het water vol ondeugd en gevaar: "En Marten? Ja, die vond eigenlijk dat de jongen al genoeg geleden had; maar nu Jetse zelf zo smeekte om geslagen te worden, nam hij hem toch maar even over de knie. 'Zo,' zei hij half lachend, 'dat gaat net zo goed, zo zonder broek!' en nu ging 't: 'Klets, klets!' - en die paar frisse klappen brachten Jetse weer helemaal terug in zijn evenwicht. En nu Klaas nog! - Die spartelde wel erg tegen, maar hij moest er toch ook aan geloven. 'Klets, klets!' Dat klonk toch zo fris en krachtig, na al die doorgestane angst! Heit fleurde er zelf helemaal van op."

The age of innocence

Door de vakantie-aantekeningen bladerend, kwam ik dit stukje conversatie van onze kinderen tegen (gedateerd op 15 augustus 2010). Het is gewaagd, maar te fraai om jullie te onthouden:

Jakob: "Wat betekent fucker?"
Rebecca: "Dat is kort voor bouwvakker."

De Nederlander en zijn fiets

Onze kinderen dragen al helmpjes sinds ze loopfietsjes hadden (bij wijze van spreken want ze hadden helemaal geen loopfietsjes). Ze waren een minderheid in Nederland, en af en toe zag Jakob het dan ook niet zitten met de helm. Maar we hebben hem goed bang gemaakt, en opa Duitsland aangehaald, die als kinderarts meer dan eens de gevolgen van een ongehelmde valpartij in zijn praktijk kreeg binnengedruppeld. Overigens had ik de indruk dat binnen de minderheid van helmdragende kinderen in Nederland een meerderheid van Duits-Nederlandse kinderen was. Maar dit is slechts anekdotisch; misschien omdat ik aanvankelijk als trotse fietsende Hollander ook overtuigd moest worden van de voordelen van een helm (pwaaah wat een onzin, ik heb toch ook altijd zonder helm gefietst!). Maar sinds kort gaat het erop lijken dat als wij terugkomen naar Nederland, alle kinderen met helmpjes op fietsen, want minister Eurlings wil de helm verplicht stellen. Simpel is het echter niet, want de Fietsersbond keert zich fel tegen de verplichte fietshelm. Die helm helpt toch niet bij snelheden boven de 30 kilometer, zeggen ze. Maar fietsen kleuters dan zo hard? Wat de Fietsersbond ook zegt, is dat een helm bang maakt. Bange Nederlanders gaan niet meer op de fiets en worden net zo dik als de Amerikanen. Kijk maar naar wat er in Australie is gebeurd: toen de helm verplicht werd, daalde het aantal fietsers. Het lijkt een beetje kort door de bocht, de redenering. Veilig Verkeer Nederland is gematigder maar ziet toch ook iets in het bangmakerij-argument. Ik citeer: "Veel nadruk leggen op het gevaar van fietsen kan averechts werken omdat daardoor ouders hun kinderen minder zullen laten fietsen. Terwijl wij juist graag willen dat kinderen veel fietservaring opdoen, omdat er een moment komt dat ze zelfstandig op de fiets grote afstanden moeten gaan afleggen. Dan moeten ze goed voorbereid zijn. Kinderen die in het verleden weinig hebben geoefend (bijvoorbeeld omdat ouders fietsen te gevaarlijk vinden) lopen dan ineens veel meer gevaar in het verkeer." Ten eerste: Zouden ouders die zich bewust zijn van de risico's niet gewoon hun kinderen een helm opzetten in plaats van minder laten fietsen? Het negatieve effect van helmdragerij op fietserij is bovendien aangetoond in Australie, maar de Australische fietser is niet de Nederlandse fietser. De Nederlandse ouder zet zijn kind hoe dan ook op de fiets. Ten tweede: Zijn die kinderen die als kind niet fietsen wel diegenen die later ook die enorme afstanden op de fiets gaan afleggen? Kans lijkt me klein; die gaan gewoon lekker met de bus. Ten derde: Mochten ze het toch in hun hoofd halen om later die enorme afstanden af te gaan leggen op de tweewieler, lopen ze dan echt meer gevaar? Hierover kan ik geen enkel onderzoek vinden. Er is wel een positieve correlatie tussen helmdragerij en ongevallen (hoe meer helmen hoe meer ongelukken) gevonden, mogelijk doordat helmdragers zich veiliger voelen en daardoor harder fietsen. Nu dan, als je niet zo goed kan fietsen, voel je je ook niet zo veilig en fiets je voorzichtiger. Ergo: het is veel veiliger om minder te fietsen in je jeugd. In de discussie over de fietshelm wordt ieder argument elke kant opgedraaid. Zolang we er niet uitkomen ben ik ervoor dat dat extra geld voor vervoer in de komende kabinetsperiode uitgetrokken wordt voor rubberen wegen.

Creatief europees bakken

Op vrijdagochtend, als de kinderen naar school zijn, fietsen we eerst noordoost naar de Scona Pool. Zoals altijd wordt de Scona Pool nog steeds met sluiting bedreigd, maar zoals altijd blijven ze ook nog een jaartje open. Ondertussen heb ik mijn zwemkilometer uitgebreid tot anderhalve zwemkilometer. Na het zwemmen fietsen we zuid, naar de Artistic Bake Shop, om verse Pretzels te kopen. A. wees me vanochtend van alles aan: Pflaumenkuchen, Linsertorte, Bienenstich, Schweinsohren, .... 'Wir nennen das Elefantenohren' zei de vrouw naast ons. We komen tot de conclusie dat het een verschil is tussen noord- en zuid-Duitsland, want in het noorden hebben ze olifanten en in het zuiden varkens. De verkoopster, met een zuid-Duitse tongval, mengt zich in het gesprek en vertelt dat sommige mensen ze ook Eselsohren noemen. Dat zijn waarschijnlijk de mensen die als kind leden aan ongediagnosticeerde ADHD. Maar als ik zo terugdenk aan die koekjes, en de oren van de verschillende dieren ernaast leg, dan vind ik ze eigenlijk het meest op muizenoren lijken. Kijken of ze het pikken als ik de volgende keer Mausenohren bestel.

Schoolbus

Ik heb net Rebecca voor het eerst naar de schoolbus gebracht. In ons oude huis konden we haar school vanuit het voorkamerraam zien, maar nu is het een fietstocht van 15 minuten. Dat is niet ver, maar als de sneeuw - de sneeuw die blijft liggen - komt dan is het wel ver, want dan moeten we lopen of met iedere dag met de auto. En dus zetten we onze volgende stap tot de Canadese inburgering en hebben Rebecca aangemeld voor de gele schoolbus. Aan haar rugzak hangt nu een klein tasje met daarin haar abonnement. Rebecca telde de dagen af. Ze vond het niet eng, maar spannend. Vanochtend hoefden we haar niet uit bed te rollen, maar stond ze zelf klaar. Om 8.03 stonden we op de hoek, en kwam er een klein geel busje aangereden. Voor ik het wist, en voor ik "dag" kon zeggen, zat ze al in de bus. De chauffeur heet Marcie. En vanmiddag halen we Rebecca om 3.43 weer op de hoek op.

Bladeren

Nu de eerste nachtvorst heeft gevroren, gaat het hard met de bladeren. Iedere dag als ik met Jakob van huis naar school en school naar huis fiets, zijn de bomen een stukje kaler. Het is een mooie tocht, want de zon schijnt iedere dag. In de ochtend is het fris en moeten we het eerste paar handschoenen aan. In de middag is het warm, en fietsen we zonder jas naar huis. Bij iedere nieuwe straat die we inrijden is het alsof we door een gouden poort gaan en als de wind waait zweven er honderden kleine gouden blaadjes door de lucht.

Montreal revisited

Een dag eerder zijn we in een klap van de Bay of Fundy via Fredericton, Woodstock, Grand Falls, Edmunston, Trois Rivieres en Quebec naar Montreal gereden, en direct doorgestoomd naar ons 'oude' hotel. Wij en Montreal, we zijn oude bekenden. Gelukkig was er nog een kamer vrij, want anders hadden we niet geweten wat we hadden moeten doen. 's Avonds wandelen we een beetje verloren rond. We missen W&M, onze bakens in de grote stad, en zoeken ons heil op een gezellig terrasje voor crepes en een cheval blanc. Van hieruit kunnen we rustig kijken, en wennen langzaam maar zeker weer aan de big cities. De volgende ochtend wandelen we eerst naar het Etienne Cartier huis. Een technicus, die bezig is met herstelwerkzaamheden, doet open en vertelt ons dat het huis gesloten is vandaag. Hij ziet de teleurstelling op onze gezichten, en laat ons toch binnen zodat we het hele museum voor onszelf hebben. Die Cartier was een bezig baasje, en heeft Quebec van scholen, wetten en treinen voorzien. Alleen zijn dochters, die kwamen maar niet aan de man. Hierna wandelen we via het oudste deel van Montreal naar Pointe a Calliere. Ook hier weer bergen nieuwe informatie te verwerken, over de Iroquai Indianen en de droom van een ideale stad waarbij Iroquai en de westerlingen vredig zij aan zij leefden en allen zich aan de Christelijke moraal houden. Na de lunch gaan we verder met een tentoonstelling over de Paaseilanden, ooit ontdekt door Jacob Roggeveen op paaszondag 1722. We leren hoe eerst de voorvaderen, dan de goden en daarna de birdman wordt vereerd met mooie beelden. Na een kop koffie en een flinke regenbui wandelen we naar Quartier Chinois,

en daarna verder naar het art district waar we nog net tegen gereduceerd tarief een uurtje MAC mee kunnen pikken. Ach, het was lang geleden dat ik moderne kunst heb gezien en hoewel ik het eerst niet zo zag zitten, is het alsof ik in een bekend nest terugkeer bij het zien van een video met de stapjes van Bruce Nauman, of een - beetje flauw - bad in een aquarium. Helaas stuurde de concierge ons naar boven, zodat we te weinig tijd hebben om in de kelder de expositie over kunstenaars en videoclips helemaal te kunnen zien. Maar we genieten erg van Rineke Dijkstra's Annemiek en van Benny Nemerofksy Ramsay's Live to tell.

Dan, aan het einde van deze dag bomvol kunst, cultuur en geschiedenis, gaan we weer terug naar onze oude stek in het Quartier Italien, Napoletana, en denken nog niet aan de dag van morgen, wanneer we weer in het vliegtuig stappen om in een klap terug te keren in de waan van de dagelijks bestaan.

De hoogste getijden ter wereld en de ehhh langste ehhh

Om 9.45 staan we op Alma's beach klaar voor de beach walk, onder leiding van een ranger, want we hopen meer te horen over het geheim van de hoge getijden hier in de Bay of Fundy. Het blijkt dat we aan de rand van een soort badkuip zitten. Stel je voor: je zit in bad en duwt het water steeds een kant op. De golf aan de andere kant wordt geleidelijk steeds hoger (tot over het randje) omdat de totale hoeveelheid water die aan de andere kant is, steeds groter wordt. Als dan ook nog eens de maan, zon en aarde op 1 lijn staan, zoals met volle maan, of de nieuwe maan, werken de alom aanwezige trek- en duwkrachten nog een stukje mee en is de vloed extra hoog, springvloed dus. Weer wat geleerd.

Als we naar de waterlijn toelopen ondervinden we hoe snel het water op kan komen hier. Terwijl ik naar een barnacleklomp kijk, waarover zo meer, word ik bijna door het water ingesloten.

De barnacle is een raar beest. Ze zijn klaarblijkelijk familie van de krab en de zeekreeft, maar lijken er niet echt op. Ze zitten met z'n honderden op een kluitje aan een steen vast, zitten hun hele leven in hun huisje en houden van laag water. Aan de bovenkant van een barnaclehuisje zitten twee schuifdeurtjes, die onder water opengaan om een paar barnacle-grijparmpjes, of beentjes, naar buiten te laten graaien naar plankton.

Nu vroeg ik me, toen ik dit zag, af hoe de barnacle zich reproduceerde. Lange leve Wikipedia! Het blijkt dat veel barnacles hermafrodiet zijn, maar dat lost niet alles op want ook voor hen is het klaarblijkelijk gezond om een beetje rond te kijken. Maar hoe doen ze dat dan? Ze weigeren immers hun huisje te verlaten. Nou, ze hebben gewoon enorme gereedschappen; echt waar, lees hier.

's Middags maken we nog een mooie wandeling naar Matthew's head en Wolfe Point. Het klaart op, langs de kant zitten konijntjes en we zien waarschijnlijk een zogenaamde hoender (grouse).

's Avonds sprokkelen we hout bij elkaar van alle campsites om ons heen, en bakken een zak vol scallops en vis als avondeten. We stoken het vuur nog eens hoog op, want het is ons laatste vuur deze vakantie. Morgen rijden we in een ruk door naar Montreal.

Amniote Capital of the World

De week in Port Joli is wandelend, etend, pratend, vissend, lezend, slapend, sterrenkijkend, voorbijgegaan. Ergens deze week heeft Jakob ook zijn eerste vis gevangen. Nee, het waren zelfs twee makrelen tegelijk aan een lijn. En zelf schoongemaakt (en opgegeten). En onverwachts is het dan toch ineens zover dat we opa en oma Duitsland weer gedag moeten zeggen. Als zij richting Halifax gaan, vertrekken wij weer richting New Brunswick, naar Fundy Bay.

Onderweg zien we de mooiste toevoegingen onder plaatsnaambordjes, zoals Balsam Christmas Fir Tree Capital of Halfway between equator and north pole of French Frie Capital of the World. Ieder gat heeft hier een unique selling point, en we moeten natuurlijk ook even denken aan de The World's Greatest Mallard van vorig jaar. We stoppen in zo'n gat, Joggins, aangetrokken door de bordjes van het Joggins Fossil Centre.

Joggins bleek geen slechte keus te zijn, want Joggins - wij wisten het waarlijk niet - werd al in 1859 door Darwin genoemd, en een heel klein landslakje gevonden in het versteende bomenbos van Joggins speelde een niet onaanzienlijke rol in het verhitte 1860 Oxford Evolution Debate met Bisschop Wilberforce, alias 'Soapy Sam' ("this miserable little Dendropupa"), en een wat minder welbespraakte Huxley, die het echter wel bij 't rechte end had.

Ook was dit de vindplaats van de eerste amnioot, de Hylonomus lyelli, die door een zakje om z'n embryo te knutselen de stap zette richting zoogdier. Zonder hem waren wij nog als larven rondgekropen.

Een berg kennis rijker, gaan we verder en komen uiteindelijk, na nog een wasbeertje tegengekomen te zijn, in een donker en koud Fundy National Park aan, waar we natuurlijk weer een groene en blauwe zak krijgen, want dit is het land van 'nat en droog'.

Impressies

Mijn plan was eigenlijk om iedere dag, weken, maanden, een jaar lang, hetzelfde rondje te wandelen, maar J&R zagen daar niet helemaal de lol van in, en dus wandelden we weer de ronde van een paar dagen daarvoor.

Toen was het warm en zonnig. Nu waaiden er mistflarden over en losten weer op.

J&R groeven kuilen in het strand, alsof hun leven ervan afhing.


We struinden een beetje over het strand.


Keken naar een eigenwijze meeuw.


En wandelden weer terug door de shrubs.

Zeegroente

Beer en stekelvarken

De volgende dag en de dag daaropvolgend lopen we nog een keer en nog een keer de linkerroute. Iedere dag is het weer anders, en iedere dag worden de bladeren roder en bruiner. Op de eerste dag steekt er onverwachts een berenhoofd boven de shrubs uit. Even later zien we de beer nog een keer als hij op het strand bezig is met het opeten van een of ander kadaver.


De tweede dag zien we stekelvarken van heel dichtbij. Hij heeft een beschut plekje gevonden in de ruine van de shepherd's shelter. Als hij denkt dat een van ons te dichtbij komt, draait hij zijn billen naar diegene toe met de stekels omhoog. Deze dag hebben we geen fototoestel mee.


Iedere dag maken we dezelfde wandeling, en iedere dag bakt A. een pie van de 2.5 kilo blueberries die hij heeft gekocht.