De kindervrind

Drie jaar waren we zonder sint. Jammer? Verdrietig? NEE! Dolblij en opgelucht, bevrijd. Wij worstelen met de sint en ook met zijn pieten en zijn - soms stilzwijgend soms wat luider - in protest tegen deze nationale leugen. Het gaat lang terug voor mij, deze worsteling. Als ik terugdenk had ik als klein kind al sterk gemengde gevoelens over het rondgooien van het zogenaamde strooigoed. Enerzijds was het vol spanning wachten tot een piet de deur van het klaslokaal opengooide. Anderzijds was ik heel eenvoudig bang voor die keiharde pepernoten en dook ik het liefst direct in een veilige hoek. Ik at mijzelf graag kotsmisselijk. Maar ook was ik afkerig van het snoep dat uit de stoffige hoeken van de niet al te frisse vloer van het klaslokaal was weggegraaid. En ooit ben ik door het hoofd van de lagere school aan mijn oren naar binnen getrokken omdat hij dacht dat ik de jongere generatie op de school op de hoogte bracht van het grote bedrog. We hebben J & R dan ook nooit voor het lapje gehouden. Wie gelooft of vertrouwt zijn ouders nog als ze jarenlang volhouden en aanmoedigen dat er een vieze oude vent in een jurk met een boek vol met intieme details van kinderen op een paard op een stoomboot vanuit Spanje naar Nederland komt, zich op wonderbaarlijke wijze multipliceert, snoepjes uitdeelt, via de schoorsteen naar binnen gluurt en in ongelijke verhouding staat tot zijn talloze 'knechtjes', die er overigens ook niet vies van zijn met een zweepje aan de slag te gaan. Ik was dan ook blij verrast toen ik net dit berichtje las, en zie ook een oude klassieker van Toon Hermans over dit thema. Nu wordt het tijd dat ook in Nederland de slavernij wordt afgeschaft, en dat de Nederlandse ouder zichzelf weer in de ogen durft te kijken. Ban de sint! Bevrijd piet! Ban de sint! Bevrijd piet! Ban de sint! Bevrijd piet!