Tseiqami ligt al veel te lang plat. En wat is er veel gebeurd! Op 1 september zijn we verhuisd, zonder rijbewijs maar wel met boerman en zijn alom erkende rijvaardigheid. De wasmachine moest weer eens een paar van die immens steile Nederlandse trappen op. Het weekend erop volgend zijn we met 3 fietsen, 4 personen, en 3 grote zwarte roltassen vanuit het oosten naar het westen getreind, en maandag begon de school. Sindsdien fietsen we iedere ochtend over het bruggetje (zie foto), langs de Bavo Kathedraal, spoor over, stad uit, weilanden door, hoekje om, naar school. Op vrijdag halen we graag nog een zak kibbeling bij Willy, net na het bruggetje, en voor sluitingstijd.
En wat is er weinig veranderd. Want inmiddels fiedelt J. alweer iedere week lustig aan de vioolconcerten van Vivaldi, schaakt op dinsdag tegen de - zoals hij het noemt - "oude mannen", en op vrijdag met de kinderen in de club. In het weekend regelmatig een toernooi, van Mierlo naar Leiden naar Santpoort. R. twinkelt twinkelt op de cello, en donderjaagt zoals altijd met de jongens. Het lijkt alsof we nooit weggeweest zijn. En dat terwijl we hier nooit waren.
Het is druk, dat wel. Maar de oude stad Haarlem bevalt erg goed. Iedere week ontdekken we weer een nieuw stukje. Eerst was het fietsen naar Zandvoort, fietsen naar Bloemendaal, en toen was het fietsen langs de Spaarne, of wandelen bij Elswout. En soms ineens, totaal onverwacht, komen we ook hier in een rare multiculti mix. Zoals toen die dag toen we een kerk binnengetrokken werden om naar een Cubaans koor te luisteren. Het overviel ons en week gestemd als we waren door alle emoties van de laatste maanden, waren we tot de tranen aan toe geroerd. Gelukkig had A. een dikke zonnenbril op en kon ik me vasthouden aan de zwabber (met emmer) die ik net bij de Blokker gekocht had.
fijn om te lezen, welkom thuis dan maar!
BeantwoordenVerwijderen