Licht als veertjes op het water

Om 6 uur komt de taxi. Gisteren zijn we aangekomen in Skidegate en hebben nog een ferry naar Alliford Bay genomen, om de zuidkant van de Queen Charlotte Islands te bereiken. Nog verwoede pogingen gedaan om poncho's voor de regen te krijgen, maar erg groot is het aanbod aan winkels niet op deze archipel, en dat is een understatement. Geen regenponcho's dus, en we moeten er maar vertrouwen in hebben dat het weer vanaf nu mooi is. Onze tent hebben we opgezet in Sandspit. Voor het slapengaan beseffen we dat we eigenlijk niets weten over de volgende dag. Hoe laat moeten we opstaan? Waar laten we Jeep? Waar laten we onze 'valuables'? Hoe gaat dat eigenlijk, kayakken? Maar het gras is zacht en we slapen lekker, en de volgende dag is er de taxi en geen tijd meer om na te denken. Jeep krijgt een plekje in de tuin van de taxi chauffeur. De valuables, waaronder mijn laptop, gaan nog maar even mee. In de taxi ontmoeten we Pierre en Renita, die ook meegaan op de kayaktrip, en dan gaan we naar het zuiden, via logging roads en onbewoond gebied naar onze uitvalsbasis, Moresby Camp. Daar sluit een derde medereiziger zich aan, Nitya, en we maken kennis met onze gidsen, Jo en Rachel. We moeten loslaten, want ook de valuables kunnen niet mee; zij gaan mee terug met de taxi chauffeur. Ik roep uit dat als er iets gebeurt met mijn laptop ik noodgedwongen de wetenschap zal moeten verlaten. De gids, Jo, stopt verder onze paspoorten in een tasje en onze auto sleutel en wij zijn licht, zo licht als veertjes. Kunnen we niet voor altijd afstand doen van alles? Maar voor we voluit kunnen genieten van onze nieuwe status, zijn we voor een ander probleem geplaatst: inpakken van de kayak.

Er gaat meer in zo'n kayak dan gedacht. Tenten, pannen, eten voor 9 personen voor 1 week, slaapzakken, kleren, het past! We eten de lunch gemaakt door Rachel onder leiding van boss Bekka (iedereen is ingepland en wij zullen met z'n viertjes verantwoordelijk zijn voor zo'n 12 9-persoonsmaaltijden)

En dan gaan we in een kleine drizzle op pad. Jakob ziet een rivierotter wegschieten, en in de avond zetten we de tent op bij Conglomerate Point, genoemd naar het soort steen dat je hier vindt.

Dan ontdekken we een jong hertje, dat ligt te slapen, net naast onze kookplek. Hopelijk hebben we z'n moeder niet verjaagd. Rebecca en Jakob kijken toe hoe Pierre aan zijn 'crab trap' werkt.

En we leren de regels: Iedere nacht zullen we op een strand bivakkeren, met de tent meestal aan de rand van het bos. Koken doen we op het strand op een vuur, op zo'n manier dat de zee in de nacht het vuur meeneemt. Een aanpalend strand, dat niet direct met onze kookplek of een zoetwaterplek in verbinding staat, wordt de Ama beach, ons heerlijke natuur toilet waar we naartoe gaan met de Ama bag. Als de Ama bag weg is, is de Ama beach bezet.