De eerste weken waren de verhalen van daycare teacher Bibi en Rebecca zelf volledig consistent. Aan het einde van de dag kwam Rebecca naar me toe rennen, als ik haar ophaalde, om te vertellen of en wanneer ze gehuild had die dag en welke kindjes in de hoek gezet waren. Op zo'n dag vertelde Bibi dat Rebecca haar probleempjes had gehad. De laatste weken lopen deze twee versies echter steeds verder uit elkaar. Volgens Bibi doet Becky het geweldig, is ze altijd vrolijk, praat steeds meer Engels en sluit allerlei vriendschappen. En dan terug op de fiets de volgende onbegrijpelijke conversatie:
Ik: "Zijn er nog kindjes op de creche die je aardig vindt?"
Rebecca: "Ja, 1 is aardig."
Ik: "Wie dan?"
Rebeccca: "Ik ben aardig."
Overigens straalde ze toen ik haar ophaalde, schaterlachte toen ze dit vertelde. Misschien is het niet pedagogisch verantwoord, maar ik neem mijn dochter niet meer serieus. Op deze zelfde dag noteerde ik verder de volgende kwantificerende uitspraken van haar:
"Waarom wil niet iemand mij helpen?"
"Mamma, mag ik alles voor mijn verjaardag?"
woensdag 22 oktober 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten