Thanksgiving

De laatste dagen struikelt mijn blik over een immense pompoen die erop wacht om uitgehold en ingekerfd, tot soep vermalen en pie gebakken te worden. Ik beloof jullie een fotoreportage, met pompoenenpurree op de lens gespetterd. Maar laten we het niet hebben over alles dat in het verschiet ligt, zeker niet nu we net onze eerste Thanksgiving achter de rug hebben. Gisteren zijn we fris gewassen en gepoederd, op ons paasbest, een 8-tal blokjes naar het zuiden en 2 naar het oosten gewandeld, de kinderen waggelend op snowboots (het sneeuwde niet, maar "Wintertje" is nog steeds een favoriet spel), pappa met een versgebakken Butterkuchen op het bakblik. Daar waren we namelijk uitgenodigd voor een traditioneel Thanksgiving diner. We hadden de opdracht gekregen met honger aan te komen, want er zou een enorme turkey op tafel komen en heel veel pumpkinpie toe. Daarnaast aardappelpurree, doperwtjes, spruiten, cranberry jelly, gravy, stuffing, en zelfgemaakte wijn die een van de andere gasten meegebracht had (mijn eerste hier!). Het was een gezellig en bont gezelschap, in de leeftijd variërend van 3 tot 83, waarin naar later bleek slechts 1 geboren Canadees was en 3 stemgerechtigden. Eindelijk kreeg ik ook de oplossing voor een probleem waar ik al een tijdje mee rondliep. Ik herinner me van de VS dat Thanksgiving veel later was, ergens begin november, maar nu is het pas mid oktober. Rara, hoe kan dat? Blijkt dat het gekoppeld is aan de oogst, en omdat het hier kouder is, is de oogst eerder en dus het bedanken ervoor ook. Zo simpel kan het zijn.

De kindjes, die hier het grossfamilie-gevoel een beetje moeten missen, wilden niet meer weg en deze ochtend was Jakob, een beetje week geworden in dit warme bad, sinds lang weer een beetje bang voor de vreemde wereld.